{RPG} The Magic Hunters ~ 1 - Speeltopics

Paddo schreef:

Jaren lang leefde magie en mens samen, de mens leerde van verschillende bronnen hoe ze magisch konden worden.
Jaren lang ging het goed tussen mens die het normale leven hadden verkozen en de mens die voor magie hadden gekozen,
TOT er op een dag een ongeluk gebeurde met de bron der magie.
De bron explodeerde en de mens die een was met magie kregen de schuld.
Jagers stonden op en brachten een belofte naar de mens uit om de mens die een is met de magie op te jagen en uit te roeien.
Jaren gingen voorbij en nog maar een paar mensen die een waren met de magie leefde nog.
Ze wisten dat hun broeders waren uitgeroeid en hun magie was opgezogen door de "Machine"
Nu, in het jaar 1756, proberen de mens die een is met de magie nog steeds te overleven en uit de handen van de jagers te blijven.

Wereld:

De omgeving is meer en deels bos, bewoond door de mens die eens is met de magie.

De stad, vervallen en oud, maar flink bewoond door de mens. De mens probeert de stad weer leven in te blazen en opnieuw op te bouwen.

Regels!!!
~ 2 Personages max!
~ 16+ toegestaan
~ Schelden toegestaan alleen in RPG, niet in OOC!!
~ Afwezig langer dan 3 dagen? Mag je vermoord worden/gevangen genomen worden!!
~ Blijf netjes en aardig tegen elkaar!!
~ Vragen? VRAAG ZE DAN!!!
~ Iets overleggen met iemand? STUUR ZE EEN PM!!!!

Personages:

Naam:
Jager/Magier:
Level Kracht/Magie: (Word aangevraagd bij mij!!)
Leeftijd:
Wapen/Magie:
Karakter:
Pic:
Extra:


Jagers:
Mijn broeders, wij zijn verraden door hun, de vieze mens der magie! Zij denken dat hun magie beter is, dat ze voor ons kunnen ontsnappen!!
Maar wij zullen zegen vieren! Wij zullen ze allemaal te grazen nemen en deze wereld reden met hun kracht! Wij zullen de "Machine" gebruiken en hun krachten wegnemen!
Wij zien de toekomst, wij zien hoe de wereld weer tot leven komt, wij zien hoe de wereld voor altijd weer van ons zal worden, de mens, de gene die deze wereld opgebouwd heeft!
Onze woede zal over hun heen gaan en wij zullen ze laten voelen wat ze hebben gedaan met deze wereld! Hun magie was een vloek, een ziekte, een ziekte die deze wereld heeft vernietigd!!!
High ~ Kaitlin Mary Linnet ~ Leader
High ~ Jade Maysilee Ruby
Medium ~ Bredyn Nuallan Wood
Medium ~ Derek Tersan
~ Gereserveerd
Medium ~ Farrell Clarkson
~
~
~

Magiers:
Jaren lang verbergen wij ons, onze broeders waren zwak, waren te sloom. Ze waren niet goed genoeg. De jagers zitten ons op de hielen, ze willen onze krachten, ze willen het gebruiken om de wereld weer "Beter" te maken, maar dat kan niet. De mens heeft zelf het ongeluk veroorzaakt, niet wij.
Maar wat weet de mens, wat weten zij van magie, wat weten zij van onze kracht.
Mijn broeders, luister en huiver, wij zijn de laatste van onze soort, wij moeten de magie in leven houden, maar krijgen de jagers onze kracht, dan is de wereld voor goed verloren.
High ~ Maya Tersan ~ Leader
Medium ~ Isabella Revears
Medium ~ Cosette Cheryss Shadow
Medium ~ Carmen June Maer
Weak ~ Lily Maron
Weak ~ Pandora 'Pan' Karamakov

Topic 2

Reserveren?! Kan!! Na 2 dagen word die weggehaald als het nog niet ingevuld is!!!

