*RPG* House of Night ll 1 - Speeltopics

Welcome in the House of Night.

Regels House of Night:

- Als de avondklok ingaat, moet je op je eigen kamer of in de woonkamer.
- Jongens en meisjes mogen niet bij elkaar op de kamer of in de woonkamer komen.
- Niet met elkaar vechten.
- Je mag overdag niet naar buiten als je merkteken niet verborgen is.
- Je mag als halfwas geen mensenbloed drinken.
- Geen spullen van andere stelen.

Hogepriesteres: Camile Auracle - Glucio.

Meisjes 7/7 VOL:

- Jada Stone - MinnieMouseX
- Katherine - emsie22
- Rosemary Annabelle Nixon - Pebble
- Marylou “Lou” Dianna Sagittarius - Rider
- Audrey Walker - SPECS
- Aurelia Luena Miller - Stuttgart
- Aubree “Bree” Sogna - DreamerN

Jongens 6/6 VOL:

- Thom Dave Dyro - Winterwolves
- Hayden Morran Ewijn
- Brian O'Conner - Cinder
- Dave Mason Shader - Winterwolves
- Vincent Derek Twain/Poseidon - DreamerN
- Philip Laurence Lee - Pebble

[ bericht aangepast op 16 mei 2013 - 18:38 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Aurelia Luena Miller

Na een tijdje onrustig te hebben gewacht verscheen er een vrouw voor ons. Ze was adembenemend mooi en had een saffierblauw ingekleurd merkteken op haar voorhoofd. Mijn oma glimlachte even naar me en gaf een zacht kneepje in mijn hand. De vrouw begon te praten en stelde zich voor als Camile Auracle, hogepriesteres en leraar vampiersociologie. Een krijger met de naam Ares stond naast haar. Na haar verhaal was het tijd om afscheid te nemen van mijn oma. Ik omhels haar stevig en sluit mijn ogen even voor een paar tellen. 'Het komt goed kindje' fluistert ze en drukt een kus op mijn voorhoofd. Ik glimlach kort en pak dan mijn spullen bij elkaar om rustig met de rest naar binnen te lopen. Zoals Camile al had gezegd is het vrij rustig in het Huis van de Nacht omdat het overdag is. Het zal best wennen zijn' fluister ik en kijk rond. Het gebouw zag er mooi en duister uit. Het was iets speciaals, iets wat je eigenlijk niet vaak tegen komt.

[Is er iemand voor Aurelia?]

---

~

[gaat het nu al stilvallen?]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

(Ik hoop het niet... Maar ik zal zo snel mogelijk een stukje schrijven. School neemt alleen veel van mijn tijd in beslag...)

Rosemary Abelle Nixon II Affiniteit voor zintuigen.
De jongen opende zijn mond om wat terug te praten, maar het lukte hem niet. Ik wachtte geduldig tot er wat geluid uit zijn mond kwam.
'Hoi,' zei hij toen. Ik glimlachte even toen hij me wat bekeek.
'Holy!' bracht hij uit. 'Waar ben ik? Ed vermoord me als ik te laat kom!' riep hij gepanikeerd. Zenuwachtig keek hij heen en weer.
'Oh, sorry, onbeleefd van me, waar ben ik?' vroeg hij me en ik haalde mijn schouders op. 'Je bent in het Huis van de Nacht. De school voor halfwassen.'
Voorzichtig stak ik mijn hand naar hem uit, glimlachend. 'Ik ben Rosemary,' stelde ik mezelf voor.
Ik had hem naar het halve maantje op mijn voorhoofd zien kijken en ik wilde dat de jongen voor me het ook zag. Opeens werden zijn ogen dof, alsof er iets voor geschoven werd. In mijn hoofd zag ik dat hij door mijn ogen kon kijken en zijn eigen gezicht zag, waardoor hij ook zijn eigen voorhoofd zag. Het duurde misschien een paar seconden, maar het was heel apart. 'Wow,' fluisterde ik zachtjes. 'Deed ik dat?'

