[RPG] Fallen Crowns • 1 - Speeltopics

Er was een tijd dat twee koninkrijken in vrede samenleefden.
Twee jonge koningen vochten zij aan zij in elke oorlog die ze vochten en deelden hun overwinningen met grote feesten aan de dorpelingen.
Ze waren als broers voor elkaar en er was niets dat hen kon deren.
Maar de twee koningen werden ouder en groeide na jaren van broederschap uit elkaar.
Huize Norhtwode wilde meer land te veroveren, om meer aan kracht te winnen, terwijl huize Baratheon opzoek was naar meer bondgenoten om wat veiligheid voor de dorpelingen te creëren.
Het koninkrijk van Baratheon groeide uit tot een fort dat bescherming gaf aan zij die het nodig hadden terwijl het koninkrijk van Northwode één van de meest gevreesde koninkrijken was geworden.
Na eeuwen van vrede, verklaarde huize Norhwode de oorlog aan huize Baratheon.
En dat was het begin van een tijdperk vol oorlog en politieke intriges.
Allemaal in het teken van macht en rijkdom.

Regels:

• Er is een minimum van 350 woorden en ja ik controleer!
• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Het is een realistische RPG, dus geen draken, trollen of weet ik veel wat.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Huize Baratheon

Vrouwen:

- Gipsy - Elizabeth Marique Baratheon - Prinses/Dochter van de koning. 1,1
- Pebble - Catherine Eleanor Baratheon - Prinses / Dochter van de koning 1,3
- DreamerN- Fauna Deidre Graham - Hofdame 1,3
- mismi - Elena Sophia Collins - Persoonlijke dienstmeid Elizabeth / Inzetbaar Spion 1,2
- Yseult - Ranghiel Ayla Angil - meid 1,5



Mannen:

- Tolkien - William Alfwyn Baratheon - Kroonprins / Troonopvolger 1,11
- Reservatie voor WillNotLearn
- Ceremonials - Iwan Robbert Starks - Bakkerszoon 1,5
-
-






Huize Northwode:

Vrouwen:

- Ceremonials - Anastasia Marbel Northworde - Dochter van de koning / Prinses 1,3
- HurtedHeart - Jade Elizabeth Marie McCartny - Jonkvrouw 1,7
- Endure - Allison Montgomery - Spionne 1,1
- Tolkien - Amelia Iphigenia Lancaster - Huurlinge 1,2
- Aurorea - Rosie Annora Wayland - Dame van plezier 1,4


Mannen:

- Reservatie voor WillNotLearn - Kroonprins / Troonopvolger
- Gipsy - Jonathan Xander Kingsley - Ridder / zoon van de hertog 1,1
- Yseult - Thonolan Domien Dust - Ridder 1,5
-
-






Meedoen kan altijd, als je hier klikt.
Klik hier voor de rollentstory
Praat-topic 1

[ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 22:27 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Mijn topics
Ik maak morgen mijn personage af en dan zal ik ook iets posten]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Mijn topics.
Mijn eerste post met Catherine komt morgen, moet nu echt gaan slapen.]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Iwan Robbert Starks || Baratheon || Bakkerszoon

Mokkig staar ik uit het raam Ik had mijn beste kloffie al aangetrokken, zoals mijn moeder me had opgedragen. "Iwan, kom je?" klinkt de zachte stem van mijn moeder, die bovenaan de trap stilstaat. "Jaja." mopper ik terwijl ik een laatste blik uit het raam werp. Snel schoot ik in mijn laarzen, het beste paar dat ik had. Ze waren van mijn vader geweest en pasten maar net, mijn schoenmaat was groter dan die van hem. "Jongen, schiet eens op wil je! Ik wil naar het bier, en de wijven." de barse stem van mijn vader klonk angstaanjagend vergeleken met die van mijn moeder. Mama's tengere gezicht vertrok een beetje bij het woord 'wijven', ze was er totaal niet blij mee dat vader het wel eens met andere vrouwen deed. Toen ik helemaal klaar was om te gaan sloot ik de deur van mijn kamer. Eigenlijk was het niet helemaal mijn kamer, ik moest hem delen met mijn zusje Hanna. Toen ik haar zachte gebrabbel dat vanaf beneden kwam verscheen er een minuscule glimlach op mijn gezicht. Ik volgde mijn moeder de trap af en trof zo mijn vader aan, Hanna op de vloer ernaast. "Dat mormel gaat maar lopen hoor, ik wil niet hebben dat ze mijn beste kleding onder spuugt." hij wierp een blik op mijn zusje en stapte daarna als eerste de deur uit. "Hanna kan nog niet lopen." klonk de ietwat trillende stem van moeder voorzichtig, net te zacht voor papa om het te horen. Al eerder had ik opgemerkt dat mijn moeder bang was voor vader, iets wat ik eigenlijk wel begreep. Moeder was heel dun vergeleken met mijn vader en ik. Mijn twee broers - die ik al een hele tijd niet meer gezien heb - zijn lang en niet al te breed gebouwd. Hanna was gemiddeld. Maar ik leek het meest op vader. Het had veel makkelijker geweest om prinses Elizabeth te versieren als ik er zo als mijn broers uitzag. We zouden eerst langs de markt gaan om daar iets van een geschenk te kopen, dat vond mijn moeder wel zo netjes zei ze. Vader vond het onzin. "Verspild geld!" had hij hard geroepen. Maar moeder zette stug door, iets wat ik niet verwacht had van haar. Ik was zenuwachtig. Erg zenuwachtig zelfs. Straks zou ik Elizabeth weer zien. Wel van een afstandje natuurlijk, maar toch. Ze was zo mooi en.. anders. Ik staarde naar mijn schoenen en probeerde de mensen om me heen te negeren. Gelukkig deden ze dit keer niks, maar dat was omdat vader erbij was. Bijna iedereen in het dorp had respect voor hem. Nadat ik bijna tegen iemand was opgelopen en drie keer gestruikeld was begon ik met vooruit kijken. De markt was zowat leeg toen we er aankwamen, iedereen was zich aan het klaarmaken voor het feest.

Anastasia Marbel Northwode || Northwode || Prinses

Met een neutrale blik op mijn gezicht loop ik de troonzaal binnen. Normaal was ik nooit zo achterlijk vroeg, maar ik werd gewekt. Normaal sliep ik tot laat in de ochtend uit. Er werd me verteld dat ze een feest aan het organiseren zijn. Ik hou van feestjes. De mannen, de drank en de muziek. Natuurlijk ook de gezelligheid die erbij komt kijken. Zoals gewoonlijk sloeg ik het ontbijt over, ik had totaal geen honger. En er was niks lekkers te eten. "Geef mij de gastenlijst." beveel ik koeltjes waarna ik een vel papier in mijn handen gedrukt krijg. Ze waren absoluut geen dankjewel waard, dus dat woord vertikte ik in de mond te nemen. Rustig ging ik zitten en liet mijn ogen over de namen van de genodigden glijden. Ik maakte een goedkeurend gluidje. Hadden ze toch nog wat goeds gedaan. "Onthoudt dat ik absoluut geen everzwijn op mijn bord wil vanavond, laat volkoren brood ook maar achterwegen." roep ik op een commanderende toon. De meesten knikten en gingen door met hun werk. De zon kwam weer achter de wolken vandaan en scheen door het langwerpige raam op mijn gezicht. "Zon is gezond." had mijn moeder ooit aan mij vertelt. "Je huid gaat er mooier op worden als je vaak in de zon zit." vervolgde ze haar advies. Ik had er gefascineerd naar gesluistert. Maar het hielp helemaal niks, helemaal niks! Maar volgens de mannen was ik al knap genoeg, en dat hoopte ik dan maar. De reden voor het feest wist ik niet, maar wat maakte dat nou uit. Feest is feest. Ik stond weer op, er was geen tijd meer te verliezen, ik moest mezelf klaarmaken. "Maria!" schreeuwde ik door de troonzaal. Er kwam geen antwoord. "Waar zit dat mens?" vroeg ik boos. "Nou?" mijn kleine handen plaatsen zich op mijn tengere heupen. "Boven, in uw slaapkamer Hoogheid." mijn blik schoot met een ruk naar waar het geluid vandaan kwam. "Had ik jouw wat gevraagd?" snauw ik bot. Totdat ik besef dat ik hem inderdaad iets gevraagd had. "Oh, ja. Da-" mijn mond klapte met een ruk dicht. Ik had bijna deze jongeman bedankt. Het leek wel alsof ik een vreselijke zonde had begaan, zo boos was ik op mezelf. "D- daar is ze dus." mijn redding was niet helemaal geweldig, maar ik was gered. Zonder nog een woord te zeggen been ik snel de kamer uit.

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Fauna Deidre Graham ~ Baratheon ~ Hofdame

Met lichte passen liep ik door de tuin heen en door de vroege rust die er nog heerste hoorde ik mijn voetstappen vermengd met het ochtendgezang van de vogeltjes.
Bewonderend keek ik naar de dauw die zich op de bladeren en bloemen neer genesteld hadden en zo de bloemen een extra magische schittering leek te bieden.
Nu had ik nog een mantel om tegen de frisse wind, maar als de voorspelling zou kloppen zou het evenals gister een prachtige dag worden.
Een ideale dag voor een feestje.
Even zuchtte ik terwijl een rilling over mijn rug heen liep.
Ook al hou ik van een goed feest, dit feest werd gehouden op het dorpsplein en iedereen was uitgenodigd.
Niet dat ik dat erg vond, ik hou van de inwoners en de sfeer die ze er altijd in weten te brengen.
Nee, ik was bang voor mijn stiefmoeder en diens zoon, zo hebberig naar Koninklijke kennis en vriendschappen waardoor ze zowat geen grenzen kennen.
En na alles wat ze mij aan hebben gedaan blijf ik zo ver mogelijk bij hen uit de weg.
Met mijn hand streek ik langs een bloem die nog in een knop zat, waardoor de waterdruppeltjes van de dauw zich aan mijn hand vast leken te plakken.
Mijn ogen gleden van de bloem naar het kasteel achter me, wat door de opkomende zon prachtig verlicht werd en de kleuren van de gesloten luiken helder leken te maken dan dat ze in werkelijkheid echt waren, dat is nou eenmaal één van de krachten van de zon, dingen laten lijken zoals ze eigenlijk niet zijn.
Een zonnewijzer in de buurt wees me erop dat het bijna tijd was om naar binnen te gaan zodat ik mijn ontbijt kon nuttigen, waarna ik me daarna waarschijnlijk al klaar moest maken voor het feest.
Diep in mijn hart hoop ik dat ik een korset achterwege mocht laten, denkend aan de urenlange pijniging van oppervlakkig ademhalen.
In mijn hoofd spitte ik mijn klerenkast door tot ik eindelijk bij een geschikte jurk uitgekomen was.
Het was een lichtblauwe, met grijze afwerking bij de hals en bij de scheiding tussen bovenstuk en rok, die op diens eigen manier in meerdere lagen uiteenliep met een hoepelrok, die gelukkig flexiebel genoeg zou zijn om te kunnen zitten indien dat mogelijk was.
Het bovenstukje zou met de pofmouwtjes en lange uitlopende mouwen lijken alsof het net zo strak zat als een korset, zonder dat ik er daadwerkelijk eentje zou dragen.
Geheel in mijn nopjes met mijn plan strooide ik wat korreltjes zaad op de grond, waar de verschillende soorten vogeltjes als de kippen bovenop vlogen.
“Het is tijd voor mijn ontbijt.” Murmelde ik opgewekt terwijl ik me snel omdraaide waardoor mijn blonde haar achter me aan vloog op de voet gevolgd door de donkergrijze zoom van mijn japon.

---

Credendo Vides

Elizabeth Marique Baratheon - Prinses van Baratheon

Wanneer het licht in de kamer op mijn gezicht scheen, draaide ik me murmelend met mijn hoofd in mijn kussens.
Waarom was de nacht zo kort geweest?
Ik hield van slapen en had daarom altijd een hekel aan de ochtend.
"Goeiemorgen prinses Elizabeth." Het was de stem van Elena die me op dit uur begroette, wat vrij normaal was.
Zuchtend draaide ik me weer om zodat ik een blik op haar kon werpen en keek haar aan met een vermoeide blik.
"Morgend," Mompelde ik en wreef de slaap wat uit mijn ogen terwijl ik uitgebreid begon te geeuwen.
Wanneer ik doorhad dat er vandaag een feest in het dorp zou zijn, was ik opslag wakker en keek ik Elena plots klaarwakker aan.
"Kan je me in mijn korset helpen?" Vroeg ik met een kleine glimlach terwijl ik de lakens van me af gooide.
Zonder enige schaamte deed ik mijn nachtgewaad uit waardoor ik nu alleen nog maar gehuld was in het dunne, witte kleed dat men aanzag als ondergoed.
Van Elena was ik het gewend dat ze me vaak zo zag, maar voor een ander zou ik me waarschijnlijk wel schamen.
Snel opende ik de deuren van mijn kast en haalde er een zalmroze korset uit die ik alvast aan deed.
Wanneer het korset goed en wel om mijn middel zat, draaide ik me met mijn rug naar Elena zodat ze de koorden aan kon spannen, het minst leuke deel.
Voor alle zekerheid, greep ik mezelf vast aan de deuren van de kast zodat ik toch enige weerstand kon bieden.
Aangezien het vandaag een feestelijke dag zou worden, was ik van plan om mijn lievelingsjurk aan te doen.
Het was een dieprode jurk, bezet met edelstenen en had een redelijke diepe inkijk waardoor het er redelijk gewaagd uitzag.
Toch was het niet ordinair, ondanks het redelijk veel van mijn hals liet zien.
Ik droeg die specifieke jurk alleen als er feestjes waren aangezien ik me er erg goed in voelde en ik vaak de aandacht kreeg van knappe mannen.
Toch bleef het bij de blikken en wilde ik niets weten van de meeste mannen uit Baratheon, ik vertrouwde hen niet zo erg.


[Ik schrijf na school wel iets met Jonathan.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Elena Sophia Collins
"Morgen" mompeld prinses Elizabeth als ze besloten heeft om haar ogen open te doen. "Kan je me in mijn korset helpen?" Vraagt ze ineens en ze stapt uit bed. "Tuurlijk" antwoord ik terwijl ze haar nachtgewaad uittrekt. Ze loopt naar de kast en haalt daar een korset uit die ze alvast aan trekt. Ze draait zich om en pakt de kast vast, zodat ik de touwtjes aan kan trekken. Korsetten laten je rondingen goed naar voren komen, maar ik vond het rotdingen. Je moet de touwtjes soms zo strak aantrekken, dat het pijn doet en je amper adem kan halen. Vooral met de warmte die vandaag gaat komen vallen ze nog wel eens flauw omdat ze veel te strak zitten. "Ik zal hem niet te strak aantrekken vandaag, want het wordt vandaag heel warm denk ik" zeg ik tegen haar en ik begin de touwtjes aan te trekken. "We willen niet dat u straks flauw valt omdat u geen lucht meer binnen krijgt." Ik glimlach even vriendelijk, al kan ze dat niet zien, omdat ze met haar rug naar me toe staat. "Welke jurk wil u dragen vandaag mevrouw?" Vraag ik aan haar als ik alle touwtjes heb aangetrokken en er netjes een strik/knoop in heb gelegt.

Ondertussen vraag ik me af welke jurk ik vandaag aan zal trekken. Ik heb nu een simpele maar nette jurk aan, maar die is om in te werken en niet om te dragen naar feestjes. In mijn hoofd ga ik langs alle jurken die ik thuis heb liggen, al zijn het er niet zo veel en ze vallen allemaal in het niet vergeleken met de jurken van prinses Elizabeth. Soms ben ik wel eens jaloers op haar. Niet om het feit dat ze prinses is maar om het feit dat ze altijd van die mooie jurken en schoenen heeft. Daarbij krijgt ze altijd wel aandacht van alle jongens. Ik zucht even in gedachten. Mijn moeder zeurt al sinds mijn zestiende dat ik een man moet vinden en moet trouwen. Ze heeft vorige week zelfs nog gezegt dat ze me gaat uithuwelijken als ik niet snel een man vindt en trouw! Ik wil helemaal niet uitgehuwelijkt worden! Ik snuif even en merk niet dat ik dit hardop doe, aangezien ik in gedachte verzonken ben en bij het idee aan uithuwelijken word ik altijd boos. Ik vind dat je moet trouwen uit liefde en niet omdat het moet en daarbij wil ik hier nog niet weg. Vaak is het zo dat als je trouwt je man verwacht dat je het huishouden doet en voor de kinderen zorgt, maar daar ben ik nog helemaal niet aan toe. Ik ben blij met mijn werk en vindt het leuk om te doen. Ik wil dit zo lang mogelijk blijven doen en genieten van het leven, voordat het straks voorbij is en er kinderen zijn.

Allison Montgomery ~ Northwode.
Terwijl ze weer door een kuil reden voelde ze hoe ze kort op en neer hobbelde en ze wist nog net een zucht in te houden.. Ze had zojuist een paar dagen verbleven in Baratheon om op onderzoek uit te gaan, kijken of er nog belangrijk nieuws was waar de koning van Northwode iets mee zou kunnen, maar alles had rustig geleken in Baratheon. Sterker nog, ze hadden een feest gepland en dat zonder enige duidelijke aanleg ervoor. Allison was niet zo'n feestganger en had daarom besloten terug te keren naar huis, ze was lang genoeg in Baratheon geweest en verlangde stiekem weer naar thuis. Daarom was ze gisteravond al vertrokken, deze keer reisde ze met paard en wagen. Voorop de kar zat een aardige kerel die zich voorgesteld had als Wilhelm, hij had haar tegen een aardige prijs naar Northwode willen brengen en hij zat nu voorop de kar en spoorde de paarden aan. Meestal als ze wegging deed ze dit ter paard, maar de laatste tijd besteedde ze liever wat geld om goed te reizen, want van paardrijden werd ze maar stijf.
Plots merkte ze dat de kar stilstond en voordat ze er erg in had, had Wilhelm het deurtje aan haar kant al geopend. "We zijn er vrouwe," deelde hij mee,waarop Allison kort knikte en uitstapte. "Hartelijk bedankt, Wilhelm," zei ze toen ze uitgestapt was en overhandigde hem een paar koperen munten. Haar spullen had ze die vorige avond al door iemand naar haar vertrekken bij het kasteel laten brengen, zodat ze die niet zelf mee had hoeven nemen. Allison tilde de rok van haar jurk een stukje op en liep Northwode binnen, terwijl ze achter zich Wilhelm alweer weg hoorde rijden. Haar jurk was simpel, maar ze vond hem mooi vanwege de dieprode kleur. Hij was misschien donker voor de tijd van het jaar, maar ze was er aan gewend om donkere kleding te dragen en daarbij was het ook een simpele kwestie van smaak.
Zwijgend en alleen liep ze richting het kasteel, terwijl ze stiekem genoot van het prachtige weer. De zon scheen en er woei een korte ochtendbries die haar haren achter haar aan deed dansen. Ja, het voelde echt goed weer terug te zijn. Ze hield van de spanning die ze continue voelde in Baratheon, ieder moment kon ze betrapt worden of ergens in verzeild raken, maar thuis was.. Tsja, thuis. Ze was er nou eenmaal opgegroeid en kende elk donker hoekje, elk gat in de weg en ook de mensen waren haar bekend. Andersom gold het ook, de mensen kenden haar en wisten wie ze was, terwijl er in Baratheon niemand op haar gelet was. Daar was ze gewoon een vreemdeling geweest, waarschijnlijk op doorreis.
Het was niet lang lopen naar het kasteel en al gauw stond ze voor de poort, er stonden twee wachters. "Allison Montgomery, ik kom de koning inlichten over mijn verblijf in Baratheon," vertelde ze, meer vanwege het feit dat het zo hoorde, dan dat het echt nodig was. De wachters kenden haar inmiddels wel en waarschijnlijk waren ze ook al op de hoogte geweest. Dit gebeurde ook altijd als ze Northwode in wilde, er werden immers niet zomaar vreemdelingen binnen gelaten. De twee wachters lieten haar naar binnen en Allison liep de kasteelplaats op.
Ze had zoals gewoonlijk moeten wachten voordat ze de koning bezoeken, het was immers een druk man, maar eenmaal binnen was ze ook snel klaar. Allison had hem een kort verslag gedaan van haar verblijf in Baratheon en ze had hem ook gemeld dat ze een feest hadden, maar dat er geen duidelijke aanleiding was. Hoe dan ook, het had er op gewezen dat alles momenteel rustig was in Baratheon en niks had er op gewezen dat zij, de mensen van Northwode, iets te vrezen hadden. Na dit korte verslag was ze weer vertrokken en even moest ze aan het idee wennen dat ze even tijd had voor zichzelf, maar lang hoefde ze niet te twijfelen over wat ze zou gaan doen. De kasteeltuin was een erg mooie plek en op zulke momenten maakte ze daar graag even een wandeling en dat was dan ook wat ze deed.
De tuin was zoals gewoonlijk prachtig, de bloemen en andere planten stonden volop in bloei en alles was netjes bijgehouden, waardoor het een streling was voor de ogen om er naar te kijken. Allison leek er misschien niet direct het type voor, maar de natuur vond ze mooi en ze was dan ook liever buiten dan binnen.

Niet geweldig, maar het wilde erniet helemaal uitkomen. Plus ik vroeg me af of Allison ook uitgenodigd zou zijn voor het feest?

[ bericht aangepast op 7 jan 2013 - 10:25 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

[Iemand een idee wie Ranghiel's vader kan zijn?
Voor degenen die de rollen niet uitgebreid doorgelezen hebben: Haar vader is een "belangerijke man", die voor korte tijd een affarire had met Ranghiel's moeder.
Anders kan er altijd nog iemand zoiets aanmaken ofzo. Dan hebben we er gelijk weer een mannelijk personage bij. Ik weet het niet, maar mij lijkt dat cool, en met hoog drama-percentage, als je het een beetje goed speelt. ]

Ranghiel Ayla Angil - Baratheon
Ik werd wakker door het geluid van vogels en roezemoezende mensen, en het gevoel van warm zonlicht op mijn gezicht.
Ik de zomer sliep ik meestal (behalve als ik een leuke man tegenkwam) buiten, op een dak, of in het groen. Ik had een hekel aan de muffe geur die de strozakken waarop mijn moeder, ik en de andere meiden sliepen verspreidden. Bovendien waren we met best veel, dus was er elke week wel iemand ziekjes, en tot slot stonk het er naar zweet, had je er totaal geen privacy en hoorde je 's nachts het geluid van al die slapende mensen. Ik kan je wel vertellen dat die niet allemaal schattig opgekruld tot een balletje door hun neus lagen te ademen, zoals ik.
Nog een beetje slaapdronken stopte ik het beddengoed dat ik ooit een keer ergens had gestolen weg in de schoorsteen van het huis waar ik op geslapen had - In de zomer zouden ze die vast niet gebruiken - , en ging op weg naar het kasteel.

Nog voor ik goed en wel binnen was kwam mijn moeder me tegemoet stampen. 'Mee jij, nu.'
Ze sleurde me mee naar de vertrekken waar zij en de rest van de meiden verbleef, duwde me ruw op een stoel, en liep weg om een borstel van iemand te lenen. Voordat ik goed en wel had kunnen vluchten was ze al weer terug en had ze het ding in mijn haar gezet. ‘Dús? In wiens bed heb je vannacht doorgebracht?’ Ik had geen zin om haar uit te leggen waar ik had geslapen, en besloot maar gewoon mijn mond te houden.
Mijn moeder borstelde mijn haar zó ruw, dat ik me vaak afvroeg hoeveel er van over zou blijven. Toch waren mijn rode krullen nog even vol als vroeger.
Terwijl ik mijn hoofd vol had aan mijn overpeinzingen voelde ik haar vingertoppen op mijn hoofd kriebelen, wat betekende dat ze het in twee helften aan het verdelen was.
'Mam.' Ze begon aan een vlecht. 'Mam! Ik wil geen vlechtjes! Ik ben geen kind meer!' De ene kant was nu klaar, en ze begon de andere streng met haar ruwe vingers te bewerken. 'Serieus, moeder, stop!' Bleef ik protesteren, nu harder, en ik wilde net mijn hoofd losrukken, toen ik merkte dat ze al klaar was. Ze draaide zich om om een andere jurk voor me te pakken, hoewel ik niet inzag welk nut het had twee dezelfde jurken, die toch beide even vies waren om te wisselen voor zo’n dom feest.
Misschien lag het haar aan het feit dat ik een groot deel van de onderkant had afgescheurd en de hals wat had verkort. Toen ze dat voor het eerst zag schreeuwde ze tegen me dat ik wel een hoer leek, ook had ik het niet op een sexy of uitdagende manier gedaan. Je kon je gewoon totaal niet bewegen in die jurken. Zodra ik mijn pas iets versnelde raakte ik verstrikt in de stof, om vervolgens te struikelen. Ik moest nodig eens ergens een broek en een shirt vandaan halen.

Eindelijk zag ik mijn kans schoon om aan haar, en zo ook het kasteel, te ontsnappen. Iets verderop, in een steegje dat ik goed kende, maar waar eigenlijk nooit iemand kwam, hurkte ik neer en haalde mijn mes (ook gestolen) tevoorschijn, waarmee ik de stof er op de juiste plaatsen weer af sneed. Ook maakte ik dit keer de mouwen een stuk korter. Ik had geen zin om te stikken in de hete zon. Nadat ik ook mijn haar weer had bevrijd uit de strakke martelvlechten kwam ik overeind, en rende naar het plein, waar het feest ondertussen al leek te beginnen.

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Catherine Eleanor Baratheon.
Ik werd wakker van de ochtendzon die in mijn gezicht scheen. Heerlijk vond ik dat altijd, hoewel ik van slapen hield. Er ging niets boven de natuur vond ik. Nou ja, in de zomer dan. Ik stapte uit bed en zag al een dienstmeid klaar staan om me met mijn jurk te helpen, aangezien ik zelf het korset niet aan kon trekken. Ik vond die dingen een hel, maar ze stonden wel mooi. Al weken van te voren had ik een jurk voor dit feest laten maken, ik wilde er ook wel mooi uitzien. Al helemaal naast mijn zus Elizabeth, die vaak de meeste aandacht kreeg van mannen. Dit vond ik niet altijd leuk, maar ik kon zelf ook niet zeggen dat ik te weinig aandacht kreeg van mannen. De dienstmeid hielp me met het aantrekken van het strakke korset en ik hield me vast aan de bedspijlen, aangezien ik anders geen weerstand kon bieden. Daarna haalde ik dolblij de lichtroze jurk, waar doorzichtig kant overheen zat, uit mijn kast. Hij was lang en de mouwen vielen over mijn schouders, waardoor er een groot stuk van mijn hals te zien was. Het was gewaagder dan de jurken die ik anders droeg, maar ik vond dat wel kunnen op een feest. Zeker als er knappe mannen zouden komen. De meid hielp me met mijn jurk en vertrok, zeker om een andere meid te halen die mijn kamer voor me schoon zou maken. Ik nam plaats achter mijn kaptafel en borstelde mijn haar, die golvend en glanzend over mijn rug viel. Uit de bloemenvaas op een tafeltje trok ik een witte bloem, die ik voorzichtig in mijn haar vlocht. Daarna glimlachte ik naar mezelf en trok mijn gloednieuwe sandalen aan, waarna ik op zoek ging naar wat eten. Ik had niet heel veel tijd meer, maar om met een lege maag aan te komen vond ik wat onbeschoft. En ik zou toch moeten wachten tot iemand me op zou komen halen, om me te escorteren naar het feest. Nadat ik wat voedsel in mijn maag had zitten liep ik met een aantal bedienden en wat ridders naar de stal, waar ik mijn paard Snow uit haar stal haalde. Ze was een prachtige lichtbruine merrie, met lichte manen en een witte stip op haar voorhoofd, wat ik op een sneeuwvlokje vond lijken, vandaar haar naam. Met wat hulp werd ik erop gezet en naar het dorpsplein geëscorteerd, waar al vele mensen aangekomen waren. De sfeer die er hing was nu al gezellig en een glimlach verscheen op mijn gezicht, waanra ik een hele boel mensen begroette, die naar me toe gelopen kwamen.

[ bericht aangepast op 7 jan 2013 - 20:32 ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

-

[ bericht aangepast op 7 jan 2013 - 21:24 ]

---

If you stand for nothing, you'll fall for anything

Ranghiel Ayla Angil
Daar kwam de eerste prinses het plein op, dat sowieso al aardig volstroomde. Ik had het niet zo op koninklijke en adellijke mensen . Ze leken zich altijd beter te vinden dan de rest. Dat waren ze natuurlijk ook, gezien rang, maar ik moest nou net niets van rangen hebben. Dat was ook de reden dat ik gewoon mijn eigen gang ging en me door niemand liet commanderen, de reden dat mensen mij nooit echt aardig vonden. Onaangepast, noemden ze me. Puh. Onzin, ik leek gewoon de enige te zijn die een beetje nadacht.
Vroeger was ik anders, toen ik zelf niets liever wilde dan prinses worden, toen ik nog niet wist dat zoiets nooit voor mij weggelegd zou zijn. Dat was in de tijd dat ik nog zacht was. Toen ik nog lief was voor iedereen die mijn pad kruiste, hen belangrijker vond dan mezelf. Toen mensen me nog schattig vonden. Toen ik mijn moeder nog vroeg wie mijn vader was. Ondertussen wist ik dat het antwoord toch nooit uit haar zou krijgen, en er zelf naar zou moeten zoeken, wat ik dan ook deed.

Maar terug naar onze prinses. Deze prinses was voor zover ik wist de slechtste niet. Ik observeerde haar en de rest van het plein vanaf mijn plekje op het dak waar ik op was geklommen. Wat dat betreft had ik wel iets van een kat: Ik beschouwde het liefste alles en iedereen vanaf een hoge plek, zodat ik overzicht had. Ik zat sowieso graag op hoge plekken. De meeste mensen keken recht vooruit, en niet omhoog, waardoor je niet vaak opgemerkt werd, en bovendien kon je zelf alles makkelijk overzien. Handig voor iemand die zoveel problemen veroorzaakte als ik.
Ik schrok op van het geluid van de eigenaar van het huis, schreeuwend dat ik van zijn dak moest gaan, en behendig sprong ik er vanaf. Hoog was het niet.
Ik slaakte een geërgerde zucht toen ik me besefte dat ik me middenin de mensenmassa begaf die zich om prinses Catherine verdrong. Ik porde om me heen met mijn ellebogen om me een weg uit de kudde te banen. Verontwaardigde kreten stegen op uit de mensenmassa.

---

Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

Anastasia Marbel Northwode || Prinses

Toen ik boven in mijn kamer aankwam stond Maria - een van mijn vele personeelsleden - al te wachen. "Ah, daar ben je." zei ik koel terwijl ik naar mijn kledingkast loop. Het slome gestommel van de hofdame werkte op mijn zenuwen. Ze verdween naar de badkamer en even later hoorde ik water kletteren. Terwijl ik een jurk probeer uit te zoeken maak ik de eerste knopen van mijn kleding los. "Uw bad is klaar, hoogheid." klonk de zachte stem van de oude vrouw. Ik ontdoe mezelf van mijn kledij en stap de badkamer binnen. Het geurde licht naar lavendel. De tobbe van ijzer en hout was gevuld met lauw water, precies de temperatuur die ik prefereerde. Binnen een uur was ik klaar om te gaan. Maria had een jurk voor me uit de kast getrokken. Ik zei het niet graag, maar hij was prachtig. Mijn lange blonde lokken had ze los gelaten, de voorste plukken met een ingewikkelde vlecht achter vast gemaakt zodat mijn haar op mijn rug kwam te hangen. Een zeer kleine, voldane glimlach sierde mijn gezicht. "Perfect." zei ik zacht. Denkend aan de mannen die ik vanavond om mijn vinger zou winden liep ik de kamer uit. Na een lange tijd rond te hebben gezworven in het kasteel besloot ik om een wandeling te gaan maken. Mijn jurk moest ik een stukje optillen om niet te struikelen over de traptreden. Eenmaal in de kasteeltuinen aangekomen zag ik iemand verderop staan. Het was te ver weg om te zien wie het was, dus ik besloot te gaan kijken. Op mijn weg daarheen plukte ik wat bloemen. Benieuwd was ik, wie de vrouw precies was. Om zomaar in de kasteeltuinen rond te mogen wandelen moest het wel iemand met een hoge rang zijn. Toen ik iets dichterbij kwam herkende ik haar. Nooit had ik met deze dame gesproken, maar gezien had ik haar wel. Ik trok mijn jurk weer ietsje omhoog en begon iets sneller te lopen. "Ah, goedemorgen!" begon ik. Misschien had ze zin in een goed gesprek, ik tenminste wel. Tegenwoordig was er niemand meer die interessant was, waarvan ik de naam nog niet wist. Ik kon natuurlijk met de burgers gaan praten, maar zo gestoord was ik niet. Bah, met die dorplingen kon je gewoon geen normaal gesprek voeren. Ze stinken en vinden zichzelf heel zielig. "Bent u hier voor het feest?" vroeg ik, met ietwat enthousiasme in mijn stem.

Iwan Robbert Starks || Bakkerzoon || Baratheon

Nadat we inkopen op de markt hadden gedaan en die huis gebracht hadden liepen we met z'n vieren richting het kasteelplein. We waren er al vrij snel, aangezien ons huis er dichtbij lag. Als eerste merkte ik de mensen die zich verdrongen om één persoon te zien. Waarschijnlijk prinses Elizabeth, of haar zus. Mijn hart begon wat harder te slaan bij de gedachte dat ik zo Elizabeth weer kon zien. Even had ik het idee om gewoon door de mensenmassa heen te lopen en te zien wie het was, maar met mijn omvang en status hier in de stad leek het me geen goed idee. Mensen zouden me omver proberen te duwen, en zouden lelijke dingen roepen. Daarom liep ik ver naar achter, om aan de bijna lege tafel te gaan zitten. Om niet naar de mensen die aan het praten waren te kijken staarde ik naar het hout van de tafel. "Hé, kijk is wie we daar hebben!" ik herkende de stem, hij behoorde tot de zoon van de smid. Een misselijk gevoel ontstond er in mijn buik. Kunnen ze me dan ook echt nooit met rust laten? Er stoof gelach op uit de menigte. Ik bleef zitten, als ik ze negeerde hielden ze misschien op. Dat was totaal niet het geval. "Ik wist niet dat de koning varkens uitnodigde op zijn feest." Bram begon hard te lachen, de anderen begonnen knor geluiden te maken en gierden het uit van het lachen. Heel voorzichtig draaide ik me om. Mijn blik schoot over de mensenmassa om hulp te zoeken, maar iedereen keek naar de prinses. Een paar mensen die mij uit stonden te lachen, en mijn ouders waren nergens te bekennen. Ik drufde niks te zeggen of te doen, zo zenuwachtig was ik. Bram had een gemene grijns op zijn gezicht, en zag er goed uit. Hij was beter gekleed dan mij en had tenminste een goed figuur. Als Elizabeth moest kiezen tussen hem en mij, zou ze natuurlijk Bram kiezen. Mijn ogen gleden voor de tweede keer over het plein, op zoek naar een uitweg. Maar die was er niet. 

[ bericht aangepast op 8 jan 2013 - 7:23 ]

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Elizabeth Marique Baratheon - Prinses van Baratheon

