RPG ~ Soulstones {Speeltopic 1} - Speeltopics

In een heel ver verleden, een tijd die iedereen alweer vergeten is, bestond deze planeet naast de mensheid nog vol met magie en diens magische wezens, wat we nu allemaal afdoen als mythes en legendes.

Maar de mensheid is een jaloerse soort.
Ze werden jaloers op de magische wezens die wel allemaal een magische gaven hadden waar de mensen alleen maar over konden dromen.
Blind van jaloezie zochten de mensen uiteindelijk naar sprankeltjes overige magie, duistere magie.
In combinatie met vooruitstrevende technologie creëerden de mensen mechanische monsters, die bezeten door duistere krachten de jacht opende op alle magie.

Maar de magische wezens versloegen de duistere mechanismen uiteindelijk en een korte tijd van vrede en rust keerde terug op deze planeet, jammer genoeg niet voor lang.
Nog kwader dan voorheen bonden de mensen hun verworven duistere magie bij elkaar en ontwikkelden zo een vloekgolf die alle andere magie weg zou vagen.
Van Engelen tot Demonen, van Kabouters tot Draken, ieder voelde de dreiging van deze vloek en vielen ze één voor één ten prooi.
De vloek was zo sterk dat het niet alleen de wezens wegvaagde, maar ook alle energiebronnen van magie die zich tot diep in de wortelen van de aarde had gegraven.

De mythische wezens probeerden te vluchten, maar uiteindelijk redde maar een aantal soorten het tot een uithoek waar ze voorlopig veilig dachten te zijn.
Hier hielden ze een besluit, een besluit om hun eigen zielen en de essentie van hun wezen te verplaatsen in een aantal edelstenen en mineralen,de zogenaamde zielstenen om zo verborgen te blijven voor de duistere mensen met hun vloek en bezeten mechanismen.
En zo verdwenen ze, samen met hen het laatste beetje magie meenemend.
En tot de dag van vandaag liggen de zielstenen nog steeds op diens plek, geen enkel dier of verdwaald mens heeft hen ooit van diens plek weten te krijgen, vanuit een oude, vervallen kapelruïne.

Deze tijd in Noorwegen :
Een groepje natuuractivisten en ontdekkers hadden via globale satellieten iets vreemd opgepikt.
Iets wat er nog niet eerder was maakte opeens diens opmars aan het aardoppervlakte.
Zo kwamen ze uit op de plek die allang vergeten was, onkruid had de ruïne overwoekerd en nog erger te doen laten vervallen.
Maar de edelstenen waren nog steeds daar.
Na een aantal testen ter plekke kwamen ze erachter dat ze nog nooit zoiets mee hadden gemaakt als dit, het was een totaal andere stof dan voor ons mensen bekend was.
Maar naarmate ze dichterbij kwamen voor meer onderzoek gebeurde er iets.
Één voor één begonnen de stenen te gloeien en voor de wetenschappers iets konden doen schoten de stenen los met een krachtige pulserende explosie, waarna ze, ieder diens eigen weg ging de wereld rond.
Wetenschappers schreven het naar de buitenwereld om als een buitensporige verschijning van de Aurora Borealis, maar onder hen was een Aloude en die wist wel beter.
Die wist dat de stenen op zoek gingen.
Ieder op zoek naar de juiste persoon.
De persoon die diens magie zou ontketenen en weer terug zou brengen op aarde.

En die werden gevonden, mensen verspreid over de gehele wereld werden begaafd met de eigenschappen van een mythisch dier, het dier dat zij moeten bevrijden.
Om zo weer over de aarde rond te kunnen dwalen.
Maar ze moeten oppassen, want de mensen van aloud komen in opmars en hun onsterfelijke en sterfelijke volgelingen zouden alles op alles doen om de mensen met de zielstenen te stoppen, voor de magie weer in diens geheel terug zou keren naar aarde.
Lukt het de uitverkorenen voor de zielstenen om de magie op tijd te ontketenen ?


Verdere informatie

Waar begint de RPG ?
Deze RPG begint eigenlijk overal ter wereld, maar wanneer de persoon in aanraking komt met de steen worden ze allemaal naar de kapelruïne geteleporteerd waar de stenen voor lange tijd verborgen waren gebleven.

Is er een vaststaande verhaallijn voor deze RPG ?
Ja, ik ben naast mijn eigen Soulstone ook de leider van de alouden die mee doen, die krijgen af en toe via een privé bericht hun orders door.
Daarnaast moeten de steenbezitters een manier gaan zoeken om de essentie van hun stenen waarin de ziel van de magische wezens gevangen zitten te bevrijden.

