Aowynn
´Nou ze zien er in ieder geval geen luie lamzakken uit, Aowynn,´ grinnikte Marcy, waarop een klein lachje rondom mijn lippen speelt. Dat was waar. Ze zagen er niet uit als types die alles op z´n elvendertigste deden, en dat stond me wel aan. ´Vinden jullie het erg als ik wat te drinken neem?´ vroeg ze vervolgens waarop ik mijn hoofd schudden. ´Daarvoor heb ik het meegenomen,´ glimlachte ik en liet mijn blik weer even een keer over de papieren gaan voor ik me op de twee voor ons richtte.
Marcy´s vertrokken gezicht was me niet ontgaan, ze hadden ons overduidelijk goed te pakken gehad. Zometeen wilde ik het toch even met haar hebben over wat er nou precies is gebeurd. Ergens in het bos ben ik haar uit het oog verloren en bij het zien van de Alfa had ik vervolgens helemaal nergens meer aan gedacht. Liet dat nou tijdens het jagen net mijn slechte eigenschap zijn, als hij in beeld kwam telde niks meer. Maar het was niet voor niks wat Ome Ray me ooit eens gezegd had; hem moest vangen wilde ik zijn roedel ook aan kunnen. En dat was precies de taak die ik voornamelijk volledig tot me had genomen.
'Ik heb mezelf getraind, geleerd met een kruisboog om te gaan en mijn conditie die is optimaal. Elke dag train ik wel om mijn conditie ijzersterk te houden, want je moet altijd voorbereid zijn op de wolven,´ reageert Maia op mijn eerdere vraag. Wederom knik ik licht terwijl ik bij haar papieren een kleine aantekening maak. Zelf training was op zich niks mis mee, maar ik wilde wel graag weten wat voor hunters ik in mijn groep had. Sommige kon ik er alleen op uit sturen, andere wilde ik het liefst in een groepje houden. Aangezien ze dus geen referenties had van een vorige vereniging wilde ik haar zelf zien voor ze erop kon trekken, of erop uit gestuurd kon worden.
´Ik werk zelf met pijl en boog, nog echt een ouderwetse manier. Binnenkort zou ik graag met je samen willen kijken naar hoe het schieten je af gaat, met je kruisboog natuurlijk,´ reageerde ik en liet mijn stem wat vriendelijker en minder zakelijk klinken. ´Wat betreft je conditie.. Op dit moment ben ik niet in staat die samen met je te peilen,´ vervolgde ik en legde mijn hand weer lichtjes op mijn bovenbeen. Die was het ergste, de blauwe plek op mijn rug kon ik zo goed mogelijk nog wel negeren.
´Wanneer ik weer wat beter te been ben wil ik je ook graag een dag meenemen om met me te trainen dan kunnen we samen-´ Hoewel ik nog niet uitgesproken was werd ik onderbroken door een jongen die het tuinhuis binnenstapte, overduidelijk veel te laat. ´Sorry, dat ik zo laat ben, er was iets uitgelopen.. Ik ben Noah,´ zei hij waarop ik mijn wenkbrauw optrok en even Marcy aankeek. Ik had een hekel aan laatkomers dus ik mocht voor hem hopen dat dit geen vast iets was. ´Aangenaam, ik ben Maia,´ hoorde ik Maia zeggen, waarop ik weer naar de jongen keek en hem een licht afkeurende blik toe wierp.
´Laten we er voor de volgende keer dan graag voor zorgen dat je wel op tijd bent,´ reageerde ik. ´Ik ben Aowynn, en dat is Marcy,´ vervolgde ik en nam de jongen volledig in me op, waarna ik hem gebaarde ergens te gaan zitten. ´Als we alles hebben nagelopen kunnen we kijken wat je aan extra trainingen eventueel nog nodig hebt, en wat je zwakke punten zijn. Ik wil mijn hunters zo goed voorbereid mogelijk erop uit hebben,´ zei ik vervolgens weer tegen Maia en wierp haar mijn eerste echte oprechte glimlach toe, ook al was hij wat kleintjes.
