Evenings in London Never Felt So Sad || One Direction || Topic 2 - Speeltopics

Het begin:

De jongens zijn allemaal een eigen weg hun eigen weggegaan.
Sommige hebben nog contact met elkaar, maar andere helemaal niet meer. Het leven gaat rustig door al is het wel één hele verandering geweest.
Geen band en geen contact meer.
Maar alles lijkt nu normaal te gaan of zover je het normaal kan noemen. De Directioners zullen blijven altijd.
Allen wat als de andere op een dag ineens voor je staan met een voorstel? Iemand die je kende als een van je beste vrienden?
Samen met het voorstel om het te keren naar de top met One Direction?

Waar kies je voor? Je familie of de roem? Wat is de juiste beslissing? Gaat het lukken om weer een band te vormen of heeft iemand er geen zin in...

[ bericht aangepast op 23 juli 2013 - 16:50 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

zayn Malik
Dit kon niets anders zijn dan perfect. Mijn handen konden niet meer stil liggen en trippelde over Louis zijn huid heen. Ik streek nog een keer speels met het puntje van mijn tong over Louis gehemelte en stopte daarna langzaam de zoen. Maar ik kon het er niet bij laten. Na heel even op zijn onderlip te hebben gezogen liepen mijn lippen langs zijn kaak, naar zijn nek. Waar ik voor de tweede keer zachtjes in zijn huid beet en daarna heel geniepig zijn bloed naar de oppervlakte te zuigen. Mijn borst plakte tegen die van hem en mijn nagels krasten over zijn heupen.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Rosalie Lauren Michels

Ik lig rustig en ga recht op zitten als ik voel dat er iemand naast me plaars neemt. Het is Harry. Zwijgend kijk ik naar Hailey en glimlach even. Als ik zijn woorden hoor draai ik me naar hem toe. Ik glimlach eventjes. 'Ik weet het,' zucht ik. De herinnering doet me glimlachen. 'Ik herkende je niet eens, alsof ik onder een steen had gewoond,' grinnikte ik. 'Ik schaamde me echt. Ik bedoel iedereen herkende je, ook mijn beste vriendin, maar ik weer niet.' Ik schudde lachend mijn hoofd en staarde naar de zee. 'Sowieso was het niet echt charmant van mij. Ik was bezig met volleybal, maar ik bakte er niks van. Zelfs niet toen je me probeetde te helpen.' Ik keek hem even lachend aan. 'Dus hadden we maar een strandtent gepakt en zijn wat gaan drinken.' Ik lach even. 'Ja ik weet het nog.' Ik schud lachend mijn hoofd. 'Ik zal het nooit vergeten,' mompelde ik zachtjes. 'Je was mijn eerste echte, serieuze vriendje. Ik bedoel dat ik het zelf serieus nam.' Ik haalde mijn schouders op en keek hem weer met een glimlach aan.
'Zeg eerlijk, toen je me zag klungelen met die volleybal, wat dacht je toen?' Grinnikend kijk ik hem aan.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

(Dit stukje is voor Naomi, ze word telkens van het forum gegooid.)

Louis Tomlinson
Zayn zijn vingers brandde op plekken waar deze mijn huid raakte. Met deze dingen maakte de jongen al zoveel gevoel bij me los. Gevoelens die ik voor niemand anders had gevoeld en deze werden met de dag erger. Je kon zeggen dat -dat bijna onmogelijk was, maar dat woordje bijna was het nu juist. Dat maakte het wel mogelijk. Het puntje van zijn tong raakte nog een keer mijn gehemelte voor Zayn de zoen langzaam stopte. Ik wist dat hij het hier toch niet bij kon laten en anders was ik wel degene die ervoor zorgde. Heel zacht beet ik op mijn onderlip zodra zijn lippen langs mijn kaak naar nek gingen, waar hij voor de tweede keer het bloed naar de oppervlakte zoog. 'Zaynnn' Het verliet toch zachtjes en zeurderig mijn mond. Ik kon hier zo niet tegen. Mijn ogen sloot ik terwijl mijn iets harder in mijn onderlip beet. Dat terwijl mijn handen langzaam over zijn onderrug cirkelde.

Reality's overrated.

Paynez went Maberu.

Reality's overrated.