Welke jurk wil u dragen vandaag mevrouw?" Ik keek even over mijn schouder naar Elena en glimlachte even uitgelaten.
"Mijn lievelingsjurk," Grinnikte ik en wandelde naar de grote kast waar ik de dieprode jurk uithaalde om hem te laten zien.
Terwijl mijn handen even over de kleine edelstenen gingen die er op bevestigd waren, fonkelden mijn ogen even van opwinding.
Het gebeurde niet erg vaak dat ik deze jurk aandeed, meestal alleen op feesten maar aangezien de oorlog er aan zat te komen, hadden we niet veel redenen om te feesten, wat ik eigenlijk erg jammer vond.
Om niet langer aan de oorlog te denken, hees ik mezelf in de jurk, wat overigens niet gemakkelijk was met het erg strakke korset.
Wie mooi wilt zijn, moet lijden, dacht ik grimmig en had een hekel aan de persoon die dat spreekwoord ooit had verzonnen.
"Kan je de jurk ook even dicht voor me doen?" Vroeg ik aan Elena en draaide me voor een tweede keer met mijn rug naar haar toe.
Het lastigste aan de mode van deze tijd, was dat je, hoezeer je het eigenlijk ook wilde, altijd hulp nodig had bij het aankleden.
Maar het was het waard aangezien je in de korsetten altijd het gewenste effect had.
Je zag er stralend uit en het liet de rondingen ook wat beter uitkomen, dus er was voor elk wat wil.
"Je gaat toch ook naar het feest?" Vroeg ik opgewekt terwijl ik mijn bruine krullen nonchalant over mijn schouder gooide zodat het niet vast kwam te zitten in de prachtige jurk. "Ik sta er op, het zal zo leuk zijn."
Aangezien het echt al een hele lange tijd geleden was dat we nog een feest hadden gegeven, keek ik er ook naar uit.
Voor heel even zou iedereen zijn angst vergeten over wat er ons nog te wachten stond en van de muziek, de drank en de gezelligheid kunnen genieten.
We hadden er goed aan gedaan om het te organiseren zo konden de burgers van Baratheon ook weten dat we hen niet verwaarloosden.
Ze konden drinken zoveel ze wilden, aangezien de koninklijke familie toch alles betaalde.
Als we dat niet zouden doen, zou er waarschijnlijk bitter weinig volk zijn aangezien er maar weinig mensen waren die alles echt konden betalen in deze tijd.
Daarbij, keek ik er ook erg naar uit om alle gezichten van de inwoners nog eens te zien.
Vele kende ik ondertussen al wel omdat het wel vaker gebeurde dat ik het kasteel verliet in een vermomming.
Mensen deden vaak ook anders tegen mij, alsof ik één van hen was en dat voelde soms wel erg goed als je dag in, dag uit in dezelfde sleur zat.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Amelia Iphigenia Lancaster || Northwode
Amelia werd met een barstende hoofdpijn wakker. Ze had niet zo laat mogen op blijven, gisteren. Nu was ze doodmoe, en vanavond zou er ook nog eens een feest plaatsvinden. Ze had geen idee hoe ze dat zou overleven.
De jonge vrouw had wel al een beetje genoeg van het kletsen met de andere adellijke dames op het kasteel, maar zin om afgezonderd en alleen in een huisje in de stad te gaan wonen had ze niet en ze kon ook maar beter gebruik maken van haar adellijke achternaam in plaats van alweer haar titel te verliezen en weer te beginnen met rondreizen, overvallen worden en aangerand te worden. Daar had ze wel een beetje genoeg van.
Amelia rekte zich on-damesachtig uit en stond uiteindelijk op. Het was vandaag haar taak om naar de markt te gaan om inkopen te doen. Misschien kon ze nog wat in de keuken rondhangen en helpen voor het feest van vanavond, aangezien ze helemaal geen zin had om over koetjes en kalfjes te praten met die kwetterende idioten van 'dames' die zichzelf veel te hoog achtten.
Haar handen streken over de fijne stoffen van de paar jurken die Amelia in haar kast had hangen, voordat ze dan toch voor een simpele, maar elegante jurk koos en begon met het korset dicht te snoeren.
In het begin was het meisje niet uitgeraakt aan alle veters, rokken en tierlantijntjes die in orde moesten gebracht worden, maar na een paar keer proberen hadden haar fijne vingers het systeem in die onmogelijke kleren gevonden en kon ze zich elke dag zonder enig gefluister van hoe ongehoord ze eruit zag vertonen op het kasteel.
Amelia nam haar trouwe mantel die ze graag aandeed tot een kleine spijt van haar niet mee; het was zomer en veel te warm om je zo te vertonen.
Ze doorkruiste de vele gangen van het kasteel om uiteindelijk in de keuken aan te komen, waar ze de dienstmeiden en koks een goedemorgen wenste, zich informeerde over de inkopen die ze moest meebrengen en daarna een mandje meenam om ze in te bewaren.
Amelia's ogen moesten even wennen aan het felle licht van de zon die ze waarnam wanneer ze het binnenplein betrad. Ze stak over, zo nu en dan gedag zeggend tegen het personeel, om naar de ophaalbrug te gaan.

[Dit is een slechte post. o.o

YES CAT, I KNOW I'M SICK, BUT YOU DON'T HAVE TO STAY GUARD ON MY LAP ALL THE TIME.

Sorry, maar ze stinkt. ]

---

help

Elena Sophia Collins
Prinses Elizabeth antwoord dat ze haar lievelingsjurk aan wil trekken en wandelt naar haar kast om daar haar dieprode jurk uit te halen. Ik let er niet heel erg op aangezien ik diep in gedachte ben verzonken over liefde en uithuwelijken en het beetje jaloezie dat ik voel als ik al haar mooie jurken zie. Ze hijst zichzelf in haar jurk, wat toch nog wat moeite kost vanwege haar korset en vraagt vervolgens of ik haar jurk dicht wil doen. Het duurt heel even voor haar vraag door me doordringt, waardoor ik een beetje traag reageer. Met licht blozende wangen loop ik snel naar haar toe terwijl ze haar bruine krullen over haar schouders gooit zodat die niet verstrikt raken in de sluitingen. Ondertussen vraagt ze of ik ook naar het feest ga. Ik begin met het dichtmaken van haar jurk. “Ik sta er op, het zal zo leuk zijn” zegt ze vervolgens voordat ik een antwoord heb kunnen geven op haar vraag of ik ook ga. Ik glimlach even. “Ja ik kom wel even langs, mits ik geen taken heb om te doen zoals de drankvoorraad aanvullen of rotzooi opruimen” antwoord ik. “Daarbij moet ik dan ook nog de tijd vinden om me een jurk uit te zoeken, niet dat dat veel tijd kost, en dan moet ik me nog omkleden.” Veel jurken had ik toch niet, dus veel tijd kon dat kosten, alhoewel… Een kleine keus is soms ook heel lastig, want allemaal heb je al vaak genoeg gedragen en sommige beginnen hier en daar ook slijtplekken te vertonen. Misschien moet ik weer eens wat sparen om te kijken of ik weer een keer een nieuwe jurk ergens kan kopen.

“Uw ontbijt staat op de tafel prinses Elizabeth” zeg ik als ik haar jurk heb dichtgemaakt. “Zijn er nog sieraden die u wil dragen?” vraag ik dan, zodat ik die alvast voor haar kan klaarleggen. Ik glimlach even vriendelijk naar haar terwijl ik wacht op haar antwoord. Misschien moet ze niet te veel sieraden dragen en zeker geen die erg opvallen. Er zitten altijd wel mensen bij die hun handen niet thuis kunnen houden en die zullen proberen haar sieraden te stelen. Sommige zullen succesvol zijn, vanwege hun ervaringen, andere zullen meteen gepakt worden omdat ze juist te weinig ervaring hebben.