Ayla
´Verpleegster! Dokter! Hulp!´ hoorde ik Memphis op de gang roepen terwijl Coop mijn hand had vastgepakt. Zacht, maar stevig hield ik hem vast terwijl ik hem bezorgd aankeek. ´Alles komt goed,´ zei ik tegen hem, maar ik had de woorden nog niet uitgesproken of ik werd bij het bed weggetrokken door twee zusters. ´Maar- maar… Laat me naar binnen! Dat is mijn neef!´ Memphis luide geroep buiten op de gang en Cooper die hard ´´Nee!´´ roept wanneer ik wordt weggehaald maken me even gek. ´Ik wil terug naar binnen,´ roep ik tegen de zusters, maar beide geven geen gehoor en ik word zonder pardon de gang opgeduwt.
´Ik wil naar binnen! Memphis..´ Mijn stem klinkt in een smeekbede terwijl Memphis me in zijn armen neemt en dicht tegen zich aan trekt. Onrust en schrik giert door mijn lijf heen en het enige waar ik aan kan denken is Cooper, en hoe het met hem gaat. ´Ze gaan hem helpen. Het komt wel goed.´ Memphis stem klinkt gerustellend en hoewel ik een poging doe mezelf te kalmeren lukt het me niet.
´Het moet wel goed komen,´ breng ik met een trillerige stem uit terwijl mijn ogen angstig op de deur van Coop´s kamer is gericht. Zachte aaitjes gaan er over mijn haren heen en ik blijf mijn best doen mezelf te kalmeren. Cooper had er niks aan als zowel ik, als Memphis, onze controles zouden verliezen. In dit geval waren we compleet machteloos en er waren ervaren mensen bij hem. Zachtjes word mijn gezicht door Memphis in zijn handen genomen waarop ik hem uiteindelijk aan moet kijken. Een geruststellende glimlach stond op zijn gezicht waardoor ik me langzaam wat rustiger voelde worden.
´Is er soms iets dat je mij wilt vertellen?´ vroeg hij me. Even keek ik hem niet begrijpend aan en volgde zijn korte blik naar de deur. Moest ik hem iets vertellen? Ik was te verward om nu te bedenken wat ik hem in godsnaam nog moest vertellen. ´Je hebt nog nooit zo lief naar mij geglimlacht als naar Cooper net,´ voegt hij er vervolgens met een pruillipje aan toe. ´Heh?´ breng ik even uit tot er al snel een lampje gaat branden. ´Nou, ja.. Ik..´ hakkel ik en voel even een lichte blos op mijn wangen verschijnen. Memphis moest weten dat ik over dit soort dingen nooit vlot sprak. Zelfs Cooper wist niet dat ik verliefd op hem was. Nu leek me dat ook een beetje onnodig om dat hem te vertellen, want hij zag toch niet hetzelfde in mij als ik in hem. Maar dit was Memphis voor me en tegenover hem had ik nog nooit iets verzwegen. Ookal kostte me het soms de nodige moeite ik vertelde hem alles wanneer hij er naar vroeg. Dat was mijn loyaliteit naar hem toe.
´I-ik ben-´ Tijd om mijn zin af te maken kreeg ik niet. De deur van Cooper´s kamer ging open en zodra ze met hem de gang oprijden vangt mijn blik die van Cooper. Hoewel hij iets zegt kan ik niet horen wat en ik voel de paniek weer omhoog komen. ´W-wat gaan ze doen? Waar gaan ze heen?´ piepte ik terwijl ik me los had gemaakt van Memphis en de zusters met het bed van Cooper achterna liep. Halverwege werd ik tegengehouden, waarop ze de lift in verdwenen en ik mijn handen balde tot twee vuisten. Vervolgens ontspande ik ze, drukte ze tegen mijn slapen aan en negeerde het prikkende gevoel in mijn ogen terwijl ik naar Memphis opkeek. ´Wat gebeurd er allemaal?´ bracht ik zacht uit en voelde hoe het machteloze en paniekerige gevoel me op deze manier net iets teveel begon te worden. Ik wilde naar Cooper, nu.
'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'
]