RPG ~ Soulstones {Speeltopic 1} - Speeltopics

In een heel ver verleden, een tijd die iedereen alweer vergeten is, bestond deze planeet naast de mensheid nog vol met magie en diens magische wezens, wat we nu allemaal afdoen als mythes en legendes.

Maar de mensheid is een jaloerse soort.
Ze werden jaloers op de magische wezens die wel allemaal een magische gaven hadden waar de mensen alleen maar over konden dromen.
Blind van jaloezie zochten de mensen uiteindelijk naar sprankeltjes overige magie, duistere magie.
In combinatie met vooruitstrevende technologie creëerden de mensen mechanische monsters, die bezeten door duistere krachten de jacht opende op alle magie.

Maar de magische wezens versloegen de duistere mechanismen uiteindelijk en een korte tijd van vrede en rust keerde terug op deze planeet, jammer genoeg niet voor lang.
Nog kwader dan voorheen bonden de mensen hun verworven duistere magie bij elkaar en ontwikkelden zo een vloekgolf die alle andere magie weg zou vagen.
Van Engelen tot Demonen, van Kabouters tot Draken, ieder voelde de dreiging van deze vloek en vielen ze één voor één ten prooi.
De vloek was zo sterk dat het niet alleen de wezens wegvaagde, maar ook alle energiebronnen van magie die zich tot diep in de wortelen van de aarde had gegraven.

De mythische wezens probeerden te vluchten, maar uiteindelijk redde maar een aantal soorten het tot een uithoek waar ze voorlopig veilig dachten te zijn.
Hier hielden ze een besluit, een besluit om hun eigen zielen en de essentie van hun wezen te verplaatsen in een aantal edelstenen en mineralen,de zogenaamde zielstenen om zo verborgen te blijven voor de duistere mensen met hun vloek en bezeten mechanismen.
En zo verdwenen ze, samen met hen het laatste beetje magie meenemend.
En tot de dag van vandaag liggen de zielstenen nog steeds op diens plek, geen enkel dier of verdwaald mens heeft hen ooit van diens plek weten te krijgen, vanuit een oude, vervallen kapelruïne.

Deze tijd in Noorwegen :
Een groepje natuuractivisten en ontdekkers hadden via globale satellieten iets vreemd opgepikt.
Iets wat er nog niet eerder was maakte opeens diens opmars aan het aardoppervlakte.
Zo kwamen ze uit op de plek die allang vergeten was, onkruid had de ruïne overwoekerd en nog erger te doen laten vervallen.
Maar de edelstenen waren nog steeds daar.
Na een aantal testen ter plekke kwamen ze erachter dat ze nog nooit zoiets mee hadden gemaakt als dit, het was een totaal andere stof dan voor ons mensen bekend was.
Maar naarmate ze dichterbij kwamen voor meer onderzoek gebeurde er iets.
Één voor één begonnen de stenen te gloeien en voor de wetenschappers iets konden doen schoten de stenen los met een krachtige pulserende explosie, waarna ze, ieder diens eigen weg ging de wereld rond.
Wetenschappers schreven het naar de buitenwereld om als een buitensporige verschijning van de Aurora Borealis, maar onder hen was een Aloude en die wist wel beter.
Die wist dat de stenen op zoek gingen.
Ieder op zoek naar de juiste persoon.
De persoon die diens magie zou ontketenen en weer terug zou brengen op aarde.

En die werden gevonden, mensen verspreid over de gehele wereld werden begaafd met de eigenschappen van een mythisch dier, het dier dat zij moeten bevrijden.
Om zo weer over de aarde rond te kunnen dwalen.
Maar ze moeten oppassen, want de mensen van aloud komen in opmars en hun onsterfelijke en sterfelijke volgelingen zouden alles op alles doen om de mensen met de zielstenen te stoppen, voor de magie weer in diens geheel terug zou keren naar aarde.
Lukt het de uitverkorenen voor de zielstenen om de magie op tijd te ontketenen ?


Verdere informatie

Waar begint de RPG ?
Deze RPG begint eigenlijk overal ter wereld, maar wanneer de persoon in aanraking komt met de steen worden ze allemaal naar de kapelruïne geteleporteerd waar de stenen voor lange tijd verborgen waren gebleven.