Creators: Paddo & Stuttgart

[ bericht aangepast op 24 dec 2012 - 23:00 ]

[ bericht aangepast op 18 nov 2012 - 22:10 ]

Kaitlin Mary Linnet
Ik gooide mijn kruisboog over mijn rug en stak nog een dolk in mijn laars. Ik had geen idee waar de rest van onze groep was. Maar ik had besloten ze een dagje vrij te geven.
Ze deden al genoeg hun best en ik wilde ze ook rust gunnen.
Met mijn speer in mijn hand liep ik door de stad. De meeste mensen keken me met een vrolijke glimlach aan en begroetten me, terwijl ik me een weg door de mensenmassa probeerde te banen.
Ik begroette de wachters aan de poort en vervolgde mijn weg naar het bos.
Ik hield mezelf laag en sloop geruisloos door het bos. Als ik geen magiër kon vinden, dan zou ik wel een of ander beest neerhalen.

Farrell Clarkson

Het zweet stond op mijn voorhoofd toen ik wakker schoot van weer een nachtmerrie. Met een gepijnigde blik keek ik naar de koude lege plek naast me. Hij was al bijna een half jaar leeg. En ik kon er nog steeds niet mee leven.
Met mijn ogen op de grond gericht sleepte ik mezelf het bed uit, naar buiten, waar ik wat water uit de regenton in mijn gezicht pletste. Vandaag moesten we niet gaan jagen. Nu ja, moesten. We moesten het zelf maar weten, had Kaitlin gezegd. Maar wat moest ik anders doen?
Op dagen als deze werd het gemis alleen maar erger.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Derek Tersan

Ik trek voor de zoveelste keer mijn Scythe via de ketting terug waarna ik hem op mijn rug doe.
De hele avond was ik bezig geweest met de aanwijzingen door te nemen, maar telkens kwamen er weer meer bij.
Ik zucht even waarna ik wat water over mij heen gooi en richting de poort loop.
Ik begroet de wachters waarna ik naar buiten stap, de laatste plek waar ik mijn aanwijzing vond was diep in het bos,
Maar de aanwijzing was plots weg toen ik het volgde.
Ik merk Kaitlin op 'Heey Kaitlin, ook aan het jagen?' ik glimlach even waarna ik naast dr ga staan.

Maya Tersan

Jaren lang waren we opgejaagd, jaren lang hebben wij slaap gebrek gehad, maar sinds de dood van mijn vader heb ik gezworen om de magiers weer als machtigste wezens te laten zien.
Ik glimlach onder mijn mantel vandaan waarna ik mijzelf in een boom teleporteer.
Ik kijk vanaf de hoogte naar de horizon, de stad was in de verte zichtbaar, de stad gevuld met jagers.
Ik grijns als ik denk aan het bloed van alle jagers die ik gemoord heb, elke jager die smeekte voor zijn of haar leven.
Ik spring uit de boom waarna ik zachtjes op de grond land dankzij wat wind magie, ik glimlach even waarna ik rustig begin te lopen door het bos heen.