Hoe zien de stenen eruit ?
De stenen zien eruit zoals kenmerkend is voor hun soort en ze passen mooi in het midden van je handpalm zonder de vingers mee te rekenen.
De stenen kunnen tevens niet kapot geslagen worden of gebroken worden, ze zijn geheel onschadelijk zolang de drager leeft en zich aan de regels houd.
Tevens zijn ze 100% helder.
En niemand heeft dezelfde steen, dit is ook niet mogelijk aangezien er van elke maar één bestaat en elke persoon kan ook maar één steen gebruiken.

Hoe veranderd de steen me ?
Dit kan in meerdere opzichten, de veranderingen hoeven nog niet direct op te treden, dit kan ook later gebeuren en de manier waarop dit gebeurd is ook totaal verschillend van elkaar; gaat het bijv. snel en pijnloos of lang en kwellend ?
Daarbij krijg je altijd sowieso één verandering van de essentie van het wezen dat zich in je steen schuil houdt.


Hoe moet je de steen bij je dragen ?
Zodra je geteleporteerd bent naar de oude ruïne liggen daar speciale handschoenen, waar jij je steen aan vast maakt bovenop, waar die ook niet uit kan vallen.
De handschoenen zijn van leer, maar het mechanisme waarmee de steen vastzit is van zilver of van goud gemaakt.
De handschoen eenmaal aan kan die niet meer af tot de opgesloten ziel van de steen eruit is.
Verder mag je zelf weten hoe ze er verder uit zien, lange handschoenen, korte handschoentjes, extra riempjes, de kleur, etc.

Verdere vragen kunnen altijd gesteld worden.

HEEL ERG BELANGRIJK > HIER HET OVERZICHT VAN DE SOULSTONES EN DE INFORMATIE EROVER !

Soulstones

* Feniks ~ Hedwig Ivy Sol ~ Caleo
* Draak ~ Graciela María Castillo ~ Shadowhunter
* Fee ~ Allyssee Aphrodite Grimm ~ DreamerN
* Elf ~ Hera Noëmi Langley ~ Graymark
* Pegasus ~ Arianna Amarante Lira Jones ~ Kwijt
* Vampier ~ Niara Alayne Black ~ Morfling
* Zeemeermin ~ Hailey Alice Morgan ~ Merrow
* Engel ~ Alan Christopher Rhodes Shadowhunter
* Duivel ~ Damian Chamberlain~ Lexlover
* Eenhoorn ~ Galon Gyfer Hud ~ Vegangirl
* Centaur ~ Stan Medley Crown ~ Wafelijzer
* Weerwolf ~ Aaron Pierce Cleveland ~ Bonacieux
* Geest ~ Pippa Destry Livingstone ~ LexLover
* Minotaurus ~ Ayla Dorice Marbles ~ Sicam


Alouden

* Helio Frederick Moreau ~ Graymark
* Adelynn “Addie” Rae Hastings ~Gamgee
* Antonio "Tony" Hunter Daniels ~ Bonacieux
* Belial Lucius Constantine ~ DreamerN
* Septimus Gary Cowell ~ Sicam

Regels

• Geen oneliners, minimaal 6 zinnen.
• 16+ is toegestaan, evenals vloeken (Maar hou het zelfs dan nog wel netjes ;])
• OCC aangeven met [] {} Of met een andere kleur.
• Max. 2 personages per speler
• Ernstig verwond/ vermoord niet andermans personage zonder met die te overleggen in een PB
• Graag de naam van de Personage waarop het stukje slaat erboven, zodat het makkelijk te zien is vanuit welk personage het geschreven word.
• Ben je even afwezig voor een bepaalde tijd (langer dan 2 dagen) ? Meld het dan !
• Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik iemand het recht geef om er eentje voor me aan te maken.


Rollentopic

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 11:56 ]

---

Credendo Vides

Damian Chamberlain || Duivel || Ruïne
Ik werd steeds chagrijniger. Eerst werd ik op één of andere manier naar de verschrikkelijke plek gebracht, vervolgens had iedereen het alleen maar druk met zichzelf en nu wou die handschoen ook nog niet uit. Gefrustreerd liet ik mijn arm naar rechts zwaaien zodat de steen tegen een boom knalde. Ik bekeek hem. Zelfs geen krasje. 'Hey, jij?' klonk ineens een stem. Met een chagrijnige blik op mijn gezicht draaide ik me om. 'Wat?' snauwde ik. 'Zeg me alsjeblieft dat je hier op een even vreemde en onwerkelijke manier terecht bent gekomen als ik...' Hoopvol keek de jonge vrouw me aan. Haar ogen waren bruin, en haar blonde krullen vielen losjes over haar schouders. Ik moest bijna grinniken om de hoopvolle blik in haar ogen, het leek bijna... wanhopig. Langzaam voelde ik mezelf wat opvrolijken, wat me niet verbaasde. Het voelde goed dat iemand je nodig had, en dat jij kon beslissen of je ze liet vallen of niet. Ze hield haar hand iets omhoog, en ik zag ook een handschoen met een steen rond haar hand zitten. Ik greep haar pols, en kneep hem lichtjes samen. 'Sorry, ik kan je niet helpen. Ik ben hier ook op dezelfde manier als jij gekomen, denk ik,' zei ik aardig. Ik meende het niet. Waarschijnlijk was dat ook wel te zien aan de kleine, gemene grijns die zich langzaam om mijn lippen vormde. Ik kon het niet laten. Ik had me nog nooit zo goed gevoeld bij human tragedy.

