*RPG* House of Night ll 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 16 mei 2013 - 18:38 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Marylou “Lou” Dianna Sagittarius (MaryLou Elizabeth McCallister) || Boogschieten – outfit

Een beetje verveeld frutselde ik aan de armbandjes om mijn linkerpols, om er uiteindelijk het elastiekje af te halen en hiermee mijn lange blonde haren in een losse knot te binden. Hoewel het natuurlijk geen enkele zin had, probeerde ik met de lok die wel vaker voor mijn gezicht viel, mijn voorhoofd te bedekken. Ik had hem nog niet gezien, hoewel ik in alle spiegels van mijn Mustang had kunnen kijken. Ik wilde hem nog niet zien. Straks zag ik er niet uit en stond het mij totaal niet, hoewel de saffierblauwe kleur van een merkteken wel degelijk bij mijn helderblauwe ogen zou moeten staan.
Mijn gedachtes werden abrupt afgebroken, toen iemand in mijn zon ging staan. Niet dat ik daar problemen mee had. Ik voelde mij weliswaar al weer een stuk beter en de hoofdpijn was zowaar weg, maar die zon bleef irritant.
Mijn blik ging langs de persoon die voor mij stond omhoog en ik ontmoette de ogen van een meisje dat misschien net een jaar ouder was dan ik. Ze had bruine ogen en donkere wenkbrauwen. Haar lange haren vielen in een dikke bos over haar schouders en vormden mooie pijpenkrullen aan de onderkant. Haar gezicht was redelijk bleek in contrast met haar donkere haren, maar dat alles was niet hetgeen dat mij opviel; mijn aandacht werd onmiddellijk getrokken door de omtrekken van de maansikkel op haar voorhoofd. Hetzelfde merkteken dat nu ook mijn voorhoofd sierde.
‘Hoi, ben jij ook nieuw?’ De woorden verlieten haar mond met een Brits accent waar je onmogelijk omheen kon. Ze was dus duidelijk geen oorspronkelijke Amerikaanse. Niet dat ik helemaal was, maar ik had geen Schots accent, zoals mijn moeder en was hier ook gewoon geboren. Eigenlijk was ik nog nooit buiten de Verenigde Staten geweest.
Het woord nieuw sprak mij niet echt aan net zoals “de nieuweling zijn” mij niet aansprak. Bovendien was ik nog half in de ontkenningsfase. Nou ja, ik wist in ieder geval niet wat ik van dit alles moest vinden. Echt ontkennen kon ik niet, aangezien er een groot teken op mijn voorhoofd stond dat schreeuwde: “Je bent een vampier, je bent een freak. Leer verdomme mee leven.” Té opvallend als je het mij vroeg.
‘Ik ben ongeveer twintig minuten geleden gemerkt, ja,’ antwoordde ik dus met een vriendelijke ondertoon in mijn stem. Ik had geen reden om onaardig tegen deze halfwas te doen, aangezien ik haar nog amper kende. Bovendien deed ik niet snel onaardig tegen… anderen. Het woord “mensen” vermeed ik maar gewoon, zoals ik in mijn antwoord ook gedaan had met het woord “nieuw”. Alsof het een soort tik was, begon ik weer te frunniken aan mijn armbandjes en draaide het pijltje van mijn favoriete sierraad rondjes om mijn linkerpols, terwijl ik naar mijn “gezelschap” bleef kijken.
‘Heb jij ook dat je je niet zo lekker voelt? Nou ja, eigenlijk gewoon belabberd. Ik heb al de hele nacht liggen hoesten en ik voel mij wel al een stuk beter, maar alsnog, ik voel mij niet 100%.’ Alsof mijn lichaam de woorden die ik zojuist had uitgesproken wilde bevestigen, verliet een zacht kuchje mijn mond. Ik was gelukkig niet echt meer aan het blaffen en het leek net of de aanwezigheid van de school mij goed deed. Man, ik had echt meer over vampiers moeten lezen. Dan had ik tenminste een beetje geweten wat alles inhield. Nu leek ik net de onwetendheid zelve en vroeg ik aan een onbekende halfwas, of zij hetzelfde had. Niet echt mijn stijl.

[ bericht aangepast op 6 april 2013 - 14:39 ]

Happy Birthday my Potter!

Poseidon Zodiac Twaine ~ Water ~ privézwembad bij zijn huis, L.A.