Carmen June Maer
Ik kijk naar mijn kleine broertje die in zijn hoek zit te spelen. Hij had helaas geen magie. Was nog niet geboren toen het gebeurde. Maar hij was familie. En al was hij niet magisch ik hield van hem. Ik loop ons nietige huis uit. Het was niets. Ik spreek zacht een onzichtbaarheidsspreuk over het huis uit en spring een boom in waar ik in klim. Daar had ik geen magie voor nodig. Ik slik even als ik bijna wegglip, maarvind een houvast en klim tot ik bij het puntje ben. Ik kijk naar de zon. Zo eenzaam. Een gasbol die vuur in vlam staat. Een dagster noemen ze de zon ook wel. De zon was eigenlijk net zo eenzaam als de maan. Al had de maan eens een geliefde. Wolverine, maar hij ging naar onze wereld om een bloem te plukken, maar kon niet terug. Een erg zielig verhaal eigenlijk. Ik kijk naar de stad. De stad van de jagers en veraders. Mijn vader, mijn moeder. Mijn hele familie afgezien van mijn broertje dood. Hierdoor was de drang om te trainen alleen maar groter. Veel groter. Ik wou dat mijn magie perfect was. Ik was nu bezig met het manipuleren van het brein. Iets wat goed lukte. Ik hoefde geen spreuk meer uit te spreken ofzoiets. Ik hoefde het alleen maar de voelen. Om mezelf nog meer verborgen te houden kon ik ook een boogschieten. Zo kwamen ze er ook niet vaak achter. Soms dachten dat ik uit een andere stad kwam en jaagde. Ik maakte mijn pijlen ook met de hand om mezelf niet er helemaal afhankelijk van te zijn. Mijn boog had gesneden patronen erop en de pijlen waren van bijzondere stenen. Aan de achterkant zaten veren van en havik, arend of adelaar. Ik klim weer naar beneden en loop mijn huis in. 'Ayden.' Zeg ik waarna een lief jongetje op ne afloopt nik glimlach. 'En wat heb jij al gedaan?' Vraag ik vriendelijk. 'Ik heb in bomen geklommen Carmen.' Zegt hij vrolijk. Ik glimlach en aai hem over zijn bol. 'Red jij het tot ik terug kom?' Vraag ik hem. Hij knikt gelijk en ik pak mijn pijlen en boog die ik rond mijn schouder hou. De koker met pijlen om mijn andere schouder terwijl ik het bos in loop. ik laat mijn zintuigen beter worden zodat ik beter hoorden voel. Ruik en zie. Zo kan ik zien of er wat in de buurt zit hier qua jagers.
[Iemand Carmen tegenkomen.]

[ bericht aangepast op 18 nov 2012 - 23:25 ]

I'm finally back, Finally after a Year break

Maya Tersan

Als ik bij de plek kom waar Carmen dr huis staat merk ik de hitte bron op, ze had weer een ontzichtbaarheids spreuk gebruikt voor dr broertje.
Ik merk Carmen een stukje verder op waarna ik er heen teleporteer.
'Dus je verbergt hem nog steeds met die simpele magie?' ik glimlach onder mijn mantel waarna ik de verte in kijk.
'De dag van de jacht breekt eerdags aan, dan weet jij zelfs dat die daar niet veilig is' ik kijk dr van onder mijn mantel aan.
'Breng hem naar het paradijs, hij mag dan geen magier zijn maar is er alsnog welkom' ik doe mijn mantel af waarna mijn blauwe haren door de wind strijken.
'En als je het niet aandurft, breng hem dan teminste veiliger in plaats van een huis wat ontzichtbaar is, als ze er tegen aan lopen dan weten ze dat er iets zit' ik kijk dr aan, mijn ogen gevuld met verschillende krachtbronnen.

Kaitlin Mary Linnet

Ik knikte even begroetend naar Derek en legde daarna mijn vinger op mijn lippen.
Hij moest geen geluid meer maken in het bos nu, het stootte niet enkel de beesten maar ook de magiërs af.
Ik hield me laag en stak de speer met de punt vooruit zodat ik er sneller dingen aan kon rijgen.
Ik tuurde even naar de bomen. Het was me opgevallen dat dat de laatste tijd het lievelings plekje van de magiërs was geworden.
Ik trok een pijl en legde hem op mijn boog. Behendig schoot ik een dikke duif uit een boom en bond hem aan een touw rond mijn schouder. Mijn middag en avondmaal was ondertussen al gevangen.
Ik wierp nog een blik op Dennis. 'Je weet toch dat je een dag vrij hebt?' luisterde ik.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Derek Tersan

Ik glimlach even en knik 'Dat weet ik Kaitlin, maar ik heb nog wat dingen te doen' ik glimlach weer even.
'Ik probeer nog steeds die magier op te sporen, maar telkens verdwijnt het spoort weer' ik zucht even.
Ik pak de scythe van mijn rug 'Maar vandaag ga ik weer een stuk verder komen, dat weet ik zeker' ik glimlach even naar Kaitlin waarna ik het bos in wil lopen.
'Je mag best mee gaan als je wilt' ik glimlach en loop dan verder.

