Gisteren had ik een presentatie over de War on Drugs en ik moest als enige uit de klas alleen presenteren. -Oneven aantal en het móést in tweetallen of alleen. Met z'n drieën kon helaas niet-
Een jongen die ik nooit spreek, Tim, zat achter me en had voor mij een presentatie over kern- en windenergie, samen met zijn vriend. Tim mopperde toen ze klaar waren dat het superslecht ging, terwijl ze het eigenlijk best wel goed deden. Nu ben ik zo'n iemand die dat dan ook wel zegt, waardoor hij nogal verbaasd was.
Toen mijn naam werd opgelezen en ik, nogal nerveus, opstond vroeg Tim zacht aan me met wie ik het samen deed. Ik wuifde het weg, als teken dat ik alleen was. Terwijl ik mijn powerpoint opende ging Tim plotseling heel relaxt naast me staan, tegen het bord aangeleund. Sissend vroeg ik wat hij in hemelsnaam aan het doen was, waarop hij antwoordde dat hij naast me bleef staan zodat ik niet alleen stond.
Ik was even oprecht verbaasd, want ik sprak hem nauwelijks. Het blijft leuk dat sommige mensen zoiets aardigs doen, gewoon omdat ze dat kunnen.
Heeft iemand ook ooit zoiets meegemaakt, wat je absoluut niet verwachtte?
If a writer falls in love with you, you can never die
