Ik zeg zelf, ik ben best een extreme Directioner, dus sorry voor als jullie het belachelijk vinden, maar ik vind het echt heel erg.
Ik zal gewoon van het begin beginnen, gisteren was ik vroeg opgestaan, om de 'premiere' van Little Things mee te maken, ik was helemaal blij enzo, en heb het 3 uur aan een stuk zitten luisteren, ik vond het echt een mooi liedje en mijn dag kon niet meer stuk, dacht ik.
Ik ging daarna bij mijn grootouders op bezoek, samen met mijn broertje, mijn zus en mijn neef, ik was nog steeds heel erg blij, net zoals mijn zus, zij is ook een Directioner, maar dus, ik vertelde alles tegen mijn neef enzo, hij vond het eerst belachelijk dat ik er zo over deed en daarna schonk hij er niet veel aandacht meer aan terwijl ik heel vrolijk, met mijn zus Little Things aan het luisteren was op mijn mp3.
Plots kreeg mijn zus een sms aan van een vriendin die ook een Directioner is: ze vertelde dat One Direction op 1 mei naar België.
Ik en mijn zus begonnen helemaal te fangirlen en te huilen, we waren zo blij, ik word zelfs misselijk omdat ik zo opgewonden was!
Ik was stukken blijer omdat ik toen wist dat ik ze eindelijk een keer echt zo zien, dat ik ze niet alleen op een beeldscherm zou zien, en éindelijk hun stem zo horen. Maar dus, toen gingen we naar huis, heel vrolijk.
Mijn vader kwam als eerste thuis, ik heel hysterisch doen over dat ze naar België komen en heel blij enzo, en mijn vader zei tegen mij dat hij het goed vond dat we naar hun concert mochten als ik huiswerk ging maken in de vakantie en wassen en strijken enzo, máar dat het meest afhing van mijn moeder haar beslissing.
Toen mijn moeder thuis kwam ik weer hysterisch doen over dat One Direction naar België komt enzo, ik dacht dat ik er wel heen zou mogen , NIET DUS!
Ze vind me te jong, en ik had niet bepaald een goed rapport (68%), ik was teleurgesteld, boos en verdrietig tegelijk, ik heb het gevoel dat ik ze nooit ga zien, want misschien is dat wel de enige kans in jaren die ik krijg om ze te zien.
Ik heb eerst nog lang 'gezeurt', nouja hysterisch gedaan dat ik het wel verdien en toen ben ik direct naar boven gelopen, en na 2 uur huilen in slaap gevallen.
Ik snap het gewoon niet, mijn moeder wéét zo goed dat mijn grootste droom is om ze ooit te ontmoeten, en dat ik er alles voorover zou hebben, en ik wil ook zelf betalen en desnoods de bus pakken, maar ik mág gewoon niet.
Ik vind het echt heel erg, en deze morgen toen ik wakker werd ook weer meteen beginnen wenen enzo, en dan komt er ook nog bij dat mijn zus de schuld op MIJ steekt, dat ik niet zo hysterisch had moeten doen volgens haar, omdat we daaom niet mogen, maar IK vond al bij al dat het nog wel meeviel, en ik weet zowiezo zeker dat dat niet de reden is waarom we niet mogen gaan.
Dus zij doet heel de ochtend al fucking vervelend tegen mij.
Nu denken jullie waarschijnlijk dat ik niet goed wij ben omdat ik zo lang heb liggen huilen, maar echt ik heb hier een jaar naar uitgekeken en nu mag het gewoon niet!
Het voelt gewoon alsof... mijn ouders mijn droom afpakken...
Nu is mijn vraag: enig idee hoe ik ze kan overtuigen? (vooral mijn moeder)
Bedankt dat jullie al deze onzin hebben doorgelezen, maar ik wil gewoon zeggen dat ik het heel erg vind, echt heel erg.
En ik vraag nu expressief: Geef alstublieft geen beledigende reacties van: 'Ik snap niet dat je hier zo overdreven over doet,' etc.
Want ik vind het, zoals ik al zei, heel erg... :'(
Edit: Ik heb deze week vakantie, aangezien ik dan geen nieuwe punten kan krijgen haalt dat ook niet veel uit, gisteren heb ik wel 3 uur geleert om erheen te mogen gaan, mss heeft het wel een beetje geholpen!
[ bericht aangepast op 31 okt 2012 - 13:24 ]