Carmen June Maer
'Dus je verbergt hem nog steeds met die simpele magie?' Zegt Maya opeens. Ik draai me om en kijk haar aan. Ze glimlacht onder haar mantel naar me en ik glimlach terug naar haar. 'De dag van de jacht breekt eerdags aan, dan weet jij zelfs dat die daar niet veilig is' Ik weet dat ze gelijk heeft maar ik wil het niet geloven. Ik wou dat hij normaal opgroeide. Niet als een opgejaagd dier zoals ik. 'Breng hem naar het paradijs, hij mag dan geen magier zijn maar is er alsnog welkom' Ik versteen en stop met lopen. Hem naar het paradijs laten gaan nee. Hij is alles wat ik nog heb. Ik zou niet zonder Ayden kunnen leven. 'Nee. Ayden is alles wat ik nog heb en leef. Ik zou hem nooit kunnen laten gaan.' Zeg ik schor waarna ik mijn keel schraap. 'Ik wil ook niet dat hij gaat leven als een mol onder de grond of als een opgejaagd dier zoals wij in het bos. Hij verdient een normaal leven. In een huis, maar beter verbergen kan ik nog niet aangezien ik het nog niet geleerd heb.' Zeg ik rustig terwijl ik voor me uit kijk. Ik laat de wind zacht door mijn haren glijden en pik de geuren op. De blaadjes die dwarrelen en uiteindelijk op de grond komen. Waarom laten bomen eigelijk hun kindjes de bladeren met bloemen los. De zaadjes. Het hoord bij het leven maar het is je kind. Je familie. Hoe zou je zo een iemand ooit kunnen laten gaan. Ik zou het nooit van mijn leven kunnen. Familie betekent dat je niemand achterlaat en het beste ervan maakt.

I'm finally back, Finally after a Year break

Maya Tersan

Ik zucht even,
'Carmen, het enigste wat jij nu doet is jezelf en andere in gevaar brengen. Laat hem dan teminste bij mij thuis blijven' ik loop even langs dr.
'Je weet dat die daar veilig is, de magie die daar rond hangt is sterker dan de magie die jij gebruikt' ik luister naar de wind, jagers waren begonnen met hun jacht.
'En als je niet snel beslist dan kunnen ze hem vinden en gebruiken tegen ons, is dat wat je wilt?' ik draai mijzelf om, de toon in mijn stem was veranderd en mijn blik ook. De energie was erger zichtbaar dan normaal, alsof de magie zo uit mijn ogen kon schieten en iemand kon vermoorden.
Ik blijf voor dr staan en glimlach dan weer 'Zelfs op het moment dat wij nu spreken zijn jagers opzoek naar sporen, dus kies snel voordat er iets verkeerds gaat en wij de oorlog verliezen' ik draai mijzelf om, mijn mantel word door de wind weer omhoog geblazen en bedekt mijn gezicht weer waarna ik rustig verder loop.

