Waarschuwing: zeurtopic.
Ik heb een oppashondje, een Drentse Patrijs genaamd Doerak, en sinds een tijdje weet ik echt niet meer wat ik met hem aanmoet. Hij heeft zijn hart op de goeie plaats, maar de naam zegt het al... het is een echte boef. Hij is nog jong (ongeveer zes, zeven maanden uit mijn hoofd) en natuurlijk moet hij nog een hoop leren, maar inmiddels heb ik het gevoel dat het toch wel erg uit de hand loopt. 
Zo trekt hij ontzettend erg aan de riem als we wandelen. Dat is naar, want het is een ontzettend sterk beest en ik moet hem dus de hele tijd terugtrekken (met veel kracht) om te voorkomen dat ik niet met mijn snoet in de modder/op het pad beland. Ook luistert hij totaal niet naar me als ik hem roep, laat hij zich niet meer pakken als ik hem los laat lopen in het park (wat hij eigenlijk toch wel moet, om energie kwijt te kunnen) en vandaag rende hij zelfs pardoes het fietspad over omdat hij een andere hond gezien had aan de overkant. Hij springt tegen mensen op die dat helemaal niet willen, stoeit met honden aan de lijn en trekt me vaak de compleet andere kant op dan waar ik naartoe wil. Net, toen ik hem uit ging laten, kwam ik een oude vriend tegen en die vertelde me zelfs dat Doerak een reputatie heeft gekregen als onhandelbare hond; zelfs zijn eigen bazin zou hem niet kunnen houden.
Eigenlijk heb ik dus helemaal geen zin meer om voor oppas te spelen. Het is een lief beest, maar ik kan niet met hem lopen en ik heb geen zin om iedere keer als ik langs ben geweest nog een paar dagen met blaren op mijn handen te lopen (want ja, zo ver gaat het). Bovendien vind ik het rot dat ik Doerak de hele tijd pijn doe (want ik neem aan dat een ruk aan een halsband niet echt prettig voelt), terwijl ik echt geen andere oplossing weet die voor mij niet eindigt met een gebroken neus. Straks moet ik nog terug om hem te voeren en nog een blokje om te gaan, maar ja, ik kijk er dus wel tegenop. (no_chears)
Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.
