[RPG] Strijd om de maan - Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 mei 2013 - 18:43 ]

kindness is never a burden.

Raziel went Rydel.

help

Arlendria Siv Fydorov
Het deed me goed Henry een keer te zien lachen, in ieder geval tot die meteen verdween toen ik vroeg of ik mee mocht. Het was niet bepaald moeilijk om het antwoord van zijn gezicht te lezen – vooral als je elke keer die blik kreeg als je het vroeg – en zijn gezicht zei duidelijk: nee. Maar daarom liet ik me niet van de kaart brengen. Er was nog nooit iets gebeurd toen ik meeging, ik snapte niet wat er deze keer anders aan zou kunnen zijn. "Nee, Siv... Je weet dat..." Daar kwam het al; meneer probeerde een goed argument te verzinnen, maar kon er op geen komen terwijl ik een hele resem aan goéde argumenten op tafel kon leggen.
Henry was lief… Op zijn manier en dit was zo een van de momenten waarop ik hem wilde knuffelen maar tegelijk ook zijn nek wilde omwringen omdat hij niet wilde luisteren. Maar een groot deel van me wist dat hij het deed met de beste bedoelingen, dus ik kon hem nergens de schuld van geven. Ik vond het juist heel lief van hem. "Je weet nooit of er iets fout zou gaan."
Mijn twee donkere wenkbrauwen schoten ongecontroleerd de lucht in, waardoor er nu een uitdagende blik op mijn gezicht stond. Hij kon zich alvast maar gaan voorbereiden op een hele discussie als hij niet wilde dat ik meeging. “Tuurlijk,” antwoordde ik smalend. “Maar wat als er iets gebeurt en ik ben er niét? Wat als ze er misschien in slagen je te doden? Ik weet dat die kans klein is en dat je je perfect kunt redden, maar wil je me dan achterlaten met een schuldgevoel van hier tot in Tokio omdat ik er net niet bij was mdat ik niet mee mocht van jou? En ik niét eens alles kon geven en tot de laatste snik kon vechten om jou te redden?” Mijn stem klonk wanhopiger en ik begon steeds luider te praten, helemaal overtuigd van mijn gelijk. Ik moest er niet aan denken. Als Henry iets zou overkomen en ik was er niet bij… Ik zou het mezelf nooit vergeven en ik zou het hem ook niet vergeven.
"Er is iets aan de hand. Ik weet niet wat het is, maar iedereen lijkt het te voelen,” probeerde hij opnieuw. Weer schoten mijn wenkbrauwen de lucht in, terwijl ik een snelle blik op het terrein wierp. Het leek er niet echt op alsof iemand zich anders gedroeg dan op andere dagen. “En ik heb het gevoel dat het een heel stuk gevaarlijker is, nu."
Ik zuchtte. Hij had het nooit hardop gezegd, maar ik wist dat hij te veel om me gaf om me zonder boe of ba te laten gaan. “Daarom moet ik juist mee… Me in bezorgdheid achterlaten, hier, is een grotere marteling dan me meenemen, Henry.”
"Je gaat niet mee.” Zijn stem klonk beslist, zoals ik hem nog nooit had gehoord. Mijn moed zakte me meteen in mijn schoenen maar ik was niet van plan me zo gemakkelijk gewonnen te geven. Ik was helemààl niet van plan me gewonnen te geven.
Even standvastig keek ik hem aan. “Ik moét mee!” Ik zuchtte, keek hem aan en ging met mijn hand door mijn haar. Ik kon mijn hart in mijn keel voelen kloppen en ik haatte het om boos tegen hem te doen… Maar ik werd niet zomaar achtergelaten alsof ik niets waard was. “Je probeert maar wat wil, al bind je me vast aan een paal. Het gaat je toch niet lukken. Ik ga mee.” Het was waar. Volgens mij zou ik die paal gewoon helemaal mee uit de grond sleuren. Mijn blik gleed naar mijn linker pols, waar de een boomwortel van mijn tatoeage over mijn slagader liep. In de krul die hij maakte stond in het klein c’est ma vie. Ik keek Henry schuldbewust aan. “Alsjeblieft Henry, je kunt me hier niet achterlaten…”