Is er een vaststaande verhaallijn voor deze RPG ?
Ja, ik ben naast mijn eigen Soulstone ook de leider van de alouden die mee doen, die krijgen af en toe via een privé bericht hun orders door.
Daarnaast moeten de steenbezitters een manier gaan zoeken om de essentie van hun stenen waarin de ziel van de magische wezens gevangen zitten te bevrijden.

Hoe zien de stenen eruit ?
De stenen zien eruit zoals kenmerkend is voor hun soort en ze passen mooi in het midden van je handpalm zonder de vingers mee te rekenen.
De stenen kunnen tevens niet kapot geslagen worden of gebroken worden, ze zijn geheel onschadelijk zolang de drager leeft en zich aan de regels houd.
Tevens zijn ze 100% helder.
En niemand heeft dezelfde steen, dit is ook niet mogelijk aangezien er van elke maar één bestaat en elke persoon kan ook maar één steen gebruiken.

Hoe veranderd de steen me ?
Dit kan in meerdere opzichten, de veranderingen hoeven nog niet direct op te treden, dit kan ook later gebeuren en de manier waarop dit gebeurd is ook totaal verschillend van elkaar; gaat het bijv. snel en pijnloos of lang en kwellend ?
Daarbij krijg je altijd sowieso één verandering van de essentie van het wezen dat zich in je steen schuil houdt.


Hoe moet je de steen bij je dragen ?
Zodra je geteleporteerd bent naar de oude ruïne liggen daar speciale handschoenen, waar jij je steen aan vast maakt bovenop, waar die ook niet uit kan vallen.
De handschoenen zijn van leer, maar het mechanisme waarmee de steen vastzit is van zilver of van goud gemaakt.
De handschoen eenmaal aan kan die niet meer af tot de opgesloten ziel van de steen eruit is.
Verder mag je zelf weten hoe ze er verder uit zien, lange handschoenen, korte handschoentjes, extra riempjes, de kleur, etc.

Verdere vragen kunnen altijd gesteld worden.

HEEL ERG BELANGRIJK > HIER HET OVERZICHT VAN DE SOULSTONES EN DE INFORMATIE EROVER !

Soulstones

* Feniks ~ Hedwig Ivy Sol ~ Caleo
* Draak ~ Graciela María Castillo ~ Shadowhunter
* Fee ~ Allyssee Aphrodite Grimm ~ DreamerN
* Elf ~ Hera Noëmi Langley ~ Graymark
* Pegasus ~ Arianna Amarante Lira Jones ~ Kwijt
* Vampier ~ Niara Alayne Black ~ Morfling
* Zeemeermin ~ Hailey Alice Morgan ~ Merrow
* Engel ~ Alan Christopher Rhodes Shadowhunter
* Duivel ~ Damian Chamberlain~ Lexlover
* Eenhoorn ~ Galon Gyfer Hud ~ Vegangirl
* Centaur ~ Stan Medley Crown ~ Wafelijzer
* Weerwolf ~ Aaron Pierce Cleveland ~ Bonacieux
* Geest ~ Pippa Destry Livingstone ~ LexLover
* Minotaurus ~ Ayla Dorice Marbles ~ Sicam


Alouden

* Helio Frederick Moreau ~ Graymark
* Adelynn “Addie” Rae Hastings ~Gamgee
* Antonio "Tony" Hunter Daniels ~ Bonacieux
* Belial Lucius Constantine ~ DreamerN
* Septimus Gary Cowell ~ Sicam

Regels

• Geen oneliners, minimaal 6 zinnen.
• 16+ is toegestaan, evenals vloeken (Maar hou het zelfs dan nog wel netjes ;])
• OCC aangeven met [] {} Of met een andere kleur.
• Max. 2 personages per speler
• Ernstig verwond/ vermoord niet andermans personage zonder met die te overleggen in een PB
• Graag de naam van de Personage waarop het stukje slaat erboven, zodat het makkelijk te zien is vanuit welk personage het geschreven word.
• Ben je even afwezig voor een bepaalde tijd (langer dan 2 dagen) ? Meld het dan !
• Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik iemand het recht geef om er eentje voor me aan te maken.


