RPG|| No way back|| speeltopic 01 - Speeltopics

25 may 1903

Een stad, afgesloten van de wereld is helemaal aan zijn lot overgelaten, net op het moment dat ze hulp nodig hebben. Mijnwerkers hadden namelijk een stuk muur weggekapt en onthulde zo een kamer die nooit bloot had mogen komen te liggen. De wind die stevig begon op te steken, zorgde ervoor dat de mannen even angstig om zich heen hadden gekeken, maar vanaf het moment dat ze niets zagen, waren ze verder de kamer in gelopen en troffen zo allemaal skeletten aan die daar een aantal jaar geleden geplaatst moesten zijn. Ze lieten de kamer open nadat ze alle juwelen die erin lagen hadden weggehaald en gingen door met hun werk. Alles ging zijn gewone gangetje totdat er mensen op mysterieuze manieren begonnen te verdwijnen en later dood werden terug gevonden: aan de strop die om een boom geslagen was, verdronken in het kleine meer dat aan de rand van het dorp lag of gewoon doodgestoken met een mes. De bewoners werden bang en probeerde hulp te zoeken, maar er was niemand die hun schreeuw naar hulp beantwoordden. Stuk voor stuk probeerden ze te vluchten en stuk voor stuk werden ze door een onzichtbare kracht terug naar het dorp gehaald. Ontsnappen was onmogelijk en binnen no time was heel het dorp uitgemoord en lagen de straten vol met lijken.

23 may 2003

Het kleine dorpje is net een pretpark geworden door de legende die erover rond ging. Toch keerden ze allemaal teleurgesteld terug omdat er niets gebeurde. Iedereen beweerde dat de legende maar een fabeltje was en langzaamaan begon het dorp minder interessant te worden. Het stierf uit en raakte langzaam in verval. Toch was er een select groepje mensen dat de hoop niet op gaf en om de tien jaar ging kijken. Telkens weer werden ze teleurgesteld, totdat een van hen ineens verdween. Natuurlijk dachten ze allemaal dat die persoon een grap uithaalde en zo weer tevoorschijn zou komen, maar het lachen verging hen al snel toen ze een paar uur later een lichaam aan een boom zagen hangen, opgehangen met ene strop rond zijn nek. Ze probeerde rustig te blijven, maar de paniek was toch voelbaar en werd alleen maar erger toen er ook een tweede van hen verdween. Vanaf dat moment wisten ze dat ze niet meer veilig waren en probeerden ze een uitweg te zoeken, maar op een onverklaarbare wijze boog elke weg die ze namen terug af naar het dorp en zelfs toen ze van de weg afgingen, bleven ze op dezelfde plek uitkomen. Ze proberen zich zo goed mogelijk te verweren en ervoor te zorgen dat ze het allemaal overleven en ze krijgen hulp van de bewoners. Net als hun vijanden hebben sommigen ervoor kunnen zorgen dat hun ziel in het dorp bleef en ze konden verschijnen als ze wilden om te helpen. Ook zij moeten op hun hoede zijn aangezien zij ook vermoord kunnen worden en hun ziel dat voor eeuwig zou verdwijnen. Samen met de overgebleven mensen proberen ze het kwaad uit het dorp te verjagen, iets dat makkelijker gezegd is dan gedaan.

Er zijn nog een rol open die ingevuld mag worden, als je zin hebt mag je dat in dit topic doen.


Mensen ( 1 plaats => liefst mannelijk)

- Ruby Nelson ==> Itami
- Skye Amelia Lavigna ==> Praelectio
- Kaithlyn Selena Newman ==> Arriver
- Coco Mylan ==>ChocoChip
- Gereserveerd door RabidKiller
- Bryson Mursing ==> SizzBizz
- Roger Gareth McGrand ==> Sinistra
- Benjamin Scott ==> Trouble258

Oorspronkelijke bewoners VOL



- Romeo William Henderson ==> Praelectio
- Vivali Loraine Bennett ==> PlagueRat
- Frederic Hellingston ==> TicTac
- Catherine Aemilia Langston ==> Sinistra

Bad ghosts (1 plaats)



- davea ==> PlagueRat
- Innencio Augusta Fransiscus Eduard Agnelli ==> BloodyFace
-


