{RPG} Wolfblood ~02~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Cooper Henderson - RellyKelinde
- Andrew Justin Cole - quin98
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - LoveDrunkx
- Ayla Hope Savage - Lyris

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
- Damen Joey Dodger - Fluttershyx
- Xander Dodge Outcast - Dodge
Meiden
- Marcy Jarvis - Morrowind
- Aowynn Rune Savan - Lyris
- Jill Angel Scars - AgentP
- Candy Shary McCartney - LeFuck

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 27 nov 2012 - 19:33 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Cooper

Andrew was weg gegaan. Waarheen ook alweer? Ohja, Memphis halen!
Ik probeer overeind te komen maar het lukte niet. Ik ben bekaf.
Ik zak helemaal in en kruip naar een hoekje in de kelder.
Waren er nog meer hier? Ik sluit mijn ogen, nee toch? Nog niet toch? Ik weet het niet.
Ik voel hoe mijn lichaam moeite doet om wakker te blijven. Ik begin we te zakken en niet veel later lig ik in een diepe slaap.
Ik zou niet wakker worden voor het middaguur, never. Alleen school.. Morgen begint school weer.
Ik wordt in een droom mee gesleept en alles speelt zich opnieuw af. Alles wat er vanavond is gebeurd. Het is angstaanjagend maar wakker worden lukt niet. Een vaag gepiep verlaat mijn keel een aantal keer en ik schok wat door de nachtmerrie.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Assassin schreef:
[Nog iemand die op wat met Aiden gedaan heeft of niet?]

[Volgens mij niet, maar misschien kun je beter inhaken als iedereen richting school gaat, of daar is? De eerste nacht is eigenlijk zo goed als voorbij..]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Ik wacht nog tot Riley reageert c:]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Katherine Audrey Swann

Wanneer ik de stem van Memphis hoorde, besloot ik toch maar om te luisteren en richting zijn huis te gaan.
Zo stil als ik kon, sloop ik zijn huis in en vond mijn weg naar de kelder waar ik met een grimmig gezicht binnenstapte.
Gelukkig konden ze het niet zien aan mijn gelaatstrekken, maar misschien wel in mijn ogen.
"Is iedereen er?" Vroeg ik en liet mijn blik vervolgens even naar alle gewonden glijden.
Dit zag er alles behalve goed uit.
Vrijwel iedereen was wel gewond, maar slechts enkelen waren er verschrikkelijk aan toe.
Voor heel even was ik mijn eigen verwondingen vergeten waardoor ik mezelf troostend tegen Aurora aanlegde.
Ik wist hoe slecht ze zich wel niet moest voelen en dat maakte me best een beetje down.


[Dat van Riley komt straks wel.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Coop ligt iig heel diep te slapen haha]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Ok ^^]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Ayla

‘Ik ben oké. Ik zie je.’ Het was een korte, maar geruststellende reactie. Aurora paste zich met zichtbare moeite aan mijn nieuwe tempo van lopen en even ben ik bang dat we het misschien net niet halen, tot Memphis in het zicht verschijnt. ‘We zijn er bijna, Ro,’ zegt hij tegen haar en ik voel hem meehelpen haar te ondersteunen. Ik besloot niks te zeggen over het mes in zijn schouder en de pijl in zijn dij. Niet helemaal oké, dacht ik bij mezelf terwijl we door liepen naar zijn huis.
Als we eindelijk de poorten van Memphis zijn tuin bereiken voel ik een lichte opluchting door me heen gaan, eindelijk waren we veilig. ‘Bedankt Memphis,’ hoor ik Aurora tegen hem zeggen waarna ze zich op mij richt. ‘Zonder jou was ’t helemaal niet gelukt.’ Als ik een klein glimlachje had kunnen geven, was die nu verschenen.In plaats daarvan gaf ik haar een zacht duwtje met mijn neus als teken dat het goed was. ‘We zijn er allemaal voor elkaar.’ Strompelend liep ze de kelder in en liet zich vervolgens in een hoekje op de grond zakken. ‘Je bent oke?’ zei ik alleen tegen Memphis. Ik kon het niet helpen een lichte vorm van sarcasme door te laten klinken, hopende dat hij me er niet al te hard op zou aanpakken. In de deuropening bleef ik staan, liet mijn ogen even rond glijden over de overige roedelleden tot ze weer bij Aurora uitkwamen. ‘Rust goed uit,’ zei ik zacht tegen haar terwijl ik naar haar toe liep en me vervolgens voorzichtig langs haar liet zakken.
In een ander hoekje van de kelder hoor ik Cooper’s onrustige gepiep en kijk even met een licht bezorgde blik zijn kant in. Op dat zelfde moment zie ik Katherine ook weer terug komen en komt ze net als mij langs Aurora liggen.


