Bereid je voor op een klaagberichtje, yay.
Goed. Het is een heel lang verhaal over de situatie waar ik in verwikkeld zit. Kort samengevat: mijn broer en vader hadden al ruzies vanaf dat ik 6 jaar ben (mijn broer is vier jaar ouder), vader viel mijn broer fysiek aan op gruwelijke manieren waar ik bij stond, details wil ik jullie besparen, mijn broer kreeg daarom veel aandacht omdat niemand hem geloofde dat mijn vader zoiets deed, daarom gleed ik van jongsaf naar de achtergrond in het gezin, mijn ouders (=moeder) zagen niet hoe ik leed onder de situatie, ik kreeg mentale problemen omdat ik alles op kropte en niet kon verwerken wat er gebeurde, toen bleef ik thuis van school omdat ik het niet meer aan kon, al gauw kwam ik daarom ook in de problemen -> Comité voor bijzonder jeugdzorg (ondertussen werd mijn broer uit huis geplaatst) -> een consulente aangewezen gekregen die niet naar me luisterde en dacht dat ik een onhandelbaar kind was -> jeugdrechtbank die naar de consulente luistert en niet naar mij luisterde -> ik belandde als 13 jarige in een open-instelling (waar jongeren terecht komen als maatschappelijk straf) met 14-17 jarigen die aan drugs zaten of meisjes verkrachten (again, omdat ze dachten dat ik een onhandelbaar kind was terwijl ik gewoon emotionele/verwerking problemen had) -> gelukkig na twee maand terug thuis, maar ik wilde nog steeds niet naar school gaan -> klinisch ziekenhuis.
Dat gebeurde in zo'n drie jaar. In het ziekenhuis hebben ze mij niet kunnen helpen en kreeg ik zomaar na 5 maanden ontslag, al hebben ze wel de sticker 'klinische depressie' op mijn hoofd gezet, waar ik nu nog steeds in vertoef gok ik. Ondanks ze me niet helemaal konden helpen, hebben ze me wel een beetje terug op gang gekregen. Het jaar daarop startte ik terug met studeren, al gebeurde dat niet via de school maar via de examencommissie van de vlaamse overheid. Dat is zelfstandig studeren en je examens in Brussel afleggen. Zie het maar als tweedekansonderwijs.
Anyhow. Ik ben dit jaar ingeschreven op school, ik ga terug naar school als vrije student. Alles hoort op z'n plek te vallen maar sinds het al drie maanden terug school is, heb ik gigantische downs en weinig ups.
Vandaag legde ik mijn 7e examen af voor de examencommissie, mijn examen waar ik goed voor gestudeerd had verliep heel vlot. Ik was héél blij. Tot ik thuis aankwam en mijn vader afstandelijk vroeg hoe het met me ging. Alsof mijn moeder hem daartoe gedwongen had, en dat doet me pijn. Ik houd van eerlijkheid door alles wat hier gebeurd is, maar na al die jaren is eerlijk zijn nog altijd te moeilijk voor hem blijkbaar.
Communicatie is altijd een gigantisch probleem geweest in ons gezin. Wij praten nooit. Niet over onze gevoelens, niet over wat er de volgende week te doen valt, niet over wat we zullen gaan eten. Het is ieder voor zich. Ik heb sinds het nieuwe schooljaar al veel ruzies met mijn vader gehad, heel vaak door aanleiding van hem. Hij gebruikt gelukkig geen fysiek geweld meer, maar hij haalt wel steeds oude koeien uit de sloot en geeft mij de schuld van alles. Dat ben ik beu. Maar ik wil ook niet in continue ruzie leven, dus heb ik in het nieuwe jaar al vaak geprobeerd te praten met hem. Ik probéér altijd met hem te praten over dingen. Ik moet altijd het initiatief nemen en als ik dan met mijn moeder (waar ik overigens wel mee kan praten en veel mee praat) over hem spreek zegt mijn moeder enkel: 'Hij kan niet praten.' En dan rant ik tegen haar dat ik nog maar een kind ben en ik in de verlopen 5 jaar altijd de éérste stap moest zetten en hij achteraf geen tering moeite doet om met mij te praten. Daar sluiten de deuren dan ook wel weer.