Het water golfde langs me heen en soms leek het wel alsof het me niet eens aanraakte.
Met geen enkele moeite duwde ik mezelf door het in stilte ruisende water heen en keerde al snel door middel van een koprol om onder water om weer in een recordtempo naar de overkant te zwemmen, precies zoals ik altijd al gewend was.
Maar toch ergerde ik me eraan.
En dat kwam maar door één ding, het saffierblauwe merkteken dat op mijn voorhoofd getatoeëerd leek, ik ergerde me er dood aan sinds het moment dat ik het kreeg van die enge gozer met duidelijk geen gevoel voor smaak dat hij een paars hemd op een donkergroene broek droeg.
Laat ik maar even bij het begin beginnen.
Net zoals vandaag was ik aan het zwemmen, trainen voor de komende kwalificatie wedstrijden voor WK's en misschien al wel voor de OS.
Ik zei nog tegen mijn ouders dat ik me niet druk hoefde te maken, niemand kon me ook maar inhalen.
Zelfs Sun Yang en Michael Phelps zouden me niet in kunnen halen als ze heel hard zouden trainen.
Toch, bijna dagelijks lag ik in het water, gewoon omdat het een fijn gevoel gaf.
maar goed, die gozer was naar me toe komen lopen en had iets zitten roepen over een godin en dat de nacht me op had geëist en meer van dat soort dingen.
Ik had er niets van geloofd tot de stekende pijn me teveel werd en ik de controle over mijn lichaam leek te verliezen, waardoor ik begon te zinken.
Nog steeds had ik het beeld van de saffierblauwe lichtstralen in het water voor mijn ogen toen het merkteken op mijn voorhoofd gebrand werd.
Het was pijnlijk geweest en toen ik uit mijn verlammende toestand kwam zwom ik snel naar het oppervlakte om terug te gaan schreeuwen naar de creep.
Maar hij was in geen velden of wegen te bekennen.
Ik had hem vervloekt, maar ik wist dat ik er niet onderuit kon komen en dat er nu van me verwacht werd dat ik naar zo'n speciaal huis voor gemerkten ging om te leren hoe ik een goede vampier moest worden, bullshit.
Ik wil helemaal geen vampier worden, wat kon het mij bieden ?
Bloed drinken, 's nachts leven, alsjeblieft zeg, daar heb ik dus echt geen zin in.
En dus deed ik maar het beste als ik kwaad was.
Ik zwom en trainde het van me af.
Wat ik eigenlijk wel vaker deed, als ik verdrietig ben, als ik vrolijk ben.
Sommigen maakten grapjes over me dat ik altijd bij het water was en velen noemden me grappend "Aquaman." "Zeemeerman." of "Poseidon."
Maar ik kon er niet om lachen, al vond ik de laatste bijnaam prima, wie wilt er nou niet vernoemd worden naar de god van de zeeën en wateren ?
"Vincent Twaine! Kom toch eens met je goedgevormde lichaam het water uit !"
Maar natuurlijk, kon ik dan nooit van haar afkomen ?
Kerstin was mijn vriendin twee jaar geleden, maar nadat ik erachter was gekomen dat ze vreemdging en me alleen gebruikte om de roem en het geld had ik haar al snel gedumpt, maar ze leek me maar niet los te laten, alsof ze zelf nog niet geaccepteerd had dat het over was.
Haar geblondeerde haar zat zoals gewoonlijk in een hoge staart en haar bruine ogen gleden over mijn lichaam heen terwijl ik mezelf uit het water hees.
Eigenlijk om misselijk van te worden.
Maar er kwam een glimlach op mijn gezicht.
Kerstin wist nog niet dat ik gemerkt was, dus ik had iets waarmee ik haar eindelijk bij me vandaan kon krijgen, want ze begint al te gillen als je over een spin of een horrorverhaal begint, ze kan er absoluut niet tegen.
En het idee dat ik gemerkt was om een vampier te worden zou ze niet goed opvatten waardoor ze eindelijk de biezen bij me zou pakken en nooit meer terug zou komen.
Tenzij ze zo belust is op mijn spullen dat ze door die zure appel heen bijt, maar dan is ze nog hypocrieter dan ik dacht dat ze al was.
"Kerstin, ik moet je iets vertellen." zij ik gemaakt zenuwachtig, waardoor ik haar gegarandeerd op het puntje van haar spreekwoordelijke stoel had.
"Ik weet niet goed hoe ik dit moet vertellen maar..." ik viel even stil om een ernstige indruk te wekken. "...Er is iets gebeurd."
Voorzichtig streek ik mijn haar van mijn voorhoofd vandaan en haar ogen werden groot.
"Godallemachtig, je veranderd in een monster."
Au, fijn dat ze het zo leuk oppakt en het was hilarisch om te zien hoe ze snel een kruisje sloeg en haar vingers voor haar kruiste zoals je in van die lelijke vampierfilms ziet.
"God sta me bij in dit duistere moment."
Er schoot een wenkbrauw bij me omhoog, ik had nooit geweten dat ze zo'n kerkelijke aanhanger was.
"Denk je echt dat zo'n zielig gebaar je helpt tegen mij ?" even lachte ik schamper. "Ik ben een Olympische sporter, tien keer zo sterk als jij en ik ben nu ook nog eens een halfvampier of hoe ze dat ook maar noemen." Ik spreidde me armen en deed een stap naar haar toe. "Zie je dan niet dat ik gewoon kan doen wat ik wil ?"
Weer sloeg ze een kruisje en ik begon me er echt aan te ergeren, wat er niet beter op werd toen ze dingen begon te prevelen als. "Satan heeft al bezit van je genomen." of "God zal weten wat hij eraan moet doen."
Om haar het zwijgen op te leggen deed ik een sprong naar haar toe, waardoor ze een ijselijk hoog gilletje slaakte.
En om het af te maken kon ik het gewoon niet laten. "Boe." Fluisterde ik met een grijns en ik zag het licht dat mijn saffierblauwe halve maan teken scheen weerkaatst worden op haar hoofd.
En dat was dan eindelijk het moment waarop ze gillend wegrende en voor 90% wist ik het nu zeker, die zou gelukkig nooit meer terugkomen.
Met een perfecte duik schoot ik het water weer in, denkend over alle spullen die ik maar in zou moeten pakken om naar dat huis te gaan.
Ik had het er al met mijn ouders over gehad en ik moest het van hen proberen, zolang ik nog maar kon zwemmen vonden zij alles goed wat er ook maar in mijn leven om zou gaan.
Als ik een hersenschudding had na een botsing op de kant, zolang ik kon zwemmen was het goed.
Als ik ziek was met 39,7 graden koorst, zolang ik nog goed kon zwemmen vonden ze het prima om me erin te gooien.
En nu dus ook, zolang ik me goed kon concentreren op het zwemmen vinden ze het prima om me in een soort tehuis slash school voor aankomende vampiers te proppen alsof het één of ander trainingskamp was.
Mooi niet, ik had beloofd dat ik het zou proberen, maar zodra er ook maar iets gebeurde wat me niet aanstond of als ik het er helemaal niets vond was ik weg.