Aowynn

Ergens was ik enorm blij toen ik de zolder bereikte, een vrij grote slaapkamer met een klein badkamertje, helemaal voor mezelf. Ik knipte de lamp aan en liep naar de grote spiegel, die in het midden aan de muur hing. Mijn gezicht vertrok bij het zien van mezelf, ik zag er vreselijk uit. Met moeite trok ik mijn jasje uit en liet deze op de grond vallen. Vervolgens haalde ik het stof van mijn hand af om de snee die er zat te bekijken. Behalve wat vuil zag hij er redelijk goed uit, al kon ik dat nu nog niet helemaal goed beoordelen.
Daarna trok ik met pijn en moeite mijn hemd uit en draaide me iets om zodat ik mijn rug kon bekijken in de spiegel. Een donkere plek was verschenen precies daar waar mijn pijlenkoker had gezeten toen ik uit de boom viel en op mijn rug belandde. Hoewel het zeer deed bij het bewegen van mijn armen, was de pijn in mijn been het ergste. ‘Rothond,’ bromde ik en liep naar mijn dressoir toe om daaruit met moeite een schaar en verbandtrommel te pakken. Die broek ging ik nooit zo uitkrijgen dus ik besloot hem kapot te knippen en hem vervolgens als een vod op de grond te laten liggen.
Hij had me goed te pakken gehad, een flinke en diepe bijtwond werd compleet zichtbaar zodra de broek uit was, waarop ik even mijn goede hand tot een vuist balde. Ik ontdeed me langzaam van mijn ondergoed en hinkte naar de badkamer toe, om daar vervolgens een douche te nemen en mijn wonden te verzorgen. Ondertussen verbeet ik de pijn die het afspoelen veroorzaakte, en zo ook de pijn na het douchen tijdens het schoonmaken. Vervolgens draaide ik een klein verband om mijn hand en begon daarna zorgvuldig mijn bovenbeen te doen. Met een diepe zucht liet ik me na een tijdje voorzichtig op mijn rug terecht komen. In deze staat kon ik niet gaan jagen op de wolven, maar ik wist van mezelf dat ik het hierbij niet ging laten. Ik slaakte een licht geërgerde zucht toen ik op mijn zij draaide, de wekker voor school in stelde en mijn slaap opzocht.


[En ik hoor net dat Aowynn leider van de Hunters mag zijn ^^ ]

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 22:53 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Riley Andreas Cromwell

Ik wilde Marcy nog tegen houden wanneer ik haar onderuit zag gaan, maar was net te laat.
"Sorry, mijn fout." Mompelde ik en tilde haar weer van de grond.
Met haar in mijn armen, stapte ik naar binnen en sloeg met mijn voet zacht de deur dicht.
"Ok, zeg maar waar je heen moet." Zei ik zacht en probeerde mijn ogen te laten wennen aan het donker.
Eigenlijk zag ik er tegenop om morgen naar school te gaan, mensen zouden ons waarschijnlijk vreemd aankijken met al die verwondingen.
En het ergste was dan nog wel dat die rotbeesten waarschijnlijk ook nog op onze school zaten.
Maar als ik mensen opmerkte met onverklaarbare wonde, dan zou ik hen waarschijnlijk te grazen nemen in hun menselijke gedaante.
Misschien had ik dan wel wat meer geluk.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Aiden Blaise Preston

Ik loop nog even rond, maar volgens mij is alle actie al verdwenen en ik ben er alles behalve bij. Het zou best kunnen dat ik overal zo langs gewandeld ben zonder het door te hebben. Normaal is het wel anders, normaal ben ik zo gefocused op dit, maar nu wilt het gewoon niet. Ik draai me met een zucht weer om en begeef me naar mijn huis. Lily en ik waren net van plan om samen te gaan wonen, voor alles. Nu ben ik alleen in een leeg, klein huisje dat nog lang niet af is. Dus ga ik er met een behoorlijke tegenzin naar toe, doe er nog eens tien minuten extra over om er te komen en pak uiteindelijk mijn sleutels om dan toch naar binnen te gaan. Op het kleine kastje in de hal ligt de sleutel van Lily, die terug is naar haar ouders. Ik heb niets om naar terug te gaan.
Zuchtend loop ik naar de slaapkamer, die zich op de volgende verdieping bevind, een kleine, smalle trap omhoog. Het is niet veel, alleen nog een kleine badkamer en een rommelkamertje, wat je eerder gewoon een kast kan noemen. Beneden is een woonkamer en keuken in één. Maar het was genoeg voor ons twee, nu is het me teveel. In het kleine kamertje kleed ik mezelf uit en ga ik onder de dekens liggen van het veel te grote bed, waar ik mezelf opkrul en uiteindelijk in een onrustige slaap val.

