Misschien heel vervelend om te horen, maar je leert je vrienden kennen wanneer je het diepst in de shit zit, en geloof me, dan kom je erachter, dat je er maar barweinig tot geen heb.
Geen idee hoe het komt. Of omdat ze te egoistisch zijn en jouw problemen niet in hun leven willen of omdat ze niet weten hoe ze ermee om moeten gaan of omdat ze schrik hebben voor weet ik veel wat...
Het is heel naar en het is ook zeker normaal dat je je in de steek gelaten voel. Maar probeer je op te hangen aan degenen die er wel voor je zijn. (Mijn vriend is door zijn vrienden en zelfs door zijn eigen ouders in de steek gelaten toen hij een kwaadaardige tumor in zijn hoofd bleek te hebben, waardoor hij enkel mij en m'n ouders had, en hij is er ook door gekomen en voor mij gold evenzo hetzelfde toen ik nadien een zware depressie kreeg). Het is keihard en zeker niet gemakkelijk, vooral omdat je juist dacht dat je bij je vrienden terecht denkt te kunnen, maar denk in deze aan jezelf en niet aan hun. Voel je ook zeker niet schuldig of ga je ook zeker niet schuldig voelen hierom, want het is absoluut niet jouw fout of schuld dat ze al weken niks meer van zich laten weten.
Je hebt die depressie, en daar kun je helemaal niks aan doen. Het is er nu eenmaal en je kan het niet op magische wijze wegtoveren, helaas. Er zijn hier al genoeg mensen die roepen dat hun inbox open staat en voor mij geldt dat hetzelfde. Je mag me altijd een pb sturen om eens je hart te luchten of om gewoon eens goed van je af te mopperen en zelfs te schelden als dat hetgeen is dat je oplucht.
Er staan zeker wel mensen voor je klaar. Misschien niet degene die je op de eerste plaats verwacht had, maar ze zijn er zeker wel, ook hier op Q
“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”