{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 1 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 14 jan 2013 - 18:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Begin: jullie zitten in een vergadering. De voedselvoorraad is bijna op en jullie moeten van het schip af, opzoek naar voedsel.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Mijn topics!

---

Your make-up is terrible

[mijn topics...]

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

Rebecca Morgan

Ik zuchtte voor de twintigste keer. Mij hoorde je niet klagen hoor, voor mijn part konden we hier nog uren blijven zitten. Zolang ik maar niet van de boot af moest.
Normaal gezien was ik al lang ongemerkt weggeslopen, maar deze keer zat ik aan de hele andere kant van de eetzaal. Te ver van de deur dus.
Met mijn tanden pulkte ik wat droge velletjes van mijn lippen af, tot het begon te bloeden. Met onschuldige ogen keek ik op, recht in de ogen van de persoon die tegenover me zat. Ik kon haar naam niet onthouden en dat was voor me nu ook niet bepaald belangrijk. Meestal zei ik toch “Dingetje” of iets in die aard.
Lekkend over de bloedende plek op mijn lip stond ik op. “Kijk schatjes, jullie mogen van mij hier nog zitten tot morgen. Maar ik blijf op het schip. Ik zal wel wat zombies gaan vermoorden.”
Ik schraapte mijn keel even en begaf me tot de deur. In mijn wandeling griste ik nog een vleesmes van een verdwaalde tafel af en ging de deur uit.
Ik had een of andere kattige opmerking verwacht. Zoiets als: “Zegt de persoon die altijd eten achterhoudt.”
Dachten ze nu echt dat hun welzijn me nog iets kon schelen nadat James voor mijn ogen opgepeuzeld was? Ik had die trut, die zich daar zat te bevredigen aan zijn darmen, er goed van langs gegeven en daarna een kogel door haar hoofd geboord. Recht door haar oog. En het voelde zo goed.
Ik wierp nog een laatste blik door het raampje en zwaaide schijnheilig naar binnen, daarna liep ik door de gangen, op zoek naar mijn eerste slachtoffer.
Volgens mij waren er nog een paar mensen niet op de vergadering en ik was waarschijnlijk weer de enige die dat doorhad.
Ik dwaalde steeds dieper het schip in, door de gangen. Meestal ging ik per verdieping, maar je kon nooit alle zombies die in het schip ronddwaalden vermoorden, het waren er gewoon te veel. Gelukkig was iedereen goed in ze ontwijken.
Nu moest ik zombies aantrekken, wat ik altijd deed met mijn uiterst aantrekkelijke lokroep. Ik zette mijn keel wijd open en begon de longen uit mijn lijf te schreeuwen. Volgens mij konden me zelfs aan de andere kant van het schip horen.
Ik hield mijn mes voor me uit, klaar om aan te vallen.

[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 12:30 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Xari Jarrett
Ik stond in een hoekje met mijn dolk te spelen. Die vergadering duurde nu al eeuwen. Ik had wel iets beters te doen dan hier te zitten vergaderen. Er was toch een simpele oplossing. Als het eten op is, zorg je voor nieuw eten, toch? Een meisje met zwart haar stond op. Haar lip bloedde. 'Kijk schatjes, jullie mogen van mij hier nog zitten tot morgen. Maar ik blijf op het schip, ik zal wel wat zombies gaan vermoorden.' zei ze hooghartig. Ze liep weg, en griste onderweg nog snel een vleesmes mee. Ik rolde met mijn ogen. 'Prima, dan zorg je maar voor je eigen eten. Je bent toch te gierig om het te delen,' mompelde ik zachtjes. Ze hoorde het niet, of ze deed alsof ze het niet hoorde. Ze liep langs een raampje en zwaaide nog even. Weer rolde ik met mijn ogen. Ik liep naar de groep toe. 'Kijk mensen. Ze heeft wel gelijk. Waarom zouden we hier tot morgen zitten? Er is maar één oplossing. Als het eten op is, zorg je voor nieuw. Dus, wie is er niet dapper genoeg om van het schip af te gaan en eten te zoeken?' Rustig kijk ik de groep rond. Het bleef stil. 'Nou, anders ga ik wel in m'n eentje hoor, geen probleem,' zei ik en draaide me om. Ik had echt geen zin om bij dit stelletje sukkels te blijven, die over alles moesten vergaderen. Dan ga ik wel alleen van het schip.