---

Your make-up is terrible

Marcy Jarvis

"Rechtdoor," zei ik. "Zet me maar neer op een stoel. De verbandtrommel ligt in die kast."
Ik wees een van de keukenkastjes aan.
Een oude, muffe kat kwam miauwend om de hoek gelopen. Toen ik mijn hand uitstak, begon hij ertegen te schuren en te spinnen. Ik krabde hem zacht tussen zijn oren.
"Niet nu, Whisky," mompelde ik stil. Mijn grootvader had het beest de naam gegeven toen hij nog leefde. Het beest was al oud en ik schatte dat het geen twee jaar meer zou duren voor hij de pijp uitging.
Dit huis was net niet te groot voor mij. Mijn slaapkamer bevond zich op de eerste verdieping. Die van mijn grootmoeder zich op het gelijkvloers, net zoals de rest. Het zag er best wel oma-achtig uit, maar het was gezellig.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Aurora Elizabeth Morningrose

Op het moment dat ik mezelf in de periode tussen slapen en waken bevind, voel ik hoe Ayla en Katherine bij me plaats nemen. Het zorgt ervoor dat er zich een aangename warmte verspreid waardoor ik me iets beter begin te voelen. De gedachten over mijn verwondingen waren inmiddels naar de achtergrond verdwenen, ik dacht nu alleen nog maar na over de gevolgen van de verwondingen als ik wakker zou worden en het feit dat ik ermee naar school zou moeten gaan.
Van verschillende roedelleden heb ik gehoord dat er een aantal Hunters zijn die bij ons op school zitten, al wist ik niet precies welke mensen dat waren. Ik herkende ze niet, dat had ik nooit gedaan en op de een of andere manier is het nooit uitgesproken door de rest welke mensen ons begonnen op te jagen tijdens de Volle Maan.
Als ik mijn hoofd iets wil verleggen schieten mijn ogen open door een pijnlijke steek die langs mijn oor en wenkbrauw schiet. Het geeft wel coole littekens, murmel ik zachtjes tegen de rest, waar ik mezelf maar vaag bewust van ben.
Mijn ogen vallen als automatisch weer dicht, terwijl mijn ademhaling steeds langzamer gaat.
Slapen, eindelijk.

---

•

[Was het niet zo dat de wolven sneller genazen dan een normaal iemand?
En dan bedoel ik niet dat ze over een paar uur alweer volledig genezen zijn (; ]

[ bericht aangepast op 30 okt 2012 - 16:45 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Dat weet ik niet hihi..

Over een aantal bladzijden zou ik graag de nacht af willen sluiten

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Scarlet Morningstar

Onderweg naar dit kleine huisje (dat soort van mij was aangezien hier toch nooit iemand kwam) had ik Memphis nog horen huilen. Het was moeilijk geweest om het te negeren maar het was gelukt. Ik stak mijn sigaret op met een aansteker die van mij was en bedacht me toen dat het hier sneller licht was dan waar wij woonde. Heel raar. Wat ook nog raar was dat ik altijd poedelnaakt was op mijn vest na na mijn verandering. De meeste hadden gewoon schuren in hun kleren. Ik daarentegen was meestal naakt. Ik deed mijn broer zijn leren jas uit en smeed die op een stoel.
Ik begon te zoeken naar een naald en draad. Ik ging mijn eigen hechten zoals zo vaak. Ik nam een grote teug van mijn cognac en dan trok ik van mijn sigaret. Ik was gewend om beschoten te worden. Ik werd al heel mijn leven opgejaagd door de hunters. Ik voelde het zelf niet eens meer als ik beschoten werd, pas als ik door had begon het pijn te doen. Klein beetje maar. Janken heb ik er nooit voor gedaan. Ik had al ergere wonden gehad. Mijn blik gleed naar mijn heup met het litteken erop. De geschiedenis ervan was erg en pijnlijk. Te pijnlijk om te herinneren. Er liep tranen over mijn wangen. Ik vond de naald en draad maar daarbij vond ik nog iets beter. Een zakje joints die ik nog niet zolang geleden had gestolen van een drugsdealer. Ik had er altijd voor het geval dat ik het nodig heb zoals nu. Ik ging op een van de stoels zitten en goot een stukje cognac over de wond. Dat prikte. Ik trok voor de laatste keer aan mijn sigaret en doofde die in een assenbak. Ik legde mijn naald en draad neer en ademde diep in en uit voor ik mijn duim en wijsvinger in de wonde duwde om opzoek te gaan naar de kogel. Toen ik hem vond trok ik hem eruit. Ik wist dat er een grimas op mijn gezicht stond maar wat wil je nu zelf als jezelf een kogel uit je arm peutert. Ik legde kogel op tafel en pakte de cognac. Ik dronk er even van en goot dan wat terug over de wonde om het te ontsmetten. Ik zette de fles neer en pakte de naald en draad. Ik begon men eigen te hechten. Ooit op een dag zal ik elke hunter die er bestaat kapot maken. Behalve Riley. Dat ging niet. Hij had altijd goed voor mij gezorgd voordat hij opeens van de wereld verdween. Ik kon het niet over mijn hart krijgen. Er liepen meer tranen over mijn wangen maar deze waren ook niet van de pijn.

