De afgelopen tijd is heel zwaar voor mij geweest, het is het nu nog altijd. Ik ben in een soort spiraal terecht gekomen van problemen. Het is echt een kwelling waardoor ik op zwakke momenten huilend wakker lig. Ik kan er met niemand over praten; niet met mijn ouders en niet met mijn vrienden (ik heb het gevoel dat mijn band niet sterk genoeg is met iemand om er mijn hart bij te luchten). Daarom denk ik er vaak over om alles van me af te schrijven in een soort faction. Quasi hetzelfde als wat ik meemaak, maar toch ver genoeg om me te proberen recht houden. Het lijkt alsof ik alsmaar dieper en dieper ga. Dat merk ik vooral omdat ik dit allemaal vertel hier. Ik twijfel er nog steeds aan of dat dit wel een goed idee is. Waarom zou ik mijn problemen delen? Door het te zeggen voel ik de pijn weer opkomen. Het idee van het schrijven blijf ik maar uitstellen. Geen idee waarom. Misschien omdat ik te lui ben of misschien ben ik wel bang om mijn problemen te confronteren of ik zie in dat het stom is om verhalen te schrijven als ik er geen talent heb. Wat voor nut heeft het om verhalen te schrijven om mijn lasten te verminderen als het resultaat slecht is. Want dat is toch wat ik wil? Dat ik de wereld (of toch op zijn minst 1 persoon) kan meenemen in mijn verhaal. En nu word ik weer boos op mezelf, weeral omdat ik hier een topic over maak. Hoeveel keer heb ik gezegd dat Quizlet vol met marginale mensen zit die op en top marginale problemen hebben. Bekijk me nu eens, dat denken heeft me niet beter dan de rest gemaakt, alleen zieliger. Nu zit ik in hetzelfde schuitje, of zelfs een paar lager. Nu ben ik weer boos omdat ik het vorige heb gezegd, want populair ga ik me niet maken. Ik moet alles gewoon kwijt. Dit topic was al een grote drempel voor me. Ik heb het lang uitgesteld en zonder na te denken maakte ik een nieuw topic aan. Onbewust zal ik weten dat dit de beste manier is. Mijn hart luchten waar niemand me kent en waar niemand -hopelijk- over me (voor)oordeelt. Hier is iedereen anders dan ik: lief en begripvol en niet vol met die vieze hogere klasse-gedachten. Waarom heb ik die gedachten zelfs? Ik heb nooit tot die klasse behoort, want nu ik stilaan de geschiedenis van mijn familie te weten kom besef ik meer en meer dat we nietsnutten zijn en nooit iets zullen bereiken. Ik zal gewoon altijd de hoop gehad hebben om tot hen te behoren. Tot bij de populaire kinderen van school met stijl, geld en vrienden. Maar in die 15 jaar is het me nooit gelukt om echt geliefd te zijn. Ik zal nooit sociaal, grappig en vlot genoeg zijn om hen te evenaren.
Fuck it, ik stop ermee. Mijn gedachten duwen me dieper en dieper. Aangezien ik hier neerschrijf wat ik denk, stop ik met dit topic. Ik heb niets bereikt met dit topic, maar voor de eerste keer heb ik het kunnen zeggen. Het voelt niet zo goed als ik had gedacht, dus waarom zou ik verder schrijven? Niemand gaat de moeite nemen om dit te lezen en als iemand hier toch aan zou beginnen, haakt die af ergens waar het te depressief wordt. Wie wilt er nou slechte dingen willen lezen als de wereld vol zit met goede dingen die je maar hoeft op te zoeken. De vraag die ik nu nog heb is stom: wat moet de titel van mijn topic zijn? Welke titel trekt aan? Dan heb ik tenminste nog een beetje aandacht van de aandacht die ik denk te verdienen. En ik weet het niet wat het moet zijn, want niemand geeft iets om een topic 'problemen' dan denken jullie: oh nee, niet weer dat gezeik. Ja hoor, ik weet dat jullie dat zouden denken, want ik dacht dat ook altijd. Maarja, jullie zijn anders. Beter dan mij. Het is 'Afgrond' geworden, ook al heb ik dat woord nergens vermeld. Het is gewoon het woord dat mijn gevoel het beste kan beschrijven. Het is alsof ik voor een diepe afgrond sta en er elk moment kan in vallen. Ergens diep vanbinnen weet ik dat ik me moet rechttrekken en weglopen van die afgrond voor ik in die eeuwige ellende terechtkom. Het probleem is dat ik geen houvast of geen doel vind. Ik denk altijd dat een vriendje nu de beste redding zou zijn. Gewoon iemand waar ik mezelf bij kan zijn, waar ik gelukkig mee ben, die mijn beste vriend is en die me graag ziet ondanks al mijn problemen die ik hem heb verteld. Ik heb al wel bedacht dat dit enorm onrealistisch. Een jongen wilt een mooi, slank meisje dat straalt van zelfvertrouwen en altijd lacht en blij is. Die eerste criteria zijn al voor een deel (ik probeer mijn zelfwaarde nog een beetje boven 0 te houden) een probleem, maar die laatste twee zijn de boosdoeners. Voordat ik geen lichtje vind, zal ik niet in staat zijn dat gewenste girlfriend material te worden.
Ik moet er een punt achter zetten. Nee, zo diep ben ik nog niet, gewoon een punt achter dit bericht. Anders doe ik toch maar verder.
Fini. BAM, vetgedrukt, dat het lekker duidelijk is voor mezelf.
Only losers can act the way you do