[sorry voor dat laatste, ik wist ineens niet zo goed hoe ik dat in het Nederlands moest verwoorden...
@Caleo: Ik dacht dat ik Pippa naar Hedwig had gestuurd? Kijk maar op pagina 17]

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

Hailey Alice Morgan II 20 II Zeemeermin II Ruïne
Meteen werd Hailey afgesnauwd door de jongeman, nadat ze naar hem geroepen had. De chagrijnige blik die hij haar toewierp, belette haar echter niet om te spreken en met enige hoop op iets van een degelijke verklaring, liet ze 'zeg me alsjeblieft dat je hier op een even vreemde en onwerkelijke manier terecht bent gekomen als ik...' uit haar mond vallen. Ze bracht haar hand met de handschoen omhoog, maar voor ze er te goed erg in had, had de jongeman haar pols al vastgegrepen. Ze voelde hoe hij zijn vingers iets samenkneep en hoe zijn greep verstrakte.
‘Sorry, ik kan je niet helpen. Ik ben hier ook op dezelfde manier als jij gekomen, denk ik,’ zei hij vervolgens aardig. Hailey doorzag dit echter, mede door de kleine, gemene grijns die zich langzaam rond zijn lippen legde.
‘Fijn,’ mompelde ze dan ook haast onverstaanbaar. ‘Een klootzak erbij kan ook nog wel.’ Ze trok haar pols terug, om zich zo uit zijn greep los te krijgen en kneep haar ogen iets samen toen ze zijn gestalte in zich opnam. Ze had het duidelijk niet getroffen met dit nieuwe gezelschap en ergens vervloekte ze zichzelf dan ook, aangezien ze waarschijnlijk er gewoon beter aan had gedaan om door te lopen.
‘Misschien is het beter als ik maar gewoon ga,’ zei ze dan ook maar. Ze beet een keer op haar onderlip, om zo de neiging om zo snel mogelijk bij hem uit de buurt te gaan, te onderdrukken. Hopend dat hij niet verder vervelend ging doen en haar gewoon zou laten vertrekken.

[Ik vermoed dat je leedvermaak bedoel
Euhm... ik heb het in het midden gehouden, met haar pols terugtrekken. Dan kan je zelf bepalen of Damian haar direct loslaat of later pas of gewoon helemaal niet. Verder wist ik niet zo goed hoe te reageren, aangezien Damian niet bepaald een gezellige gesprekspartner is, al bedacht ik me dus dat hij haar in de weg kan staan of vervelen of whatever (als hij haar dus al heeft losgelaten en ze hem wilt passeren), uit puur leedvermaak :'D Je maakt er maar iets geweldigs van. Voor mij is zowat bijna alles goed, van mijn part duw je haar van de klif ofzo :'D Schrijf waar je inspi je brengt ]

