Ik snap momenteel echt geen hol van je.
Natuurlijk is het moeilijk voor je dat je bent verhuisd, en nieuwe vrienden moest maken. Maar volgens mij heb je die. Ik snap dat het lastig is dat ik een relatie heb, maar ik ben nou eenmaal verliefd en zie hem niet erg vaak. Dus ja, ik ben graag bij hem als hij er dan is.
En toen hij jarig was, zei ik toen niet tegen je dat ik alleen bij hem zou slapen als jij een andere plek kon vinden? En toen je dat niet kon vinden, vroeg ik aan je hoe laat je er zaterdag wou zijn. Maar nee, jij had een 'afspraak met je ouders', en dus eigenlijk geen zin, zoals je al zei. Je kreeg van mij het gevoel dat je niet meer in de groep hoort, what the fuck heb ik gedaan?
Misschien wilde ik wel eens op een zaterdagnacht die ik niet hoefde te werken bij hem in bed gaan liggen, maar in plaats daarvan deed ik dat nooit zodat jij hierheen kon komen en uit kon gaan. Want bij anderen wil je niet slapen, maar nu ook niet meer bij mij dus dat boeit ook niet meer.
Je was er wel op z'n verjaardag, alleen maar omdat hij het vroeg. Maar je zei niks dan 'hoi' tegen me en als ik een gesprek probeerde te beginnen was je antwoord 'weet ik niet'. Nou, ik ga niet achter je aan lopen.
We kennen elkaar al 12 jaar, zijn nu 5 jaar beste vriendinnen en dan heb ik geen idee waar dit opeens vandaan kwam. Ik hield altijd rekening met je, en dan krijg ik dit.
"Do you believe monsters are born or made?"