[RPG] Fallen Crowns • 1 - Speeltopics

Er was een tijd dat twee koninkrijken in vrede samenleefden.
Twee jonge koningen vochten zij aan zij in elke oorlog die ze vochten en deelden hun overwinningen met grote feesten aan de dorpelingen.
Ze waren als broers voor elkaar en er was niets dat hen kon deren.
Maar de twee koningen werden ouder en groeide na jaren van broederschap uit elkaar.
Huize Norhtwode wilde meer land te veroveren, om meer aan kracht te winnen, terwijl huize Baratheon opzoek was naar meer bondgenoten om wat veiligheid voor de dorpelingen te creëren.
Het koninkrijk van Baratheon groeide uit tot een fort dat bescherming gaf aan zij die het nodig hadden terwijl het koninkrijk van Northwode één van de meest gevreesde koninkrijken was geworden.
Na eeuwen van vrede, verklaarde huize Norhwode de oorlog aan huize Baratheon.
En dat was het begin van een tijdperk vol oorlog en politieke intriges.
Allemaal in het teken van macht en rijkdom.

Regels:

• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Er is een minimum van 10 regels, meer regels zijn uiteraard ook toegestaan.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Huize Baratheon

Vrouwen:

- Gipsy - Elizabeth Marique Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Pebble - Catherine Eleanor Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Guinevere - Algerain Catharina Baratheon - Bastaard dochter van de koning/Huurmoordenares.
- Semele - Carmentis Necia Galloway - Hofdame/Schilderes
- mismi - Elena Sophia Collins - Dienstmeid/spion
- Pebble - Gemma Antoinette Treebone - Dienstmeid/naaister
- Exasperated - Helena Florentia Muse - Muzikante
- DreamerN - Fauna Deidre Graham - Hofdame



Mannen:
- 5HELLEY - Raegan Bran Baratheon - Koning Baratheon
- 0o7 - Reagan Theadran Baratheon || - Prins/Zoon van de koning (Troonopvolger)
- mismi - Julius Edward of Monmouth - Ridder
- Squib - Daniëll Liam Graves - Ridder
- 5TYLE5 - Brom Rowan Falcon - Kruidenier/Dokte
- WillNotLearn - Bradley Damon MacGreggor - Burger/Bandiet
-
-




Huize Northwode:

Vrouwen:

- AgentP - Rosebell Scarlett Northwode - Prinses/Dochter van de koning
- Arachno - Aurora Dawn Violet Rose - Hofdame
- Neiva - Floria Ysmay Swift - Dienstmeid
- Vegangirl - Dawn Echo Lyna - Meid/Spion
- Squib - Arissa Illeana Sait - Naaister
- Annabeth - Alena "Lena" Katherina Lancaster - Bediende van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'
- xhansjee - Ruth Rose Burckinson - Burger/Bandiet
- Sheerio - Victoria Annabella Mortmain - Danseres/gevangenen

Mannen:

- WillNotLearn - Ian Alexander Northwode - Prins/Zoon van de koning (troonopvolger)
- Annabeth - Léon Oliver Northwode - Prins/Zoon van de koning
- Gipsy - Jonathan Xander Kingsley - Ridder/zoon van de hertog
- Exasperated - Alain Ian Worthe - Kok
- 5HELLEY - Ilias Aeneas Logan - Schildknaap
- Arachno - Micah Nathaniel Lloyd - Eigenaar van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'.
- 0o7 - Lior- Bandiet
-


Meedoen kan altijd, als je gewoon even hier klikt
Praat-Topic

[ bericht aangepast op 24 nov 2012 - 22:51 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

{Ben vandaag pas rond 6 uur thuis.. En waarschijnlijk pas rond 8 uur online.. Ik moet namelijk oppassen .}

---

Don't be like the rest of them, darling

Lior "De schaduw"
'Mijn naam is voor mij een weet, en voor u een raadsel, edele heren. Mijn naam wordt gevreesd in alle hoeken van Northwode, liederen over mijn daden worden gezongen door alle minstrelen die over mij durven te spreken. Over de mensen die mij vrezen, en mijn reizen die ik maak om mijn werk te doen. Niemand durft lang met mij samen te zijn. Ook de schaduw komt voor in mijn verhalen. Of kennen jullie hem niet in jullie rijk?' Vraag ik, hopend dat het onderwerp van mij af wordt geleid.
Het drietal kijkt naar mij, en ik kijk terug. De jongste, Jake genaamd, lijkt op een vrouw, een rijke vrouw.
Maar waarom zou een vrouw van adel zich in deze kledij in de bossen wagen?
Voor hun een weet, voor mij een raadsel.