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Antonio "Tony" Hunter Daniels - 27 - Aloude - Noorwegen.
Tony grinnikte en knipoogde naar Addie. "Maak je geen zorgen. Ik wel." Tony belde vervolgens een taxi.
"Hoe gaan we dat trouwens betalen? Ik heb wel een creditcard, maar die zal het vast niet doen in een dorpsupermarkt." Frederick haalde een aantal briefjes uit zijn broekzak en wierp die naar Adelynn. "Ach, de kunst van zakkenrollen, sprak hij triomfantelijk. Tony zag dat Adelynn haar wenkbrauwen optrok en hijzelf schudde zijn hoofd naar de vrouw.
Hij wilde Fredericks geld niet gebruiken, of de man het nu gestolen had of niet. Tony vond dat het zijn taak was om de boodschappen te betalen, als vergoeding voro zijn overnachting. Daarbij had hij zijn Euro's in Italië nog omgewisseld naar Noorse Kronen.
Addie gooide het geld terug naar Frederick toe, in de hoop zijn hoofd te raken, maar de man ving het pakje behendig op. "Oké, dan niet. Zoek het zelf maar uit." Frederick sprak de woorden erg gevaarlijk en gemeen uit. Zo had Tony hem nog nooit horen praten. Vervolgens wierp Frederick het pakje in het vuur. Tony zette automatisch een stap in Fredericks richting, aangezien je geld nu eenmaal niet wegwierp. Desondanks de man al veel geld had bijeen verzameld door zijn werk als agent, stond hij erop het geld nuttig te besteden. Aan het auto, bijvoorbeeld.
"Ik ga geen geld gebruiken dat jìj van iemand gestolen hebt. Ik ben geen crimineel zoals jij," meldde Adelynn. "Tony en ik verzinnen wel een andere manier om het te betalen." Buiten hoorde Tony een getoeter. De taxi was er vast al. Dat was snel.
"Doe dat," prevelde Frederick. "En ga nu gewoon. Ik kan me niet herinneren dat je ooit zo lang bij me wilde blijven staan." Tony nam Addie vast aan haar bovenarm en trok ze mee naar buiten, voor de vrouw Frederick enkel nog vijandiger kon maken.

---

kindness is never a burden.

Hera Noëmi Langley || Elf || Ruïne, Noorwegen.
"Je hebt gelijk, ik ben zo'n loner," zei Aaron. Hera moest even een glimlach forceren, omdat de pijn in haar ogen en hoofd nog heviger werd. Ze probeerde de tranen weg te slikken.
"Het spijt me," zei de jongeman wanneer hij doorhad dat ze op het punt stond in tranen uit te barsten. Hera kneep haar ogen even dicht. "Alsjeblieft, ik wil je helpen. Dit is mijn schuld," zei hij wanneer Hera naar beneden keek.
"Nee! Nee, dat is het niet!" zei Hera plotseling nogal luid. Haar stem trilde. "Het spijt me. Ik wil echt niet dat je denkt dat het jouw schuld is. Ik wil ook niet overkomen alsof ik één of ander huilerig klein kind ben, maar... maar..." Hera vond de juiste woorden niet. Aaron glimlachte geruststellend.
"Zo kom je niet over. Niet op mij tenminste." Hera voelde zich schuldig dat ze hem hiermee lastig viel, maar ze was nogal een flapuit, dus de volgende woorden kwamen vanzelf.
"Sorry, mijn hoofd doet echt ongelofelijk veel pijn en ik heb het gevoel alsof er iemand met een naald mijn ogen zit te priemen." Aaron slikte.
"Volgens mij moet je naar een dokter. Weet je ergens een ziekenhuis zijn, of zo?" Hij klonk nogal onhandig, wat bij Hera onwillekeurig toch een glimlach op haar lippen teweeg bracht. Ze sloot haar ogen even en schudde haar hoofd.
"Sluit je ogen, ik ga hulp zoeken." Ze voelde dat ze de tranen nu niet meer kon tegenhouden, maar het enge was dat er geen doorzichtige tranen over haar wangen liepen. Het was puur, helderrood bloed.
Maar wanneer Hera haar ogen weer opende, was de pijn verdwenen. En haar zicht was ook een heel stuk veranderd. Alles was ongelofelijk scherp. Ze kon door het raamkozijn zonder raam van de ruïne naar buiten kijken en het water over kijken. Aan de andere kant was een kade. Een boot was het verste dat ze kon zien.
Hera veegde wat ze dacht tranen te zijn weg, en schrok enorm wanneer er een rode veeg achterbleef op haar hand. Ze zocht paniekerig in haar handtas naar een zakdoek.
"Wat gebeurt er in godsnaam?" vroeg ze geschrokken. Ze kon zichzelf niet zien, maar het voelde alsof haar oogbollen vervangen waren door anderen. Ze waren veranderd van kleur. Helderblauw, zo licht dat haar oogwit haast in haar irissen leek over te vloeien, maar naar haar pupil toe werd het donkerder. Er was net een dun, licht lijntje te zien op de grens waar haar iris ophield.
Uiteindelijk vond Hera een pakje zakdoeken. Met een klein spiegeltje voor haar gezicht veegde ze het bloed van haar gezicht. Het was pas achteraf dat ze door kreeg dat haar ogen veranderd waren.
"Holy shit," zei Hera geschrokken. Ze keek Aaron aan, met haar ogen opengesperd.

---

help

Allyssee Aphrodite Grimm ~ 23 ~ Fee ~ Onderweg / bij kapelruïne.