Regels

- Er geld een minimum van 8 regels, meer mag natuurlijk altijd, minder niet
- OOC tussen haakjes () [] {}
- +16 is toegestaan
- Niet meer dan twee personages per persoon, altijd van een verschillend geslacht
- Alleen je eigen personage besturen
- Naamsverandering of veranderingen aan je personage doorgeven
- Sluit niemand buiten
- Geen ruzie binnen te RPG, dat vecht je onderling maar uit
- Reservaties blijven drie dagen staan
- Topics worden alleen geopent door TicTac tenzij anders aangegeven

Wil je meedoen? Vul dan dit lijstje in

Rol:
Naam:
Leeftijd:
Geslacht:
Uiterlijk: beschrijving +foto
Innerlijk:
Extra:

Let op: iedereen die zich een geest kan noemen is gestorven tussen 1750 en 1904 en kent dus niets van de technologie die ontstaan is. Het is dus niet mogelijk dat ze ineens met ene mobieltje of iets dergelijks kunnen werken. Ze kunnen ook geen vaste voorwerpen aanraken, maar kunnen wel wind produceren om te laten weten dat ze er zijn. Vanaf het moment dat er een geest in de buurt is wordt het ook 10 graden kouder wat mensen dus alarmeert.


Hoe beginnen we?

---

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

[Mijn topics. Ik kan pas na 4u reageren. :')]

---

Take me to wonderland

[Mijn topics]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

(Mijn topics. Ik probeer onder de les te schrijven. Ik heb nog twee uurtjes tijd. ;p)

---

Reading a good book is like taking a journey.

Skye Amelia Lavinga. || Mens.

Een zucht ontsnapte uit mijn mond terwijl ik mijn vestje over mijn schouders sloeg. De nachten waren meestal koud en de slaapplaatsen waren ook niet heel verwarmend, zelfs niet als je in een slaapzak probeerde in te dutten.
Inmiddels was ik naar buiten gekropen en had ik mezelf geïnstaleerd op een boomstam die een eindje verderop lag. De slaap wilde maar niet tot me doordringen en ik had niet de behoefte om maar wat te piekeren tussen verschillende mensen die net zoals ik ook niet veel slaap kregen.
Het eten was ook al bijna op, wat voor nog meer gepieker zorgde. Ik wist niet hoe ik aan voedsel moest komen en had niet eens een wapen op zak, aangezien ik zakmessen niets vond. En misschien omdat ik daar niet aan gedacht had, eerlijk gezegd. Ik ritste het vestje dicht en trok mijn benen op, waarna ik mijn armen om ze heen sloeg en mezelf heen en weer wiegde terwijl ik mijn evenwicht probeerde te bewaren. Het geritsel of gekraak probeerde ik te negeren, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Je wist nooit wat je tegen kon komen in een bos, vooral niet als er al twee mensen verdwenen zijn en je niet weet wat er met ze is gebeurd. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om alleen buiten te gaan zitten... maar ik was dichtbij de anderen in de buurt, toch?

[ bericht aangepast op 21 april 2013 - 1:11 ]

---

Reading a good book is like taking a journey.

[mijn topics. ik reageer pas als het een beetje op gang komt, want het is een beetje raar als mijn geest zich er nu al mee gaat bemoeien. Ze is er wel, maar dat maakt vrij weinig uit voor jullie]

[ bericht aangepast op 18 april 2013 - 15:00 ]

---

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

{Mon topics}

---

That is a perfect copy of reality.

Roger Gareth McGrand
Snel draaide ik me om. Wat was dat? Ach, ik stelde me aan. Ik was alleen maar bang voor niks. Verman je, Rog... dacht ik tot mezelf.
Ik staarde naar de leegte boven me. Eigenlijk zou ik nu moeten slapen, maar dat ging echt niet. Ik zuchtte en ging zachtjes overeind zitten. Ik kon hier niet langer blijven. Geruisloos stond ik op en begon op de tast naar de deur te lopen. Uiteindelijk vond ik de uitgang naar buiten en ik stapte de donkere nacht in. Het was ijzig maar koud had ik het niet. Langzaam begon ik te lopen, ik dwaalde wat rond en keek steeds om me heen, het gevoel bespied te worden was niet echt wat je kon zeggen geruststellend. Wat een warm welkom heeft zo'n verlaten stad, dacht ik schertsend. Ik bedacht me dat ik wel ergens kon gaan zitten. Ik liep richting een paar bomen, die iets verder overgingen in een bos. Een zucht ontsnapte tussen mijn lippen en plotseling zag ik een gedaante zitten bij een boomstronk. Meteen schrok ik, maar zuchtte opgelucht toen ik de gestalte herkende.
'Skye, ik schrok van je.' zei ik en probeerde te glimlachen, maar daar kon ik mezelf niet toe in staat brengen.
Ik liep naar haar toe en ging tegenover haar zitten, tegen een andere boom. Het was stil.
'Ik kan wel weggaan als je dat wil...' zei ik. 'Ik kan gewoon niet slapen.' Jaren was er hier niks gebeurd en net dit jaar... Of was het puur toeval? Het moest echt beter gaan hier...