Carmen June Maer
'Carmen, het enigste wat jij nu doet is jezelf en andere in gevaar brengen. Laat hem dan teminste bij mij thuis blijven' Ze loopt om me heen, maar ik koop al mee.
'Je weet dat die daar veilig is, de magie die daar rond hangt is sterker dan de magie die jij gebruikt' Ze had gelijk. En ik kon hem dan nog steeds zien.
'En als je niet snel beslist dan kunnen ze hem vinden en gebruiken tegen ons, is dat wat je wilt?' Ze draait zichzelf om. Haar toon was ernstig veranderd net als haar blik. Haar blik was dodelijk letterlijk. Haar blik kon doden. Ik schud mijn hoofd. 'Nee dat wil ik niet. Ik zal hem naar jou huis brengen.' Zeg ik met neergeslagen ogen. Ik kon nu proberen te teleporteren. Ik mompel zacht worden en verdwijn even. Ik kon uit bij Ayden maar hang in de licht en vang mezelf nog net op door de lucht. Ik kijk naar Ayden die aan het spelen is in de bomen. 'Ayden.' Zeg ik zacht. Hij kijkt op en springt naar beneden. Aydens moeder was toen ze zwanst was nog mens en mijn vader magiër dus Ayden kon tegen meer dingen als een mens maar kon geen magie gebruiken. Iets wat ik geheim hield. Hij was sneller sterker en leniger uit zichzelf en je werd bijna betoverd door hem. Hij kon je bijna laten doen wat hij wou, maar dat hield ik achter. 'Ayden kom we moeten ergens anders wonen. Het is anders niet meer veilig.' Zeg ik fluisterend. Ik hoorde de voetstappen al bij de rand van het bos. Al een stukje erin. Ik hoorde een duif vallen door een pijl en boog. Ik pakte Ayden bij de hand en trok hem mee. 'Kan je ons niet teleporteren zus?' Vraagt hij dan met zijn engelen glimlach. Die glimlach kon ik niet weerstaan. Niemand kon hem weerstaan. 'Ik zal het proberen.' Zeg ik waarna ik de woorden fluister. We komen nu wel goed aan. Uiteindelijk zou ik het zonder woorden moeten kunnen. Ik breng hem naar binnen. 'Hier kan je ook spelen goed?' Zeg ik. Hier kon ik gewoon praten. Niemand kon ons horen. 'Beloof me dat je niet naar buiten gaat zonder toestemming.' Zeg ik streng. Hij knikt. 'Goed. Ik ga ons avondmaal schieten.' Zeg ik nadat ik een kus op zijn wang heb gedrukt. Ik pak mijn zwarte mantel en doe mijn kap op. Mijn witte haren komen er nog een beetje doorheen en ik pak mijn pijl en boog weer. De koker gooi ik over mijn schouder en mijn boog hou ik vast net als Mijn pijl. Ik kijk goed rond en pak een steentje van de grond. Ik gooi hem in de bosjes en zie een aantal vogels opvliegen waarvan ik er twee met een pijl neerschiet een ware voltreffer. Toch lette ik op de jagers hoever ze zaten. Als ze zo dichtbij zaten zou ik weggaan van hier.

I'm finally back, Finally after a Year break

Maya Tersan

Ik grijns eventjes als ze weg is, Ayden was een mens, maar een mens met iets aangeboren wat geen ander had.
Ik draai mijzelf om met een sierlijke draai en loop dan rustig verder, als ik het goed had waren de jagers nog voor de poort.
Ik glimlach even en teleporteer mijzelf een boom in waarna ik rustig de omgeving kon verkennen.
Ik sluit even mijn ogen en zie Ayden en Carmen bij mijn huis, ze zijn al binnen en praten, het hele gesprek kon ik volgen maar ik opende mijn ogen weer.
De jagers zouden de laatste van de magiers niet uitroeien zonder eerst mijn woede te voelen,
De woede die ik al jaren in mijzelf houd, de woede die ik gebruik om de laatste van ons soort te beschermen,
Dat weten ze stuk voor stuk, maar zou het genoeg zijn....
Ik zucht even en spring uit de boom waarna ik mijzelf zachtjes laat landen door de wind.
Ik loop weer terug het bos in, waarna ik bij een meertje ga zitten.
Ik drink wat van het water waarna ik in het water kijk, de kringen die ik had gemaakt door het water te drinken bleven heel eventjes zichtbaar maar verdwenen na een tijdje.