Rollentopic

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 11:56 ]

---

Credendo Vides

Voor de uitverkorenen : Het begint voor jullie gewoon nog thuis, de stenen zijn nog maar net losgekomen uit de grond en zijn diens zoektocht gestart, dus de eerste posts bestaan uit de impact van de steen en hoe je de steen vind, dan pas word je naar Noorwegen geteleporteerd door de steen en kom je in de ruïne terecht.

Voor de Alouden : Jullie verhaalt begint bij een telefoontje/ berichtje/ ieder ander communicatie mogelijkheid die je krijgt van één van je medewerkers, waarin vermeld word dat de stenen los zijn en dat de uitverkorenen gevonden zijn, de actie die je daarop onderneemt ligt aan jouw, maar weet, Belial komt overal achter.. (: (Mwhahaha)

[ bericht aangepast op 7 feb 2013 - 20:21 ]

---

Credendo Vides

[Mijn topics]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Even mon topieks.]

---

help

[Mijn topics]

Graciela María Castillo ›‹ 20 ›‹ In een bos, aan de rand van een berg, Aibonito, Puerto Rico.

Graciela schopte hard tegen een rots aan, wat gelijk een pijnscheut in haar voet veroorzaakte. Op dit moment was ze boos op alles, zelfs op elke rots die ze kon vinden. Het sloeg misschien nergens op, maar het voelde goed om haar woede op levenloze objecten af te reageren. Of zoals ze net had gedaan, op levende organismen.
Haar oog tintelde nog na van het gevecht dat ze net had, er was een grote kans dat het al blauw aan het worden was, maar het ergste was het bloed wat uit haar neus stroomde. Het was al aan het stollen, maar de hoeveelheid die op haar witte shirt zat, was met geen mogelijkheid te verbergen voor haar moeder.
Oh, haar moeder ging haar vermoorden. Waarschijnlijk wist ze het nu al, was ze opgebeld door het meisje haar ouders of door de politie zelfs. Ze voelde gewoon de blik van haar moeders teleurstelling al over haar rug dwalen. Dus Grace dwaalde maar wat rond in het bos.
Toen ze bij het beekje kwam, bekeek ze haar reflectie nog eens goed. Haar oog was al redelijk opgezet, maar het was minder erg dan ze had verwacht.
Met een beetje water uit het beekje waste ze het grootste gedeelte van het bloed uit haar neus er af. Ze zag er al een stuk beter uit, maar de woede was nog steeds duidelijk te lezen in haar donkere ogen. Ze schopte weer tegen een steentje naast de beek en stampte daarna weer verder door het bos, opzoek naar nieuwe levenloze objecten die ze kon molesteren.


[ OOC: Ik post of dalijk of morgen met Alan waarschijnlijk. Ik moet namelijk even mijn tekst uit mijn hoofd gaan leren want ik heb morgen van 3 tot 4 presentaties voor school. ]

[ bericht aangepast op 7 feb 2013 - 21:19 ]

Helio Frederick Moreau || Alouden || Montmartre, Parijs.
Frederick ging hijgend overeind zitten in zijn bed. Zijn haar stak alle kanten uit en net op dat moment ging de wekker. De hand van de aloude kwam nogal hard aan op het elektronische toestel. Het maakte even een sputterend geluidje en viel toen dramatischer wijze van Fredericks nachtkastje af, die zich weer op zijn kussen liet vallen en zijn ogen stijf dichtkneep, alsof hij de beelden van drie seconden geleden wilde wegknijpen.
Ze bleven op zijn netvlies dansen.
Frederick ondernam weer een poging om opnieuw te gaan slapen, toen hij plotseling een geluid hoorde beneden. Zijn gedachten waren nog teveel bij de nachtmerrie om te kunnen onderscheiden wat het was.
Terwijl Frederick zijn bed uit kroop, nam hij het shirt dat over zijn stoel hing en trok het over zijn hoofd, waarna hij naar beneden liep.
"Jules?" Fredericks hese, nogal bazige stem weerklonk door het huis. Hij kuchte even om de korrel uit zijn keel te krijgen. "Est-ce que c'est tu?" Frederick haalde zijn schouders op en liep naar de koelkast. Jules - de man die zich voordeed als Fredericks vader - zou waarschijnlijk nog niet eens thuis zijn. Hij werkte meestal 's nachts en het was per slot van rekening nog maar zeven uur 's ochtends.
Frederick schrok op van een schel piepgeluid en draaide zich fronsend om op de bal van zijn voet. Voor zover hij wist had bijna niemand dàt nummer. Voor zover hij was lag die telefoon überhaupt al eeuwen in diezelfde lade. Jules moest hem vast en zeker hebben aangeslagen.
Frederick was niet de persoon die aan 'privézaken' deed en nieuwsgierig liep hij naar het bureau achter in het huis, waar hij de gsm inderdaad niet in de lade, maar aan de oplader zag hangen. Het was een ding dat hij een paar jaar geleden had gekocht als 'privénummer', ook al gebruikte hij het haast nooit. Praktisch de enige die zijn nummer hadden was het verbond van de Alouden, maar daar had hij al héél lang niets meer van gehoord.
Het duurde even voordat het scherm aanging - het ding was haast antiek. Frederick werd achterdochtig toen hij het nummer zag. Wat kon er gebeurd zijn dat ze hém nodig hadden? Niemand had hem nodig. Niemand wilde hem nodig hebben. En hij woonde hier op zijn gemak in Parijs, dicht bij Sacré-Coeur, met een prachtig kind naast hem waarvoor hij babysit moest spelen.
Nog steeds met een frons in zijn wenkbrauwen scrolde Frederick door het bericht, waarna hij - het was haast lachwekkend, eigenlijk - op zijn dooie gemak de trap weer op liep en zijn kleren aantrok.

