Twilight || Stay, Leave or Fight - Speeltopics

All those fairytails are full of shit - Maroon 5

Ryan Nathaniel Jamyson
"Ryan!" weerklonk het plots, een vrolijke, zijdezachte stem die me meteen nog vrolijker dan voorheen deed opkijken. Zoals mijn gevoel me al gezegd had keek ik recht in het gezicht van de grijnzende Lucy.
''Lucy!'' ik rende met mijn onmenselijke snelheid naar haar toe, om vervolgens mijn armen om haar middel te krullen en haar op te tillen. Haar bruine krullende haren kriebelden onder mijn neus door de snelheid die ik gebruikte om haar lichaam van de grond te tillen. ''Hoe gaat het met je? Ik heb je gemist!'' ik was weer een tijdje weggeweest, maar deze keer niet voor lang. Een maand maar, gewoon om even tot rust te komen en vooral te jagen. Ik vond het namelijk geweldig om te jagen, de kracht en snelheid die ik had nog eens extra gebruiken.

[ bericht aangepast op 27 maart 2013 - 17:09 ]

To love is to destroy.

Jocelyn Evelyn Jamyson
Na een klein zuchtje over mijn lippen gerold te hebben haalde ik mijn hand nog even door mijn haren. Het branderige gevoel van achterin mijn keel speelde weer op, maar erg veel zin om te jagen had ik niet. Mijn hand greep naar de afstandsbediening van de televisie, om vervolgens doelloos van zender naar zender te zappen. Zoals te verwachten was er weinig nuttigs te bekijken. Jagen in La Push was ook niet het beste idee, het was een beter idee om het in Forks te doen. Hier liepen nogal wat wolven rond waar we een aantal jaar geleden afspraken mee hebben gemaakt. Wij mochten hun niet doden, en zij ons niet. Niet dat we daarop uit waren.

[Wie voor Jocelyn?]

To love is to destroy.

James Jamyson

Ik zie Jocelyn tv kijken. Ik loop naar haar toe en ga naast haar zitten. "Hoi Joce," Zeg ik. Ik sla mijn arm om haar heen en probeer niet te denken aan de brandende pijn die in mijn keel opgesloten zit. Ik moet jagen, binnen nu en morgen. Misschien vannacht? Ik kijk naar Jocelyn. "Joce, zullen we vannacht ofzo gaan jagen? Het wordt wel eens tijd." Zeg ik kalm. Ik kijk naar de brief die op de kast ligt. Weer een van mijn pogingen om de Volturi over te halen geen mensenbloed te drinken. Ik heb nog nooit een reactie teruggekregen maar ik blijf het proberen. Ook ben ik al wat verder met mijn onderzoek naar hybrides en moet ik alle vooruitgang aan hen doorgeven. Ik kijk naar mijn schoenen. Mijn levensdoel wil ik bereiken, maar de Volturi mag hier niet komen. Ze mogen ons geheim niet weten.

Spoiler alert: you will save yourself

Lucy Alli Jamyson

"Lucy!" hij rende met zijn onmenselijke snelheid naar mij toe, om vervolgens zijn armen om mijn middel te krullen en me op te tillen. Ik lachte zachtjes en sloeg ook mijn armen om zijn nek heen. "Hoe gaat het met je? Ik heb je gemist!" - "Ik heb je gemist! Waar was je?" Ryan ging wel meerdere keren voor een tijdje weg, al was deze keer korter dan vorige keren. Een maand was hij weg, en er was niet veel bijzonders gebeurd. Ik veegde wat haren uit mijn gezicht en zuchtte. Mijn broer had ik gemist, al was Merlin hier natuurlijk ook wel. Mijn biologische broer was Ryan natuurlijk niet, maar zo voelde het wel, net zoals met derest van mijn familie.