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

[Mijn topics~]

Skye Amelia Lavinga. || Mens.

Het krakende geluid van brekende takjes zorgde ervoor dat ik opkeek. Ik leek wel meer op mijn hoede dan normaal, maar volgens mij was dat wel nodig. Het was ook niet de bedoeling dat ik zo roekeloos als wat ging rennen en springen door een spookdorpje. Ik beet zachtjes op mijn onderlip terwijl mijn ogen zochten naar het geluid wat ik hoorde, wat niet heel makkelijk was doordat het zo donker was. Misschien was het niet heel slim geweest om alleen buiten te gaan zitten.
Verbaasd keek ik op toen er ineens een gedaante voor mijn neus stond en tegenover me ging zitten, maar ik straalde niet veel angst uit. Angst om een gruwelijke dood toe tegemoet te gaan was er zeker, maar ik zou het niet snel laten zien.
"Skye, ik schrok van je."" zei het gedaante, waardoor ik meteen mijn schouders een stukje liet zakken en mijn gespannen spieren ontspande. Ik herkende de stem uit duizenden, ik sloeg stemmen en linkjes naar bekenden snel op. "Ik kan wel weggaan als je wilt. Ik kan gewoon niet slapen."
Ik trok één van mijn mondhoeken op, liet mijn hoofd een stukje naar links hangen en schudde mijn witblonde haren naar diezelfde kant. "Ik dacht nog wel dat ik er onschuldig uitzag." zei ik, voordat ik een korte pauze nam en weer verder praatte. "Je hoeft niet weg te gaan."
Ik was sowieso niet graag alleen, enkel als ik me vreselijk voelde. En hoe vaak kwam dat nou voor?
Een rilling gleed over mijn rug en ik trok mijn benen nog wat dichter tegen me aan, steunend op mijn knieën met mijn kin. "Heb je het niet koud?" vroeg ik nadat de stilte me een beetje lang werd, kijkend naar de kleding die hij droeg. Ik had al een dikke trui met een vest aan en rilde nog van de kou, maar ik was weliswaar een koukleum. Roger misschien niet.

[ bericht aangepast op 21 april 2013 - 1:12 ]

---

Reading a good book is like taking a journey.

[mijn topics, wachten tot mijn personage is goedgekeurd :p ]

---

Tell me, my friend. Have you ever danced with the devil in the pale moonlight?

Coco Mylan
Ik keek omhoog. Miljoenen sterren omringen de maan. Hoe laat was het al? De batterij van mijn mobieltje was leeg, al enkele dagen, en mijn gsm-oplader was ik voor de dag van het vertrek kwijt geraakt. Ik leg ze dan wel op een 'veilige' plaats, maar vaak vergeet ik waar die plaats is. Tsja. Dan maar zonder gsm, dat zou ik wel overleven.
Het was koud en het hongergevoel knaagde aan mij. Ik verlang zo naar een kop koffie… Hoe lang was het wel niet geleden? Mijn vingers verlangden naar de warmte, mijn tong naar de heerlijke smaak. Helaas was er nergens in het dorp koffie te vinden en ook het eten was bijna op. Jagen zou ik wel kunnen proberen, hoe moeilijk kon het zijn? Enkel een wapen… Oh ja, een wapen, dat had ik niet. Dom.
Met mijn voet gaf ik een trap tegen een boom. Ik wou hier gewoon weg, maar ontsnappen lukte niet, dat had ik al gemerkt. Ik belandde keer op keer weer in het dorp, bij elke weg die ik nam brachten mijn voeten me terug naar dit verdomde dorp. Was ik maar nooit meegegaan met dat domme groepje, dan was ik gespaard van deze ellende. Het gaf me een slecht humeur.
Ik stapte voorzichtig verder in het bos. Misschien waren er hier wel nog wat mensen van het groepje, kon ik even 'gezellig' met hen praten. Meestal zorgde mijn rothumeur ervoor dat ik snel brutaal deed, mijn brutaliteit irriteerde de mensen, dat irriteerde mij en dan ging het nog minder goed met de sfeer. Ze sloten me gelukkig niet buiten; ik was misschien nog wat nuttig voor het doe-gedeelte. Maar dat was net wat ik leuk vond.
Ik hoorde wat stemmen in de verte – bekende stemmen. Toen ik wat dichter kwam hoorde ik dat de stemmen van Roger en Skye waren. Ik stapte wat dichter, geruisloos, en toen ik bij het groepje was luidde ik mijn komst aan met een zachte hallo.
'Coco is aanwezig.' voegde ik er met een zacht lachje aan toe, waarna ik tegen een boom leunde met mijn schouders en mijn rechtervoet tegen de schors zette. 'Als ik stoor, jammer dan.' mompelde ik zachtjes. Ik was niet van plan weg te gaan, ik had besloten om hier te staan en als zij er problemen mee hadden moesten ze zelf maar oprotten.