Wanneer Frederick buiten aankwam, was het nog steeds een beetje donker, maar er begon al snel verandering in het licht te komen. Niettemin moest de jongeman even knipperen tegen het zonlicht wanneer hij buiten kwam, aangezien zijn eigen huis nogal donker en bedompt was. Het was een goeie plaats om eens een poetsvrouw te laten komen.
Niet dat het er zwom van de slechte bacteriën of zo, er lag gewoon... Veel... Stof.
Frederick liep een beetje gehaast het paadje op naar Adelynns huis. Als hij weg moest voor de Alouden, kon hij haar het best maar meenemen. Het kon hem niet echt schelen of ze nu wist of niet dat hij een Aloude was.
Gekleed in een simpel overhemd waarvan de mouwen opgestroopt waren tot aan zijn ellebogen, een jeansbroek van de Garcia en doodsimpele schoenen, belde Frederick aan bij Addelynn.

---

help

Hailey Alice Morgan II 20 II Zeemeermin II in de middle of nowhere

Met een verbeten trek rond haar lippen, stak Hailey haar duim omhoog toen ze van achter zich een auto hoorde naderen. Haar blonde lokken sloegen dan ook in haar gezicht doordat ze zich iets omdraaide en de wind stevig aan haar haren rukte. Met haar andere hand streek ze de lokken aan de kant, terwijl ze met haar hazelnootkleurige ogen de rode ford gadesloeg die kwam aangereden.
      ‘Stop, alsjeblieft,’ mompelde ze verbeten. Ze hield haar pas in en hoopte dat ze eindelijk een lift zou krijgen. Het was al even geleden dat de zon zijn hoogste punt bereikt had, wat dus simpelweg voor haar inhield dat ze al zeker twee of drie uur aan een stuk aan het lopen was.

Met een grimmige trek rond haar mondhoeken keek Hailey echter al de ford na, die haar straal voorbij reed. ‘Fijn,’ mokte ze, ‘echt, heel fijn.’ Ze liet haar opgestoken duim zakken, slaakte een geërgerde zucht en pakte vervolgens haar veldfles uit de reistas die ze bij had. Ze nam een flinke slok van het water en veegde haar mondhoek met de rug van haar hand af.
      Waar het geniale idee vandaan was gekomen om van huis weg te lopen, wist Hailey geeneens meer. Het was een stomme ruzie met haar moeder geweest over het feit dat haar stiefvader een alcoholistische zak was, maar nu ze al ruim een week in de middle of nowhere rondzwierf, leek die ruzie zeer banaal te zijn geweest.