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

Elizabeth Destiny Harkness
Ik zuchtte. Dit zou ons uit elkaar halen. En met dit, bedoel ik alles. Als het eten opwas moesten we weer nieuw halen, maar op het land waren er veel meer zombies dan op de boot. Ik wist zeker, dat we daar allen zouden sterven. Eten... Ik had zo'n honger. Ik sprong op en greep de arm van de meid die alleen het schip af wou. Ik wou wat zeggen, maar ik werd tegengehouden door een gil. Het was Rebecca (ik was zeer goed in het onthouden van namen) die de zombies naar zichzelf toelokte. Ik kneep een oog dicht, die kon echt hard gillen. "Xari, we moeten bij elkaar blijven. Alleen is de kans op sterven vele malen groter." Ik zuchtte diep. "Dus ik ga wel met je mee." Oké, misschien was het dom, maar ik heb nooit gezegd dat ik slim was. We hadden eten nodig. Punt. Dus we konden het maar beter gaan halen.

---

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Rowan Ava Carter

Ik kijk met mijn grote ogen in mijn wat ingevallen gezicht recht in de ogen van Rebecca, met haar bloedende lip en zwarte lokken. Ik lijk al af en toe net een bange, stille ree met grote, blauwe ogen, hoewel ik dat niet echt ben. Ze staat ineens op. "Kijk schatjes, jullie mogen van mij hier nog zitten tot morgen. Maar ik blijf op het schip, ik zal wel wat zombies gaan vermoorden." zegt ze hooghartig. Ze loopt weg, en grist onderweg nog snel een vleesmes mee. "Prima, dan zorg je maar voor je eigen eten. Je bent toch te gierig om het te delen." mompelt een ander zachtjes en diegene loopt naar mij toe. Ik hou mezelf stil, zoals altijd.
"Kijk mensen. Ze heeft wel gelijk. Waarom zouden we hier tot morgen zitten? Er is maar één oplossing. Als het eten op is, zorg je voor nieuw. Dus, wie is er niet dapper genoeg om van het schip af te gaan en eten te zoeken?" Ik blijf stil, hoewel ik wel altijd mee ga en ze dat ondertussen wel moeten weten. Ik wil altijd van het schip af zodra ik daar de kans toe krijg. "Nou, anders ga ik wel in m'n eentje hoor, geen probleem." zegt ze en ze draait zich om. Een ander meisje springt ook op. Een gil, die van Rebecca, overstemt even alles en het doet pijn aan mijn oren.
"Xari, we moeten bij elkaar blijven. Alleen is de kans op sterven vele malen groter." Ze zucht diep. "Dus ik ga wel met je mee." Ik kom ook overeind, mijn lange, dunne gestalte maakt een enge, maar lichte en weinig opvallende schaduw op de vloer. "Ik ook." mompel ik vervolgens en ik lik wat over mijn lippen heen om deze te bevochtigen. Hierna ga ik weer snel zitten om niet de aandacht te trekken, want daar hou ik niet van. Ik ontwijk dat soort dingen tegenwoordig en blijf terug getrokken.

[Zou het niet handiger zijn als anderen even niet bepalen wat iemand anders doet, zoals stil zijn?]