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Henry Augustus Skidmore.
Siv's wenkbrauwen gingen omhoog, nu een uitdagende uitdrukking op haar gezicht. Henry wist wat dat betekende. Hij wist dat hij er zich niet zou kunnen uitpraten, Siv won discussies altijd. Argumenten van Henry waren meestal uitspraken die totaal niets met de situatie te maken hadden, maar haar dan uiteindelijk toch schaakmat konden zetten. Niet dat ze het dan accepteerde, maar toch.
"Tuurlijk," antwoordde Siv met die bekende smalende ondertoon in haar stem. Henry wist nooit of hij dan kwaad op haar moest worden of... wat dan ook. "Maar wat als er iets gebeurt en ik ben er niét?" ging ze verder. "Wat als ze er misschien in slagen je te doden. Ik weet dat die kans klein is en dat je je perfect kunt redden, maar wil je me dan achterlaten met een schuldgevoel van hier tot in Tokio omdat ik er net niet bij was omdat ik niet mee mocht van jou? En ik niét eens alles kon geven en tot de laatste snik kon vechten om jou te redden?" Sivs stem klonk luider en wanhopiger naarmate ze haar tirade vorderde. Henry zette het schuldgevoel van zich af. Hij perste zijn lippen stug op elkaar.
"Er is iets aan de hand," ging Henry met een kordate stem verder. "Ik weet niet wat het is, maar iedereen lijkt het te voelen." Siv trok haar wenkbrauwen opnieuw op, met een snelle blik op het terrein. "En ik heb het gevoel dat het een heel stuk gevaarlijker is, nu." Henry's intuïtie zat er haast nooit naast, en dat was precies waar hij zo bang voor was.
"Daarom moet ik juist mee... Me in bezorgdheid achterlaten, hier, is een grotere marteling dan me meenemen, Henry."
Siv zuchtte, iets wat Henry's kaak zich deed verstrakken om niet toe te geven. Hij kwam overeind en veegde zijn handen af aan zijn broek.
"Je gaat niet mee," zei hij met een besliste stem. Siv keek hem standvastig aan.
"Ik moét mee," zuchtte ze theatraal. Ze haalde een hand door haar haar. "Je probeert maar wat je wilt, al bind je me vast aan een paal. Het gaat je toch niet lukken. Ik ga mee." Henry wist dat ze desnoods het touw zou doorbijten als hij dat deed - niet dat hij het zou doen, zo gemeen was hij niet.
"Alsjeblief, Henry. Je kunt me hier niet achterlaten..."
"Hoe denk je dan dat ik me zou voelen als ze jou te pakken kregen, Siv?" zei Henry radeloos, maar met een zekere snauwerig randje aan zijn toon. "Jij zegt dat jij je schuldig zou voelen als ik zou sterven, maar denk je eens in wat ik zou doormaken moest er wat met jou gebeuren? Jij bent mijn enige zekerheid, op dit moment." Dat laatste flapte er gewoon uit, ietsje te luid dan hij het had willen zeggen. Henry wierp even een blik op Sophie. Hij vroeg zich af hoe gênant deze situatie voor haar moest zijn.

help

[ bericht aangepast op 26 juni 2013 - 18:52 ]