Donker, alleen maar duisternis om me heen.
Wat is er toch gebeurd ?
Het ene moment was ik nog samen met Lucas in het verblijf van de Wolven, waarvan er eentje opeens tegen me was begonnen te praten naarmate ik die steen oppakte en veranderde in één of ander iets met vleugels.
Je bent een fee. Hoorde ik als een zachte fluistering een stem in mijn hoofd.
Serieus, wat is dit voor zieke grap ? Hadden Christian en Gerald – twee andere jongens uit mijn examenklas- iets in mijn drankje gedaan, er gingen altijd al geruchten over hen rond dat ze wel van het verspreiden van illegale dingen hielden, maar eerlijk gezegd had ik het nooit geloofd.
Nee, dit moest wel iets anders zijn, zo’n uitgebreide grap moest veel meer kosten dan iedereen zich kan veroorloven.
En daarbovenop, Lucas had dan moeten meedoen in de grap, maar hij is een slechte acteur dus daar zou ik het direct wel aan gezien hebben.
Nee, de uitdrukking die hij op zijn gezicht had gehad, was er eentje van doodsangst geweest.
De laatste gloed die over zijn gezicht gleed toen ik tussen zijn vingers weg glipte deze duisternis in.
Ik strekte mijn handen, maar kon nog niet eens mijn vingers onderscheiden.
Het enige wat ik een beetje opmerkte was een kleine schittering die van de steen in mijn handschoen afkomstig was en zo goed mogelijk probeerde ik mijn andere hand boven op de steen te leggen.
Per direct kwam er kleur in beeld, als een soort regenboogachtige spiraal kwam het op me af geracet.
Felle kleuren in alle kleuren van de regenboog, wat al snel gefilterd werd naar natuurlijke kleuren, grijs, bruin, groen, lila, hemelsblauw en wit van de wolken.
Mijn ogen begonnen mee te draaien met de kleuren dus kneep ik ze maar dicht om misselijkheid te voorkomen, wat me alleen maar alerter maakte van de pijn die nog steeds een beetje in mijn rug stak van waar de vleugels schijnbaar doorgekomen waren.
Een lichte trek aan mijn lichaam liet me mijn ogen weer opendoen en ik zag dat de kleuren langzaamaan langzamer begonnen te draaien.
Voor ik het wist werd ik het leek wel ergens in gezogen en met een plop in mijn oren kwam ik met mijn voeten zachtjes op de grond terecht.
Mijn oren piepten nog even na terwijl de tunnel van kleuren en duisternis totaal verdween achter me en me hier op een groene heuvel met struikjes, een paar boompjes en een aantal vervallen muurtjes van een vergane ruïne inhield.
Maar zodra ik me omdraaide zakte mijn mond even open.
Achter me reikte een prachtige kapelruïne de lucht in, het netwerk van een glas in lood raam was nog te zien, jammer genoeg zonder het glas en het dak lag er ook uit.
Aan de stijl van de resten te zien kon je duidelijk zeggen dat het gebouwd was met meerdere stijlen op het oog.
Keltisch, Gotisch, maar het had ook iets weg van de Renaissance en ook iets van Barok, alsof de makers niet echt konden kiezen wat ze precies aanmoesten met de bouw en er maar niet uit konden komen.
Mijn voeten brachten me al snel naar één van de muren en mijn hand streek er even overheen.
Het voelde zo, onnatuurlijk.
De steen op de handschoen glinsterde even fel, maar ik wist niet wat ik ermee moest.
Ik kan hem niet afdoen, dat had ik al geprobeerd.
Zuchtend draaide ik me om en keek naar de lucht, er waren een paar mooie wolkjes aan de hemel maar verder was er niets te zien.
Het was niet midden in de nacht zoals het in Nieuw Zeeland het geval was geweest, maar waar ben ik dan wel ?
Een piep vanuit mijn tasje en tot mijn vrolijkheid zag ik dat het een smsje van Lucas was.
Allyssee ? Waar ben je ? alsjeblieft, antwoord.
Net toen ik wou beginnen aan een antwoord dat ik absoluut niet wist waar ik was kreeg ik één of ander berichtje van een onbekende provider.
Welcome in Norway.
Wat ?
Hoe kom ik nou weer in Noorwegen terecht ?
Mijn ogen zochten de omgeving weer af, maar aan de horizon was nog geen enkel huis te bekennen, maar wel water, heel veel water.
Ik moet vast ergens op een eiland zitten, misschien een natuur reservaat.
Mijn voeten begonnen als vanzelf te lopen terwijl ik met mijn pas verkregen vleugels flapperde om te kijken of dit wel echt was en niet zomaar een droom, dat ik flauwgevallen was in de dierentuin en nu gewoon een vage droom heb over een ruïne in Noorwegen.
Nee, de pijn die door mijn rug schoot wees me erop dat dit echt was.
Mijn vingers schoten over de toetsen van mijn mobiel heen en voor ik het wist had ik Lucas een berichtje terug gestuurd.
Ik weet niet hoe, maar ik zit in Noorwegen.
Na een paar minuten voorbij keek ik op mijn schermpje toen ik nog geen antwoord had.
Fijn, ik heb hier geen bereik meer.
Mijn oren vingen woorden op, fluisteringen van een gesprek.
Toch nieuwsgierig liep ik voorzichtig om de kapelmuur heen om te kijken wie er daar allemaal waren en zo onopvallend mogelijk liet ik me tegen diezelfde muur omlaag zakken, hopend dat, als er ook maar iemand was daar, ze mijn vleugels niet zouden zien.
Ik had geen zin om bestempeld te worden als één of andere freak.

