Rpg ~ A trip around the world '2' - Speeltopics

A trip around the world is een actie die georganiseert werd voor jongeren die thuis ondankbaar zijn voor hun familie,dankzij deze actie kunnen ze inzien dat er veel meer mensen zijn met grotere problemen dan een gebroken nagel of een video game die ze niet mochten hebben. 10 jongeren uit Londen mochten mee en kunnen een stukje Zuid-Amerika,Europa ,Afrika en Oceanië zien.Ze zullen hun luxe moeten missen en hard moeten werken om de trip te mogen meemaken,ookal is het tegen hun zin of niet.
De begelijders kennen de problemen van de jongeren ,maar al te goed en proberen hen te laten inzien dat hun leven toch niet zo slecht.

5 meisjes [5/5] VOL !
-Amarante Fillipine Sympantos Kwijt
-Andrea Maddelyn Laurens Curlies
-Dani Kelly ScarsAgentP
- Marybelle MooreBlueHope
-Sierra Kayla NevarezAria

5 jongens [5/5] VOL !
-Grayson Calvin Meyers
- Nathan Finny HarriesAdores
- Nathaniel Christoper Raphael CampbellBlueHope
- Aiden Samuel WaldHurtedHeart
-Andrew Cole quin98

4 begeleiders [4/4] VOL !
-Maxwell Scotish ~Nyan
- Annabelle (Annabel) Rose MillerMimsi
-Liam Levy MooreMoffat
-Caitlynn Lianne Bushwell xClove

Regels
Reserveringen blijven 24 uur staan.
~Ruzies alleen IC
~OOC tussen haakjes
~Het liefst mensen die wat vaker online zijn en mee hebben gedaan aan meer dan 3 topics (ervaring)
~als je niet meer wil meedoen met deze Rpg meld het dan even aub
~Naamsverandering melden
~Speel niet voor een ander
~ +16 is toegestaan ,maar hou het netjes aub !
~Geen one liners minimun 3 regels .
~Begrijp je iets niet of zijn er vragen gb mij dan
INFO STORY !

De jongeren hebben de bootreis gedaan en zitten nu dus in Canais een haven stadje.
Op hun campeerplaats zijn de tenten al uitgestalt en zitten ze nu aan het kampvuur.Helaas is al 1 van de jongeren naar huis gegaan.

[ bericht aangepast door een moderator op 31 dec 2012 - 15:59 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Sierra Nevarez
Het duurt niet lang voordat hij zijn vinger weer uit me haalt. Ik voel zijn hand door mijn haren glijden, zijn lippen op de mijne. Ergens ben ik me heel goed bewust dat we iets vergeten zijn, dat dit zo ontzettend fout is wat we aan het doen zijn, maar ik kan er niet op leggen wat of waarom. Op dit moment voelt het alsof het de juiste beslissing is, de juiste keuze en dat vind ik prima.
Ik hap naar adem wanneer hij bij me binnen glijd en zachtjes begint te stoten. Glimlachend kijk ik hem aan, haal mijn handen kort door het zachte zand en laat mijn hand over zijn borstkas glijden. Mijn lippen plaats ik in zijn hals om zo de kreunen te smoren en zuig er, bijt zachtjes en laat ze langzaam naar zijn sleutelbeen glijden.
Het maanlicht dat op ons straalt, zorgt ervoor dat Liam zijn huid er bijna betoverend uitziet, streel met mijn hand langs zijn wang en plaats mijn lippen ietwat ruw op de zijne, tik met mijn tong tegen zijn tanden aan en plaats mijn handen in zijn nek.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Liam Levy Moore

Haar glimlach doet me smelten en ik kan hem alleen maar beantwoorden met eenzelfde. Ik voel haar vingers over mijn borstkas glijden en het lijkt wel of ik in brand sta. Mijn hart gaat sneller kloppen bij haar aanrakingen en mijn hoofd begint af en toe te duizelen van de opwinding. Een rilling loopt over mijn rug wanneer ze haar lippen in mijn hals plaatst en ik hoor de kleine kreuntjes die ze probeert te verbergen voor me. Ik moet zelf ook even kreunen wanneer ze in mijn hals bijt en sluit genietend mijn ogen.
Wanneer ik haar hand op mijn wang voel, leg ik mijn hand op de hare en verstrengel onze vingers. Ik open mijn mond wanneer ik haar lippen ruwer op de mijne voel, en krul speels mijn tong om de hare. Ik laat mijn handen over haar armen strelen en zo naar haar middel. Ik leg mijn armen om haar middel en trek haar dichter tegen me aan. Mijn heupen bewegen op een vast ritme tegen de hare aan en ik voel me enorm opgelucht, nu ze weet dat ik haar leuk vind, en zelfs meer. Ik kreun zachtjes haar naam en trek haar iets dichter tegen me aan.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Sierra Nevarez
Ik glimlach wanneer hij zijn vingers met de mijne verstrengeld en huiver van genot wanneer hij met zijn andere hand over mijn arm streelt en deze zo, langzamerhand zich een weg naar mijn middel vestigt.
Wanneer hij zich dichter tegen me aan duwt met zijn armen, verlaat een kreun mijn lippen en kijk kort naar de heldere sterrenhemel boven ons. Het is werkelijk prachtig, bijna onbeschrijfelijk zo mooi en voor het eerst heb ik geen spijt dat ik eerder naar huis heb proberen te gaan, want ik zou niets willen ruilen voor dit moment zo perfect dat het in feite is. Wanneer ik hem mijn naam hoor kreunen, kijk ik hem opgewonden aan en haal mijn hand door zijn haren heen, breng het in een nog verwilder model dan dat het al is.
"Liam," mompel ik zijn naam zachtjes terug en sluit mijn benen om zijn middel heen om hem zo nog dieper in me te voelen. Ik beweeg mijn heupen mee op zijn tempo en probeer hem zodoende zelfs iets te versnellen.
Mijn lippen vinden zich ondertussen alweer een weg naar zijn sleutel been en laat hem langzamerhand terug naar zijn mond glijden waar ik mijn lippen passievol op de zijne druk en zachtjes op zijn lip bijt. Mijn handen laat ik werkelijk overal glijden, volg de contouren van zijn lichaam en til mijn heupen gedurende die tijd nog iets op.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Liam Levy Moore

"Liam."
Ik zucht wanneer ik haar haar greep om mijn middel voel verstevigen en zo dieper in haar kom. Ook merk ik dat ze het tempo wat versnelt en ga er rustig in mee. Overal over mijn lichaam lijken haar handen wel te zijn en telkens lijken ze een branderig spoor achter te laten.
Ik voel haar heupen dichter tegen de mijne en merk dat mijn hoogtepunt nadert. Ik breng mijn hand naar haar kruis en stimuleer haar zachtjes terwijl mijn lippen de hare weer opzoeken. Ik verhoog het tempo van mijn heupen nog wat en steun iets meer op haar lichaam terwijl ik over haar gevoelige plekje streel.
Dames eerst, zo galant ben ik wel dat haar genot me voorgaat. Haar naam rolt enkele malen over mijn lippen en ik sluit opgewonden mijn ogen. Ook mijn ademhaling versnelt, net als mijn hartslag en mijn hoofd begint te duizelen wanneer mijn hoogtepunt nog meer nadert.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Sierra Nevarez
Aan Liam zijn versnelde ademhaling kan ik al snel opmerken dat zijn hoogtepunt eraan zit te komen. Een tevreden grijns siert mijn lippen totdat een plotselinge kreun mijn lippen verlaat en ik merk dat Liam zijn hand niet meer in de mijne is, maar hij zijn weg gevonden heeft naar de meest gevoelige plek van heel mijn lichaam. Ik voel mijn hart hevig tekeer gaan, bijna protesterend te noemen en vraag me af of dit wel helemaal gezond is.
Voorzichtig begint hij me te stimuleren, vindt hij mijn lippen en drukt deze teder op de mijne - veel zachter dan ik gewend ben de laatste paar minuten, maar ondanks dat zeker niet onprettig. Ik beantwoord zijn kus om zo ook de opkomende kreunen te smoren en laat mijn handen over zijn lichaam glijden, laat ze uiteindelijk door zijn haren glijden en kijk hem opgewonden aan. Zijn ogen zijn gesloten, hoor hem mijn naam kreunen wat me des te sneller naar mijn hoogtepunt brengt en beantwoord hem terug.
Met het laatste beetje verstand dat ik nog in mijn lichaam heb, span ik mijn spieren nog eenmaal samen en druk mijn tanden zachtjes in zijn hals wanneer ik zijn naam kreun. Hierna plaats ik mijn hoofd in mijn nek en sluit mijn ogen, til mijn heupen nogmaals op voor het laatste effect, merk hoe ik mijn hoogtepunt nader, een rilling glijdt er langs mijn ruggengraat heen. Nog een laatste kreun verlaat mijn lippen voordat ik me onderuit laat zakken en mijn hoogtepunt bereik, een overweldigend gevoel door mijn lichaam heen raast en mijn spieren zich verslappen. Een diepe zucht verlaat mijn lippen, een kleine glimlach op mijn gezicht en mijn borstkas hevig op en neer gaand.

[ bericht aangepast op 2 jan 2013 - 22:34 ]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Liam Levy Moore

Ik voel haar spieren nog een laatste keer opspannen en mijn naam kreunen. Hierna merk ik dat ze trillend klaarkomt. Ook ik bereik mijn hoogtepunt en nog snel leg ik mijn armen om haar middel om haar steun te bieden zodra ze in het zand neerzakt. Met een zucht sluit ik mijn ogen en laat een hemels gevoel me overvallen.
Ik merk dat ik ook mijn kracht verlies en half op, half naast haar laat ik me in het zand neerzakken. Langzaam open ik mijn ogen en kijk haar aan. Zacht druk ik mijn lippen op de hare en verstrengel onze vingers.
"Dat was..." zucht ik.
Er bestaat geen woord om deze zin af te maken, en volgens mij beseft ze dat ook. Op de tast ga ik op zoek naar onze kleren en reik haar alvast haar shirt aan.
"Voor als iemand ons komt zoeken," fluister ik zacht.
Met mijn vrije hand streel ik door haar haren en nog half hijgend kijk ik haar aan.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Sierra Nevarez
Een ontspannen gevoel glijdt er door mijn aderen heen en een zucht verlaat mijn lippen wanneer ik merk dat ook Liam zijn hoogtepunt bereikt heeft. Nog met ogen gesloten voel ik hem op me neerzakken, zijn handen nog steeds rondom mijn middel, laat een brandende plek achter. Glimlachend kijk ik hem aan, merk dat zijn ogen nog gesloten zijn en wanneer hij naar mijn hand tast, geef ik deze aan en vlecht onze vingers samen. Wanneer hij zijn ogen opent, drukt hij zijn lippen zacht op de mijne.
"Dat was.." Ja, dat was het inderdaad. Ik kan zelf ook nog niet helemaal beoordelen hoe het was, maar één ding moet ik toegeven: Dit had ik zeker niet achter dé Liam Moore gezocht die ik de eerste dag van dit rotkamp ontmoette. Het was beter dan ik had verwacht, velen malen beter. Misschien dat het de plek is, het idee erachter dat het spannend maakt, ik weet het niet, kan het nog niet helemaal beseffen dat we het echt gedaan hebben. Hier. Op het strand, met de groep slechts een aantal tientallen meters van ons verwijderd. Ergens vraag ik me af of ze ons gehoord hebben, maar dat zal wel niet.
"Inderdaad," geef ik hem als antwoord, merk dat mijn ademhaling gewoon weer regelmatig wordt en haal een hand door mijn haren heen. Ze zitten verwilderd, laten heus wel blijken dat ik niet zomaar even op het strand gelopen heb.
Wanneer hij mijn shirt naar me uitsteekt, pak ik deze aan en leg deze kort over mijn buik heen, te lui om deze nu alweer aan te trekken. Het koude briesje dat langs me glijdt, zorgt ervoor dat het klamme gevoel al snel wegtrekt.
"Voor als iemand ons komt zoeken," Ik kijk pas echt op als hij zijn hand door mijn haar laat gaan en knik dan instemmend, grijp naar mijn ondergoed en trek dit al liggend aan. Eigenlijk wil ik zeggen dat als iemand ons komt zoeken, dat dan jammer is, maar toch houdt iets me tegen.
"Ik denk niet dat ze mijn gezelschap zo snel zullen missen hoor." Ik ben namelijk niet de meest gezellige persoon en houd me liever afstandig van die rotgroep. Ik draai mijn lichaam zodoende om, zodat ik hem makkelijker aan kan kijken, kijk kort naar onze verstrengelde vingers.
"Zullen we maar gewoon zeggen dat we een rondje zijn gaan wandelen of zo?" vraag ik dan aan hem, welk excuus we gaan gebruiken en haal mijn hand door zijn verwilderde haren heen om het enigzins in model te krijgen.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Liam Levy Moore

"Inderdaad. Ik denk niet dat ze mijn gezelschap zullen missen hoor."
Ik kijk haar even aan en besef dat ik het wel zou missen. Maar dat zeg ik natuurlijk niet luidop.
"Zullen we maar gewoon zeggen dat we een rondje zijn gaan wandelen ofzo?"
Ik denk even na.
"We kunnen ook gewoon zeggen dat we zijn gaan zwemmen," zeg ik met een blik op haar haren, waaraan wel duidelijk te merken is dat ze nat zijn geweest.
"Maar wandelen is ook goed voor mij."
Glimlachend kijk ik haar aan en ga zelf ook op zoek naar mijn kleren. Ik trek alvast mijn boxershort weer aan, maar laat de rest nog even naast ons liggen. Mijn blik glijdt nog een keer over haar lichaam en ik kijk haar in de ogen aan.
"Je bent mooi," zeg ik zacht.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Sierra Nevarez
"We kunnen ook gewoon zeggen dat we zijn gaan zwemmen," Ik kijk toe hoe hij zijn ogen op mijn natte haren richt en dat is niet het enige, wanneer mijn hand over mijn shirt glijdt, kan ik ook niet bepaald zeggen dat deze droog is. Ik knik, dat klinkt ergens toch wel beter, wezen zwemmen, in het water gevallen, iets in die trend. Dat zou een stuk geloofwaardiger overkomen, misschien zou het ook kunnen verklaren dat mijn haar vreselijk verwilderd zit. Niets is meer te zien van het stijlen haar waar ik vanochtend nog zo mijn best op heb gedaan.
"Maar wandelen is ook goed voor mij." vervolgt hij zijn woorden dan, wil mij eigenlijk alweer gelijk geven. Misschien omdat hij weet dat ik meestal te koppig ben om toe te geven aan andermans ideeën, maar deze keer zit hij juist.
"Nee, laten we maar doen dat ik in het water gevallen ben," grinnik ik dan. Ik heb toch een paar drankjes op, het zal niemand verbazen als ik mijn evenwicht niet kon houden en zo, ondanks dat ik het zelf niet wilde, in het frisse water ben belandt. Het klinkt ergens best overtuigend, vind ik zelf.
"Je bent mooi," zegt hij dan. Mijn blik glijdt van zijn borstkas naar zijn gezicht, blosjes staan op mijn wangen geschreven. Ik grijp naar mijn voorhoofd en wrijf in mijn ogen voordat ik ze weer in het zand laat vallen en zijn hand zoek om deze te verstrengelen. Ik vraag me af hoelang we al weg zijn, zou de groep het merken?
"Niet overdrijven hoor." grinnik ik en doe een poging om rechtovereind te gaan zitten. Vlug trek ik mijn shirt over mijn hoofd heen, verroer me niet en staar naar het water, trek mijn benen op. Nog steeds heb ik zijn hand vast en streel met mijn duim over de rug van zijn hand heen, kijk hem bestuderend aan.
"Eigenlijk zou ik hier best kunnen blijven. Niet terug naar de groep, maar gewoon op het strand, zonder dat mensen aan mijn hoofd zeuren dat ik mijn spullen laat rondslingeren en zo." geef ik eerlijk toe, "hoelang zijn we al weg, denk je?"

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Liam Levy Moore

"Nee, laten we maar doen dat ik in het water gevallen ben."
Ik frons even, maar moet dan toch lachen, dat ze een keer toegeeft aan een ander. Ergens doet het me speciaal voelen. Het lijkt net of we nooit gekibbeld hebben, of wat dan ook.
"Niet overdrijven hoor," gaat ze dan in op mijn compliment.
Ik besluit er niet op in te gaan, niet willend het mooie moment te verpesten.
"Eigelijk zou ik hier best kunnen blijven. Niet terug naar de groep, maar gewoon op het strand, zonder dat mensen aan mijn hoofd zeuren dat ik mijn spullen laat rondslingeren enzo. Hoeland zijn we al weg, denk je?"
Ik haal mijn schouders op.
"Een uurtje, anderhalf uurtje?" gok ik.
Ook ik trek mijn shirt over mijn hoofd en kijk even met een grijns naar haar rokje, dat naast me ligt.
"En ik zal dan wel zeuren tegen je, als je wil. Hier, ruim je kleren op, in godsnaam," zeg ik plagerig.
Ik leg mijn armen om haar middel en trek haar tegen me aan zodat ik mijn lippen lachend op de hare kan drukken. Grinnikend kijk ik haar in de ogen en laat mijn vingers even door haar haren strelen.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Sierra Nevarez
Ik kijk toe hoe hij zijn schouders ophaalt en tuur hierna al snel weer naar het water, zie hoe de machtige golven het zachte zand bereiken en daar oplossen in enkel wat schuim.
"Een uurtje, anderhalf uurtje?" gokt hij dan. Aan de hemel kan ik niet eens inschatten hoe laat het is, omdat de maan al ver bovenaan reikt en ons een blauwachtige gloed geeft, het net nog licht genoeg maakt om iets te kunnen zien. Een uurtje. Ik vraag me af of ze ons al aan het zoeken zijn, hoewel ik ergens toch denk van niet. Misschien dat het komt omdat ik nou niet bepaald aardig ben geweest tegen de rest en ik vaak genoeg heb gezegd dat ze me met rust moeten laten, dat het zo erg is geworden dat ik nauwelijks opval, maar voor Liam is het anders. Het zou toch snel genoeg opgemerkt worden als er een begeleider langer dan een uur weg is?
Toch probeer ik me van deze gedachten te verzetten, geeft het me hoofdpijn en kijk ik toe hoe hij mijn rokje beetpakt.
"En ik zal dan wel zeuren tegen je, als je wil. Hier, ruim je kleren op, in godsnaam," zegt hij dan en kan ik het niet laten om te lachen. Meteen pak ik het rokje aan en voel zijn armen dan over me heen slaan, zijn lippen op de mijne.
"Nou, sorry hoor." geef ik dan als antwoord, mijn stem een tikkeltje verwaand klinkend en rol overdreven met mijn ogen. "Ik was van plan om zo terug te lopen naar de groep." Doe ik vrolijk met hem mee en kijk hem grinnikend aan, por hem zachtjes in zijn buik en druk mijn lippen nog kort op de zijne.
"Denk niet dat ook maar iemand daar iets raars achter zal gaan zoeken?" zeg ik hierna overdreven met een vragende ondertoon.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Liam Levy Moore

"Nou, sorry hoor. Ik was van plan om zo terug te lopen naar de groep."
Lachend kijk ik haar aan en leg mijn hand in haar hals om haar te verhinderen de kus te snel af te breken.
"Denk niet dat ook maar iemand daar iets raars achter zal gaan zoeken?"
Zo serieus mogelijk doe ik alsof ik over een antwoord nadenk.
"Je kan doen dat een goudvis je rok had opgegeten ofzoiets."
Grinnikend kijk ik haar aan en trek zelf mijn shirt ook weer aan, dat inmiddels zo goed als droog is.
"Wil je teruggaan?" vraag ik zacht.
Ik laat mijn vingertoppen over haar arm strelen en kijk haar gefascineerd aan. Nog steeds bewonder ik hoe het maanlicht haar omtovert tot een sprookjesfiguur.
"Of verderwandelen? Jij mag kiezen."

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Sierra Nevarez
Ik zie hem me serieus bekijken, waardoor ik moeite heb om mijn lach in te houden en bijt zachtjes op mijn lip, staar naar mijn blote voeten voordat ik weer opkijk wanneer ik zijn stem hoor.
"Je kan doen dat een goudvis je rok had opgegeten of zoiets." Ik moet lachen door zijn woorden en knik instemmend. Ja, dat klinkt echt als een goede oplossing en dan zullen ze waarschijnlijk niet denken dat ik de persoon ben die gedronken heeft, maar Liam. Echt een geweldige dekmantel hoor.
"Ja en dat jij me dan uit het water gered hebt van die grote, boze, goudvis?" vul ik zijn woorden dan al grinnikend aan en wroet met mijn tenen door het zachte zand heen. Toch doe ik enigzins de moeite en trek dan uiteindelijk toch mijn rokje aan, rits de rits, die aan de zijkant zit dicht.
"Wil je teruggaan?" vraagt Liam dan zachtjes. Ik krijg kippenvel wanneer hij met zijn vingertoppen over mijn arm streelt, voel een rilling over mijn rug glijden. Ondanks niet van de kou, het voelt fijn, beter dan ik verwacht had. Liam en ik, zo samen. Op deze manier. Onverwacht, dat wel. Ik had nooit verwacht dat het me in eerste instantie zou lukken en nu ik er eenmaal ben, lijkt het plan helemaal de mist in te zijn gelopen. Weet niet eens of ik nog wel het lef en de kracht heb om het door te zetten. Vandaar dat ik zijn hand voorzichtig beetpak en onze vingers verstrengel.
Ik schud meteen mijn hoofd op deze vraag. Nog steeds omdat ik de groep haat, een oprechte hekel aan ze heb en absoluut niet terug wil. Eigenlijk het liefst zo ver mogelijk van hen allemaal wegblijven. Ik wilde zo graag dat we al in Spanje waren, dat we misschien langs mijn eigen stad kwamen en ik wat plekjes kon laten zien.
"Of verderwandelen? Jij mag kiezen." Ik sta dan op, uit het niets eigenlijk en moet moeite doen om mijn evenwicht te vinden. Ik steek mijn hand behendig naar de jongen voor me uit en weet nou niet bepaald of dit een goede zet is en of ik, als hij zich werkelijk aan me omhoog trekt, ik dat op dit moment wel kan houden.
"Verder wandelen, mijlenver." zeg ik, het klinkt nogal dromerig bedenk ik me dan waardoor ik om mezelf moet lachen, "gewoon nog niet terug naar de groep. Daar heb ik echt geen zin in." geef ik met een gemeend glimlachje toe.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Moffat --> Galinda]

Liam Levy Moore

"Ja en dat jij me dan uit het water gered hebt van die grote, boze, goudvis?"
Lachend knik ik.
"Dat kunnen we ze wijsmaken."
Ik kijk op wanneer ze rechtstaat en neem glimlachend haar hand in de mijne wanneer ze die naar me uitsteekt, al krabbel ik zelf recht, aangezien ze gewoon weer zou neervallen als ik op haar kracht zou rekenen.
"Verder wandelen, mijlenver. Gewoon nog niet terug naar de groep. Daar heb ik echt geen zin in."
Lachend kijk ik haar aan.
"Je houdt niet zo van mensen, is het niet?" vraag ik licht plagend.
Ik geef zelf toe dat er niet veel in de groep zit. De meesten zeuren de hele tijd, of zeggen zelfs niets, en daar is niet veel mee aan te vangen. Ik neem een kort aanloopje en spring van de duin naar beneden, een halve meter of zoiets, en kijk lachend naar Sierra.
"En nu jij," zeg ik lachend.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Sierra Nevarez
Ik merk dat hij niet zijn volle gewicht op me zet om zichzelf omhoog te trekken. Dankbaar kijk ik hem aan, laat een kleine glimlach zien en richt mijn ogen daarna op het zand en voel het tussen mijn tenen glijden. Hij begint te lachen op mijn opmerking, waardoor ik mijn wenkbrauwen frons.
"Je houdt niet zo van mensen, is het niet?" Hij lacht kort en ik haal mijn schouders op, kijk hem vragend aan als hij mijn hand loslaat.
"Jij doet toch psychologie? Geef nou eens eerlijk toe; wat vind jij van de groep?" Ik zelf weet heel goed dat ik geen makkelijk persoon ben en verschrikkelijk kieskeurig, maar het feit dat Liam zowat de enige is waar ik goed mee op kan schieten, dat had ik niet verwacht. Ik had er heus wel op gerekend dat als ik me iets open zou stellen, er in ieder geval iemand was met wie ik kon roddelen over van alles en nogwat. Liam was prima hoor, dat niet, maar stiekem had ik op een meisje gehoopt.
Ik grinnik wanneer ik Liam een aanloop zie nemen en hij een duin afspringt, iets van ongeveer twee meter.
"En nu jij." Ik doe net alsof ik naar iemand achter me zoek en wijs dan op mezelf. Vragend kijk ik hem aan.
"Wie, ik?" zeg ik vragend en doe een aantal stapjes naar achteren, neem een kleine aanloop en volg zijn voorbeeld dan om naar beneden te springen, val in zijn armen als ik bijna mijn evenwicht verlies. Lachend kijk ik in zijn ogen en blijf op die manier nog even staan, mijn handen tegen zijn bovenarmen geklemd.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.