help

Arlendria Siv Fydorov
“Alsjeblieft Henry,” probeerde ik nog, waarschijnlijk tevergeefs. “Je kunt me hier niet achterlaten.” Ik was ondertussen al in mijn smeekfase aanbeland, wat betekende dat of te wel Henry elk moment zou toegeven omdat hij medelijden met me had, of dat ik nu nog met een heel goed argument boven water moest komen wilde ik hem overtuigen. En ik had zo’n voorgevoel dat dat laatste niet ging gebeuren, want net zoals Henry kon ik nu ook voelen dat er iets zat aan te komen en dat was net waar ik zo bang voor was. Hij wilde mij niet kwijt, ik wilde hem niet kwijt.
“Hoe denk je dan dat ik me zou voelen als ze jou te pakken kregen, Siv?” Kaatste hij de bal terug. Zijn stem klonk anders, alsof hij even wanhopig was als ik, maar het nog steeds probeerde te verbergen. “Jij zegt dat jij je schuldig zou voelen als ik zou sterven, maar denk je eens in wat ik zou doormaken moest er wat met jou gebeuren? Jij bent mijn enige zekerheid op dit moment.”
Iets in mijn blik was veranderd toen ik zijn woorden hoorde. Ik balde mijn hand tot een vuist om mezelf rustig te krijgen, duwde mijn nagels in mijn vel om zijn woorden tot me door te laten dringen en ontspande toen. Het was heel egoïstisch van me, maar ik had er niet aan gedacht hoe hij zich erbij moest voelen. Uiteindelijk draaide deze discussie om egoïsme tegenover elkaar.
Ik verstarde en beet zacht op mijn onderlip, niet wetend wat te zeggen. Het was zelden dat iemand me stil kreeg, zelfs hij niet. Dit was volgens mij nog maar de tweede keer dat hij erin geslaagd was. De eerste keer was toen ik hem pas kende, maar ik wist niet meer juist waardoor. Mijn hand zocht onbewust naar de zijne en ik zette een paar stapjes dichterbij zodat ik zijn adem tegen mijn gezicht kon voelen. Normaalgezien was ik geen fysiek persoon en vond ik het zelfs niet leuk dat ik aangeraakt werd, maar nu voelde het anders.
Mijn tanden hadden kleine afdrukken achtergelaten in mijn onderlip toen ik mijn lippen van elkaar haalde. “Oké, ja… goed. Máár…” perste ik er met veel moeite uit. Dit was de eerste keer in mijn leven dat ik toegaf en dit ging waarschijnlijk ook de laatste zijn. Iets zei me dat ik hier nog spijt van ging krijgen. “Één: zweer dat je terug komt.” Mijn helderblauwe ogen staarden rechtstreeks in de zijne en ik kneep nog wat harder in zijn hand.
“Twee: ik wil dat je mijn pistool meeneemt. Ik heb nog zeven zilveren kogels.” Ik liet zijn hand los en haalde het zilveren pistool achter mijn broeksrand vandaan, samen met de kogels, die ik naar hem uitstak. Het was een prachtig pistool, zilver met een zwart handvat, gegraveerd met een sierlijk patroon. Ik had het pistool nog nooit uitgeleend aan wie dan ook, ik had het zelfs nog nooit iemand laten aanraken omdat het zoveel voor me betekende. Zelfs Henry had het nog nooit van me mogen aanraken. Het pistool was van mijn vader geweest, ik had nooit gewild dat anderen het gebruikten. Maar het was een feit dat ik even veel om Henry gaf dan als om mijn vader, misschien zelfs meer. Daarbij had ik het gevoel dat hij het wel goed zou kunnen gebruiken. “Drie: jij geeft me hier iets te doen, anders word ik gek van mijn eigen gedachten. Vier: je gaat niet alleen.”
Ik kwam op het einde van mijn lijstje van voorwaarden. Ik zette een stap naar achteren, zodat ik niet meer zo dicht bij hem stond. “Wees alsjeblieft voorzichtig…”
Ik duwde mijn tanden weer in mijn onderlip en mijn nagels weer in mijn handpalm. Dat gebeurde altijd als ik emotioneel werd. Ik kon mijn moeder nog steeds in mijn oor horen schreeuwen met haar zwaar Roemeens accent: “Waag het niet om te huilen, jongedame! Huilen is voor de zwakken en wij zijn níét zwak!”
Wat waterig glimlachte ik richting Henry en wachtte op zijn antwoord.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

David Hayden Reesan - Alposclan - Raadslid

Emma draaide haar hoofd opzij en keek me lichtelijk chagrijnig aan. Oké, ze had er dus geen zin in gehad, dat ik haar stoorde. Ze kwam op mij nog wel eens vijandig over en dat was nu wel weer het geval. Met een zucht stopte ze met het prutsen aan haar haar en ze begon haar verhaal met een glimlach, waarvan ik zeker wist dat die nep was. Ik wist al zeker dat ik er niet goed aan gedaan had haar te storen en terwijl ze haar verhaal deed, keek ik een beetje bedeesd schuin naar beneden, maar haar toch nog half aankijkend.
'Eens zien; ik heb op een veel te harde aarden grond gelegen, waardoor mijn haar haast zwart geworden is. Ebnar heeft een vuurbericht gestuurd met een weerzinwekkende bedreiging - niet dat het me echt veel kan schelen, maar oké - ik heb geen enkel prooi gevonden - wat me dus uitgehongerd maakt - en...' Ze rekte de 'n'. 'Ohja,' zei ze, 'ik moest de nacht met jullie doorbrengen. Zoals gewoonlijk.' Ze verschoof een beetje en keek me met een gemaakte poeslieve glimlach aan. Totdat haar uitdrukking in een arrogante uitdrukking veranderde en ze me geïrriteerd aankeek. 'Wat denk je zelf?' eindigde ze haar verhaal en ik hoorde het sarcasme in haar stem.
'Sorry, dat ik je gestoord heb dan,' zei ik voorzichtig. Ik had geen zin in ruzie met haar. 'En ik geloof dat niemand fijn geslapen heeft vannacht. Ik vroeg het meer uit beleefdheid. Maar kan het je echt niks schelen dat wij allen gevaar lopen, nu dat vuurbericht van Ebnar gekomen is?'
Ik had me daar vannacht best wel druk om gemaakt en ik wist gewoon zeker dat we gevaar zouden lopen. Of we kregen er een vijand bij, of we zouden met een van onze andere vijanden, de Nigravosclan, moeten samenwerken tegen Ebnar. En of dat nou zo'n goed idee was, wist ik niet.

[ bericht aangepast op 29 juni 2013 - 18:07 ]

[Ik ben van morgen tot de 17 op vakantie en van de 18e tot de 28e op kamp.]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

{Ik ben vanaf morgen tot 11 augsutus weg en zal dan waarschijnlijk niet kunnen posten.}