Rosemary Abelle Jamyson.
Op mijn gemak beende ik het dichte bos uit, nadat ik heerlijk gejaagd had. Af en toe was dat het enige wat me tot rust kon brengen. Net voordat ik tussen de bomen uit liep sprong ik en greep een tak vast. Klein en lenig dat ik was, maakte ik een salto en kwam met mijn voeten terecht op de dikke tak. Daar liet ik mezelf neerzakken en greep mijn medaillon vast, terwijl ik rustig om me heen keek. Het was stil hier, zoals gewoonlijk. De enigste geluiden die mijn trommelvliezen bereikten was het geritsel van de blaadjes, die zachtjes heen en weer gingen in de lichte wind, de zachte geluiden die de dieren maakten, om niet op te vallen en het stromen van het water in een riviertje verderop. Een glimlach verscheen rond mijn lippen en ik haalde een hand door mijn lange, lichtblonde krullen, voor mijn goudkleurige ogen zich op het huis, waar ik en mijn familie woonden, vestigde. Nu ik me daar ook op concentreerde, hoorde ik voetstappen en het zachte gepraat van vampiers in het huis.
Meerdere leden van mijn familie bevonden zich binnen.
Vampiers bewogen zich toch anders voort dan dat mensen deden. Zo liepen ze zachter, voorzichtiger, alsof ze elk moment toe konden slaan. Hun voetstappen waren vederlicht tegenover het gebonk wat de voetstappen van mensen veroorzaakte. Hun houding was rechter, sterker, tegenover de ingevallen ruggen die mensen hadden. Vampiers gedroegen zich net als roofdieren. Zacht, onopvallend, sierlijk. Als een leeuw. En mensen, druk en haastig, als een hert. Een korte, zachte grinnik gleed over mijn lippen. Tja, zo was moeder natuur.
De tak waarop ik een tijdje gezeten had kraakte zachtjes toen ik mijn gewicht verplaatste en mezelf naar beneden liet vallen. Ik kwam licht weer op mijn voetzolen terecht en streek mijn kleding recht, voor ik in een hoog tempo naar het huis rende. Op de veranda remde ik af en vrolijk huppelde ik het huis binnen. 'Gegroet familieleden,' groette ik de anderen deftig, hoewel een grote glimlach mijn aantrekkelijke gezicht sierde. Ik had een behoefte aan knuffels, hoewel dit niet echt op prijs werd gesteld bij de meeste vampiers. Gelukkig was dat in deze familie geen probleem, ik knuffelde ze dan ook vaak. Ik had vaak behoefte aan knuffels. Ik voelde me dan ook altijd prettig als er meerdere vampiers of mensen om me heen waren. Ik was nooit echt het type geweest die graag alleen was.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Ryan Nathaniel Jamyson
"Ik heb je gemist! Waar was je?" antwoordde ze meteen terug, waarna een bijna geluidloze zucht over haar lippen rolde en ze wat haren uit haar gezicht veegde. ''Je kunt beter vragen waar ik niet was,'' grijnsde ik, waarna ik met mijn vrije hand mijn pet op mijn hoofd draaide. ''Ik ben zelfs nog even in Europa geweest. Maar niet te dicht bij Italië, het blijft onveilig om in de buurt van Volterra te komen. De Volturi stelt het niet erg op prijs dat we vegetarisch zijn.'' Geërgerd zuchtte ik toen ik aan de Volturi dacht, arrogante vampiers die zichzelf nou eenmaal het belangrijkst vonden van allemaal. We konden moeilijk tegen ze in gaan, dat zou Emily in gevaar brengen. Ze is namelijk een onsterfelijk kind, iets wat ten strengste verboden is. ''Hoe is het hier gegaan? Nog iets boeiends? Je gaat me toch niet vertellen dat ik een gevecht gemist heb hé!'' grijnzend haal ik mijn hand door haar bruine haren die krullend over haar schouders vallen. Het voelde goed om weer thuis te zijn.