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

amy66 schreef:
Jada Stone

'Ik ben Marylou, maar weet het niet,' antwoordt het meisje, Marylou, schouderophalend. 'Alleen zij bleven ook buiten en dus deed ik dat ook maar. Ik doe echt serieus maar wat, aangezien ik bijna niks weet over dit vampier-gebeuren en ik geen zin heb om het aan mijn ouders te vertellen, die overigens toch geen tijd hebben, want ze zijn aan het werk,' gaat ze verder. Blij dat ze nog niks over mijn accent heeft gezegd. Ik kijk om me heen, op zoek naar een ingang die open is. We staan nog steeds voor de ingang, als er een meisje met, waarschijnlijk, haar moeder aanlopen en gewoon naar binnen gaan. Ik kijk Marylou verbaast aan over het feit dat je gewoon naar binnen kan. 'Oké, blijkbaar mogen we dus wel naar binnen,' zegt Marylou. Ze staat op en zegt: 'Zullen wij dat dan ook maar doen?' 'Ja, lijkt me wel handig. Dan hebben we tenminste geen last meer van de zon en misschien is daar iemand die ons verder kan helpen,' antwoord ik terwijl ik al half naar binnen stap en op Marylou wacht, die net is opgestaan van de grond. We lopen naar binnen en ik kijk aandachtig rond. Het is hier veel mooier dan in Engeland zeg! En ook luxer. Veel luxer. Misschien kan het hier nog leuk worden. Nou ja. Als ik opeens geen Brits accent meer heb.

Marylou “Lou” Dianna Sagittarius (MaryLou Elizabeth McCallister) || Boogschieten – outfit


Jada stemde ermee in en ik volgde haar naar binnen. Bij het zien van het interieur van het gebouw viel mijn mond nog net niet open. Het was prachtig, precies zoals ik mijn huis in zou richten wanneer ik er later eentje had. Bovendien was het licht veel prettiger voor mijn ogen en voelde ik mij weer bijna helemaal goed. Het viel mij alleen op dat de meeste halfwassen die ik zag wel tassen, koffers of iets anders van bagage meehadden. Mijn spullen lagen allemaal nog thuis. Hopelijk kon en wilde iemand die nog wel brengen. Desnoods Olivia. Mijn ouders zag ik nog niet zo snel vrijwillig naar het huis van de nacht gaan.
Niet lang nadat wij de hal in waren gelopen, kwamen er twee volwassen vampiers aangelopen. Een vrouw en een man. De vrouw stelde zich voor als Camile, hogespriesteres van Nux en daarbij was ze ook nog een lerares van een vak waar ik nog nooit over gehoord had, vampier-nogwat. Ik liep braaf en stilletjes mee en probeerde goed te onthouden waar alles was dat ze aanwees. Gelukkig was ik niet het type meisje dat geen richtingsgevoel had. Verdwalen deed ik dus niet snel, maar niet weten waar de slaapkamers en woonkamer waren, was gewoon gênant, vooral omdat ik al nieuw was.
Na de rondleiding besloot ik maar even om Olivia te bellen, dus zocht ik een rustig plekje op de verlaten gangen, waar ik mijn Iphone uit mijn broekzak viste en haar nummer in toetste. Na vier lange tonen, die aangaven dat hij overging, nam ze op. 'Hee Lou, hoe gaat het nu? Ik heb je zusje gezegd wat er gebeurd is en wonder boven wonder stelde ze zelf voor om zoveel mogelijk spullen daarheen te brengen. Ze klonk aardiger dan ik haar in tijden heb gehoord,' brandde Liv gelijk los. Het was grappig om haar te horen praten over mijn zusje, maar ik was toch ook wel verbaasd over wat ze te zeggen had. Ik had verwacht dat Angelina mij kei hard uit zou lachen en mijn kamer zou verbouwen in een extra inloop-kast of iets dergelijks.
'Het gaat wel hoor. Waar zei Angelina dat ze die spullen zou laten?' Nadat Olivia mij had uitgelegd dat mijn zusje voor de deur zou wachten met de spullen, hing ik op en liep met vlugge pas richting de hoofdingang. Buiten stond inderdaad mijn doodsbange blonde zusje te wachten. Ze zei zo goed als niks, gaf de tas af en vertrok weer, wat mij een wenkbrauw deed optrekken, maar ik besteedde er verder maar geen aandacht aan. Met de grote schoudertas liep ik Het Huis van de Nacht weer binnen en probeerde mij te herinneren waar mijn slaapkamer was.

---

Happy Birthday my Potter!

