Marlotte:
Ik ontwaak uit mijn slaap. De wereld ziet er weer normaal uit, geen elfjes meer. Geen groene grassprieten en vliegende koeien, gewoon weer de echte wereld. Ik kijk verbaasd om me heen. Dit is niet mijn kamer, en ook niet die van m'n moeder. Hoelang heb ik geslapen? Ik grijp naar m'n hoofd en haal een pluk haar weg. Ik hoest zachtjes en ineens, herinner ik me alles. Van kamp, van het telefoontje, van Niall, van de mensen om me heen. Ik wil recht op gaan zitten, maar besluit het niet te doen, straks wil het niet.. Ik kijk voor me uit. Zou ik nog steeds kunnen praten? Ik voel aan m'n keel. Hij voelt best normaal opzich. Ik schraap mijn keel voorzichtig. 'Hallo?' Weet ik schor uit te brengen. Ik zucht. Niemand zal dat verstaan. Hoeveel van kamp zou ik gemist hebben? Zou mijn moeder nog leven? Zou Niall aan me denken? Zou hij me missen, zoals ik hem mis? Ik leg mijn hand op mijn buik. Ik wist het echt niet meer, toen mijn moeder me belde. Toen Niall zei dat hij van me houdt. Ik kan wel huilen, als dat natuurlijk niet verschrikkelijk veel pijn zou doen.. En dan die dromen. Over Niall, over mijn ouders, over meiden waar ik mee bevriend zou zijn. Ik zucht.
Waar is iedereen?
Cause after rain there is sun. And sun + water makes you grow up .