Hailey was echter veel te trots om haar ego aan de kant te schuiven en bleef dus koppig bij haar besluit. Ze zou niet meer naar huis gaan, nooit meer. Ze stak dan ook de veldfles terug in de tas en vervolgde haar weg. Het zou wel goedkomen en zolang ze nog voedsel en water tot haar beschikking had, kon ze wel even vooruit. Daarbij had ze ook nog een vijftig dollar opzak, dus het was niet dat ze helemaal met lege handen was vertrokken.
      Door de vermoeidheid slenterde Hailey verder tot ze uiteindelijk opnieuw een auto hoorde naderen. Het tijdsbestek was al korter dan de vorige keer, waarbij er zeker een veertig minuten geen kip gepasseerd was. Opnieuw hield Hailey haar pas in en opnieuw stak ze haar duim omhoog, hopend dat ze dit keer meer geluk had.

[Als iemand zich geroepen voelt om Hailey een lift te geven, mag dat altijd ]

[ bericht aangepast op 8 feb 2013 - 11:01 ]

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

[What if the amazing Frederick and Addelynn picked you up on their way to the airport?

Nah, just kidding.]

---

help

[ Ik heb denk ik te lang op andere websites geroleplayed. Moet echt even wennen aan lange posten o.o ]

Alan Christopher Rhodes ›‹ 24 ›‹ Zijn ouderlijk huis, Buckinghamshire, Groot-Brittannië.

      Alan lag uitgespreid op de grote, leren bank in zijn ouders woonkamer. Het volume van de tv vulde het gehele huis waarschijnlijk, maar toch hoorde je de chips die hij praktisch in zijn mond propte nog kraken.
      Op tv waren ze op een luide, vrolijke manier schoenzolen aan het verkopen. Het was ongelofelijk hoe glad de mensen konden praten op het teleshopping kanaal, maar tegelijkertijd was het ook erg vervelend. Toch bleef Alan aandachtig naar het grote scherm kijken. Hij keek vaak naar teleshopping omdat hij het ongelofelijk vermakelijk vond om na te denken over hoeveel miljoenen mensen een doodgewone schoenzool voor een prijs van wel negenentwintig vijfennegentig hadden gekocht, terwijl ze het in de winkel voor een euro of vijf konden krijgen.

      Het geluid van de krakende chips vulde de woonkamer weer, gevolgd door het geluid van een opengaande fles cola. Het enige wat Alan ongelofelijk vervelend vond aan teleshopping was dat hetzelfde steeds herhaald was. Hij had al minstens vier keer de praatjes over deze fantastische schoenzolen gehoord. Hij betast de bank, op zoek naar de afstandsbediening, maar het enige wat hij vind zijn een aantal chips kruimels en een leeg chocolade papiertje. “Damned.” Mompelt hij, terwijl hij met zijn ogen rolt. Dan maar opstaan.

      Met grote moeite sleept hij zichzelf van de bank af. Hij veegt zijn zoutige handen af aan zijn kleding en schud daarna met zijn hele lichaam zodat de rest van de kruimels op de grond vallen. Hij ziet de afstandsbediening nog steeds nergens, waardoor hij een geërgerde zucht loslaat.
      Hij besluit dat hij wel zin had in een sandwich en loopt naar de keuken, waar hij een volslagen vreemde vrouw tegen komt, die staat de koken. Grote kans dat het de nieuwe cheffin is die zijn ouders hebben ingehuurd.

“Sandwich please.” Zegt hij tegen de vrouw, die er nogal vreemd uit zag. Precies op het moment dat ze hem opmerkt, hoort Alan een enorme klap, die waarschijnlijk van buiten kwam, gevolgd door een lichte beving. Hij grijpt zich vast aan het tafelblad en staart naar het keukenraam, waar niets meer te zien was dan een hele boel rook.

[ bericht aangepast op 7 feb 2013 - 22:07 ]

Adelynn "Addie" Rae Hastings
Nog halfslapend rol ik mijn tweepersoonsbed uit. Eigenlijk heb ik helemaal geen tweepersoonsbed nodig, aangezien ik niet bepaald lang ben en ik hier alleen woon. Het is wel erg handig voor wanneer er iemand blijft slapen, aangezien ik niet iets van een logeerkamer heb, en het is niet echt fijn als je in een eenpersoonsbed met twee personen moet slapen. Nouja, dat hangt er ook weer vanaf wie de persoon is waarmee je in het bed slaapt. Slaperig wrijf ik in mijn ogen terwijl ik naar de badkamer loop om een douche te nemen, daar word ik vast wel wakkerder van. Ik moet toch eens leren 's avonds eerder te gaan slapen als ik de volgende ochtend er vroeg uit moet. Ik zou natuurlijk ook gewoon niet naar college kunnen gaan, maar ik mis liever niks. Ik heb alle mogelijke leerstof nodig als ik het komende tentamen beter wil doen als Pierre. Arrogante eikel dat het is.