Jada Stone

Toen we binnen waren er een man en een vrouw. De vrouw, die dus Camile heette, was denk ik de hogepriesteres van dit Huis van de nacht.
Ze bracht ons naar het huis waar de meiden zouden verblijven. Toen ik binnenkwam viel mijn mond letterlijk open. Jemig, wat is alles luxe! Ik keek om me heen om te zien hoe alles er precies uitzag.
Even later liep ik naar boven, naar de kamer die waarschijnlijk van mij zou zijn. Binnen stonden 3 bedden. Ik moest mijn kamer denk ik met 2 andere meisjes delen.
Ik sleepte mijn koffer naar binnen en begon alles uit te pakken en spullen uit te stallen. Ik besloot dat het linker bed van mij zou zijn, aangezien de anderen er toch nog niet waren.
Ik legde mijn Snoesje (ik weet het, het klinkt kinderachtig, maar ik heb nooit afscheid van die knuffel kunnen nemen) op het kussen en zette de koffer aan het voeteinde. Ik liet mezelf op het bed vallen en besloot mijn oudere zus te bellen.
'Hey, met Ruby,' hoor ik aan de andere kant. 'Heey Ruby, met Jada. Ik ben veilig aangekomen hoor!' 'Gelukkig! Mams en paps weten niet eens dat jij ook in Tulsa bent! Ik zou echt niet gegaan zijn als jij niet ook zou verhuizen.' 'Ze zullen er niet blij mee zijn.' 'Nee! Zeker niet, maar ik ben bijna een volwassen vrouw dus kan zelf beslissingen nemen.' 'Sorry Ruby, ik hang even op. Ik voel me verschrikkelijk moe. Ik ga even slapen. Voordat ik moet eten.' 'Nou, welterusten! Doeg!' 'Doedoei!'Glimlachend hing ik op. Ik moest haar gewoon even spreken. Ik legde mijn mobiel op het nachtkastje en deed mijn ogen even dicht.

---

It just takes one negative comment to kill a dream

Hayden Morran

Binnen aangekomen waren er al een paar mensen. Sommigen stonden alleen, anderen praatten met een andere nieuwe halfwas en weer anderen stonden met een ouder. Ik was dus niet de enige die een ouder meegenomen had naar hier. Al gauw kwamen er een man en een vrouw binnen. De vrouw was gekleed in een donkere jurk en was lang en slank. Op haar voorhoofd was het merkteken van Nux te zien, dat ook wij hadden, maar dat van haar was ingekleurd. Verder werd haar gezicht om lijst door een sierlijke tatoeage. Ze was zeker niet onaardig om te zien. Ze liep verder de hal in, glimlachte warm naar ons en begon te spreken:
'Hartelijk welkom in Het Huis van de Nacht, allemaal. Ik ben Camile Auracle, hogepriesteres van Nux en docente vampiersociologie.'Ze pausseerde even en wees naar de man die naast haar stond. 'Dit is Ares, hij is krijger en wanneer er problemen of vragen zijn kunnen jullie altijd bij mij of hem terecht. Bij alle docenten trouwens. Zoals de meesten van jullie wel zullen weten, kunnen jullie docenten makkelijk herkennen aan de volledige merktekens. Dat zijn namelijk de "volwassen vampiers". Ik zal jullie nu laten zien waar jullie slaapzalen zijn en waar de woonkamers zijn. Het is verboden om in de woonkamers en slaapkamers van het andere geslacht te komen. Verder zullen jullie wel gezien hebben dat het heel rustig is op de gangen. Dat komt doordat wij overdag slapen en 's nachts school hebben. Roosters zijn te vinden in de nachtkastjes van jullie kamers. Daar kun je ook de keuzevakken vinden. Het is aan jullie welke jullie willen volgen.'
Haar hele uitleg liet me even duizelen, wat een boel informatie! Ik hoopte dat ik het allemaal kon onthouden. Alhoewel, de vrouw, Camile heette ze, dat had ik wel onthouden, had gezegd dat we haar en de andere volwassen vampiers altijd vragen konden stellen. Ik was er aardig zeker van dat ik dat vast wel een keer moest doen, gezien mijn geheugen voor belangrijke dingen nou niet altijd even goed was.
Ik keek naar mijn moeder en bedacht me dat we afscheid zouden moeten nemen. Oh, ik zou zeker echt gaan missen.
'Ik denk dat ik dan maar moet gaan,' zei ze. 'Maar ik kom zeker nog een keer op bezoek als dat kan. Misschien komt je vader ook mee, maar ik weet niet of je daar op kan rekenen.'
'Bedankt mam,' zei ik en omhelsde haar. 'Ik zal je missen.'
'Ik jou ook.' We lieten elkaar los en mijn moeder ging weg. Daar zat ik dan in het Huis van de Nacht. Ik kende nog helemaal niemand en voelde me best wel alleen.
De hogepriesteres vertelde waar onze slaapkamers en ik ging maar op weg. Ik liep een paar keer verkeerd, maar kwam uiteindelijk op de goede plek terecht. Toen ik binnenkwam zag ik twee bedden staan en het ene bed was al klaargemaakt en het deel dat daarbij hoorde was al ingericht.
Ik gooide mijn koffer op mijn bed en liep maar terug naar de woonkamer waar ik al iemand had zien zitten. De woonkamer was trouwens erg luxe, maar iets te wit-zwart naar mijn mening. Er mocht wel wat meer kleur in. Maar op een van de banken zat een jongen van ongeveer mijn leeftijd.
'Hoi, ben jij ook nieuw hier?' vroeg ik hem. 'Ik ben trouwens Hayden.'

