Ik ben de laatste tijd heel erg veel bezig geweest met het schrijven van een blog die eigenlijk helemaal geen blog is. Ze staan namelijk nergens online en ergens vind ik dat wel zonde, want ik vind ze persoonlijk best aardig. Daarom had ik een idee om ze in een story te zetten; niet alsof ik een column bijhoud, of een dagboek, maar in de vorm van een echt verhaal. Misschien klinkt dat een beetje vaag, maar ik zal het uitleggen.
Het verhaal gaat over een zestienjarig meisje, Elles, dat schrijft over dingen die haar opvallen/waar ze iets over kwijt wil/wat ze leuk vindt, etcetera. Dit post ze allemaal online. In het begin gaat dat allemaal leuk en aardig, ondanks het feit dat ze toch niet echt de moeite doet om haar mening te verdoezelen, maar het wordt één grote chaos wanneer haar blog een internethype wordt. En tja, dan gebeuren er natuurlijk dingen, maar als ik nu daarover doorga, verraad ik de volledige verhaallijn en dat zou een beetje zonde zijn.
Het wordt dus allemaal verteld door middel van de blogposts. Deze posts worden niet in een dagboekvorm geschreven, maar meer als een soort column. Even een klein voorbeeldje;
Menig mens kent het wel; vriendschappen die geen vriendschappen zijn, maar in feite één groot toneelspel. Vooral onder vrouwen schijnen deze vriendschappen erg populair te zijn. Zo zie je bijvoorbeeld regelmatig dat twee zogenaamde 'aartsvijanden' in een televisieserie een keertje bij elkaar op de thee gaan en vervolgens een rustig gesprek starten alsof er niets aan de hand is. Maar dat is nou juist de grap. Er is namelijk altijd iets aan de hand, anders zou dat rustige gesprek niet uitlopen tot een verhitte discussie. Natuurlijk proberen deze twee 'vriendinnen' dat wel te verschuilen achter een façade van lieve glimlachjes, verdraaide zinnen en soms zelfs koosnaampjes. 'Ach, schat. Jij kan er natuurlijk ook niets aan doen dat je zoon zo onhandelbaar is - jongens van zijn leeftijd nemen nou eenmaal vaak een voorbeeld aan hun vader.' Dat klinkt misschien aardig, maar ondertussen loopt deze vriendin wel mooi je zoon de grond in te boren. En, alsof dat nog niet genoeg is, ze bekritiseert ook nog op subtiele wijze je smaak in mannen. Schandalig.
Maar goed, om weer even terug te komen op het oorspronkelijke onderwerp; nepvriendschappen hebben, voor zover ik weet, al heel lang bestaan voordat de slechte televisieseries ontstonden, dus daar kan het niet van komen. Misschien is het iets in de natuur van de mens. Misschien bekritiseerden holbewoners ook andermans smaak in grotten. 'Ja, het is hier zeker knus. Wel jammer dat de ventilatie hier wat minder is.' Je kan natuurlijk niet zeggen dat je buurman een krap, klein en benauwd kuthol heeft, want tja, hij is toch de beste jager van het dorp. Stel je toch eens voor dat hij besluit zijn wilde buffel niet met je te delen.
Zoiets dus. Is er iemand die dit zou lezen? Anders ga ik ze gewoon afschrijven voor mezelf, ghehe. :'D
Alles wat in het bovenstaande stukje staat is niet per definitie mijn mening, maar dat van de hoofdpersoon. Houd dat alsjeblieft in je achterhoofd.
[ bericht aangepast op 20 nov 2012 - 15:11 ]
Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.