Ik heb een verschrikkelijke argwaan en koester een gigantische wrok voor mijn vader. Ik geef hem ook 1/2 de schuld van alles omdat hij niet wil praten. Als hij niet zo'n klootzak was geweest tegen zijn zoon en tegen zijn dochter, had het niet zo ver moeten komen. Maar goed, daar kan ik niets aan veranderen. Ik vind het alleen zo verschrikkelijk om altijd maar terug herinnert te worden aan het feit dat ik er niets aan kan doen dat ik in deze positie zit. Ik heb ontzettend moeilijk gereageerd, dat besef ik ook wel, maar ik was 12 jaar en voelde me zo slecht in mijn vel dat ik niet wist wat ik met mezelf moest dat ik me letterlijk opsloot in mijn kamer. Psychologen zeiden achteraf dat dit een héél groot teken was dat het fout met me ging, maar waarom hebben ze dan alles zo fout aangepakt dat ik mezelf bij elkaar heb moeten houden, met losse touwtjes die vaak uit mijn handen vielen waardoor ik liever huilend in mijn polsen sneed dan eender wat dan ook? Ik heb geleden, ik lijd nog steeds, hoe zielig dat ook klinkt. Ik leef nog steeds in hetzelfde huis waar mijn eigen vader me aanviel, me bedreigde, een mes tegen mijn keel heeft geplaatst en ik leef nog steeds hier met hem samen. Ik veracht dit huis gigantisch, met al zijn (on)zichtbare zijn littekens. Ik wil heel graag weg, maar niemand in de familie kan me opvangen. Voor een pleeggezin ben ik al enkele jaren te oud. De ouders van mijn vriendinnen laten me soms wel bij hen slapen, maar zijn ook niet van plan om dat twee jaar aan een stuk te laten gebeuren. Op kamers / kot gaan is geen optie omdat mijn ouders dat financieel niet kunnen steunen en ik nog geen goed betaalde baan kan vinden vanwege mijn leeftijd en nog steeds met de leerplicht + school zit.
Ik voel me nu gewoon zo leeg. Morgen moet ik weer naar school, ik zit met mijn gevoel ook nog steeds in tweestrijd over school omdat ik al zes jaar lang tegendraads tegen dat woord inwerkte. Het is moeilijk om dat terug een nieuwe kans te geven, maar ik moet me dit jaar erdoor bijten. Het moet. Omdat ik sterker ben dan vijf jaar terug en gegroeid ben. En om te bewijzen aan mijn ouders dat ik het zelf zo ver geschopt heb en sterker ben geworden dankzij mezelf.
Soms, voel ik me ook een stuk wijzer en levenservaring-sterker dan anderen. Maar op dit moment zak ik liever door de grond om het vuur van de hel te kussen en alles achterwege te laten. Soms ben ik gewoon te moe om te vechten tegen alle dingen die door de jaren heen aangetekend werden in mijn hoofd als negatief terwijl ze positief horen te zijn. En om heel eerlijk te zijn ben ik nu zelfs te moe om ook nog maar iets positief te vinden. Ik ben ingesteld als een optimistisch meisje, heel eerlijk, anders stond ik zo ver nu nog niet want ik heb dit vrije student gebeuren en de examencommissie ook zelf moeten vinden/bereiken/opstellen, maar als optimistisch meisje met al veel littekens voelt alles nu voel te diep aan om nog een uitweg te vinden.
Ook al zal ik uiteindelijk wel terug op het spoor geraken, want zo ben ik nu eenmaal.
Goed. Dat heb ik eindelijk ook weer eens van mezelf kunnen afschrijven.
Rotgevoel - Liefde, Vriendschap & Familie
-
13 nov 2012 - 23:57
14 nov 2012 - 0:56
Ik heb één vraag aan je: waarom vertel je dit verhaal aan ons en niet aan iemand die je er écht bij kan helpen? Het is voor mij zo in een oogopslag duidelijk waar je hulp mee zou moeten krijgen al zou ik een hulpverlener zijn. Ik stel voor dat je eens met je huisarts gaat praten om te kijken of er iemand is die jou hiermee kan helpen. Want die mensen zijn er echt, je moet ze alleen wel zelf opzoeken en je moet net zo duidelijk naar hen zijn als dat je bent in deze tekst.
Life is hard and then we die
14 nov 2012 - 10:12
PUKKELxDING schreef op 14 nov 2012 - 0:56:
Ik heb één vraag aan je: waarom vertel je dit verhaal aan ons en niet aan iemand die je er écht bij kan helpen? Het is voor mij zo in een oogopslag duidelijk waar je hulp mee zou moeten krijgen al zou ik een hulpverlener zijn. Ik stel voor dat je eens met je huisarts gaat praten om te kijken of er iemand is die jou hiermee kan helpen. Want die mensen zijn er echt, je moet ze alleen wel zelf opzoeken en je moet net zo duidelijk naar hen zijn als dat je bent in deze tekst.Discipline is the bridge between goals and accomplishment.
14 nov 2012 - 17:34
PUKKELxDING schreef:
Ik heb één vraag aan je: waarom vertel je dit verhaal aan ons en niet aan iemand die je er écht bij kan helpen? Het is voor mij zo in een oogopslag duidelijk waar je hulp mee zou moeten krijgen al zou ik een hulpverlener zijn. Ik stel voor dat je eens met je huisarts gaat praten om te kijken of er iemand is die jou hiermee kan helpen. Want die mensen zijn er echt, je moet ze alleen wel zelf opzoeken en je moet net zo duidelijk naar hen zijn als dat je bent in deze tekst.
Misschien is dat omdat ze al best wel veel negatieve ervaringen heeft met hulp. Misschien denkt ze dat ze het op deze manier van zich af kan schrijven en dat ze er vervolgens ook weer even vanaf is. Ik zou dat begrijpen, maar dat is omdat ik het ook op die manier doe.
Maar soms heb je gewoon echt echt echt hulp nodig, en misschien is dat op dit moment? En net zoals al gezegd is, ga kijken wat de huisarts voor je kan betekenen.Stop holding me under and let me breathe.
16 nov 2012 - 21:48