Jocelyn Evelyn Jamyson
"Hoi Joce," James was zo zacht de woonkamer binnengeslopen dat ik hem niet eens opgemerkt had. ''Hé,'' glimlachte ik lichtjes als hij naast me komt zitten en zijn arm om me heen slaat. "Joce, zullen we vannacht ofzo gaan jagen? Het wordt wel eens tijd." Zei hij kalm zoals hij altijd sprak. Hij leek altijd kalm te zijn, een uiterste zelfbeheersing. Als ik echt boos was kon ik onmogelijk kalm blijven. Ik was nogal impulsief soms. Zijn blik gleed naar de kast waar zijn brief op lag. Hij schreef altijd met zijn goede moed brieven naar de Volturi, hopend op ooit een antwoord dat ze over zouden gaan aan dierenbloed, geen onschuldige mensen meer zouden vermoorden. Kort legde ik mijn hand op zijn bovenarm. ''Ze zullen ooit hun zonden inzien James. En ja, het is een goed idee om vanavond te gaan jagen.'' Glimlachte ik.
''Gegroet familieleden,'' nog steeds met een glimlach om mijn lippen spelend keek ik op naar het vrolijke gezicht van Rose.
''Hé Rose,'' ik sprong op van de bank en krulde mijn armen om haar heen om haar vervolgens een knuffel te geven.

To love is to destroy.

James Jamyson

''Ze zullen ooit hun zonden inzien James. En ja, het is een goed idee om vanavond te gaan jagen.'' Glimlacht Joce. ik glimlach. "Ooit, maar wanneer is dat als je de eeuwigheid hebt om te leven?" Zeg ik, en ik glimlach terug. "Gegroet familieleden!" Groet Rose ons plechtig, maar toch siert een glimlach haar gezicht. Ik geef haar een knuffel omdat ik weet dat ze daar behoefte aan heeft. Ze is niet mijn echte dochter maar toch voel ik me de vader die ik mijn hele leven al wou zijn. Ik voel me verantwoordelijk voor deze kinderen. Ze verschillen qua leeftijd ook niet echt veel van me, maar dat maakt niet uit. "Hey Rose," Zeg ik. Ik kijk naar de enveloppe. Deze keer moet ik hem zelf brengen, maar toch... Aro mag mijn gedachten niet lezen. Hadden we maar een schild in de familie. Ik kan Emily 's, mijn en Joce leven niet op het spel zetten. Emily is niet gevaarlijk voor het geheim, minder zelfs dan Aro zelf. Ik walg van die 'bazen'. Ik weet dat zonder hen de vampiers niet meer in het geheim kunnen leven, maar ze zouden zich ten minste aan kunnen passen om anderen het goede voorbeeld te geven. Ik moet iemand naar de Volturi sturen die niks weet van Emily, een buitenstaander op doorreis. Ik zucht. AL in jaren is hier behalve wij geen enkele vampier geweest.

Spoiler alert: you will save yourself

Rosemary Abelle Jamyson.
'Hé Rose,' hoorde ik de stem van Joselyn, mijn "moeder" zeggen en ze sprong op van de bank. Haar lippen waren tot een glimlach gevormd en ze krulde haar slanke armen om me heen om mij een knuffel te geven. Het was een gewoonte van me geworden om mijn gezicht in haar nek te begraven en mijn armen strak om haar lichaam te binden. Als ik dit bij een mens had gedaan had ik al lang wat ribben gekneusd, of zelfs wel een inwendige bloeding veroorzaakt. 'Hi mam,' glimlachte ik, waarna ik haar losliet en mezelf in de armen van James, mijn "vader" stortte. Joselyn en James mochten dan misschien niet mijn echte ouders zijn, ik zag ze absoluut wel zo en noemde ze dan ook altijd mam en pap. Het was zoiets als dat zij mij altijd Rose noemden, terwijl ik me altijd voorstelde als Rosemary, mijn volledige naam. Het was alleen mijn familie en vrienden die me Rose noemden.
Mijn neus vulde zich met de geuren van mijn familieleden, tot ik een geur opmerkte die ik al een maand niet geroken had. 'Is Ryan weer thuis?' vroeg ik, het enthousiasme spatte van mijn stem en mijn goudkleurige ogen glunderden. Ik vloog naar de voordeur toe en trok deze open, waar ik inderdaad mijn verloren broer zag staan. Het was niet dat dat het nou zo'n wonder was dat Ryan weg was geweest, hij vertrok wel vaker een tijdje, maar als er iemand van mijn gezin miste, voelde ik me toch raar. Niet compleet, of zoiets dergelijks.
Naast hem stond mijn zus, Lucy.
'Ryan!' Schreeuwde ik vrolijk, blij met zijn terugkomst. Ik drukte nog snel een kus op Lucy's wang voor ik me vol in Ryan's armen stortte. Sommigen vonden het overdreven, maar als ik eenmaal behoeftes had aan knuffelen, weerhield niets of niemand me ervan. Als ik iemand wilde knuffelen die het zelf niet wilde, ging ik net zo lang door met zeuren tot ik mijn zin kreeg. Dit had misschien te maken met mijn opvoeding die ik als mens had gehad, maar ik gaf hier vrij weinig om. Meestal paste ik me perfect aan, dus waarom zou zoiets onbenulligs als een knuffel dan ergerlijk zijn?