Credendo Vides

Jada Stone ll Lucht (ik laat dat met die andere afiniteit vallen)

'Ik ben ongeveer twintig minuten geleden gemerkt, ja,' antwoordde het meisje. Ik knik een beetje als antwoord. Gelukkig, ben ik niet de enige die nieuw is. Maar ze praat gewoon Amerikaans. Ben ik wel de enige Britse denk ik. Het meisje gaat verder. ‘Heb jij ook dat je je niet zo lekker voelt? Nou ja, eigenlijk gewoon belabberd. Ik heb al de hele nacht liggen hoesten en ik voel mij wel al een stuk beter, maar alsnog, ik voel mij niet 100%,' vraagt ze. 'Volgens mij komt dat door de zon en 's avonds omdat je niet in het Huis Van De Nacht was,' zeg ik twijfelend. 'Ik ben trouwens Jada. Ik ben wel al 2 weken halfwas, maar ik zat in Engeland, maar kunnen we niet naar binnen?' zeg ik erachteraan. Lekker geregeld, als we niet naar binnen kunnen. Die zon brandt verschrikkelijk op mijn huid. nou ja, nu overdrijf ik. Eigenlijk doet het alleen een beetje pijn aan mijn ogen. Waarom heb ik eigenlijk geen zonnebril opgedaan? Wat ben ik slim geweest. Ugh, en ik heb ook nog honger. Pfff...

