vind ik dan tenminste
24 augustus 2011 om 13:33 uploadde ik het eerste hoofdstuk van een story. Het was de eerste keer dat ik echt iets schreef en heel enthousiast was ik er ook niet echt over. Ik was vooral begonnen met schrijven omdat een iemand een personage wat ik had ingeleverd voor een rollenwedstrijd heel interessant vond en er meer over wilde horen. Ik dacht toen dat ik haar best een lol kon doen en het verhaal kon uitschrijven in 40.000 woorden. Ik had die dag alleen al bijna 3000 woorden geschreven en verwachtte dus dat ik een maand of vier bezig zou zijn. Één grove onderschatting en twee jaar en 110719 woorden later is mijn verhaal eindelijk af! Dus krijgt iedereen taart
Mede doordat het zo lang geduurd heeft ben ik al maandenlang al mijn lezers kwijt maar dat boeit me eigenlijk niet zo veel: Een verhaal moet een einde hebben. Ook al had ik het nog zo druk met universiteit toch schreef ik altijd een beetje om mijn hersens weer wat rust te geven, totdat de personages weer door mijn hoofd gingen spoken. En toch was het vreemd genoeg heel erg moeilijk om dat einde te schrijven: Het is nu echt afgelopen en dat voelt... vreemd. Twee jaar ben je ergens mee bezig en dan is het voorbij. En wat dan? Ergens voelt het ook alsof ik iemand kwijt ben die ik al heel mijn leven ken. Een vreemd, bitterzoet gevoel.
Enfin, taart!
wie heeft verder allemaal een verhaal afgeschreven? Hoeveel woorden? Hoe lang deden jullie erover? Wat deden jullie toen jullie het af hadden? Deel het hierzo!
quidquid excusatio prandium pro
Er zit geen vampier of driehoeksverhouding in, en dat schijnt de jeugd van tegenwoordig geweldig te vinden 