Maberu schreef:
(Dit stukje is voor Naomi, ze word telkens van het forum gegooid.)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles
Ik glimlachte bij de herinnering. Bij de worden van Rosalie, zag ik het weer helemaal voor me. Ik zat met Louis op het strand. Heel even konden we ontsnappen aan alle drukten. Niet voor lang, omdat veel mensen, -behalve Rosalie, ons herkenden en op de foto wilden en handtekeningen eisten. Misschien was dat wel, wat me op dat moment zo tot haar aantrok. Terwijl praktisch heel het strand naar ons keek, stond zij daar met een volleybal te klungelen. Het drinken ging haar tenminste veel beter af. Toch verdween de glimlach als sneeuw voor de zon en keek ik weg. Het was hard om te horen dat ze dacht dat ik het niet serieus nam. Ik wast dat ik het behoorlijk verknald had en ik met mijn handen van andere meisje af had moeten blijven. Maar dat nam niet weg dat ik weg van haar was geweest. Ik was oprecht verliefd op haar geweest, maar ik was gewoon niet de juiste persoon voor een relatie. Het was moeilijk om te toe te kijken, hoe Zayn en Louis zich aan elkaar vastklampten tijdens de laatste dagen van de tour. Ik miste de vriend die ik had, om mee te keten en mijn zinnen te verzetten. maar die sliep niet meer zoals gewoonlijk bij mij in bed, maar sliep niet, in Zayn zijn bed. Ik miste het gewoon. Alles. En in plaats dat ik Rosalie opbelden, ging ik naar de bar in het hotel om me lam te zuipen en mijn zinnen te verzetten aan het eerste, beste meisje dat tegen me sprak. Ik wist dat het niets goed zou praten, dus hield ik mijn mond. Ergens was ik blij dat ze weer over haar geklungel begon. 'Ik dacht dat je het mooist meisje was, dat ik ooit gezien had.' Gaf ik heel stil toe. Ik staarde nog altijd voor me uit, terwijl mijn vingers door het zand gleden. Uiteindelijk keek ik haar toch aan en haalde ik mijn schouders op. Ik glimlachte flauw en wist niets meer te zeggen.

