Selienna;
'R-Rustig...' fluister ik hees en hijgend in zijn oor en bijt kreunend in zijn nek. Ik wil het es een keer liefdevol hebben. Mijn heupen bewegen langzaam op en neer, terwijl ik hem steeds beter en beter voel. Ik slaak een hees geluidje als ik zijn vinger tussen mijn benen voel en er trekt een rilling over mijn rug heen. Mijn heupen bewegen hard maar toch liefdevol op en neer en de spieren in mijn buik trekken zich samen.
Het geritsel net is mij ook niet ontgaan, maar nu het nog een keer is, en duidelijker, werp ik kreunend een kunai in de richting van het geritsel. Wat het is, maakt me niet uit, je moet me niet storen als ik bezig ben, dan word ik heel chagrijnig. Ik zak neer op Hue zijn borst en beweeg kreunend mijn heupen, terwijl het gevoel in mijn buik ontploft en mijn spieren zich in heel mijn lichaam aanspannen. Dit... Dit was echt... geweldig!
Miko;
Zijn warme armen om me heen laten me echt volledig kalmeren en ontspannen, terwijl ik dat niet wil, want de slaap begint zich meester te maken over mijn lichaam. Met een zucht kijk ik naar de zuster die mijn bloeddruk controleert. Bah, ik haat ziekenhuizen... Ze zijn zo kaal, wit en muf. Soms stinken ze nog naar dood ook... Voor ik het zelf echter in de gaten heb, vallen mijn oogleden naar beneden en zak ik steeds verder weg in mijn onderbewustzijn. Ik moet wakker blijven! Ik wil bij Izuna zijn! Ik mag niet slapen, ik wil zijn armen weer om me heen voelen..! Alleen dat werkt niet, mijn lichaam is te eigenwijs en langzaam val ik dan ook daadwerkelijk in slaap.
Met een zachte kreun duw ik me overeind en wrijf in mijn ogen. Hoe lang lig ik hier nu? Een week of zo...? Een gaap verlaat mijn mond en ik slinger mijn benen over de rand. Mijn voeten glijden soepeltjes in de pantoffels die daar staan en ik sta op. Mijn lichaam doet nog wel wat zeer, maar het is niet zo erg dat ik niet kan bewegen of zo. Gapend loop ik door de kamer naar de deur en kijk rond. 'Eh, zuster? Weet u toevallig wanneer ik naar huis mag?' vraag ik aan een voorbij lopende zuster en glimlach zacht. 'Naam?' vraagt ze. 'Miko Otsubaki' antwoord ik zacht. 'Ik zal kijken... Kamer 186' mompelt ze even en loopt dan weg. Met een zucht loop ik de kamer weer in en kleed me snel om. Net als ik klaar ben komt de zuster weer naar binnen en glimlacht zacht. 'Ik zal nog enkele dingen moeten controleren, als je wonden dus danig genezen zijn mag je weg, maar dan moet je elke week wel langs komen om ze te laten controleren' zegt ze en ik ga op bed zitten. De wond op mijn buik is als eerste aan de beurt.
Een half uur later, denk ik, ben ik eindelijk klaar en word er een boel op papier geschreven. 'Hmm, ik zal toch even een dokter erbij moeten halen vanwege je buikwond, ik weet niet of ik je naar huis mag laten, dat moet de dokter bepalen.. Het is namelijk niet volledig dicht..' meld ze en verlaat de kamer. Met een diepe zucht val ik achterover op bed en staar naar buiten. 'Miko-chan!' hoor ik de irritante stem van Naruto roepen als hij de kamer binnen gestormd komt. Met een zucht kom ik overeind. Ik zucht veel, i know. Maar ik kijk Naruto aan en zie Sasuke ook verschijnen. 'Wat is er jongens?' vraag ik en weet toch een glimlach op mijn gezicht te krijgen. 'Het spijt me Miko-chan...' zegt Naruto zachter en reikt me een bosje bloemen aan. Met een verbaasde blik pak ik het bosje aan en grinnik zacht. 'Het is oké, echt.. Dank je' zeg ik met een gemeende glimlach en duw me uit bed om een vaas te pakken.
'Miko?' zegt de dokter als hij naar binnen loopt. 'Ik zal je wond even moeten controleren, als je plaats wil nemen op bed, dan kan ik beginnen' zegt hij en legt de papieren weg. 'Sasuke, wil jij ze in een vaas doen? Dank je ' zeg ik zacht en geef de bloemen aan Sasuke. Met een mini zuchtje ga ik zitten en trek mijn shirt omhoog, zodat de dokter het verband kan weg halen.
Na heel veel gesmeek sta ik dan eindelijk buiten met de bloemen in mijn hand en Naruto en Sasuke naast me. 'Op naar huis' zeg ik met een glimlach en loop rustig richting huis. Naruto en Sasuke lopen een deel met me mee, tot ze beide af moeten. Ik steek de sleutel in het slot als ik thuis ben aangekomen en loop naar binnen. 'Izuna-kun?' roep ik door het huis en kijk verbaast omdat het best stil is. Ik haal mijn schouders op en loop naar de keuken, waar ik de bloemen opnieuw in een vaas doe.
[ bericht aangepast op 2 juli 2013 - 10:48 ]
An eye for an eye, a tooth for a tooth and an angry requiem for evil! ~ Yuuki Tenpouin