---

Spoiler alert: you will save yourself

[Sorry voor mijn late reactie, ik heb toetsweek.]

Ongemakkelijk steunde ik tegen de boom. Het stelde me gerust wat de prinses zei, ik viel hen niet lastig. In plaats daarvan wees ze naar de ridder die achter haar stond, maar dat bedoelde ze niet serieus, of zo nam ik het aan. Ik bleef beleefd glimlachen maar wou hier het liefst weg, deze hele situatie was nogal ongepast. Aan de andere kant, het was wel... Bijzonder, om de hoogheid hier zo tegen te komen, in mannenkleren. Dat was gewoon niet iets dat ik ooit van de prinses had gedacht. Wie weet wat ze allemaal nog meer uitspookte. Mijn eerste indruk was blijkbaar verkeerd geweest, de ridder was niet haar geheime 'minnaar' en op een of andere manier maakte dat deze situatie al een stuk minder ongemakkelijk. Ik zou er nooit iets over zeggen tegen de koning of wie dan ook in het kasteel, maar het zou altijd in mijn achterhoofd blijven hangen. Ik maakte een dankbare buiging. "Dit blijft tussen ons, als u dat wenst," sprak ik met mijn meest nederige stem. Ergens voelde het altijd zo oneerlijk. Wat had de prinses gedaan dat ze beter was dan mij? Toch leek ik altijd de enige te zijn die dat zich afvroeg, en de koninklijke familie was altijd verteld dat het zo was, simpel als dat. Het maakte verder ook niet uit. Zonder de koninklijke familie had ik nooit een kans gekregen voor de positie die ik nu had in de wetenschap. Dan was ik niet verder gekomen als wetenschapshulpje, die de ruimtes schoonmaakt na dat alle belangrijke mensen vertrokken zijn. "Dat stelt me gerust, h-" Ik kon mijn zin niet afmaken, want plotseling was er nog een figuur verschenen, dat ons drieën begroette. Het leek er even op dat hij niet doorhad dat de prinses erbij stond, maar wel zei hij "heren en dame", dus de vermomming van de prinses had ook hij al door. Ik raakte even in de war toen de prinses zichzelf voorstelde als Jake. Dit was een hopeloze toestand, maar ik wou niet moeilijk doen, dus besloot ik om mee te spelen. "Gegroet, vreemdeling. Mijn naam is Adam Cordiall." Ook ik maakte een buiging, ook al had ik geen goed beeld van wie tegenover mij stond. Ik bekeek hem even goed, maar ik zag nog niets vreemds. Ik besloot om niet te snel conclusies te trekken. Ik was hier zelf ook niet voor een hele logische reden, dus ging ik deze man ook niet beoordelen. Sir Graves kwam naast me zitten, het leek erop dat hij de man niet vetrouwde en dat hij mij en de prinses wou beschermen. Toen Sir Graves vroeg aan de man wat zijn naam was, gebeurde er toch iets onverwachts. De man hield een verhaal, dat hij gevreesd was. Toen het begrip 'Northwode' viel begon ik hevig te fronsen. Automatisch verstevigde ik mijn houding, rechtte mijn rug. In één klap viel al mijn vertrouwen in deze man weg. De pot op met 'niet te snel conclusies trekken', deze man deed zich voor als een vijand en hij leek er trots op te zijn, ook. Alsof hij een soort beruchte schurk was. "Nee. U komt me niet bekend voor," sprak ik achterdochtig. "Ik vraag me af wat een man als u hier komt doen, in het rijk van Baratheon?" Ik kneep mijn ogen samen en keek hem recht aan. Had hij aanvalsplannen? Hij zou nooit ver komen in zijn eentje, zelfs niet als die stoere verhalen over hem de waarheid waren. Of was hij slechts een boodschapper, een waarschuwing?

[ bericht aangepast op 5 nov 2012 - 16:34 ]

---

They say before you start a war, you better know what you're fighting for.

Lior
'Mijn heer, vandaag is een prachtige dag, en ik ben hier niet om jullie aan te vallen of te spioneren. Ik ben voor de gene die het hoogst bied. Voor mij dan. Ik ben geboren in het land van Baratheon, maar mijn moeder komt van verre, niet van hier en ook niet van het rijk van Northwode. Ze is de dochter van Maritias van het verre zuiden,' Spreek ik, en ik krijg een sluwe blik in mijn ogen. I
k ben een vreeslijk mens, maar ik heb zo mijn trucjes om mensen te laten denken dat ik dat niet ben.
'Mag ik vragen wat het doel van jullie reis is, heren?' Vraag ik, omdat ik nog niet zeker weet of ze een man of vrouw is, en ik wil goed overkomen.

[sorry, ik kan even geen inspiratie vinden, volgende stuk word langer(A)]

---

Spoiler alert: you will save yourself

[Jullie negeerde Aurora! ):
Wie heeft er tijd om naar Miss Rose te gaan? )

Micah Nathaniel Lloyd.
Michael, de oude vriend van mijn vader en van mij, kwam naar me toe en trok me overeind van één van de houten stoelen waarop ik zat. Het kraakte terwijl hij dit deed, maar ik had alleen aandacht voor zijn chagrijnige hoofd. Telkens zat ik namelijk op deze houten stoel naar de andere te kijken, die binnenkwamen of juist weggingen. Ik hoopte zo een glimp op te vangen van een vrouw die ik nu weer het hof kon maken, als een soort prooi. ‘Micah,’ bromde de oude man met een zware stem, waarbij hij mijn arm los liet en ik ietwat gromde. ‘Als je toch niets te doen hebt, ga dan naar de markt om nog wat ammunitie bij te kopen.’ Ik haalde nonchalant mijn schouders op, stopte mijn handen in mijn zakken en keek hierbij de andere kant op. Hier had ik geen zin in, maar goed, hij bracht me wel een dak boven mijn hoofd. ‘Hier is het lijstje.’ Bromde hij nog, terwijl hij het papiertje hard tegen mijn borstkas aandrukte zodat mijn hand er automatisch naar uitschoot en deze vastpakte. Hierna was hij al snel verdwenen.
Een aantal minuten lopen en ik was op de markt. ‘Oké, wat staat er op het papiertje van de oude man?’ Mompelde ik onhoorbaar, om vervolgens het gekreukelde, verfrommelde papiertje uit mijn broekzak te halen. Eieren, wijn, melk, brandhout, bier, kaarsen. Een diepe zucht verliet mijn lippen, het papiertje stopte ik terug in mijn broekzak, hierna keek ik om me heen. Mijn blik viel op een jonge vrouwe die aan de andere kant van de markt liep. Een klein grijnsje sierde mijn lippen, terwijl ik me haar herinnerde. De vorige keer probeerde ik haar te versieren, maar zij kwam met allemaal koppige antwoorden terug. I remember her. De vrouwe met de donkere lokken, echter heeft zij lichte kleurige ogen. Had Michael me toch met een goede, bepaalde reden hier naartoe gestuurd! Snel liep ik richting haar en raakte voor een kort moment haar arm aan, terwijl ik naar haar toe boog. ‘Ha, schone dame! Ook naar de markt gegaan om iets te halen?’ Ik grinnikte kort, speels en ging achterstevoren voor haar lopen, waardoor ik bijna een paar mannen omver liep die iets zwaars droegen. Ze vloekten iets naar me, maar ik stak alleen vriendelijk met een brede grijns mijn hand op. ‘A nice man perhaps?’ Mijn blik was weer op haar gericht, terwijl ik natuurlijk op mezelf doelde.

---

†

Elizabeth Marique Baratheon

"Mag ik vragen wat het doel van jullie reis is, heren?" Hoorde ik de vreemde man zeggen, waardoor ik wat meer ontspande.
Als hij dacht dat ik een kereltje was, had ik minder kans op gevaar en dat was al een hele opluchting.
Hoewel ik de man voor geen haar vertrouwde, besloot ik om toch in te gaan op zijn vraag die hij ons stelde.
"Sir Graves, mijn leermeester, leert me paardrijden," Loog ik en weigerde om op te kijken. "En het is louter toeval dat we Mister Cordiall tegen het lijf liepen."
Hopelijk waren de twee mannen slim genoeg om het dwaze spelletje mee te spelen zodat ik niet door de mand viel.
Uit ervaring wist ik hoe bediendes tegen hun meerderen moesten doen uit respect, iets wat ik snel na kon spelen.
Ik balde mijn handen tot vuisten in de trui die veel te groot voor me was, niet dat iemand het kon zien aangezien de mouwen ver over mijn handen hingen.
Ondanks dat ik wel wat ontspannender was als net, voelde ik me toch redelijk ongemakkelijk.
Wie weet met wie te we te maken hadden.
Een moordenaar, dief of misschien zelfs wel een spion die er op uitgetrokken was om mensen uit Baratheon te vermoorden.
Ergens wist ik wel dat ik misschien overdreef.
We waren immers met 3 en hij maar alleen, als het moest zouden we hem wel kunnen overmeesteren.
Tenminste dat hoopte ik toch.
Gelukkig had ik voor mijn vertrek een dolk in mijn laars gestoken.
Ik kon er mee overweg en zou dan ook niet aarzelen het te gebruiken als laatste reddingsmiddel.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Daniëll Liam Graves
Ik volgde het gesprek met grote belangstelling, zodra de man had geweigerd zijn naam te noemen wist ik zeker dat hij niet te vertrouwen was en dan kwam hij ook nog eens uit Northwode. Elk kleine beetje informatie dat ik hoorde kon van pas komen en bovendien was het belangrijk om er voor te zorgen dat de verhalen die we vertelden overeen kwamen. 'Sir Graves, mijn leermeester, leert me paardrijden,' begon de prinses terwijl ze nog steeds van hem weg keek. 'En het is louter toeval dat we Mister Cordiall tegern het lijf liepen.'
Ik wilde het liefst zo snel mogelijk met prinses Elizabeth en Adam vertrekken maar eerst moet ik weten wie hij was, de koning moest weten dat hij door Barathon zwierf en ik hem niet vertrouwde, natuurlijk zou ik in het verhaal dat ik aan de koning vertelde de rol van zijn dochter volledig weglaten, ik mocht haar wel en wenste haar zeker geen problemen toe die ze wel zou krijgen als haar vader wist van haar uitstapjes. Ik besloot dus maar een simpele poging te doen om achter zijn naam te komen voor ik mijn bijn tegen zijn keel duwde en hem dwong om ons te vertellen wie hij was. 'Vertel ons je naam mijn beste,' zei ik terwijl ik mijn hand op mijn bijl legde. 'Alleen een lafaard reist in anoniemiteit.'
Ik wist heus wel dat dit niet de woorden waren die een diplomaat zou hebben gekozen was ik nog redelijk geduldig voor mijn maatstaven want het was algemeen bekend dat ik wel eens ongeduldig kon worden en dan iemand kon verwonden.

---

Remember to be ridiculous.

Helena Florentia Muse, muzikante.
De prinses legde haar bestek neer op haar bord en stond toen op om vervolgens voor mij sierlijk te buigen. 'Goedemorgen,' had ze teruggezegd. Ik glimlachte even en wilde haar zeggen dat ze helemaal niet voor me hoefde te buigen, maar ik liet haar. Als zij dit wilde wie was ik dan om haar tegen te houden?
'U heeft gelijk. Het is inderdaad een prachtige dag.' Een glimlach sierde haar gezicht.
De prachtige schepsels van de natuur waren al ontwaakt en ik hoorde de vogels hun prachtig gezang en in de verte hoorde ik nog steeds de eenden kwaken. Waren het diezelfde of waren het nu andere? De meeste mensen vonden mij raar, omdat ik zo blij en gelukkig kon zijn in de ochtend en stiekem wou ik ook dat anderen dit konden zijn. Wat was er nou beter om met een glimlach de dag te starten? Dat was toch al een fantastisch begin.
'Zullen we dan maar meteen beginnen?'
Deze woorden die de prinses had uitgesproken deden mij nog meer glimlachen dan ik daarvoor al deed. Net zoals dat prinses Catherine haar ouders gedag had gezegd en voor hun boog, volgde ik ook met mijn sierlijke buiging en ik verontschuldigde me vanwege dat ik ze niet eerder begroet had. Ik was het totaal vergeten vanwege de enthousiasme dat ik ervoor had om prinses Catherine zangles te geven.
Ik volgde prinses Catherine en we kwamen uit in een prachtige muziekzaal. Wauw, ik wou dat ik dit had! Dan was ik hier wel elke dag te vinden. Nu benijdde ik prinses Catherine nog meer. Dat ze hier mocht wonen en het idee dat ze dit elke dag kon bezoeken.
Uit enthousiasme en spontaniteit draai ik een rondje in de enorme ruimte van de muziekzaal. 'Wauw!'
Dan komt de gedachte in mijn hoofd dat ik hier ben in het gezelschap van prinses Catherine, dus herstel ik me zo snel mogelijk. En buig ik schuldig mijn hoofd. “Het spijt me zeer, prinses.”
“Zullen we dan maar beginnen?” Vroeg ik met een beschaamd toontje.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Raegan Bran Baratheon.
"Nee vader, en mijn plicht ligt vandaag bij het kijken hoe u te werk gaat op een alledaagse dag," luidde prins Reagans antwoord. De koning lachte,"O, mijn zoon, daar is nog tijd genoeg voor. Kom, en eet met ons." Reagans blik dwaalde af naar zijn tweelingzus, Catherine. "Vader, hoe komt het dat mijn leraar mij sinds vandaag aanspreekt met u?" vroeg Reagan toen en keek zijn vader in de ogen. De jonge prins wachtte even op een antwoord en stond toen op van de tafel,"Mijn vraag mag onbeantwoord blijven, mijn vader, excuseer mij heren en dames." zei hij en liep toen weg maar de koning hield hem tegen met een handgebaar. "Dat heb ik aan je leraar opgedragen, Reagan." zei de oude Raegan,"een prins moet altijd met u aangesproken worden." Raegan glimlachte en keek toe hoe zijn enige zoon en troonopvolger de zaal verliet. De koning lachte en begon aan het ontbijt dat met schotels op de grote, lange hoofdtafel werd geplaatst. Broden, fruit, vlees, kazen en vis stond op grote, glanzende plateaus over de tafel verspreid. Raegan wist zoals altijd niet wat eerst gegeten. Een dienster schonk zijn beker vol met gerstebier en gulzig nam de vorst een slok. Even later kwam een jonge vrouw de eetzaal binnenwandelen. Raegan herkende haar van ergens maar kon niet meteen een naam plakken op het gezicht van de niet onknappe jonkvrouwe. Ze liep recht naar Catherine toe en het leek alsof ze hadden afgesproken. Maar de heer van Baratheon trok hem dat niet aan. Catherine was een wijze, jonge vrouw die wist wat kon en niet kon als koningsdochter. Catherine stond op en zei gedag tegen de vorst en zijn vrouw, waarna ook de jonge vrouw boog en zich verontschuldigde maar de koning Baratheon wuifde het weg met een handgebaar en een glimlach. Catherine verdween samen met de jonge vrouw uit de eetzaal. Koning Raegan wendde zich tot zijn vrouw en glimlachte haar warm toe, hij knikte, drukte een zoen op haar hoofd en verliet toen op zijn beurt de eetzaal naar zijn vertrekken waar hij de kleren aantrok die de kamerheer al had klaargelegd voor Raegan. De kleren bestonden uit een dik wollen hemd, een stoffen broek, een lederen jas en een paar stevige leren laarzen. De koning deed de riem aan met zijn zwaardschede en stak zijn zwaard Icesinger erin weg.

---

kindness is never a burden.

Floria Ysmay Swift
Nadat ik een tijdje heb nagedacht weet ik weer wat ik mee moest nemen voor de kokkin. Verschillende kruiden, kaas, eieren en als het kan ook wat vlees. Volgens mij waren er ook nog een paar andere dingen maar die verzin ik nog wel, maar volgende keer is het wel handiger om een briefje mee te nemen.
Net als ik naar het kraampje wil lopen waar ze kruiden verkopen tikt iemand mijn arm aan. Vragend kijk ik op. ‘Ha, schone dame! Ook naar de markt gegaan om iets te halen?’ zegt een vaag bekend voorkomende stem. Als ik het gezicht herken veranderd mijn vragende blik in een wat geïrriteerde. Het is die irritante jongeman weer. Hij grinnikt kort en speels waarna hij achterstevoren gaat lopen, zodat hij met zijn gezicht naar mij toe loopt. Daardoor kan hij niet ziet wat er achter zich gebeurd en knalt hij tegen een paar mannen op die iets zwaars dragen. Ze vloeken iets behoorlijk onbeleefds naar hem en vanuit mijn ooghoeken zie ik dat een vrouw van middelbare leeftijd de oren van een klein jongetje bedekt en vervolgens kwaad naar de mannen kijkt. De irritante jongeman steekt met een brede grijns zijn hand naar ze op.
'A nice man perhaps?' vraagt hij dan. Ik scheur mijn blik los van de boze mannen en kijk naar de jongeman voor mee. 'Nee, daar ben ik niet naar opzoek,' antwoord ik kortaf. 'Dat zou je inmiddels wel moeten weten,' mompel ik er achteraan. Als hij bijna een klein meisje omver loopt pak ik hem bij zijn arm vast zodat hij stopt met lopen. 'Loop eens normaal, je zet jezelf, maar ook mij voor schut,' meld ik hem wat geïrriteerd. Nadat gezegd te hebben loop ik verder zonder me nog iets van hem aan te trekken.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Catherine Eleanor Baratheon.

Helena's ogen lichtten op zodra ze de zaal betrad. De glimlach op haar gezicht verbreedde en ze draaide een rondje. Het leek wel alsof ze zich in de hemel bevond. Dat was het misschien voor haar wel, zo'n grote zaal vol met dure instrumenten. Ik wist dat ik als koningsdochter enorm verwend was en en overal het beste van kreeg. Toen ze besefte dat ik naar haar keek verschuldigde ze zich snel. Het maakte me lachen. 'Zullen we dan maar beginnen?' vroeg ze met een beschaamde ondertoon in haar stem. 'Dat geeft niet hoor, mevrouw. Ik ben blij dat u zich zo kostelijk vermaakt.' Ik stond op van mijn stoel en draaide ook een rondje, waarbij mijn jurk een stukje omhoog kwam en vrolijk om me heen draaide. Een plezierig gegiechel verliet mijn mond. Daarna nam ik plaats op een pianokruk. 'Wilt u beginnen met muziek, of zonder?'

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Ilias Aeneas Logan
"Trek deze blouse maar even uit," zei Arissa vervolgens en woelde even door Ilias haar. Hij had het gevoel dat ze totaal niet had begrepen wat hij net verteld had, maar begreep dat ook. De stalmeester zei vaak dat hij trager moest praten omdat vele mensen hem nog begrepen. Ilias glimlachte en knikte. Ilias trok met veel moeite de bloes uit die hij al een tijdje aanhad. Hier en daar waren een aantal gaten zichtbaar waar Ilias met gemak zijn kleine handje door zou kunnen steken. Arissa haalde een aantal bloezen uit en spreidde ze over het bed. Ze nam een bruine bloes en gaf hem aan Ilias. "Probeer deze eerst maar eens," zei ze en Ilias nam de bloes aan. De bloes deed hem denken aan zijn moeder. Hij was zacht maar toch ruw. En het kleur was net dezelfde als die van zijn moeders haar. Ilias stak zijn armen door de mouwen van de bloes en liet de stof over zijn buik en rug glijden. Het zat wel lekker maar was iets te groot voor hem. Dat deed hem dan weer denken aan zijn vader. Die had ook een grijze bloes met allemaal gaatjes in. Vroeger stopte Ilias die toe in de winter met was van de bijen in het bos. Één keer had Ilias die bloes aangedaan, maar hij was veel te groot en kwam tot aan zijn knieën. De mouwen sleepte over de grond toen Ilias liep. Wat hadden ze toen plezier gehad. Ilias' mama had toen taart gebakken en samen hadden ze die opgegeten voor de verjaardag van Ilias. Maar toen kwam híj. Papa was niet vrolijk meer toen hij voor de deur stond. Hij eiste het huis op en wilde Ilias' mama en papa op straat zetten. Maar dan zag hij Ilias en zei dat hij in het kasteel zou kunnen werken. Mama en papa hadden met verdriet Ilias weggestuurd, maar ze hadden op z'n minst het huis nog. Ilias werd zich toen weer bewust van Arissa in de kamer en hij draaide een rondje voor haar. "Ik denk dat hij een beetje te groot is," zei Ilias met een lachje en wapperde even met zijn armen als een vogeltje.

---

kindness is never a burden.

Arissa Illeana Sait
Ik keek even bedenkelijk naar Illias in de dus toch aardig te grootte, bruine blouse en pakte na een tijdje mijn spelden. 'Dat zie ik maar het kost me niet heel erg veel tijd om dat te vermaken,' zei ik. 'Blijf eens even stil staan.'
Ik hurkte voor het neer en begon de mouwen op te rollen en vast te spelden. De bloes was een beetje lang en wijd. 'Ik kan dit gaan inkorten,' zei ik twijfelend. 'En anders hij iets langer vallen als gepland.'
Na nog even nagedacht te hebben nam ik mijn besluit. 'Je zit in de groeispurt dus ik laat hem wel zo want dan kan je er wat langer mee doen.'
Ik hielp hem voorzichtig uit de bloes zodat hij zich niet aan de spelden in de mouwen zou prikken. Ik vouwde de blouse op en stopte hem in de tas. Ik keek even naar de twee blouses en pakte de witte op die ik aan hem gaf. 'Deze ook maar proberen.'
Mijn stiefvader en stiefbroers hadden ook zulke blouses gehad, ze werden alleen met speciale gelegenheden gebruikt. Ik moest ze naderhand altijd wassen zodat ze stralend wit waren, ze moesten keurig opgevouwen worden en regelmatig gelucht. Mijn echte vader had geen stralend witte blouse, die van hem was had iets vuiligs over het.

---

Remember to be ridiculous.

WillNotLearn schreef:
(...)

Ian
Aangezien ik honger had liep ik na een tijdje Jonathan achterna richting de eetzaal.
s' Morgens had ik meestal honger, maar meestal was mijn vader er dan ook niet dus liet ik simpelweg wat eten brengen op mijn kamer.
De weg naar de eetzaal wees zich vanzelf door de geur van eten die er weg kwam en leet me steeds meer beseffen dat ik honger had.
Toen ik de eetzaal binnenliep zag ik mijn vader al zitten aan de lange tafel met eten.
'Vader' Zei ik met een kort knikje van mijn hooft richting de man aan de tafel, ik hielt niet zo van buigen had ik ook nooit gedaan.
Ik zag Jonathan nog voor zijn stoel staan, waarschijnlijk wachtend op mij en ik ging zelf zitten en wierp nog een blik op mijn vader die zo te zien in een goede bui was.
Qua uiterlijk had ik alleen mijn bruine haar van hem geërfd verder had ik blauwe ogen, een rare combinatie samen met mijn donkere haar.

---

Don't be like the rest of them, darling

Jonathan Xander Kingsley

Nadat Ian besloot om te gaan zitten, zette ik mezelf ook neer op één van de stoelen en liet mijn blik over de tafel gaan.
Er stond veel eten op tafel en het rook allemaal zo ontzettend goed.
Mijn voorkeur ging uit naar de verse broodjes die nog warm aanvoelden, ik kon de geur amper weerstaan.
Het water kwam me bijna in de mond, maar aangezien ik nog steeds geen zwijn was liet ik niets merken.
Ondanks de slechte band met mijn vader en het feit dat ik geen moeder had wilde niet zeggen dat ik geen tafelmanieren had.
Ik wachtte geduldig tot de koning eten op zijn bord had en nam vervolgens ook een broodje uit de mand.
"Zo sire," Begon ik na een kleine buiging met mijn hoofd. "Ik heb te horen gekregen dat er vanavond een feest is?"
De koning knikte en zag er uitzonderlijk opgewekt uit bij het horen van het woord feest.
"Inderdaad," Glimlachte hij en stak wat brood in zijn mond. "Iedereen loopt er de laatste tijd te bedrukt rond, het is tijd voor wat ontspanning."
Met een kleine lach, liet ik hem weten dat ik het volledig met hem eens was.
Iedereen dacht de laatste tijd alleen maar aan de oorlog die op het punt stond uit te breken en niemand voelde zich er goed bij.
Waarschijnlijk werden mannen opgeroepen om het leger te dienen en bleven vrouwen en kinderen in alle onzekerheid achter.
Ik had al eens gedacht om zelf ook mee te vechten in de oorlog, ik was tenslotte een ridder.
Een beetje actie kon nooit echt kwaad, maar aan de andere kant zou ik alle leuke dingen aan het hof missen.
Het was een moeilijke keuze, maar ik had nog tijd om te bedenken wat ik wilde.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.