---

Your make-up is terrible

[Ja, maar Rebecca was sowieso al aan het schreeuwen omdat ze zombies lokte.
Misschien wat handige informatie: zombies kunnen je horen en ruiken (vooral als je bloedt) maar niet zien. Ze kunnen ook rennen als ze echt achter je aan zitten, maar meestal wandelen ze gewoon.]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[ mijn topics]

---

Tell me, my friend. Have you ever danced with the devil in the pale moonlight?

[sorry dat ik dat deed dat iedereen stil bleef, maar ik ben echt slecht in lange posts schrijven, en ik probeer het echt niet te doen, maar ik vind het echt lastig. Ik zal er nog beter op letten ]

Xari Jarrett
Terwijl ik de kamer uitliep, pakte iemand m'n arm. Woedend draaide ik me om. Ik zag een meisje met lange, rode haren en felle blauwe ogen. Ze wou wat zeggen, dat zag ik meteen, maar iemand, waarschijnlijk Rebecca, zij was de enige die er niet was, gilde. Even bevroor ik, het klonk echt hartverscheurend. 'Xari, we moeten bij elkaar blijven. Alleen is de kans op sterven vele malen groter.' zei het meisje dat me vasthield. 'Ik weet het, maar ik heb honger en verder kan me niet schelen wat jullie doen,' zei ik. Het meisje zuchtte. 'Dus ik ga wel met je mee.' Even stond ik met mijn mond vol tanden. Meende ze dat nou? Voor ik kan antwoorden, staat een ander meisje op. Ze is ontzettend dun, en heeft lange, blonde haren. 'Ik ook,' mompelde ze. Ik staarde haar aan. Zij?! Dat had ik nooit verwacht. Ik schudde mijn hoofd van ongeloof. 'Dankjewel,' mompelde ik zachtjes. Als het moest, zou ik wel alleen van het schip gaan, maar ik ging toch liever met anderen. Ik keek naar de twee jongens, die nog niks hadden gezegd. 'Gaan jullie ook mee? Of blijven jullie hier? Er moet wel iemand hier blijven. Rebecca kan het niet helemaal alleen af,' zei ik terwijl ik ze aankeek, met een iets zachtere blik dan net. Blijkbaar gaven we meer om elkaar dan sommigen, in ieder geval ik, wilde toegeven.

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

Elizabeth
Eigenlijk vond ik Rebecca wel dom. Vechten met zombies, oké. Maar ze had iedere zombie op het schip zichzelf laten horen. Al was ze misschien wel sterk, zoveel was echt téveel. "Xari, Rebecca kan niet meer geholpen worden," vertelde ik haar. De jongens bleven stil. Ik zuchtte en zei dus maar: "Laten we gaan." Ik liep terug naar de tafel en pakte mijn hakbijl er van af. Snel keek ik of ik mijn dolk nog had en duwde de deur zachtjes open. "Eten, we komen eraan," fluisterde ik. Persoonlijk wou ik weten hoe het met Rebecca ging, maar het was te gevaarlijk om te kijken. Door haar gegil waren wel alle zombies naar haar toegegaan en waren er nauwelijks zombies, dacht ik. We zouden vast wel veilig aankomen op het land. Ja, het aankomen was geen probleem. Het eten verzamelen en overleven, wel. Ik zou veel loever doodgaan in vrede, dan doodgaan en een zombie worden, dus dat ging ik ook niet riskeren.