Allyssee is vanaf nu dus ook aanspreekbaar in de Ruïne

[ bericht aangepast op 14 maart 2013 - 21:27 ]

---

Credendo Vides

Hedwig Ivy Sol || 16 jaar || Feniks || Kapelruïne

Nog steeds zit ik maar wat met de steen te spelen als ik iets zie bewegen in mijn oghoeken. Langzaam, maar zeker draai ik mijn hoofd. Mijn blik valt op een blond meisje, ouder als ik, met lichtblond haar met blauwe highlights. Langzaam sta ik op. Om naar haar toe te lopen. Ik hou mijn hoofd scheef en kijk haar aan, ik merk op dat het een jonge vrouw moet zijn. Ze heeft verschillende kleuren ogen, een bruine en een blauwe. Haar huid is licht, en onder haar krullige haar komen puntoren vandaan. Dan vallen mijn rare ogen op de vleugels op haar rug, die ze probeert te verschuilen, maar toch vallen ze me op omdat ik het zelfde probleem heb. Buiten alles is ze duidelijk een mooie vrouw. Ik besluit mijn mond open te trekken en iets te zeggen tegen deze jonge, mooie en beetje mysterieuse vrouw.
"Ehm hoi, ik ben Hedwig. Enneh, je hoeft ze niet te verschuilen hoor, want ik heb excat het zelfde 'kleine probleempje'. Want ik zag er laat ik maar zeggen eerst ook niet zo bizar uit, of in iedergeval; ik ga er van uit dat er bij jou ook een aantal veranderingen zijn aangetroffen?" zeg ik terwijl ik met mijn hand mijn rode haar uit mijn gezicht wegduw, ik ben er nog niet aan gewend. En iedere keer als die een van die rode plukken weer voor mijn ogen komen te hangen word ik er weer aan herrinerd wat voor een monster is ben geworden.

---

Reality's overrated.

Adelynn “Addie” Rae Hasting - Aloude - Noorwegen.
Het pakje geld knalt helaas niet tegen zijn hoofd maar hij vangt het op. 'Oké, dan niet. Zoek het zelf maar uit,' zegt Frederick op een giftige, maar ook gemene en gevaarlijke toon. Het geld gooit hij in het vuur waarop ik mijn wenkbrauwen iets op trek. 'Tuurlijk, dan kan je het net zo goed gelijk weggooien,' mompel ik sarcastisch. Het is ontzettend egoïstisch van hem dat hij geld van iemand steelt, die er waarschijnlijk hard voor heeft gewerkt, om het vervolgens gewoon in het vuur te geven.
'Tony en ik verzinnen wel een andere manier om het te betalen.'
"Doe dat,' prevelt hij. Buiten klinkt getoeter, waarschijnlijk de taxi die Tony net had gebeld. 'En ga nu gewoon. Ik kan me niet herinneren dat je ooit zo lang bij me wilde blijven staan.'
'Oh geloof me, dat wil ik ook helemaal niet,' sis ik. 'Als het aan mij lag, dan zou ik nu gewoon ergens in Parijs iets zitten te drinken met mijn vrienden. Maar nee, jij moest me zo nodig ontvoeren naar Noorwegen!' Woest veeg ik een plukje haar dat voor mijn ogen hangt aan de kant. 'Je liet me zelfs flauwvallen, ik had wel dood kunnen gaan!' Op het einde slaat mijn stem over.
Dan pakt Tony me bij mijn bovenarm en trekt hij me mee. Vlak bij de voordeur trek ik mijn arm los. 'Ik moet mijn jas nog pakken,' mompel ik waarna ik naar boven glip.
Boven sla ik gefrustreerd met mijn vuist tegen de muur en de lamp op de overloop knapt. Dat mag Frederick mooi om gaan ruimen. Ik gris mijn winterjas uit mijn koffer, trek die aan en loop weer naar beneden. 'Let's go,' mompel ik tegen Tony. Ik schaam me er voor dat hij er net bij was.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Damian Chamberlain || Duivel || Ruïne
De vrouw trok haar pols, die ik had vastgepakt om de handschoen beter te kunnen bekijken, terug. 'Fijn. Een klootzak erbij kan ook nog wel,' mompelde ze. Ze kneep haar ogen samen en liet die over zijn lichaam glijden. Ze zag eruit alsof ze vond dat ze in de hel was beland. Ik twijfelde, maar liet toch haar pols los. 'Misschien is het beter als ik maar gewoon ga,' zei ze, bijtend op haar onderlip. Volgens mij wou ze graag weg hier. 'Zal ik je anders aan de rest voorstellen? Er zijn er hier nog een stuk of vijf,' vroeg ik. Ik haalde rustig een hand door mijn haar, en klein schrammetje verscheen op mijn handpalm toen ik over de hoorntjes heen ging. Ik moest echt dringend aan die dingen wennen. 'Ik denk dat we maar eens moeten gaan overleggen hoe we hier wegkomen,' zei ik en liep rustig in de richting waar ik voor het laatst de groep had gezien.