It just takes one negative comment to kill a dream

Rosemary Annabelle Nixon II Affiniteit voor zintuigen.
Geschrokt hing ik dichtbij de spiegel in de badkamer thuis. Ik had het verschrikkelijk heet, en dan weer afschuwelijk koud. Mijn huid was bedekt met een dun laagje zweet en ik moest om de twee minuten hoesten, ondanks dat ik niet verkouden was. Mijn vingers trilden terwijl ik over het perfect gevormde maantje op mijn voorhoofd tastte. Hoe kon dit mij nou overkomen? Ik voelde me vreselijk, alsof ik ineens onwijs ziek was geworden. Het was me ooit verteld dat dit iedereen overkwam die zojuist gemerkt was en dat je binnen 24 uur in het Huis van de Nacht moest zijn, anders zou je het niet overleven.
Ik kon het niet bevatten dat dit mij was overkomen. Ik was immers maar een doodnormaal meisje, waarom zou ik een vampier mogen zijn? Verschillende emoties raasden door mijn lichaam. Angst, woede, verdriet, blijdschap, trots. Aan de ene kant was ik enorm blij dat ik uitgekozen werd om de verandering te maken, maar aan de andere kant was ik doodsbang dat ik dood zou gaan voordat ik de verandering volledig had doorstaan.
'Màaaam!' Riep ik, zo hard als ik kon. Nog steeds staarde ik naar mijn evenbeeld in de spiegel. Ik was het, maar ik leek meteen zo anders. Alsof ik het niet was. Het enige verschil was het niet ingekleurde maantje op mijn voorhoofd, maar ik leek meteen een totaal ander persoon.
Ik hoorde mijn moeder de trap naar boven klimmen en niet veel later ging de deur open, waarna mijn moeder in de deuropening verscheen. Haar gezichtsuitdrukking stond op vragend, voordat ze het maantje op mijn voorhoofd ontdekte. Haar mond viel open van verbazing en de stenen schaal die ze in haar handen had, spatte uiteen op de grond. Op dat moment hield ik het niet meer.
'Ik wil dit niet mama, wat moet ik nu doen?' Huilend liet ik me in mijn moeders armen vallen, terwijl zij door mijn haren aaide en niet wist wat ze moest zeggen. Ze voelde waarschijnlijk precies hetzelfde dan ik. 'Ik weet het lieverd, maar we kunnen er niets aan doen,' zei ze uiteindelijk. Ze liet me los en veegde wat tranen van mijn wangen. 'We moeten je naar het Huis van de Nacht brengen.'
Na die woorden liep ze de badkamer uit, naar mijn slaapkamer toe. Ze greep mijn grote roze koffer onder mijn bed uit en legde hem open op mijn bed.
Ik achtervolgde haar op de voet, maar deed niets. 'Huis van de Nacht?' vroeg ik haar. Ik had er nog nooit van gehoord.
'Ja, het Huis van de Nacht,' antwoordde mijn moeder, terwijl ze al mijn kleren in de koffer propte. 'Dat is het huis waar alle gemerkte kinderen naartoe moeten. Daar zal je moeten verblijven tot je volledig veranderd bent.'
Niet veel later zat ik naast mijn moeder in de auto. Ik had al afscheid genomen van mijn vader en broertje. Ik wist niet voor hoelang, maar ik had het gevoel dat het niet binnenkort zou zijn. Opnieuw hoestte ik en barstte mijn hoofd van de hoofdpijn. Ongeveer een half uur later draaide ze een parkeerplaats op, waar een enorm groot gebouw stond. Het leek op een soort kerk, maar ook weer een kasteel. Verbaasd keek ik er naartoe en stapte uit zodra mijn moeder geparkeerd had. Ik nam mijn koffer uit de kofferbak en liep samen met mijn moeder het gebouw binnen. Gelijk voelde ik me een stuk beter. Binnen was het enorm luxe en groot, precies zoals het er aan de buitenkant ook was. Er was weinig licht, het meest werd verlicht door kaarsen. Het voelde gelijk beter aan mijn ogen, die al die tijd zeer hadden gedaan van het zonlicht en de lampen. Wauw, moest ik hier al die tijd verblijven?

[Philip komt straks!]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Katherine:
Het was afschuwelijk weer op mijn school. Het goot en iedereen had omdat ze buienradar gezien hadden een zomerjas aan die niet waterdicht was. Iedereen hield zijn schooltas boven zijn hoofd om niet nat te worden. Maar zo dom was ik niet. Ik had een prachtig roze parapluutje bij me die ik boven mijn perfecte coupe uitstak zodat het niet nat werd. Mijn panty werd een beetje nat en ik had het ijskoud maar ik werd tenminste niet nat en ook mijn mascara zou niet uitlopen. Ik zag mijn vriendin bij de bushalte door de bus worden afgezet en ik rende op mijn hoede om de plassen heen om Eliza te helpen. Ondanks dat ik zo voorzichtig rende struikelde ik. ik viel recht in een plas en mijn outfit, mijn haar én gezicht zaten onder de vieze smurrie die in de plas had gelegen. Ik stond woedend op en trok mijn paraplu voor mijn gezicht zodat niemand me kon zien. Ik pakte mijn spiegel uit mijn zak en keek er behoedzaam in. Ik zag er niet uit. Ik liep verder. Mijn paraplupunt stak voor mij uit en ik kon niets anders dan de grond zien.
‘AAUUW!!’ ik keek verschrikt op. Een of andere gast die ik nog nooit eerder had gezien stond voor mijn neus met zijn ene hand op zijn oog. Het andere oog keek mij woedend aan. ‘Je prikt met die paraplu in mijn oog!’ ‘Oeps, het spijt me. Kijk ik zie er niet uit en ik wilde niet dat iemand me zag wat nu eigenlijk al niet meer kan aangezien jij zo hard schree-…’ Hij liet me niet uitpraten. Hij had bruin haar, een bruin woedend oog, een pony en was ongeveer even lang als ik. ‘Ben jij Katherine Yellowson?’ ‘Ja, hoezo?’ ‘Ik moest wat aan je vragen.’ De wind waaide en mijn paraplu klapte om. Maar dat was niet het enige. De pony van de jongen waaide omhoog. Mijn adem stokte in mijn keel. Aan mijn gezicht zag hij dat ik het had gezien. Bliksemsnel stak hij zijn vinger naar me uit en kwam er een lichtstraal uit. Ik voelde iets branden op mijn voorhoofd en ik pakte mijn spiegel. Het was waar. Ik had een merkteken. De tranen lagen in mijn ogen. Ik holde naar de bus en werd helemaal nat. ‘Hey Katherine. Daar ben je! Ik dacht al wat je nou te doen st-…’ De rest hoorde ik niet. Ik was regelrecht de bus in gerend. Tiffeny stond daar in de regen, zonder paraplu. Ik liet het merkteken zien aan de chauffeur en noemde het adres van mijn ouders. De man reed er zonder iets te zeggen heen. Ik ging achterin zitten, in de hoop dat de chauffeur mijn gesnotter iets minder zou horen. Ik haalde een doekje uit mijn tas en begon mijn gezicht te boenen. Hier werd ik rustig van. Ik zag er in ieder geval al een stuk beter uit. Ik keek naar het merkteken. Het was saffierblauw en het was eigenlijk heel mooi, als je maar niet wist wat er in werkelijkheid achter zat. Het was afschuwelijk. Hoe vaak had ik mijn moeder wel niet horen roddelen over kinderen die gemerkt waren. Ze noemde het uitschot, onkruid. Voorbestemd. Altijd als ze hoorde dat er iemand gemerkt was zei ze: ‘Ja dat dacht ik al, dat kind was afschuwelijk.’ Ze had altijd heel snel haar oordeel klaar. Het was niet eerlijk. Ik had geen idee hoe ze mij nu zou behandelen. Óf heel aardig óf afschuwelijk, dat wist ik in ieder geval zeker.
Ik belde aan. Mijn moeder deed bijna gelijk open. Haar gezicht vertrok onmiddellijk alsof ze haar hond in de varkensmest zag rollen. ‘Van jou had ik dit niet verwacht meisje. Je was altijd heel gehoorzaam, maar blijkbaar moest er toch iets mis zijn geweest. Dat is wel duidelijk.’ Mijn moeder deed de deur open zodat ik naar binnen kon. ‘Doe die schoenen uit!’ snauwde ze. Ik rende naar boven en begon alles wat ik had in te pakken. Mijn kleren, tandpasta, ondergoed, knuffel, boeken, make-up. Toen mijn koffer vol zat ging ik naar beneden. Ik stond halverwege de trap en normaal zou mijn moeder de koffer nu overgenomen om hem naar de deur te dragen. Dat deed ze echter niet. Ze ging me afschuwelijk behandelen. Ze keek me afkeurend aan en ging weer verder met bellen. Binnen een minuut stond er een taxi voor de deur. De man stopte mijn enorme koffer in de achterbak en ik stapte in. Ze zwaaide niet eens. Ze knalde de deur gewoon dicht en begon te bellen. Nu liepen de tranen wel. Hoe kunnen ze zo onaardig doen. De motor liep en de auto kwam in beweging. Ik vermande me en keek uit het raam. Ik dacht alleen aan gelukkige dingen. Ik viel met een glimlach op mijn gezicht in slaap.

[Ik ben er mensjes, ik zal zo posten.]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Marylou “Lou” Dianna Sagittarius (MaryLou Elizabeth McCallister) || Boogschieten – outfit

'Volgens mij komt dat door de zon en 's avonds omdat je niet in het Huis Van De Nacht was.' Ze leek te twijfelen over haar antwoord, maar ik vond het al een stuk beter dan dat ik niks wist. Dat zou trouwens ook verklaren waarom halfwassen die niet naar het Huis van de Nacht gingen meteen hun verandering afstootten. Wat een geluk dat ik hier gewoon meteen heengegaan was. Hoewel mijn ouders nu nog van niks wisten, maar ik hoopte dat Liv dat zou regelen en anders kon ik dat gewoon even bespreken met de persoon, correctie vampier, die hier de leiding had.
'Ik ben trouwens Jada. Ik ben wel al 2 weken halfwas, maar ik zat in Engeland, maar kunnen we niet naar binnen?' ging het het meisje, Jada dus, verder en ze leek er niet bepaald tevreden over dat we niet naar binnen konden. Het was ook wel vervelend dat we hier zo in de zon zaten. Ik verlangde ontzettend naar wat minder fel licht en dat deed zij waarschijnlijk ook. Dit vond ik echter wel een beetje freaky, maar probeerde er niet aan te denken dat ik voorheen nog graag in de zon op het strand lag, hopend dat ik dit jaar niet zou verbranden en eindelijk eens bruin zou worden.
'Ik ben Marylou, maar weet het niet,' zei ik schouderophalend en keek naar het meisje met haar oma verderop. 'Alleen zij bleven ook buiten en dus deed ik dat ook maar. Ik doe echt serieus maar wat, aangezien ik bijna niks weet over dit vampier-gebeuren en ik geen zin heb om het aan mijn ouders te vertellen, die overigens toch geen tijd hebben, want ze zijn aan het werk,' legde ik met een nors gezicht uit, om vervolgens even diep adem te halen en optimistisch te blijven denken. Net op het moment dat ik weer rustig nadacht en mijn ouders uit mijn gedachten had verbannen, liep er een meisje met haar moeder langs ons, zo door naar binnen. Had niemand ons gewoon even kunnen vertellen dat dat mocht? Ach, ze hadden het vast te druk om de hele tijd te controleren of er al nieuwe onwetende halfwassen voor de deur stonden.
'Oké, blijkbaar mogen we dus wel naar binnen,' constateerde ik en krabbelde overeind. 'Zullen wij dat dan ook maar doen?' Ik keek afwachtend naar Jada, die het daar hoogstwaarschijnlijk wel mee eens was.

[ bericht aangepast op 7 april 2013 - 12:26 ]

Happy Birthday my Potter!

Thom Dave Dyro - Aarde

Met een glimlach loop ik de Free Record shop uit. Ik heb alweer drie nieuwe films gescoord.
Hachi. Oké, Hachi is een zielige film, en meer voor meiden misschien. Maar, I don't care.
The Hungergames. Dat lijkt me gewoon een leuke film.
En Underworld. Dat is een horror. Misschien kan ik mijn zusje laten schrikken met die film.
Ik grinnik even. Ik weet zelf dat ik dat nooit zou doen. En ik weet dat ze toch niet zou schrikken. Ze kan heel goed tegen dat soort films.
Snel kijk ik om me heen en steek dan de straat over.
Als ik aan de overkant ben staat er opeens een man voor me. Bijna bots ik tegen hem op, maar net op tijd stop ik.
Ik kijk de man aan en verstijf. Die man is niet zomaar een man, het is een vampier, een zoeker.
Verschrikt kijk ik hem aan, hij is hier toch niet voor mij hè?
Hij heft zijn hand en begint dingen te zeggen, maar ik ben te verstijfd om te horen wat hij zegt. Het laatste wat ik hoor is:
'Ga naar het Huis van de Nacht.' Dan lijkt het net alsof mijn voorhoofd ontploft.
Oh nee, oh nee, oh neeeee.
In paniek kijk ik om me heen. Mensen kijken me angstig aan, andere kijken me weer aan alsof ik een freak ben.
Meteen begin ik naar huis te rennen zo snel ik kan, maar ondertussen begint mijn huid te irriteren en krijg ik hoestbuien.
Als ik thuis ben aangekomen doe ik snel de deur open en loop naar binnen.
'Heey, Thom. Ben je daar?' Roept de stem van Cecily, mijn zusje, uit de kamer. Ik krijg een hoestbui, dan haal ik diep adem en zeg:
'Ja, ik ben hier.' Met een glimlach komt mijn zusje naar me toegerent, maar die verdwijnt al snel als ze me ziet.
'Wat is er met jou gebeurt.' Het is niet echt een vraag, maar ik geef toch antwoord.
'Ik ben gemerkt.' Ze kijkt me fronsend aan.
'Dat merk ik slimpie.' Ik kijk haar verbaasd aan. Ze doet nog net zo als anders, ze schrikt niet van me. Ze merkt het op en vraagt:
'Wat is er?' Ik haal mijn schouders op.
'De mensen die zagen dat ik gemerkt was, keken me angstig aan, andere alsof ik een freak ben. Maar jij niet.' Nu is zij degene die haar schouders ophaalt.
'Ik ben je zusje. Natuurlijk maakt het voor mij niks uit.' Ze loopt naar me toe en omhelst me. Meteen sla ik mijn armen ook om haar heen. Ik kan wel huilen van geluk. Ik heb de meest geweldige zusje ever.
Als we elkaar loslaten krijg ik weer een hoestbui en krijg ik pijn in mijn buik.
Cici kijkt me bezorgd aan.
'Je moet naar het Huis van de Nacht,' ze aarzelt even en zegt dan. 'Ma en pa gaan dit niet leuk vinden.' Ik knik.
'Kom, dan gaan we je spullen pakken, en zorgen dat je weg bent voordat pa en ma terugkomen.' Ik knik weer en laat me door haar meetrekken. Mijn vader en moeder kunnen het niet goed met me vinden, en ik niet met hun. Dus waarschijnlijk maakt het niet zoveel uit dat ik een vampier wordt. Als ik de verandering ten minste niet afstoot.
Laat ik maar hopen dat dat niet gebeurt.
Als we al mijn spullen die ik mee wil nemen - inclusief al mijn DVD's - gaan we naar beneden toe.
Cici omhelst me stevig en mompelt:
'Bel me, en sms me. En als ik eens kan langskomen zal ik het zeker doen.'
'Afspraak.' Mompel ik terug en druk een kus op haar kruin. Dan laat ze me los.
Na nog een glimlach loop ik naar buiten, naar mijn auto toe. Ik leg mijn tas in de auto en zwaai nog even naar Cici.
Dan ga ik achter het stuur zitten en begin te rijden.
Op naar het Huis van de Nacht.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Jada Stone

'Ik ben Marylou, maar weet het niet,' antwoordt het meisje, Marylou, schouderophalend. 'Alleen zij bleven ook buiten en dus deed ik dat ook maar. Ik doe echt serieus maar wat, aangezien ik bijna niks weet over dit vampier-gebeuren en ik geen zin heb om het aan mijn ouders te vertellen, die overigens toch geen tijd hebben, want ze zijn aan het werk,' gaat ze verder. Blij dat ze nog niks over mijn accent heeft gezegd. Ik kijk om me heen, op zoek naar een ingang die open is. We staan nog steeds voor de ingang, als er een meisje met, waarschijnlijk, haar moeder aanlopen en gewoon naar binnen gaan. Ik kijk Marylou verbaast aan over het feit dat je gewoon naar binnen kan. 'Oké, blijkbaar mogen we dus wel naar binnen,' zegt Marylou. Ze staat op en zegt: 'Zullen wij dat dan ook maar doen?' 'Ja, lijkt me wel handig. Dan hebben we tenminste geen last meer van de zon en misschien is daar iemand die ons verder kan helpen,' antwoord ik terwijl ik al half naar binnen stap en op Marylou wacht, die net is opgestaan van de grond. We lopen naar binnen en ik kijk aandachtig rond. Het is hier veel mooier dan in Engeland zeg! En ook luxer. Veel luxer. Misschien kan het hier nog leuk worden. Nou ja. Als ik opeens geen Brits accent meer heb.

It just takes one negative comment to kill a dream

[Hopelijk word het probleem met quizlet snel opgelost:S Beetje ergerlijk als we steeds niet op quizlet kunnen--']

~

Stuttgart schreef:
[Hopelijk word het probleem met quizlet snel opgelost:S Beetje ergerlijk als we steeds niet op quizlet kunnen--']

Credendo Vides

DreamerN schreef:
(...)

{Idd, was gister met een lang stuk voor Aubree bezig, ga ik even naar een ander tabblad (youtube) en toen ik terug kwam was die opeens verdwenen en kreeg ik zo'n stomme melding in beeld >.< }

~

{Ik zal misschien vanmiddag, of anders morgen nog een stukje schrijven. Mijn persoontje is namelijk nog niet aangekomen....
En ja, dat quizlet eruit lag, was écht irritant...}

[ bericht aangepast op 10 april 2013 - 15:37 ]

(ik wacht met camile, tot iedereen is aangekomen, zodat ze gewoon in één keer tegen iedereen kan spreken. Das handiger en logischer, dus moet eerst iedereen in de hal staan)

Happy Birthday my Potter!