Zeno Thomasson

Ik opende voor de zoveelste keer terug mijn ogen, na een hoop gewoel in mijn slaapzak. Met een gefrustreerde zucht ging ik rechtop zitten. Hoe lang had ik nu wel niet hier al heen en weer zitten draaien zonder dat ik de slaap kon vatten? Een paar uur? Het leek althans zo. Ik haalde een hand door mijn verwarde haar tot ze terug - voor zover het zo aanvoelde- goed zat. Niet dat het zo'n verschil maakte, nu zat ik hier alleen, alleen het donkere huisje waar ik nu in zat moest mij nu aanzien. Waar was trouwens iedereen? Ik ging ervanuit dat ze wel sliepen, toen ik wist hoe laat het was toen ik met mijn ogen tot spleetjes geknepen naar het neonlicht van mijn horloge keek. Wie was er om half 3 nog wakker? Even schrok ik toen de wind het hout liet kraken en geluiden van nachtdieren opwekte. Van nature was ik niet zo paranoïde, maar we zaten hier vast. En er hing hier een vreemde sfeer, zeker nadat we dat lijk hadden gevonden, en vooral omdat er iemand was verdwenen. Dat gebeurde toch niet zomaar? Ik trok mijn knieën op en bleef nog een kwartier voor me uit staren, luisterend naar de geluiden van buiten, in de hoop dat ik zo wel spontaan in slaap zou kunnen vallen.
Dit was de eerste keer dat ik mee was gegaan met het groepje, omdat ik gewoon nieuwsgierig was of die legende echt wel waar was. Iedereen vertelde me dat het maar een promotiestunt was voor het dorp, om toeristen te lokken, maar ik bleef steevast geloven dat er toch wel iets moest zijn. Elk gerucht komt voort uit een grond van waarheid. Langs de ene kant vond ik het fascinerend dat er iemand verdwenen was, wat dus een teken was dat er hier echt iets was. Maar langs de andere kant, gaf het me de koude rillingen...

---

Tell me, my friend. Have you ever danced with the devil in the pale moonlight?

Romeo William Henderson. || Goedaardige geest.

Met lome pasjes liep ik door het bos heen, wetend dat ik op mijn hoede moest zijn nu ik hier aan het ronddwalen was. Ik wilde de mensen natuurlijk niet de stuipen op het lijf jagen, ook al zag ik er vrij onschuldig uit met mijn kinderlijke gezicht. Als vijftienjarige sterven had toch nog zijn voordelen.
Gelukkig hoorde je het niet als ik op de zoveelste tak stond, aangezien ik geen gewicht met mee hoede te zeulen. Ik had geen gewicht, nog een klein voordeel. Als ik de nadelen moest natrekken zou ik mezelf enkel ongelukkig gaan voelen.
Een zachte zucht ontsnapte uit mijn mond zodra ik opkeek naar de gitzwarte lucht, waar geen enkele ster te bespeuren was. Het gaf me een kouder gevoel dan ik al had in dit dorp. Hoeveel ik vroeger ook van deze plek gehouden had, er was niets meer van over sinds mijn Olivia samen met mijn zusje op een brute manier de dood moesten aanschouwen en ik even later volgde. Ik miste ze elke dag weer en de vastberadenheid om de moordenaar terug te pakken werd door het gemis groter en groter.
Natuurlijk was er een klein probleem. Er liepen hier een aantal mensen rond die nogal roekeloos bezig waren. Het zou niet lang meer gaan duren voordat ze allemaal afgeslacht werden door verschillende creaties die het op hun gemunt had. Ik had meelij en wist dat ik ze spoedig zou moeten helpen, maar het vertrouwen wat ik van ze moest winnen was een moeilijke opgave.
Opeens schoot er een klein, sluw diertje voor me door. Het leek op een pluizige eekhoorn, maar ook deels op een haasje. Het was in ieder geval genoeg geweest om me achteruit te laten deinzen, als gevolg dat ik mijn evenwicht verloor en tegen het oppervlak van de aarde kwam.
"Au!" riep ik geschrokken uit, ook al voelde ik er niks van. Het was een stomzinnig reflex wat ik beter niet had kunnen hebben. Ik sloeg meteen mijn handen voor mijn mond en verwijdde mijn ogen. Als iemand me had gehoord zou het al voor paniek kunnen zorgen. Mensen waren wezens die nogal snel angstig werden.

(Iemand voor Romeo? ^^)

---

Reading a good book is like taking a journey.

Vivali Loraine Bennett [goede geest]

Geweldig. Alweer een groep idioten die het niet kon laten om te komen kijken wat er waar was van alle verhalen over de stad en zijn grimmige verleden. De vorige groepen waren er allemaal teleurgesteld, maar in elk geval levend vanaf gekomen - het was slechts een kwestie van tijd dat die klootzakken wakker zouden worden. Met een gezicht dat op onweer stond, verliet Vivali haar huisje aan de rand van het vervallen dorp en ging op zoek naar de arme sloebers die zich dit mega probleem op de nek hadden gehaald. Ook al was ze een goede geest, de lucht om haar heen knetterde als het ware van Vivali's ongenoegen met de tieners. Het was een kort stuk lopen het bos in en binnen niet al te lange tijd waren de jongeren gevonden. Ze wist dat de kinderen de kou die ze verspreidde konden voelen, maar het was haar allemaal worst op dat moment. In elk geval waren de meesten nog in leven en misschien, als ze zich niet als kippen zonder kop zouden gedragen, zou ze hen kunnen redden. Maar dat was een vetgedrukte cursieve misschien. Lichtelijk grommend verliet de onzichtbare geest het kampement weer maar dieper het bos in waar ze al gauw een uitroep van pijn hoorde. Met een hele diepe zucht ging Vivali in de richting waar het geluid vandaan kwam en ze vond een andere geest die op zijn gat was gevallen, hoogstens geschrokken van iets miniems. "Oh you have got to be fucking kidding me." Ze nam lichtelijk vorm aan toen ze de jongen herkende, het was Romeo, een jong ventje uit het dorp dat ze nooit had gesproken. "Ga je voor de rest van de eeuw op je kont blijven zitten of ga je een stel ballen laten groeien en je gedragen als een man?" gromde Vivali slecht gehumeurd. Met een blik de richting van het kamp van de tieners zei ze dan, iets vriendelijker: "We moeten ze helpen, of niet?"

[sorry, Vivali zal nog vaker vloeken en grof uit de hoek komen. Opgevoed als man enzo.]

[ bericht aangepast op 21 april 2013 - 1:56 ]

---

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Frederic Hellingston

Een zucht rolde over mijn lippen terwijl ik probeerde om een tak vast te grijpen, maar deze de hele tijd door mijn hand ging. Soms was het gewoon frustrerend om dood te zijn en niets maar aan te kunnen raken waardoor ik me gewoon dood verveelde. Geweldige woordspeling. Na een tijdje gaf ik het maar gewoon op en liet mijn donkere ogen over de omgeving glijden terwijl ik langzaam begon te vervagen en tenslotte zelfs helemaal verdween. Zonder ook maar een geluidje te maken liep ik door het bos heen en een lichte frons verscheen in mijn voorhoofd toen ik stemmen hoorde, stemmen die ik niet herkende wat dus betekende dat er terug mensen waren die wilde kijken of de legende waar was. Ik schudde even met mijn hoofd en liep expres de andere kant uit. Pas toen ik een stem hoorde die ik wel herkende, zorgde ik ervoor dat ik terug zichtbaar werd en er een grijnsje om mijn lippen verscheen. "Weer goed gezind, Vivaldi?" De geamuseerde toon was duidelijk in mijn stem te horen terwijl ik mijn hand uitstak op Romeo overeind te helpen. De andere geesten kon hij tenminste wel aanraken, wat het toch een beetje verdraagzamer maakte. "Maar we zouden ze inderdaad moeten helpen, anders overleven ze het nooit."


[sorry voor de late reactie, but ben al eventjes een beetje ziekjes...]

---

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher