Isabella Elizabeth Espinoza:
Ik glimlachte zwak en ik voelde me nu wel gerust. Alles kwam gewoon goed, met mij, met ons, met iedereen. Het kalmeerde me toen Finn mijn buikje wreef en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. 'Jij bent zeker lief, Emily' zeg ik lief en streelde haar wangetje liefdevol, waardoor ze even kirde en in mijn armen wou liggen. Ik pakte even van Finn over en legde ik een baby-houding. Waardoor ze gelijk een beetje gaapte en zich veilig voelde. 'Weet je waar ik zin in heb, in jou' zeg ik lief en kijk Finn aan. Ik gaf hem een kus op zijn lippen en kijk hem weer in zijn bruine ogen aan. 'Misscien wil je wel even mij maseren of dat we samen in bad gaan en dan mijn rug masseren' zeg ik nadenkend, waardoor ik een grotere glimlach op mijn gezicht kreeg. Dat zou even lekker zijn en ontspannend. Door Finn strelingen gin de buikpijn een beetje weg en voelde ik me helemaal gerust. Ik moest niet meer boos zijn op Kurt, dan kwam het ook allemaal niet meer goed. Ik wou niet boos zijn op hem, hij was mijn beste vriend en ik hield heel veel van hem. Maar het was eigenlijk ook wel logisch en realistisch. Kurt en ik zaten elke dag op elkaars lip en zagen elkaar elke dag en spraken elkaar elke dag. Dan werd je op een gegevend moment echt gek van elkaar en kreeg je ruzie. We konden gewoon niet zonder elkaar en Kurt had volgens mij al een slechte dag, dus was hij ook gewoon prikkelbaarder net als ik. We moesten even iets vooronszelf doen en even rusten en genieten van onze mannen. Emily doezelde langzaam in slaap, waardoor ik glimlachte. Gelukkig was er helemaal niets met Emily. Ze at goed, ze sliep goed, ze speelde goed en ze had liefdevolle ouders die goed voor haar zorgden. Ik stond op en legde haar in haar tweede kleine bedje, die ook in onze kamer was. En dekte haar goed in, zodat ze niet kon vallen of iets. Dan konden Finn en ik even een lekkere bad nemen. 'Zullen we samen in bad gaan, dan kan je mijn lichaam even masseren' zeg ik lief en liep weer naar Finn. Dat vond hij altijd zo leuk om mijn lichaam overal aan te raken.
Blaine Anderson:
'Je gaat naar de huisarst, punt uit' zeg ik streng, nadat hij dat zei. Ik keek hem bezorgd aan, amar toch streng. 'Kurt, je bent ziek en ik geef om je. Wat denk je dat ik je hier laat liggen en dat het iets ergs word. Ik maak me zo'n zorgen om je en je gaat gewoon' zeg ik en kijk hem doordringend aan. 'Ookal, moet ik je meesleuren, je gaat' zeg ik vervolgens en zuchtte. 'Je hebt niets verpest, Bella begrijpt het heus wel. Je bent al niet lekker en dan ga je zo doen. Het uit je gevoelens dat je gewoon niet lekker bent. Het komt goed met jullie vriendschap, gewoon nu even met rust laten en even jezelf verzorgen en daarna kunnen julie goed praten en is alles goed met jullie' zeg ik vervolgens lief en drukte een kusje op zijn voorhoofd. Ik fronste en voelde met mijn hand op zijn voorhoofd. Hij had koorts en bekeek hem even. 'Je hebt koorts, Kurt en je ziet bleek' zeg ik bezorgd en leg hem nu voorzichtig op bed. Ik deed zijn sjaal af en zijn sokken. Vervolgens zijn broek en dekte hem goed in, in het dekens. Ik stond op en deed snel een schone shirt aan en een broek, daarna sokken en deed mijn haar even slordig. Ik pakte een washandje met koudwater en liep vervolgens terug naar Kurt. Het koude washandje legde ik op het voorhoofd van Kurt en ging op het bedrand zitten en kijk hem aan. 'Dit is niet goed' mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen Kurt en dacht even diep na. Wat ik beter kon doen.
One Who Travels A Higher Path.