---

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Rebecca Morgan

De eerste zombie strompelde al de hoek om. Haar voet sleepte ze schuin achter zich aan en het leek of haar enkel gebroken was. Haar kaak leek uit de kom te zijn, aangezien haar mond onnatuurlijk ver open hing en haar onderste lip was weg, waardoor haar tandvlees goed te zien was.
Ik stak mijn mes voor me uit en stormde met tranen in mijn ogen vooruit. Ik hakte met al mijn kracht op haar hoofd in, na drie klappen was ze eindelijk echt dood.
Al deze klappen, al deze zombies die nu dood waren waren voor James.
Ik weet dat dit roekeloos was - vorige keer was ik op het nippertje aan de dood ontsnapt - maar dit was de niet de eerste keer dat ik dit deed. Trouwens, als ik dood was, wie zou me missen? Voor wie leefde ik nog? Juist. Niemand. En daarbij, als ik het niet deed, deed niemand het.
Het leek me een beter idee om te gaan staan op een plek waar ik sneller weg kon; naast de nooduitgang.
Ik zette mijn keel weer open en schreeuwde: 'Kom dan, lelijke mormels. Ik wil jullie net zo graag dood als jullie mij. Kom dan! Deze is voor James!'
Ik hakte op de tweede zombie in. Hij viel neer, maar was volgens mij niet dood. Het maakte ook niet uit. Ik kon hier niet blijven staan.
Ik drukte mijn rug tegen de nooduitgang aan en stampte nog eens hard met mijn voet op de grond.
Mijn lip bloedde nog steeds. Dat was geen slimme zet van me geweest, maar ik kom het gewoon niet helpen. Ik kon er niet tegen als er velletjes aan mijn lip hingen. Ik schraapte mijn keel. Ik hoorde ze allemaal al aankomen. Traag en onder hun luid gemurmel. Langs beide kanten.
Oké, misschien was dit toch niet zo'n goed idee geweest, maar daar was het nu te laat voor.
Ik klemde mijn kaken op elkaar en begon op alle zombies in te hakken, een voor een.

[ bericht aangepast op 30 dec 2012 - 17:59 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Xari Jarrett
'Xari, Rebecca kan niet meer geholpen worden,' zei Elizabeth. Ze zuchtte. 'laten we gaan,' vervolgde ze en pakte haar hakbijl. Ik knikte en liep achter haar aan door de deur naar het dek. Ergens op de achtergrond hoorde ik het gehak van Rebecca op de zombies en ik huiverde even. Ik hield er niet van om tegen zombies te vechten. Ik vond ze altijd zo griezelig menselijk. Daarom ging ik ook liever eten halen, hoewel we dan ook regelmatig zombies tegenkwamen. Met mijn dolk was ik nou niet bepaald in een heel groot voordeel, maar tot nu toe had ik mezelf goed gered, vond ik zelf. 'waar gaan we heen?' vroeg ik Elizabeth. 'het lijkt me het slimst als we zo snel mogelijk weer terug zijn.' Dat was sowieso basisplan, buiten was het donker en kil en overal konden zombies lopen. Gelukkig waren we met z'n drieën, dat zou het iets makkelijker maken, hoopte ik. Ik pakte mijn dolk uit zijn schede die op mijn heup hing. Hij was oud en roestig, maar abnormaal scherp. Ik was er blij mee. Het zat vol met herinneringen aan mijn vader, moeder en mijn zusje. Mijn vader had zichzelf hier mee gedood, en daarna had ik hem van mijn moeder afgepakt vlak voordat zij het ijskoude water insprong, samen met mijn zusje. Even kneep ik mijn ogen dicht, ik zag haar lange, bruine haar nog zweven door de lucht. Ik zag hoe ze tegenstribblede, hoe mijn moeder haar stevig vasthield. Ze wou niet alleen zijn in het hiernamaals, dat wil niemand. Dan is het nog beter om te blijven leven. Hoewel, hier was het ook niet meer zo plezierig.

[ bericht aangepast op 30 dec 2012 - 22:09 ]

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube

[Willen jullie alsjeblieft rekening houden met de 8 regels, anders is het topic te snel vol. Ik weet dat dat soms moeilijk is, maar probeer dingen zoals gedachten, omgeving te beschrijven, dan lukt dat wel.]

[ bericht aangepast op 30 dec 2012 - 20:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[oepsie, ik verwarde de regels denk ik... Klinkt dat raar? ik zal hem wel aanpassen ]

---

"Let's say I meet an alien, who, lucky enough, could speak English" - Vsauce, Youtube