Kaitlin Mary Linnet

Ik stak mijn vingers tussen mijn tanden en floot een hoog zacht deuntje. Het was zacht genoeg om niet op te vallen voor mensen oren, maar wel duidelijk genoeg voor Kai om te weten dat ik hem nodig had.
Hij had er de slechte gewoonte van gemaakt om 's nachts het huis uit te sluipen, waardoor ik begon te denken dat hij in het bos ergens een wolven vriendinnetje had zitten.
De bruin-witte wolfshond kwam vrolijk tussen het struikgewas vandaag en keek me aan met zijn zwarte kraalogen.
"We gaan jagen," zei ik tegen hem en krabbelde hem tussen zijn oren. Daarna richtte ik me weer tot Derek.
"Nee," zei ik vastberaden. "Dit is iets wat je zelf moet doen."
Behalve dat had ik ook gewoon meer zin om alleen te jagen. Ik knikte nog even naar hem, bij wijze van gedag te zeggen en verdween dan het bos in.
Ik gebruikte het pad nooit, veel te opvallend. Maar daardoor moest ik wel extra uitkijken waar ik liep om geen geluid te maken.
Ik bukte me voor Kai. "Zoek sporen," zei ik kort. De wolfshond begon druk te speuren en cirkels te draaien. Toen hij een geur te pakken had stoof hij zonder waarschuwing erop af.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Lily Maron.
Geconcentreerd staarde ik naar het water. Ik sloot mijn ogen, om de trillingen van het water te voelen. Als ik mijn ogen weer open, merk ik dat een klein stuk je van het water veranderd. Met een zucht liet ik me op de grond vallen. Waarom was ik niet zo sterk als de anderen. Geschrokken keek ik op toen ik iets hoorde ritselen. Ik sprong op, en liep naar de rand van het bos. Als het een jager was, was ik er geweest. Dat wist ik zeker. Op nieuw hoorde ik geritsel en mijn ogen vlogen naar de over kant. Een wolfshond kwam uit de bosjes en keek me met hongerige ogen aan. Rennen, dacht ik, en ik draaide me om. In de hoop dat ik de hond had afgezut kwam ik bij de kamp aan. 'Er zijn jagers,' heig ik, terwijl ik moeite moest doen om rustig te klinken. 'Die zijn er altijd,' zei iemand en de rest begon te lachen.
Kwaad keek ik die gene aan. 'Ze hebben me gezien.' zei ik, en het werd stil..

"Look, I Didn't Want to be a Half-Blood."

Derek Tersan

Ik knik en sprint dan zelf ook het bos in,
De laatste plek waar ik een aanwijzing had gevonden was bij een huisje,
het was verborgen onder een spreuk maar toen ik er tegen aan botste werd die deels zichtbaar.
Een jongentje had zelfs open gedaan en ik had daar nog mee gepraat,
Hij had vertelt over zijn moeder en nog een vrouw die hem beschermde, dat dat hoorde bij de magiers,
Ik glimlach als ik het huisje weer tegen kom, deze keer was die zichtbaar.
Ik loop naar binnen maar hij was verlaten, ik zucht even en loop weer naar buiten.
Ik kijk even rond, waarom was deze aanwijzing nu weg....

Maya Tersan

Ik merkte de magier in de verte op en merkte dat ze ergens van geschrokken was.
Ik kijk even op en zie dan een wolfshond nog geen paar meter van mij vandaan,
Een jager was op jacht, en ze was alleen.
Ik grijns even en teleporteer mijzelf de boom in,
Als ik merk dat de jaagster bij het meer komt grijns ik,
Ik spring uit de boom en land boven het water,
Galant loop ik over het water heen waarna ik met een vriendelijk gezicht richting haar kijk van onder mijn mantel.
'Kan ik u helpen ooh zo verdwaalde jaagster?' ik glimlach even en dans deels over het water heen.
'Het lijkt er namelijk op dat u verdwaald bent, het dorp is de andere kant op' ik glimlach weer even terwijl ik naar de jaagster kijk.

[Mijn topics, en iemand voor Isabella (Magiër)]

~