[sorry voor de kortheid, ik ben echt inspiratieloos]

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

Allyssee Aphrodite Grimm ~ 23 ~ Fee ~ Kapelruïne

Zuchtend ging ik weer even verzitten tegen de kapelmuur aan, maar wat ik ook deed, het leek wel gewoon alsof mijn vleugels de muur afstoten en alsnog duidelijk zichtbaar voor welk oog dan ook maar mijn kant op keek.
Mijn haar werd daarnaast ook nog eens in mijn gezicht gewaaid, waar ik nog steeds niet kon wennen aan de lichtblauwe plukken die ik er tussendoor vond.
Serieus, wat is er met me gebeurd?
Ik pakte mijn mobiel nog weer en keek of ik een berichtje had van Lucas, niets.
Hoe zou ik ook bereik kunnen hebben op een Eiland als dit ?
Maar dan knaagde er een andere vraag aan me, hoe had ik dan dat andere berichtje verstuurd ?
Met mijn ogen gesloten liet ik mijn hoofd tegen de muur leunen.
Was er een mogelijkheid om hier weer weg te komen ?
Maar hoe kom ik weer in Nieuw Zeeland ? Ik heb dan wel mijn ID en Paspoort bij me, maar het geld was zeker weten een andere zaak, ik had echt niet genoeg voor een vliegticket.
Een bizarre gedachte schoot er door mijn hoofd heen.
Zou ik zelf kunnen vliegen ?
Direct nadat ik dit gedacht had schudde ik mijn hoofd.
Geen sprake van, ik zou mezelf echt niet zo lang kunnen dragen, misschien in korte stukjes, maar hoe kwam ik dan de grote zeeën en Oceanen over ?
Misschien was daar wel een goedkopere boot voor.
Weer wat enig sinds opgewekt veegde ik de vleugels weer wat beter achter me zodat ik me wat beter voelde in plaats van dat ik nu de blauw met gouden exemplaren vanuit mijn ooghoeken kon zien.
Mijn gehoor pikte voetstappen op die zachtjes mijn kant op komen en ik draaide mijn hoofd bij waarbij ik de bijna zwarte ogen ontmoette van een meisje van vuurrood haar.
Ze kon maar een paar jaar jonger dan ik zijn en direct vroeg ik me af of ook zij door die rare draaikolk van kleur en duisternis hier geraakt was.
Het meisje bleef voor me staan en keek me voor even alleen maar aan voordat ze haar mond open deed.
"Ehm hoi, ik ben Hedwig, Enneh, je hoeft ze niet te verschuilen hoor, want ik heb exact hetzelfde 'kleine probleempje'."
Even keek ik haar aan in haar uiterst donkere ogen die bijna iets vogelachtigs hadden terwijl zij haar zegje gewoon doorpraatte.
"Want ik zag er laat ik maar zeggen eerst ook niet zo bizar uit, of in ieder geval, ik ga ervan uit dat er bij jou ook een aantal veranderingen zijn aangetroffen?" Waarna ze het rode haar uit haar gezicht streek en ik kon haast voelen dat ze er nog niet aan gewend was, net zoals ik aan mijn blauwe lokken.
Even keek ik haar nog aan en voordat de stilte pijnlijk begon te worden stak ik mijn hand uit en besloot ik haar maar te vertrouwen, wat moest ik anders hier.
"Mijn naam is Allyssee Grimm en ik ben inderdaad een paar veranderingen doorgegaan." Ik haalde mijn mobiel tevoorschijn en liet haar één foto zien.
"Eerst zag ik er zo uit."
Nu schoot het gevoel weer in hevigheid door me heen, hoe erg ik veranderd was, hoe ver ik wel niet van huis was, hoe ongerust iedereen thuis wel niet moest zijn als ze ontdekken dat ik volledig verdwenen ben uit hun omgeving."
Met een zacht kuchje schraapte ik mezelf weer een beetje bij elkaar en keek het meisje weer aan en liet haar mijn steen zien, Opaal.
"Laat ik maar even mijn verhaal vertellen, in het kort dan anders zitten we hier morgen nog." met mijn hand streek ik de vleugels achter me tot hun volle glorie weer uit, het had geen zin meer om ze te verbergen omdat zij ze toch al gezien had en ik kon ook duidelijk aan haar zien dat zij ook wel één of andere verandering door heeft gemaakt.
"Ik leefde gelukkig in de dierentuin van mijn ouders en had vandaag te horen gekregen dat ik geslaagd was voor mijn zoölogie opleiding."
Even zuchtte ik, dit leek wel een introductie voor een sprookje.
"Tijdens een feest besloten mijn beste vriend en ik om even een wandeling door het park te maken, waar we bij de wolven terecht kwamen en het voelde alsof ik daar naar binnen moest, toen begon er opeens eentje tegen me te praten, dat ik het niet moest doen, dat ik de steen die daar aan het glimmen was niet op moest pakken." Even lachte ik zachtjes. "Blijkbaar had ik naar hem moeten luisteren, want voor ik het wist was ik veranderd, werd ik van mijn beste vriend losgetrokken en bevind ik me opeens in Noorwegen." Even keek ik het meisje aan en ik wist niet eens of zij al wist dat zij op dit moment in Noorwegen zat.
"Dat is dus heel kort samengevat mijn verhaal, wat is de jouwe ?"