Ik ben nog maar net onder de douche vandaan als mijn mobiel een bliepgeluidje hoor maken, als teken dat ik een sms heb. Ik besteed er nog geen aandacht aan en droog mezelf eerst af, waarna ik mijn kleren aantrek en wat mascara opdoe. Pas als ik alle benodigheden voor college in mijn tas heb gedaan pak ik mijn mobiel. Het is een bericht van een onbekend nummer. Iets fronsend open ik het bericht. Gelijk zucht ik zachtjes als ik zie waar het bericht over gaat. Ik had gehoopt dat ik door mijn nieuwe nummer niet meer bereikbaar zou zijn voor het verbond van Alouden, maar mijn ouders kennende hebben zij mijn nieuwe nummer doorgeven. Ik scroll door het bericht heen om het snel te lezen. Blijkbaar zijn de stenen losgekomen en zijn de uitverkoren al gevonden. Dat kan wel wachten. Eerst college, daarna zie ik wel wat ik ga doen. Er gaan toch hordes aloudes op af, dus mij zullen ze heus niet missen.
Ik pak een appel van de fruitschaal, pak mijn tas en loop al richting de deur als de bel gaat. Hopelijk zijn het niet van die irritante verkopers, maar die doen hun praatje vast niet zo 's ochtends vroeg al. Als ik de deur open doe en zie dat het Frederick is frons ik lichtjes. Wat moet hij nou? 'Is er iets dringends?' vraag ik iets ongeduldig. 'Want ik moet nu eigenlijk naar college en ik wil niet te laat komen.'

[Voor het geval het herfst is dan draagt ze dit
Als het lente/zomer is draagt ze dit met simpele, maar hoge, zwarte hakken]

[ bericht aangepast op 7 feb 2013 - 23:23 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Welk seizoen is het btw?
Dan heb ik een idee van hoe warm het is en wat kan qua kleding]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Allyssee Aphrodite Grimm ¤ 23 ¤ In een dierentuin in Nieuw Zeeland.