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Thom Mason Daro

Met een zucht sta ik op en loop naar beneden. Net als ik de voordeur open wil doen roept mijn moeder vanaf de woonkamer:
'Waar ga je naar toe?' Ik rol met mijn ogen.
'Ik ben naar buiten.' Roep ik terug. En zonder op haar antwoord te wachten loop ik naar buiten.
Het is zo'n vijf minuten naar het bos lopen, dus steek ik mijn handen in mijn zakken en begin te lopen. Onderweg kijk ik om me heen.
Het is, zoals zo vaak, vies weer. Het regent en de meeste mensen lopen met een paraplu boven hun hoofd snel naar de plek waar ze naar toe willen.
Ik zucht en met gebogen hoofd versnel ik mijn pas een beetje.
Als ik het bos in loop kijk ik om me heen. Er is niemand. Tja, waarom zou er wel iemand zijn? Het weer is stom, en ik denk niet dat iemand dan voor z'n lol in het bos gaat rondlopen als het dit weer is.
Snel kleed ik met uit en bind mijn kleding om mijn been. Mijn schoenveters bind ik ook om mijn been. Dan verander ik in een wolf. Meteen merk ik dat er al iemand is; Cameron.
'Heey.' Zeg ik in mijn hoofd tegen hem.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Cameron Jase

Na een tijdje ronddwalen komt de beta, Thom ook. 'Heey.' Zegt hij in zijn hoofd tegen mij. Ik grinnik. 'Hoi Thom. Hoe gaat het? Ik kom even naar je toe.' Zeg ik via mijn gedachten. Ik ren zo snel mogelijk naar Thom, en kom langs een plas. Ik blijf even staan om mezelf als wolf te zien. Ik kan er gewoon niet aan wennen. Ik schud me uit en ren naar Thom. Ik kijk hem aan. 'hoi' Zeg ik weer, aangezien ik niks te zeggen weet. Ik kijk om me heen. Aangezien ik als wolf alleen zwart-wit kan zien, is alles donker of juist licht. Ik moest er bij het begin heel erg aan wennen. Het begin... De tijd dat ik helemaal alleen in wolf aan het rondrennen was, niet wetend hoe ik terug moest. Ik dacht dat ik voor altijd een wolf zou moeten zijn. Ik kon er niet aan wennen. Uiteindelijk is het me gelukt en heeft de raad me geholpen. Maar toch was het eerst echt moeilijk voor me. De anderen waren niet alleen. Ik wel.

Spoiler alert: you will save yourself

[God, sorry. Moet nog een beginpost maken. Was/ben gisteren en nu ziek. Ik ga het vandaag proberen.]

I don't want you to die, I want you to suffer.

Thom Mason Daro

Hij grinnikt.'Hoi Thom. Hoe gaat het? Ik kom even naar je toe.' Zegt hij. 'Het gaat goed.'
Hij begint zo snel mogelijk naar me toe te rennen. Ondertussen vang ik zijn gedachten op. Hij kan er maar niet aan wennen dat hij een wolf is.
Hij schudt zich uit en ren verder naar mij. Als hij bij me is kijkt hij me aan. 'hoi' Zegt hij weer. Ik grinnik. 'Hoe is het met jou? Zijn er nog vampiers geweest?' Vraag ik.
Cameron kijkt om zich heen en denkt aan de tijd dat hij nog maar net verandert is.
'Heey, die tijd is gelukkig voorbij.' Denk ik tegen hem, in de hoop hem op te vrolijken.

