Dante Florian Lunix
Hij lag nog steeds in het gras. Zijn buik deed teveel pijn om nu al op te staan waardoor hij de helpende hand van vrouwe Fox afsloeg. ‘U bent een dwaas,’ had ze gemompeld terwijl ze deze had aangeboden.
‘U bent gewond en toch liet u me aanvallen. Wat heb ik aan een trainer die niet goed voor zijn eigen lichaam zorgt? Straks geneest u niet goed en dat terwijl heel het volk op u rekent en ik ook,’ zei ze en aan de ene kant had ze wel gelijk, maar Dante was te koppig om dat toe te geven, als hij dat zou doen, zou hij alle lessen van zijn vader en de mensen uit Natoss beschamen. En daarbij, als dit een echt gevecht was geweest, had hij geen keus gehad en ook door moeten gaan. Hij vond de opmerking van vrouwe Fox erg brutaal, hoe durfde ze te twijfelen aan haar trainer, ze had het recht niet. Hij voelde het rond zijn middel warm worden, het bloed sijpelde langzaam door het verband en zijn shirt, waarschijnlijk was een van de hechtingen geknapt door de trap en was de wond weer verder open gegaan. Dat betekende dat hij weer een ritje naar de ziekenboeg mocht maken. Dante zou de stalmeester vragen of hij Ryu nog had gezien en anders of hij een van de paarden mocht gebruiken om naar de ziekenboeg te gaan, iets wat lopend erg lang zou duren en het trainingsveld lag best dicht bij de stallen, dat stukje kon hij nog wel lopen. Voorzichtig stond hij zelf op en leunde weer op zijn zwaard. Dante vervloekte zichzelf dat de bediende een wit shirt had klaargelegd en hij dat had aangetrokken. Normaal droeg hij graag wit, maar nu echt niet. De mantel sloeg hij beter om zijn lichaam, alsof hij het koud had, nee mensen uit Natoss hadden het niet zo snel koud, het was meer om zijn middel te bedekken.
‘Het is niks,’ reageert Dante nog een beetje geërgerd van haar opmerking. ‘Het is al lang behandeld door een arts en ik daardoor twee dagen op bed gelegen.’ Die trap had er voor gezorgd dat hij zich nog steeds misselijk voelde. Hij had met moeite een beetje brood naar binnen kunnen werken vanmorgen en dat was te weinig in compensatie met de dagen dat hij op bed had gelegen, toen was hij te zwak geweest doordat hij veel bloed had verloren. Zijn vader had hem ook zo’n dingen geleerd, je moest namelijk voor je mannen kunnen zorgen en dat betekende dat Dante verplichte lessen in het behandelen van wonden en ziektes had gehad. Nooit over het behandelen van zo’n grote wonden, maar hij wist wel wat hij moest doen als iemand zo’n wond had. Dante had het gevoel dat hij nog erg bleek zag en weinig energie had, dat werd weer vroeg naar bed en de bediende vragen om makkelijk te eten voedsel en een kopje warme soep. Ja, een kop warme soep, daar had hij nu zin in en dat kon hij goed gebruiken.
‘En als u toch blijft twijfelen aan uw trainer, is het misschien beter als u een nieuwe zoekt,’ zei hij en maakte aanstalten om naar de stallen te lopen.
Een RPG post voor het RPG: The Middle Age
Do it scared, but do it anyway.