Ik ben tot 12 mei op vakantie!

---

Happy Birthday my Potter!

Pebble schreef:
Rosemary Abelle Nixon II Affiniteit voor zintuigen.
De jongen opende zijn mond om wat terug te praten, maar het lukte hem niet. Ik wachtte geduldig tot er wat geluid uit zijn mond kwam.
'Hoi,' zei hij toen. Ik glimlachte even toen hij me wat bekeek.
'Holy!' bracht hij uit. 'Waar ben ik? Ed vermoord me als ik te laat kom!' riep hij gepanikeerd. Zenuwachtig keek hij heen en weer.
'Oh, sorry, onbeleefd van me, waar ben ik?' vroeg hij me en ik haalde mijn schouders op. 'Je bent in het Huis van de Nacht. De school voor halfwassen.'
Voorzichtig stak ik mijn hand naar hem uit, glimlachend. 'Ik ben Rosemary,' stelde ik mezelf voor.
Ik had hem naar het halve maantje op mijn voorhoofd zien kijken en ik wilde dat de jongen voor me het ook zag. Opeens werden zijn ogen dof, alsof er iets voor geschoven werd. In mijn hoofd zag ik dat hij door mijn ogen kon kijken en zijn eigen gezicht zag, waardoor hij ook zijn eigen voorhoofd zag. Het duurde misschien een paar seconden, maar het was heel apart. 'Wow,' fluisterde ik zachtjes. 'Deed ik dat?'

[sorry voor het late antwoord ik ben een week naar mijn grootouders moeten gaan en was dat vergeten te melden excuseer maar hier mijn antwoord met brian en ik heb iets met conner ^^]

Brian O'Conner

Het meisje stelde zich voor als Rosemary. Ik bekeek schichtig het kleine maantje op haar voorhoofd. Hmm gekke plaats voor een tatoo? Plots werd het lichter in mijn hoofd. Huh ik kan me niet herinneren dat ik drugs had gebruikt de laatste tijd? Ineens zag ik zonder waarschuwing mijn eigen , nogal beroerde gezicht. En in het midden van mijn voohoofd stond hetzelfde maantje als het meisje.
"Wow," wist ze uit te brengen, "deed ik dat?"
"Ik denk het," zei ik aarzelend nog bijkomend van de schok. Ik heb geen idee wat ze deed maar het was raar en cool tegelijk ik heb nog nooit eerder mijn eigen gezicht gezien uit het standpunt van een meisje. Ik liet een grinnik horen. Opeens drong het tot me door.
"Halfwassen? Wacht wat?!" riep ik verbaasd.

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Poseidon Zodiac Twaine ~ Water ~ Zijn slaapkamer ~ L.A

Mokkend gooide ik het een na het andere over mijn schouder richting mijn koffer.
Ik moest er maar aan geloven, want nadat hij het zwembad uit gekomen was kreeg hij een bonkende hoofdpijn en iets vertelde hem dat het hem niet in dank afgenomen werd dat hij zoveel mogelijk tijd probeerde te rekken om niet naar dat zon vergeten oord te gaan.
Even balde ik mijn handen tot vuisten.
Waarom ik ? Waarom niet die freak van hiertegenover, die altijd zo verdomd aangetrokken was tot dit soort dingen, de jongen die rondliep met een T-shirt van Edward Cullen en die in zijn achtertuin onderzoeken leek te doen naar het bestaan van Weerwolven en Big foot.
Waarom ik ? De olympische zwemmer die een goed leven had opgebouwd, had het leven dan zo’n enorme pest aan hem dat ze hem dit aandoen ?
Of was er meer uit te halen dan ik in eerste instantie had gedacht ?
Met een hernieuwde gedachte streek ik eventjes over mijn kin.
Je zag altijd eigenlijk alleen maar knappe vampiers, stel nou dat alleen knappe mensen met die gaven opgescheept worden, dan zou je een wereld krijgen van volmaaktheden, net zoals hij.
Zo erg klonk dat nog niet.
Terugkerend op mijn eigen gedachten schudde ik uiteindelijk even kort mijn hoofd.
Natuurlijk zou dat niet mogelijk zijn, elke samenleving heeft onderdeuntjes, personen over wie er geregeerd kon worden, anders zou er totale chaos uitbreken.
En ik zou vechten om al dan wel niet hoger dan het gemiddelde te scoren op die sociale ladder.
Het liefst zo hoog mogelijk.
Maar eerst moest ik daar nog maar komen.