[ bericht aangepast op 26 juli 2013 - 22:59 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Dat wilde ik horen. Ik wist alles van Louis. Van zijn zwakke plekjes tot elke moedervlek op zijn huid. Dus ik wist ook dat hij hier niet tegen kon. Ik grijnsde tegen zijn huid en liet langzaam maar zeker los om het resultaat te bekijken. Ja, ik kon het nog steeds. De grijns op mijn lippen bleef plakken en mijn handen wreven ondertussen rustig over Louis' bovenbenen. 'Zeg me niet, dat het je niets doet.' Fluisterde ik zachtjes, terwijl mijn adem tegen zijn oor aansloeg. Dit was wat ik deed. Uitdagen. Ophitsen, tot ik een reactie kreeg. Dat wist Louis al te goed. Mijn neus wreef langs zijn wang, terwijl ik af en toe mijn tanden in de vel van zijn kaak zetten.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik voelde Zayn tegen mijn huid aan grijzen en wist toen eigenlijk al genoeg. Dit was wat hij wilde horen, want mijn zwakke plekken waren meer dan duidelijk. Iets wat soms een klein nadeel kon hebben. 'Haal die grijns van je gezicht.' Ik duwde Zayn iets naar achteren, om vervolgens mijn benen aan weerskanten van zijn lichaam te plaatsen. Iets wat met moeite ging, maar wel lukte. 'Anders zorg ik daar hoogstpersoonlijk zelf voor.' Zijn handen pakte ik vast, want wist maar al te goed waar hij op uit was en kneep mijn ogen iets samen. Ik zou het anders echt niet veel langer meer uithouden. Dit was bijna onmogelijk. Het duurde toch niet lang voor ik een grijns niet meer kon onderdrukken. 'Ik zou liegen, als dat mijn mond verliet.' Zei ik heel zacht en moest daarna hard op mijn lip bijten. Mijn handen plaatsen ik op zijn schouders en bleven daar stilliggen. 'Zeg me het dan gewoon.' Verliet zacht mijn mond en drukte een zacht kusje op zijn huid. Ik wilde het deze keer gewoon letterlijk uit zijn mond horen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
De grijns op mijn gezicht werd enkel groter, toen Louis zei dat ik hem eraf moest halen. Mijn rug werd weer tegen de badrand geduwd en Louis zijn nieuwe positie beviel me wel. 'En hoe wil je dat voor elkaar krijgen.' Ik beet speels op mijn lip, maar de grijns bleef. Met glinsterende ogen keek ik Louis aan. Mijn handen pakte hij vast, zodat mijn strelingen stilhielden en ook bij hem brak er een grijns door. Ik wist wel dat hij wilde. Zodra zijn handen op mijn schouders lagen en ik weer vrijspel had legde ik ze weer terug op zijn heupen. Ik duwde zijn onderlichaam dichter tegen dat van mij en trok grijnzend mijn wenkbrauw op. 'Ik weet niet waar je het over hebt.' Zei ik onschuldig, terwijl mijn handen naar achter gleden, naar zijn achterwerk en deze begon te kneden. Natuurlijk wist ik waar Louis het over had. Maar volgens mij waren de hint te duidelijk, om het ook nog eens te moeten zeggen.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Eirwen Cadwalader
Eenmaal in de wachtruimte liep ik mijn honden liggen en een hoek en bond voor de zekerheid hun riemen aan een paal vast. Ze zouden niet opstaan ofzo, maar toch om andere mensen gerust te stellen. Ik haalde een bakje uit mijn tas en vulde die met water die ik bij ze neer zette. Nog even aaide ik bijde honden over hun hoofd. Op dat moment werd ik geroepen. Ik stond op en draaide me om en keek recht naar de regiseur van een van mijn favourite films. Ik ademde twee keer diep met een glimlach op mijn gezicht voor ik naar hem toe liep en zijn hand schudde om me voor te stellen. In het kamertje mocht ik gaan zitten en kreeg ik allemaal vragen die ik entausiast beandwoordde. Ik kwam erachter dat dit kwam door een filmpje dat ik hem eens op een dvdtje als fanmail had gestuurt. Toen we eenmaal uitgepraat waren kreeg ik de baan aangeboden: Junior Sound Engineer. Ze hadden een appartementje in Wellington vor me geregeld in een complex waar alle niet kiwi's verbleven. Ik kreeg ruim betaalt en alle papieren die ik nodig had om binnen een week mijn visa te hebben lagen ook al klaar. Natuurlijk tekende ik. Ik kreeg alles overhandigd, inclusief een vliegticket en de mogelijkheid tot 70 kilo mee te nemen aan bagage. Ik bedankte hem hartelijk en we liepen nog even pratend naar buiten waar ik mijn honden losmaakte en het lege bakje wegstopte. Hier vertelde ik hem dat ze ook zonder problemen mee zouden komen en hij vond dat eigenlijk nog best leuk. Toen ik echt buiten was keek ik even op de klok. Er was nog weinig tijd voor Alex klaar was met school. Ik besloot er dus maar naatoe te lopen. Ik was net optijd bij het gebouw en zag haar al naar buiten rennen. Ik ving haar op en vrolijk pratend liepen we naar mijn appartement. Daar pakte ik de tas met strandspullen en trok ik snel mijn bikini met erover surfshorts en een t-shirt aan voor we richting het strand vertrokken met de metro. Alex kletste de oren van mijn hoofd en ik luisterde vrolijk. Ik ging haar zo missen. In de metro had ik ook de kans Liam te smsen. Hey. Ik heb de baan en vertrek over een week. Alles is geregeld. Ik heb straks ook foto's van de stad, mijn appartement en het kantoortje waar ik de helft van de dagen zal zitten. X E Ik verzond het. Bij het strand stapten we uit en zochten we een plekje. Uiteindelijk zag ik een bekende krullenbol. Ik liep ernaar toe met Alex en de honden en vond Rosalie en Harry naast elkaar op een handdoek. "Kan ik erbij komen zitten?" vroeg ik vrolijk terwijl Alex al met haar ogen opzoek ging naar Hailey.

Bowties were never Cooler

Rosalie Lauren Holmes

Toen ik opzij keek zag ik Harry lachen. Dat bracht mij automatisch ook tot glimlachen. Ik kon het niet helpenme af te vragen wat er in zijn hoofd omgaat toen zijn glimlaxh verdween.
'Wat is er?' Peinzend keek ik hem aan, voordat ik vlug een blik opzij wierp naar Hailey. Ik zwaaide met een glimlachje naar haar, waana ze weer verder ging met bouwen. De volgende woorden doen me Harry aankijken. Een tijdje blijf ik hem aanstaren, maar dan geef ik hem een duwtje. 'Leugenaar,' grinnik ik. Ik wilde nog meer zeggen, maar er klonk een stem naast me. Eigenlijk vond ok het jammer dat ze ons gesprek had onderbroken, maar misschien was het ook wel goed, voordat de sfeer geheel omsloef.
'He Eirwen,' begroette ik haar. 'Tuurlijk mag dat. Leg je handdoek maar neer.' Ik glimlachte naar haar en keek Harry aan. 'Sorry nu moet je het met vijf meiden doen. Denk je dat je het overleeft?' Ik grinnik even en ga weer liggen. 'Misschien hebben we eindelijk eens de kans om bruin te worden i Engeland.' Ik lach even en kijk ze aan. Al snel spring ik overeind. Ik kon niet echt stil zitten. 'Hails, wie als eerst in het water is,' roep ik mijn dochter toe. Ik trek mijn jurkjenover mijn hoofd en laat alles op mijn handdoek vallen. Hails begint al te rennen, dus zet ik ook een sprintje in. Halverwege til ik haar soepel op en ren lachend met haar het water in, wat luid gegil van Hailey oplevert. Lachend callen we om in het water. 'Alex je mag ook komen hoor,' roep ik naar het andere meisje. Ik hou Hailey stevig vast. Ze kan nog nier zo heel goed zwemmen.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Ik zal vanmiddag weer reageren met Leandra. Sorry.]

Reality's overrated.

Harry Srtyles
ik kan enkel mijn hoofd schudden. 'Ik lieg niet.' Zei ik net voor Eirwen voor onze neus stond. 'Hi.' glimlachte ik vrolijk naar haar. Ze was mijn redder in nood. Ik wilde er niet meer over praten en dit was de perfecte manier. Eirwen had Alex bij zich en zwaaide even naar het kleine meisje. Rosalie raastkalkt iets over vijf meiden en ik grinnik even. 'Ja, een van mijn grootste nachtmerries' maar ze rende al weg met Hailey. Ik zuchten zachtjes en ging in kleermakerszit zitten. Mijn zonnenbril duwde ik beter op mijn neus en ik keek even naar Eirwen. 'Hoe gaat die met jou?' Ik had gewoon even zin in een gesprek over koetjes en kalfjes. niet over vroeger, de stomme dingen die ik gedaan had en hoe het verder moest. gewoon even afleiding, van mijn verschrikkelijke zelf.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik had kunnen weten dat mijn woorden de tegenovergestelde werking hadden. 'Ik heb nog wel een aantal manieren.' Antwoordde ik zachtjes en begon kleine kusjes in zijn nek te geven, om vervolgens zacht aan een stukje huid te zuigen. Alleen net niet hard genoeg om een zichtbare plek achter te laten. Daarna ging ik weer zitten alsof ik nooit iets had gedaan, maar dit was nog maar een heel klein begin. Het zou ook niet heel lang duren voor dat zou blijken. De glinsterende ogen bij Zayn waren niet te missen waardoor mijn grijns alleen maar breder werd. We wisten beide wat de ander wilde, maar de eigenwijsheid en onschuldigheid hadden nu toch nog de overmacht. 'Dus ik kan net zo goed weer aan de andere kant van het bad plaatsnemen? Er is hier toch niets wat je wilt?' Vroeg ik net zo onschuldig. Maar ondertussen wist ik dat -dat toch niet ging gebeuren, want ik was niet gek. Daarbij waren mijn eerdere woorden ook niet gelogen. Zeker met elk iets wat hij deed werden deze meer naar de waarheid.

( Ik heb geprobeerd nog wat in elkaar te flansen, maar nu ga ik echt terug mijn bed in. Misschien dat ik me later vandaag nog beter voel en de hoofdpijn verdwenen is.)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Reality's overrated.