Damian Furioso
Ik luisterde naar wat Bella allemaal zei en moest het allemaal een beetje laten bezinken. Konden we nu al naar het ziekenhuis gaan? Natuurlijk wilde ik mee, maar ik vond het maar niks dat Blaine, Kurt en Finn meegingen. Wat hadden zij er nou weer mee te maken? Oké, Finn was misschien ook de vader, maar toch. Ik vond het maar niks en knikte. 'Ik zou me inhouden, dat zweer ik.' zei ik ergens gemeend. Ik zou me proberen in te houden tegenover iedereen. Maar dat garandeerde meestal helemaal niks, mocht iemand me toch kwaad maken kon ik al gauw uit mijn slof schieten. 'Natuurlijk wil ik graag mee,' zei ik iets vrolijker. 'Ik heb nagedacht Bella, en nu zie ik alles helder. Ik was gewoon geschrokken door het nieuws, het spijt me van alles. Ik wilde echt niet zo tegen je doen.' zei ik spijtig tegen haar. Een leugen, ik had helemaal geen spijt en ik vond het echt niet leuk dat ze vreemd gegaan was en een beetje gespeeld had met me. Maar toch was ze ergens waardevol voor me en wilde ik haar niet kwijt. Ik deed daarom echt mijn best voor haar en liet haar zien dat ik de beste keuze voor haar was. Ook al zei ze dat ze voor Finn koos, ik gaf nog niet op. 'Je ziet er trouwens leuk uit.' complimenteerde ik haar gemeend. Ze zag er prachtig uit, zoals altijd. Ze was het mooiste meisje dat ik ooit had gezien en dat meende ik oprecht.
Finn Hudson
Ik moest even lachen om Emily en Blaine en knikte dankbaar naar Blaine. Het was wel even fijn dat hij me hielp met Emily. Hij liep de keuken uit, waarna ik nu naar Kurt keek. Net als Blaine zag hij er niet uit zoals ik al vermoedde. 'Je maakt het hem wel erg lastig, Kurt.' zuchtte ik waarna hij begon te snikken. Huh? Zei ik iets verkeerds? Spijtig keek ik hem aan en omhelsde ik hem en wreef ik over zijn rug. Ergens was ik blij dat we het nu goed konden vinden. Kurt voelde nu eigenlijk als een echt broertje voor me in plaats van een stiefbroertje. Ik probeerde hem te sussen, waardoor hij langzaam rustiger werd en stopte met huilen. 'Geef het tijd, Kurt.' zei ik waarna ik hem weer los liet. 'Laat hem gewoon even met rust, wij jongens hebben op zulke momenten gewoon even rust nodig.' legde ik uit, waarna hij knikte. 'Hij was gisteren echt bij mij, hij is niet vreemdgegaan.' zei ik tegen hem waarna Kurt zuchtte. 'Dat weet ik,' zei ik waarna de tranen van zijn gezicht veegde. 'Dank je, Finn.' zei hij, waarna hij weer zwakjes glimlachte wat mij weer wat beter deed. Ik was blij dat ik hem ietsje gerustgesteld had. En Blaine hopelijk ook. Ik vond het echt niet leuk om hun samen zo te zien. Toen Kurt begon over de perfecte huwelijksaanzoek keek ik hem een tikje verbaasd aan. Waarom kwam hij daar ineens mee? 'Cool,' mompelde ik een beetje beduusd waarna ik hem een beetje hardhandig een klopje op zijn schouder gaf. Waar was Bella eigenlijk?
Kurt Hummel
Ik zuchtte zachtjes door de sfeer, Blaine negeerde me dus zoals ik al voorspeld had. Ik zette het flesje water aan mijn mond en nam een klein slokje om niet in huilen uit te barsten. Ik had nu al de neiging om dat te gaan doen. Ik zette de dop weer op het flesje en keek door mijn wimpers heen door Blaine en voelde een pijnlijke steek door mijn hart. Hij had rode ogen en zag er vermoeid uit. Ik vermoedde dat hij net zo'n rot nacht had als ik. Meteen voelde ik me schuldig, door mij had hij niet goed geslapen, ik had hem gekwetst. Ik hoorde wat Blaine zei en keek hem uit schaamte nu niet meer aan en staarde een beetje naar mijn flesje. Ik hoorde wat hij zei en dat hij met Emily weg liep. Ik staarde maar een beetje voor me uit en probeerde mijn tranen binnen te houden. Ik keek op naar Finn toen hij begon te praten tegen me en zonder dat ik iets kon doen begon ik zachtjes te snikken, waarna hij me omhelsde. We hadden nu echt een moment als broers en ergens voelde dat fijn. Finn en ik praatten een beetje waarna ik hem bedankte. Ik was echt blij met hem als broer. In het begin hadden we wat dingen maar nu hadden we echt een goede band en daar was ik blij mee. Hij was gewoon mijn grote broer en beschermde me voor alles. En misschien hadden Finn en Bella beiden wel gelijk. Misschien kwam het wel goed.. Blaine zou later tegen me praten en ik zou hem dan zeggen dat het me speet en uitleggen waar mijn gedrag vandaan kwam. Ineens herinnerde ik me het gesprek met Bella gisteren over Finn en kreeg ik onbewust toch weer een klein glimlachje op mijn gezicht. Hoe ging ik dit subtiel brengen? Ik speelde een beetje in Finn's zicht met mijn verlovingsring en keek hem aan. 'Als je ooit tips nodig hebt voor de perfecte huwelijksaanzoek ben je altijd welkom.' zei ik, met nog een beetje trillende stem van het huilen net. Ik zag aan Finn dat hij de hint niet doorkreeg en me een schouderklopje gaf. Tsja, ik heb het geprobeerd. Ik vroeg me nu wel af of het goed ging met Bella, aangezien ze zei dat ze zo hierheen zou komen.
Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.