Met mijn vingers roffelde ik op de keukentafel terwijl ik naar de draadloze huistelefoon aan het staren was.
De ventilator die ik ook midden op de tafel had gezet bromde zachtjes terwijl die heerlijke verkoelende lucht mijn kant op blies, zo kon ik de temperatuur tenminste nog uithouden om kwart over één in de middag in hartje zomer.
Misschien moest ik maar aan gaan kaarten of ik niet even een duik mocht nemen bij de vissen in het rif aquarium om ze te voeren en om het één en ander schoon te maken, maar dat zouden mijn ouders nooit goed vinden aangezien ik mijn duikdiploma nog niet gehaald had.
Met een gevoel van schrik en opwinding schoot ik bijna een meter de lucht in toen de telefoon eindelijk ging en met trillende handen nam ik hem op.
“Hallo, met Allyssee Grimm.” Maar natuurlijk had ik allang door wie ik aan de lijn had en was dit puur voor het opnemen.
“Hallo Allyssee, met meneer Eickner."Even viel er een akelige stilte. "Ik neem aan dat je weet waarvoor ik bel.”
Ik moest onderdrukken om niet met mijn ogen te gaan rollen, maar natuurlijk weet ik waarom hij belt.
Ik maakte een instemmend geluid en beet toen op mijn lip, bang en afwachtend op de volgende zin.
“Hierbij wil ik je mededelen dat je geslaagd bent, gefeliciteerd miss Grimm.”
Met de telefoon nog in mijn handen sprong ik een gat in de lucht.
Al die jaren van hard werken op school had eindelijk diens vruchten afgeworpen, ik ben geslaagd voor mijn opleiding !
Na nog de laatste formaliteiten van data en felicitaties hing ik op en huppelde zowat naar buiten, richting de pinguïns waar haar ouders nu waarschijnlijk zouden zijn op hun voeder ronde.
“Mam, Pap, ik ben geslaagd !” riep ik terwijl ik mijn moeder omhelsde nadat ze net het hok uit kwam lopen.
“Maar dat is geweldig nieuws !” Ze gaf me een zoen op mijn wang. “Ik ben zo trots op je.”
Net voordat ze me nog steviger vast wou grijpen maakte ik me los. “Hé, ik weet dat ik van dieren houd, maar ik hoef geen vis in mijn haar, straks gaan zij daar me achtervolgen.” Over haar schouder wees ik naar de pinguïns, die inderdaad allemaal hun koppen de lucht in hadden gestoken door de lucht van de overgebleven vis.
"Waar is pap ?" Vroeg ik terwijl ik over haar nog eens voorbij de rond waggelende pinguïns keek, maar hem nergens kon vinden.
"Hij is alvast de Panda's gaan voeren, je weet hoe knorrig die kunnen zijn als ze hun bamboe niet op tijd krijgen."
Dat weet ik inderdaad maar al toe goed. "Ik vergeet die keer niet zo snel meer nee, Nanoko had me flink laten schrikken."
Mijn moeder lachte even, waarschijnlijk dracht ook zij terug toen de vrouwelijke grote panda me omver had gelopen en boven op me had gelegen ter protest dat zij haar eten nog niet had.
Met mijn hoofd al lachend schudde draaide ik me om, maar een hand van mijn moeder op mijn arm hield me tegen waarna ze me een sleutelbos overhandigde. “Ga jij Shakira, Azur en Tahoe maar te eten geven.”
Met een brede glimlach, een nog bredere dan die ik net al had, pakte ik de sleutels aan en gaf haar nog snel een kus op de wang. “Bedank mam, je weet wat dit voor mij betekend.”
Shakira, Azur en Tahoe zijn onze drie Siberische tijgers en tevens een van de grootste trots van de dierentuin, naast een paar andere diersoorten dan, maar ik voelde me altijd geïntrigeerd door hen en ik bleef altijd graag naar hen kijken.
Mijn voeten brachten me tot het voederhok, waar ik al snel een aantal kilo vlees met karkas en al in een kruiwagen had gedumpt.
“Hé Aphrodite, ik hoorde net van je ouwelui dat je geslaagd bent.”
Natuurlijk, daar had je hem ook weer.
Met gemengde gevoelens draaide ik me om.
Blijdschap omdat ik hem weer zag, Lucas, mijn beste vriend sinds onze kinderjaren.
Irritatie omdat hij me bij mijn tweede naam noemt, wat ik echt aan erger, waarom hadden mijn ouders me dan ook genoemd ?
“Ja ik ben geslaagd en hou op met me Aphrodite te noemen, je weet dat ik dat niet fijn vind.”
Lucas haalde enkel diens schouders op. “Leuk dat je vraagt of ik geslaagd ben en ja dat ben ik, bedankt voor je interesse.” Hij gaf me een klopje op mijn hoofd toen ik nog steeds wat geïrriteerd naar hem keek. “Kom op, je weet toch dat het een grapje van me was?”
Ik snoof even. “Nou wat een leuk grapje, ik moet er zo hard om lachen.” Waarna ik de kruiwagen langs hem heen duwde, maar dat deed zijn stemming niet bedrukken want hij kwam al snel naast me lopen en sloeg een arm om mijn schouders heen. “Wees nou niet zo chagrijnig, de dieren kunnen dat voelen.” Hij wees met zijn vrije hand naar een aantal Doodshoofdaapjes die schichtig om zich heen aan het kijken waren op hun tak.
“Weet je wat, ik bel de rest van de groep wel op voor een feestje hier vanavond, als je ouders dat natuurlijk goed vinden.”
En waarschijnlijk had ik er gewoon niets tegenin te brengen.

[ bericht aangepast op 8 feb 2013 - 0:16 ]

---

Credendo Vides

Gamgee schreef:
[Welk seizoen is het btw?
Dan heb ik een idee van hoe warm het is en wat kan qua kleding]

{ Hhmm... Het is in het begin even verwarrend omdat iedereen nog over de hele wereld verspreid zit... maar in Nieuw- Zeeland had ik eind lente, begint zomer in gedachten, dus is het in Parijs waarschijnlijk precies andersom en is het daar eind herfst, begin winter... of denk ik dit nu fout ?}

---

Credendo Vides

[mijn topics
Ik reageer morgen pas ofzo, want ik kan vandaag niet meer op de pc. Sorry]

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube