Twilight || Stay, Leave or Fight - Speeltopics

All those fairytails are full of shit - Maroon 5

[Oké, ik ben even nogal inactief geweest, maar nu ben ik er weer helemaal. Kan ik Micah misschien op iemand afsturen?]

Micah Christian Dare
De dag begon zoals zo vaak met klagelijk gemiauw en kattenpoten op mijn hoofd.
'Kappen, Monster,' bromde ik. 'Ik slaap.' De kat was echter koppig en ging languit op mijn gezicht liggen, waardoor ademhalen ineens een stuk lastiger werd, dus duwde ik hem opzij en kwam met een zucht overeind. Monster maakte een verontwaardigd geluidje, maar vergat dat volledig toen ik koers zette naar de keuken. Eten maakte alles goed. Nadat ik mijn ongeduldige huisdier eenmaal had gevoerd maakte ik voor mezelf een broodje klaar, waarna ik voor het eerst een blik op de klok wierp.
Ah. Het was geen ochtend meer. Misschien werd het tijd om vroeger naar bed te gaan, zeker als ik van plan was een sociaal leven te hebben - vriendjes worden met mijn kussen was ook zo triest. Nadat ik had ontbeten kleedde ik me op mijn gemak aan, waarna ik naar buiten liep. Af en toe was mijn huis gewoon te klein voor mij, al was het vrij groot voor een eenpersoonswoning. Gelukkig was het bos een stuk groter, en bovendien maar twee minuten lopen van mijn huis. Rennend zou ik er natuurlijk in twintig seconden zijn, maar ik had niet veel zin om dat uit te leggen als er iemand langskwam. Vampiers renden soms zo snel dat je ze niet eens zag, maar ik als hybride was alleen wazig, waardoor ik juist meer aandacht trok. Toen ik eenmaal tussen de bomen stond, maakte ik pas vaart.

[ bericht aangepast op 29 maart 2013 - 21:25 ]

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

[Maybe naar Eva-Ly?]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

[Is goed ^^ Zij is in het bos, toch? Anders pas ik mijn post wel even aan, dat Micah daar ook naar toe ging.]

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

[Jup]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

[Aangepast (:]

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Eva-Ly Alyona Ivanov

Tussen het rennen door, keek ik rond, Het was mooi, maar ik was beter gewend. Ach ja, een nieuwe ervaring is altijd mooi. Ik rook wat, waardoor ik juist steeds sneller ging en op een gegeven moment tegen iets aan knalde. Een korte, maar oorverdovende gil verliet mijn mond, waarbij ik gelijk mijn hand voor mijn mond sloeg. Ietwat onhandig en slungelig krabbelde ik op, waarna ik naar onder keek. Daar zag ik een jongen liggen, die ik al gelijk overeind probeerde te trekken voordat hij op kon staan. Met wat moeite had ik hem overeind getrokken, waarbij ik zelf wéér viel. Al mompelend stond ik voor de tweede keer deze minuut op en keek de jongen aan. Toch moest ik wel wat op kijken, enkel omdat de jongen wat groter was, maar niet veel. Het scheelde slechts een paar centimeter. Soepel gleden mijn ogen over de jongen heen, waarna ik een glimlach op mijn gezicht kreeg. De geur niet alleen, maar het uiterlijk. De huid was onmisbaar, en ik had de manier gezien waarop hij rende. Hybride. 'Euhm..' Even moest ik nadenken, alleen omdat ik Russisch wat gewend was. 'Sorry. Mijn fout, mijn fout. Ik lette niet op. Nieuw hier' lachte ik wat verlegen. 'Het spijt me, ik vergeet me voortestellen. Eva-Ly Ivanov, aangenaam' glimlachte ik.

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Micah Christian Dare
Terwijl ik rende bekeek ik de omgeving, aangezien ik nog geen tijd had gevonden om het bos te onderzoeken. Het was goed om terug te zijn in de Staten, maar Noorwegen was mooier, stelde ik vast. Toch verkoos ik dit duidelijk boven Berlijn. Mooie stad, dat wel, maar toch iets te druk voor mij, en bovendien was ik waardeloos in de taal - na anderhalf jaar stamelen had ik het uiteindelijk opgegeven. Mijn gedachten dwaalden af naar vergelijkingen tussen landen en talen en ik lette steeds minder op waar ik liep, dus toen ik tegen iets hards op knalde, dacht ik eerst dat ik een boom had geraakt. Al snel kwam ik er echter achter dat de boom in werkelijkheid een blonde vrouw van mijn leeftijd was. Ze was vrij knap.. té knap, eigenlijk, maar ik hoorde haar hartslag. Voor ik daar goed over na kon denken stond ik al weer op mijn voeten, overeind getrokken door het meisje, dat daarbij zelf weer omviel. Ik grinnikte.
'Sorry. Mijn fout, mijn fout,' zei ze, met een lachje en een accent dat ik niet helemaal kon plaatsen. 'Ik lette niet op. Nieuw hier. Het spijt me, ik vergeet me voor te stellen. Eva-Ly Ivanov, aangenaam.'
'Micah Dare,' stelde ik mezelf voor, eveneens met een glimlach. 'En het kon ook best aan mij liggen - ik heb de aandachtsspanne van een fruitvliegje, helaas. Ik ben ook nieuw, trouwens.' Ik liet mijn ogen opnieuw even over haar heen glijden, voornamelijk om haar huidskleur nog eens te analyseren. Ze leek verrassend veel op mij, maar ik had in al die jaren - goed, dat waren er ook maar twaalf, maar toch - nog nooit een andere hybride ontmoet. Als ik haar nu had zien rennen zou het anders zijn, maar ik wist niet zeker of ze zich op mijn snelheid had bewogen, aangezien ik de andere kant op had gekeken. Ik besloot voor de zekerheid mijn mond maar te houden. Als ze wel een mens was en ik flapte er iets uit, zou dat waarschijnlijk weer uitdraaien op een nep-auto-ongeluk en daar had ik echt geen zin in.

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Eva-Ly Alyona Ivanov

'Micah Dare' stelde de jongen zich voor. 'En het kon ook best aan mij liggen - ik heb de aandachtsspanne van een fruitvliegje, helaas. Ik ben ook nieuw, trouwens' Een gelukzalige zucht verliet mijn mond. Godzijdank, ik was niet te enige. Een lachje verliet mijn mond om zijn woorden. 'Wauw. Ik bedoel-. Wauw' Meer kwam er niet echt uit mijn mond. In heel mijn leven had ik nog maar één hybride ontmoet, wat je er nu wel twee kon noemen. Anastasia, mijn beste vriendin van vijftien, was er ook één. Ze had haar vader nog, die alles met haar deed. Altijd had ik wel wat steken van jaloezie gevoeld. Tuurlijk, ik gunde Anastasia haar familie. Waarom niet? Het was een geweldig meisje, met een zacht en mooi karakter. Toch had ze iets mysterieus. Maar het was gewoon omdat ik mijn ouders niet zag. Ik was Zhenya gewend, en zij was voldoende geweest. Nog meer dan voldoende, zelfs. Vechttraining, opvoeding en ga zo maar door. Zhenya voelde als een vriendin, zus én moeder. Weer op de echte wereld aangekomen, bloosde ik lichtjes wat je goed kon zien door mijn bleke huid, tot mijn grootste ergernis. 'Mijn hele leven kende ik maar één iemand die hetzelfde was, en het is dus nogal speciaal om nog iemand te ontmoeten' verontschuldigde ik me snel. 'Mag ik wat vragen?' De woorden sprak ik uit, zonder dat ik het door had. 'Hoe oud ben je?' vroeg ik erna, dit keer wel wat zachter en bescheiden.

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Mya Catherina Wayland
Ik had mezelf op een boomstronk op het strand laten zakken en keek uit over de zee. Alles was hier zo anders als waar ik was opgegroeid, het zag er anders uit, de mensen gedroegen zich anders, het rook anders. Er was zoveel groen, zoveel meer rust als ik gewend was. Op mijn iPod begon het nummer Wild Horses van Natasha Bedingfield te spelen. Ik was hier pas enkele uren en ik had al heimwee. Ik wilde mijn vrienden weer zien maar ik wist dat wanneer ik terug naar huis ging ze daar niet waren, ze zouden dit jaar allemaal gaan studeren maar ik was de enige die niet wilde wat ze ging doen dus zou ik hier een jaar blijven.

Remember to be ridiculous.

-

[ bericht aangepast op 30 maart 2013 - 7:50 ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Micah Christian Dare
'Wauw. Ik bedoel- wauw. Mijn hele leven kende ik maar één iemand die hetzelfde was, en het is dus nogal speciaal om nog iemand te ontmoeten,' zei ze, en ik grinnikte even. Hybride, besloot ik, het kon bijna niet anders. Ze leek teveel op mij, en waar kon ze het anders over hebben? Nog iemand die zich niet kon concentreren? Ja, vast.
'Mag ik wat vragen?' vroeg ze, waardoor ik opschrok uit mijn gedachten. God, ik moest echt minder afdwalen. Eva-Ly ging al verder voor ik kon antwoorden: 'Hoe oud ben je?'
'Twaalf,' reageerde ik, 'en achttien, maar dat laatste zie je zo ook wel. En jij? Waar kom je vandaan, trouwens?' Haar accent klonk enigszins bekend, alsof ik het in een film of een gesprek van een voorbijganger had opgevangen, maar ik kon het niet plaatsen en ik was nou eenmaal nieuwsgierig aangelegd. Ik tastte haar af met mijn gave, maar voelde geen vertellende gave bij haar. Jammer, ik had graag meegeluisterd, maar toch was ik blij met deze nieuwe ontwikkeling. Nog een halfvampier! Ja, dit was zeker een verbetering. Toen pas realiseerde ik me wat ze echt had gezegd. 'Nog een ander? Ik ben nooit andere hybrides tegengekomen, en mijn vader wist er ook niets van af.' Het was meer hardop denken dan vragen, maar goed, dat was een bijzaak.

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Thom Mason Daro

Hij grinnikt. 'Vampiers? Serieus... Alsof die hier zijn!' Zegt hij grijnzend. Ik rol met mijn ogen. Natuurlijk zijn die hier wel.
Opeens verstijfd hij. En hij begint na te denken. 'Thom. Er moeten ergens vampiers zijn.' Zegt hij. Het liefst zou ik nu willen zeggen; Joh. Maar dat lijkt me nu niet handig.
Jason zucht. Beta, hulp nodig! Hij gaat liggen en zucht diep. Ik haal hem wel. Denk ik naar hem en begin naar het huis van Matt te rennen. Als ik er ben verander ik terug en kleed me aan, dan klop ik aan en wacht tot hij open doet.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Lucy Alli Jamyson

De stilte werd nogal ongemakkelijk, dus besloot ik naar binnen te gaan. Snel pakte ik de sleutels uit mijn broekzak, en opende met de goede sleutel de voordeur. ''Is er iemand?'' Ik trapte mijn schoenen uit en liep naar de woonkamer waar ik James en Jocelyn tegen kwam. ''Hebben jullie ergens Merlin gezien? Ik zoek 'm namelijk. Kunnen jullie roepen wanneer jullie hem zien,?" Zonder op antwoord te wachten liep ik naar de gang, de trap op. Ik opende de deur naar mijn kamer, die overigens niet heel groot was mede doordat er geen bed stond. Ook in mijn kamer zat Merlin niet, god damn waar kan mijn broer uithangen. Ik besloot maar buiten te gaan kijken, dus gooide ik mijn raam open. ''Daar gaan we dan weer,'' Mompelde ik, sprong het raam uit en rende met onmenselijke snelheid het bos door, in een poging tot Merlin hier te kunnen vinden.

Cameron Jase

Ik blijf in mijn eentje achter, denkend over het bestaan van de wolven. Waarom juist de Quileutes. Oké, ik weet dat Taha Aki in een wolf was gegaan enzo, maar toch. Ik zou liever een geestenkrijger zijn! Dat lijkt me pas gaaf! Ik besluit naar First Beach te gaan. Eerst ren ik naar het uiteinde van het bos, waar ik transformeer en mijn kleding uit de bosjes haal. Daarna loop ik op sloom mensentempo naar Firs Beach, denkend. Ik ben blij dat ik niet ben ingeprint. Ik zou het echt stom vinden als een van ons dat zou doen. Niet dat ik het erg zou vinden dat ze verliefd worden of dat een meisje ons geheim weet... Ik hoop gewoon dat we gewoon onszelf kunnen blijven. Ik zie op het strand een meisje zitten. Ik kijk naar haar. "Hoi ik ben Cameron,". Ze draait zich om... Ik ben ingeprint.

Spoiler alert: you will save yourself

Mya Catherina Wayland
'Hoi ik ben Cameron,' hoorde ik een stem door mijn muziek heen zeggen.
Ik haalde mijn oortjes uit mijn oren. Ik draaide me naar de jongen om. Mijn blauwe ogen haakte zich in de zijne. Hij bleef me verwonderd aanstaren. Hij was licht gebruind en had donkere ogen en haar waardoor me pas echt opviel hoe anders ik eruit zag als de andere mensen in La Push. Na een korte schraapte ik mijn keel. 'Ik ben Mya,' zei ik. 'Ik ben hier nieuw.'

Merlin Charles Jaimyson
Ik rende door het bos. Waar waren mensen wanneer je naar ze opzoek was? Ik kon nu waarschijnlijk het hele bos door gaan spitten om haar thuis te vinden. Ik viel op de grond en krabbelde binnen een seconde weer overeind. 'Lucy?' vroeg ik verbaasd toen ik mijn tweelingzus herkende. 'Ik was al naar je opzoek.'

Remember to be ridiculous.