Hayden Morran

Ik pakte mijn spullen in, zodat ik snel op weg zou kunnen gaan naar het Huis van de Nacht. Ik liep doelloos door mijn kamer heen, bedenkend wat ik eigenlijk allemaal mee zou moeten nemen. Kleren waren sowieso nodig, maar wat nog meer? En welke van mijn persoonlijke spullen wou ik meenemen? Niet alles zou meekunnen. Ik dook maar mijn kledingkast in om uit te zoeken welke kleren ik meewilde en algauw had ik een redelijk grote stapel kleren op mijn bed liggen. Ik liep heel veel rondjes door mijn kamer, terwijl ik hier en daar wat pakte, waarvan ik dacht dat het wel nuttig zou zijn om mee te nemen. Of wat ik gewoon graag meewilde, maar niet persé nuttig was. Bij mij ging het vooral om praktischheid, maar soms hechtte ik me wel aan dingen. Ik hield vooral van foto's. Vooral als ik een tijdje alleen weg was, nam ik graag foto's van mijn familie mee. En van elke bijzondere gebeurtenis had ik foto's, zodat ik me die gebeurtenissen kon blijven herinneren en er aan terugdenken. Ik was eigenlijk iemand die zich hechtte aan het verleden, dat merkte je wel door de foto's die ik verzamelde, maar zelf had ik dat niet echt door. En nu ik een geheel nieuw leven ging leiden, moest ik me losmaken van het verleden. Het verleden zou geen betekenis meer hebben.
Na wat een lange tijd had geleken, was ik tevreden met was ik mee wilde nemen en had dat in een koffer gestopt. Ondertussen was mijn moeder nog even komen kijken of het me lukte. Ik was liever even alleen terwijl ik dit deed en alles een beetje tot me door liet dringen, dus had ik haar gezegd dat ik het wel zou redden zonder haar.
'Ik ben klaar om te gaan, mam,' zei ik, toen ik beneden kwam. Ondertussen had ik heel veel moeite gehad met het naar beneden krijgen van mijn koffer, omdat die behoorlijk zwaar was. Daardoor stond, gewaarschuwd door al dat lawaai dat het met zich meegebracht had, mijn moeder al bij de trap toen ik eindelijk beneden was.
'Is goed, breng je koffer dan maar naar de auto. Ik heb trouwens ook je vader gebeld over wat er gebeurd is.'
'Wat vond hij ervan?' vroeg ik voorzichtig. Mijn vader was niet zo dol op onnatuurlijke dingen, waar dus ook vampiers onder vielen, dus ik hoopte dat hij er niet al te heftig op gereageerd had.
'Hij is, net als ik, erg geschrokken,' antwoordde mijn moeder. 'En hij is er eigenlijk helemaal niet blij mee,' vervolgde ze, enigszins droevig.
Ik wist het. 'Wat vind jij er eigenlijk van?'
'Ik weet het nog niet zo.... Maar, hup, gooi je koffer nou maar in de auto,' vervolgde mijn moeder, met de plotselinge onderwerpswisseling duidelijk makend dat ze er geen zin in had, om hierover verder te praten. Al gauw zat ik naast haar in de auto, een oude bak, maar hij reed nog prima, terwijl we op weg waren naar het Huis van de Nacht. Onderweg waren we stil. Mijn moeder had geen zin om te praten over het feit dat ik nu een halfwas was en dat respecteerde ik. Zelf wist ik niet echt waarover anders te praten en ik zat eigenlijk met mijn hoofd ergens anders. Beiden hadden we dus geen zin om te praten.
Na een uur gereden te hebben, kwamen we aan bij het Huis van de Nacht. Het was een mooi, oud gebouw midden in het bos. Daar was ik wel blij mee, ik hield echt van bossen. Mijn moeder parkeerde haar auto naast een paar andere auto's die voor het gebouw stonden en ik stapte uit. Wat werd er nu eigenlijk van me verwacht? Ik kon er echt zo zenuwachtig van worden als ik zulke dingen niet wist. Mijn moeder merkte mijn zenuwachtigheid op en zei om me enigszins gerust te stellen: 'Ik blijf wel bij je tot we weten waar je naar toe moet.' Door datsoort dingen hield ik zo van mijn moeder. Ze wist waar ik moeite mee had en wilde me altijd zo goed mogelijk steunen. Iets wat moeders horen te doen, maar ik had vaak genoeg van anderen gehoord, dat hun moeder niet zo was. En nu besefte ik weer hoe blij ik daarmee moest zijn.
'Denk je dat we naar binnen moeten?' vraag ik terwijl ik mijn koffer uit de kofferbak van de auto sleur.
'Laten we maar eens gaan kijken. Misschien komen we daar nog iemand tegen.' Het lijkt me een goed plan en zolang mijn moeder bij me zou blijven tot ik meer zekerheid had, vond ik het best. Terwijl ik me dat bedacht voelde ik me eigenlijk net een klein kind. Ik was al zeventien! En nog kon ik niet zonder mijn moeder, nahja ik kon wel zonder haar, maar in dit soort situaties had ik haar toch echt hard nodig.