Mijn zusje is altijd een beetje stiekem geweest. Dingen uit mijn kamer jatten, mijn dagboeken en verhalen lezen, mijn kleren dragen en dan zeggen dat ze niet wist dat ze van mij waren (want mijn broer draagt natuurlijk wijvenshirts...). Ik word daar echt ziek van. Laatst had ze nagellak van me gepakt van Rimmel London, dus die was best wel prijzig, en open laten staan. Hij was dus opgedroogd. Zeven euro naar de haaien. Mijn moeders antwoord? "Ze is vijf jaar jonger dan jij, laat haar."
Ze draagt dus ook mijn kleren met het schijnheilige excuus dat ze niet wist dat ze van mij zijn. Mijn moeder laat dat toe, want "je zusje heeft weinig kleren". Mijn zusje heeft geen te kort aan kleren, ze kan gewoon niet met spullen omgaan en ze zijn binnen twee weken gescheurd of binnen een dag vies. Ik vind dat niet leuk, want het zijn MIJN gekochte kleren en zij kan niet met spullen overweg.
Vandaag moest ik al heel vroeg m'n nest uit om te werken. Om half negen was iedereen al op, terwijl ik tot tien uur kon doorslapen. Of ik nou vraag of ze wat stiller willen zijn of niet, het gebeurt toch niet. En gezien we in een klein kutappartementje wonen met z'n vieren, hoor ik alles wat in de andere kamer gebeurt. "Moet je maar wat vroeger opstaan." Ik ga niet vroeg opstaan als ik door kan slapen en dan zes uur moet werken, en al helemaal niet in het weekend. Enfin, daar begon het dus mee. Gisteren heb ik drie paar schoenen cadeau gehad omdat ik drie winters lang op dezelfde schoenen heb gelopen vanwege geldgebrek. Nu heb ik wel een baantje, maar mijn moeder bood aan te betalen. Goed, drie paar uit de uitverkoop gehad, waaronder één paar Calvin Klein die er ontzettend gaaf uitzien. Hartstikke blij, kan niks misgaan. Vandaag werd ik dus wakker, zag ik dat mijn zusje op die Calvin Kleins loopt. Ik word dus boos, want ze heeft in een recordtijd weer mijn spullen geclaimd terwijl ze helemaal niet van haar zijn. En opeens zijn die schoenen wel van haar? "Ja je zusje heeft geen schoenen en jij hebt er al zoveel." Zelf betaald, ja. Ik zeg dat dus tegen mijn moeder, zegt die dat ik een verwend nest ben en dat ik ze maar moet delen met mijn zusje. Maar ik weet zeker dat, als mijn zusje nu thuiskomt, er niets meer over is van mijn schoenen. Mijn moeder springt uit d'r vel en zegt dat ik een verwende teef ben en dat ik op mijn vader lijk (mijn vader en ik hebben geen contact omdat hij een zak is en ik word echt kwaad als iemand dat zegt). Dus ik ben verwend omdat ik niet wil dat ze mijn schoenen draagt en aan mijn spullen zit? Als ze nou fatsoenlijk met mijn spullen om kon gaan, oké, maar ze jat alles zonder te vragen uit mijn kamer om het vervolgens kapot te laten gaan/op te laten drogen/open te laten staan. En dan moet ik maar aannemen dat mijn schoenen naar de haaien gaan? Ja, fijn, dus niet.
Gadverdamme, ik word zo gek in dit huis. Weet iemand wat ik kan doen? Want praten helpt niet, dan krijg ik de "je zusje is vijf jaar jonger" en "van mij mag ze aan je spullen zitten"-excuses. Ik heb bij mijn psycholoog ook al dingen in een brief opgeschreven aan haar, want 't gaat vaak veel verder dan "je lijkt op je vader" en ze beschuldigt me van dingen. Maar die heeft ze ook met een schijnheilige kop en een "doe niet zo ondankbaar" beantwoord. Praten met mijn zusje helpt al helemaal niet, want dat kind is een arrogantiebron zo groot als de geisers op IJsland.
Searching heavens for another earth