[ bericht aangepast op 29 maart 2013 - 11:50 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Jocelyn Evelyn Jamyson
Rose krulde haar armen om mijn tengere lichaam, iets wat me niet veel deerde. Het had me echter wel pijn gedaan als ik nog een mens was geweest, dan waren mijn ribben inmiddels verbrijzeld. Haar gezicht begroef ze even in mijn nek, terwijl haar armen zich strak om mijn lichaam hadden gebonden.
''Hi mam,'' glimlachte ze, waarna ze me losliet en zich in de armen van James wierp. Hoofdschuddend keek ik naar Rose, haar blonde haren vielen zoals altijd mooi over haar perfect gevormde schouders heen. Rose was dol op knuffelen, er ging dan ook geen dag voorbij dat ze geen knuffels gaf.
''Is Ryan weer thuis?'' vroeg ze plots, het enthousiasme klonk duidelijk door in haar stem. Meteen ademde ik door mijn neus in, om verschillende geuren mijn reuk zintuig te voelen prikkelen. ''Ja,'' glimlachte ook ik blij. ''Hij is er weer.''
Rose' goudkleurige ogen glunderden van de pret, ze vloog nog geen seconde later richting de deur die naar de veranda leed, om waarschijnlijk Ryan net zo'n dikke knuffel te geven als ze mij en James had gegeven.
''Het is prachtig om te zien hoeveel ze van elkaar houden, vind je niet?'' nog steeds krulde mijn mondhoeken zich omhoog tot een brede lach, terwijl ik mijn vraag stelde aan James. Het was eigenlijk meer een constatering.

Ryan Nathaniel Jamyson
Nog voordat Lucy een antwoord kon geven op mijn vraag en ik haar weer met beide voeten op de grond had neergezet, ving mijn gehoorgang op dat iemand met een onmenselijke snelheid op ons af kwam rennen. De geur die mee veerde deed me maar aan één persoon denken. Mijn andere ''zusje'' - Rosemary oftewel Rose.
''Ryan!'' schreeuwde ze vrolijk, waardoor automatisch mijn mondhoeken opnieuw omhoog veerden. Ze drukte nog snel een kus op Lucy's wang voor ze zich vol in mijn armen stortte. ''Hé Rose, ik heb jou ook gemist hoor.'' Grijnsde ik, terwijl ik mijn armen om haar heen sloeg en een kus op haar blonde haren drukte. ''Ik vroeg net aan Lucy of ik nog iets gemist heb?''

[ Ik ben t/m zondagavond afwezig, ben op voetbalkamp. c: ]

To love is to destroy.

Lucy Alli Jamyson
Ryan zette me terug op beide voeten, terwijl mijn gehoor iemand opving die met een onmenselijke snelheid op ons af kwam rennen. ''Ryan!'' schreeuwde Rose blij en drukte vluchtig een kus op mijn wang wat me liet glimlachen. ''Hé Rose, ik heb jou ook gemist hoor.'' grijnsde Ryan toen Rose zich in zijn armen stortte. Ik grinnikte om de situatie, het zag er zo lief uit. ''Ik vroeg net aan Lucy of ik nog iets gemist heb?'' Ik schudde mijn hoofd, ''Je hebt niks gemist, het was echt vreselijk saai. Geen gevecht ofzo gehad, al heb ik daar wel zin in.'' Ik grijnsde breed bij de gedachtes. Ik streek mijn outfit een beetje recht, wat nog gekreukt was van daar straks.

de outfit is natuurlijk zonder tas hehe.

Camerons Jase

'Hoe is het met jou? Zijn er nog vampiers geweest?' Vraagt Thom. Ik grinnik. vampiers? Serieus... Alsof die hier zijn! zeg ik grijnzend. Opeens verstijf ik. Weerwolven veranderen als er vampiers zijn... Dus als er weerwolven zijn... Zijn er vampiers. Shit, shit, shit! 'Thom. Er moeten ergens vampiers zijn.' Zeg ik. Ik zucht. Hoe moet ik dit nou weer doen,moet ik de roedel op jacht sturen of het gewoon laten? Ik zucht. Beta, hulp nodig! denk ik naar Thom. Hopelijk weet hij iets te doen. Ik ga liggen en zucht diep. Alfa zijn is lastig. Ik zou nu zó graag Matthew zijn ofzo. Gewoon; wolf.

Spoiler alert: you will save yourself