Mijn koffer voelde licht aan in mijn handen ondanks de shitload aan spullen die ik erin had weten te proppen zonder dat het ding uit dies voegen zou barsten.
Daarnaast had ik ook nog een grote weekendtas over mijn schouder hangen, wat mijn goed gevormde schouderspieren een beetje deed verkrampen, zeker na de intensieve training van vanochtend.
Natuurlijk nam ik al mijn gouden medailles mee, ik zou gek zijn om die bij mijn ouders achter te laten, wie weet zouden zij hen wel verkopen aan een museum, zo gek waren ze wel.
De chauffeur deed de kofferbak voor me open en al snel had ik alle spullen erin gedumpt en wachtte tot de chauffeur de deur voor me open zou doen, zoals ik gewend ben.
Alleen ging me dat te traag, mijn hoofdpijn was aangescherpt met een stekende buikpijn en een lichte vorm van misselijkheid die ik maar niet weg kon slikken.
“Ga achter het stuur zitten, George.” Siste ik met mijn hand voor mijn mond om een hevige hoestbui binnen te houden.
De man boog licht voor me en stapte al snel achter het stuurwiel, over even later weg te crossen.
De snelweg kwam al snel in zicht en mijn misselijkheid in mijn buik maakte plaats voor misselijkheid in mijn hoofd, met de misselijkmakende gedachte dat, hoe dichter ik bij het huis kwam, des te beter ik me begon te voelen.
En iets aan dat feit kon ik gewoon niet verdragen.
Het voelde nu al alsof het huis diens net om me aan het heen wikkelen was en ik als een vis verstrikt begon te raken voor ik met een ruk op het droge zou worden getrokken.

De chauffeur stopte de luxe BMW voor een oud uitziende poort en deed mijn portier open waarna hij goed en wel mijn bagage uit de kofferbak haalde, waarschijnlijk om maar niet naar het oude gebouw te moeten kijken waar we nu voor stonden.
De hekken van de poort stonden open, alsof ze allang op me aan het wachten waren, wat me enig sinds voor zorgde dat ik me wat meer in mijn nopjes voelde.
Want iedereen wachtte uiteraard op mij, het is niet elke dag dat ze een meervoudig Olympisch kampioen treffen.
Ik draaide me om naar George, die tot zijn grote ongenoegen nu toch echt naar het gebouw moest kijken voor hij zijn ogen op mijn kon vestigen.
“Hier scheiden onze wegen George.” Ik stak mijn hand uit naar de beste man. “Zorg goed voor mijn ouders, u weet hoe debiel ze soms wel niet kunnen zijn.”
De man knikte en pakte mijn hand vast waarbij hij een lichte buiging maakte.
“Dank u jongeheer Twaine, als u iets nodig hebt, bel me dan gerust, dan kom ik het u brengen.”
Met een knik nam ik het voorstel aan en besloot daarmee ons afscheid.
Ik keek de BMW tot in de verte na en draaide me daarna op mijn hakken nonchalant om.
“Laten we maar eens kijken wat dit troosteloze gebouw voor mij in petto heeft.”

{ En daarmee is Poseidon ook bij het huis aangekomen (:}

---

Credendo Vides

[Ik ben vanaf morgen tot vrijdag op vakantie.]

Hallow? Komt er nog wat leven in deze RPG?
Ik hoop van wel, want het idee vindt ik erg leuk en er is veel aandacht in de voorbereiding gestoken. Zou anders een beetje zonde zijn....

Ewijn schreef:
Hallow? Komt er nog wat leven in deze RPG?
Ik hoop van wel, want het idee vindt ik erg leuk en er is veel aandacht in de voorbereiding gestoken. Zou anders een beetje zonde zijn....

+100.

Ik ga sowieso nog een post schrijven....

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

(Ik wacht op een antwoord van pebble)

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Winterwolves schreef:
(...)

+100.

Ik ga sowieso nog een post schrijven....

Yaay, want ik zit op jou te wachten.