---

Credendo Vides

Arianna Amarante Lira Jones
Oké. Ik heb grote, gevederde vleugels.
Accepteer het.
Langzamerhand kwam mijn ademhaling weer op gang en de vlekken voor mijn ogen verdwenen. Ik begon nu te zien waar ik was; een ruïne-achtige grot, maar dat was niet het enige: Ik was niet alleen. Een groep van zo-rond-de-10-mensen stonden verderop. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en deinsde achteruit. Mijn natuurlijke wantrouwen overmande me weer en ik kromp defensief in elkaar.
Wat nu?
Ik zat hier vast, met niemand die ik kende en een hoop vreemde mensen. Ik heb 2 opties: Of ik blijf hier staan, verstop me en wacht tot de monsters weg zijn (Figuurlijke monsters natuurlijk) Of ik bijt mijn tanden op elkaar en ga een oplossing zoeken. Ik keek naar links en zag een weerspiegeling van mezelf in een soort steen. Alweer benam dit beeld me de adem. Was ik dit? Mijn donkere haar was nu doorspekt met plukken lichter haar, ik had vleugels, was zonder twijfel langer geworden en mijn groene ogen waren nu niet bevlekt met bruin, maar met goud. Ook was mijn haar langer geworden. Oké, ik moest weten wat er aan de hand was. Nú.
Ik stapte vol vuur naar de dichtsbijzijnde groep toe, bestaande uit twee mensen, en ving nog net het staartje van hun gesprek op.
"...Kort samengevat mijn verhaal, wat is de jouwe?"
Mijn moed zonk me in de schoenen, maar ditmaal was het anders. Het lukte niet om vreemde, onbekende mensen zoveel te haten als normaal. Ik stak een hand op. "Wat is er aan de hand?" Zei ik, en hield mijn stem in bedwang., anders waren de trillingen in mijn stem veel te duidelijk geweest.

---

Tijd voor koffie.

{Het spijt me voor de kortheid van mijn stukje, maar de inspiratie wil het op dit moment niet doen bij mij.}

---

Tijd voor koffie.

{ Ik reageer waarschijnlijk morgen pas weer, moet me nu klaar gaan maken om naar een vriendin te gaan zodat we nog last minute kunnen besluiten hoe we zonder vervoer van Zwolle naar A'dam komen voor een competitiewedstrijd die we vanavond moeten spelen >.<" }

---

Credendo Vides

[Zou je dan nog een nieuw topic aan willen maken?]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

{Ja, dat zal ik nu snel nog wel even doen (:}

EDIT : Hier Speeltopic 2

Ik denk dat ik ook maar een paar rollen laat vervallen aangezien een aantal (buiten om de personen die het aangegeven hebben) nog niet gereageerd hebben, dus het is waarschijnlijk dat ik binnenkort aangeef welke rollen weer vrij zijn.

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 12:01 ]

---

Credendo Vides

Boom!


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

---

Tijd voor koffie.