[ bericht aangepast op 30 okt 2012 - 18:18 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Memphis

Ik kijk hoe Ayla, Aurora en Andrew weer naar binnen gaan. Zelf blijf ik nog even buiten zitten. Of misschien is liggen een beter woord. Zodra er niemand meer in het zicht is, plof ik neer. Net op dat moment komt Katherine de tuin in. Ik blijf nog even zo stabiel mogelijk liggen, en ben dankbaar dat ze naar binnen gaat zonder teveel aandacht aan me te besteden. Zodra ze binnen is, geef ik toe aan de vermoeidheid en ga ik er als een slap popje bij liggen. De mijl en het mes haal ik er pas uit als de zon op is, wat niet zo lang meer duren zal, ik kan op dit moment geen ontsteking hebben door vacht die in de wonde komt.
"Je bent oké?" hoor ik Ayla's stem zeggen, en ik meen enig sarcasme te detecteren.
Katherine en Ayla, die twee zijn vaak slimmer dan me lief is. Maar het komt dan wel weer heel wat keren van pas, dus ik probeer er niet over te klagen.
"Wat? Ik zie er toch nog steeds fantastisch uit?"[/] antwoord ik, minder sarcastisch dan Ayla net.
Ik lig nog even voor de deur te waken en geniet ervan als de zon haar stralen eindelijk over me heen strooit. De verandering naar mens is aangenamer dan andersom. Na enkele minuten lig ik met gescheurde kleren in mijn tuin. Ik ga rechtop zitten en trek allereerst de pijl uit mijn dij. Ik klem mijn kaken op elkaar om niet te gaan schreeuwen, maar een diep gekreun kan ik niet onderdrukken. Ik zet me schrap en trek dan ook het mes er uit. Een beetje buiten adem van de inspanning en de pijn die nu veel prominenter aanwezig is, blijf ik nog even zitten.
Vervolgens sta ik op en ga naar binnen. Ik sluit de deur en de gordijnen die boven de kleine raampjes net onder het plafond van de kelder zitten. Het is beter voor de anderen dat ze nog even wolf blijven, dan genezen ze sneller. Ik zie hoe Katherine en Ayla bij Aurora liggen. Cooper ligt zo blijkt naar te dromen. Ik wandel stil op hem af en aai een paar keer over zijn kop om hem gerust te stellen. Dan ga ik naar boven. Ik spoel de pijl en het mes af en zet het kookvuur aan. Ik leg het lemmet in de kleine vlammetjes. Vanuit de keukenkastjes haal ik een fles wodka. Ik stop een houten lepel tussen mijn tanden en bijt er stevig in terwijl ik het spul over mijn wonden giet om ze te ontsmetten en te spoelen. Om Ro en Coop niet wakker te maken slik ik elke schreeuw weg. Nadat ik de dop weer op de fles gedraaid heb, zet ik het vuur uit, neem ik het handvat van Aowynn's mes vast en druk het gloeiend hete lemmet tegen mijn huid om de wonden dicht te schroeien. Ik heb geen tijd om te wachten tot het bloeden stopt, dan maar wat littekens erbij. Ik bijt zo hard op de lepel dat hij in twee breekt. Als ik klaar ben, gooi ik het ding in de vuilbak. Het mes en de pijl leg ik voorlopig in de besteklade.
Ik neem een teil onder de gootsteen vandaan en vul hem met warm water. Dan begeef ik me muisstil naar de badkamer. Ik trek mijn gescheurde shirt uit en laat het op de grond liggen. In het medicijnkastje neem ik het ontsmettingsmiddel. Echt niet dat ik Ro's wonden met wodka ga ontsmetten. Ik neem ook nog een paar steriele verbanden en pleisters. Uit mijn oma's buidel neem ik de kromme naald en speciale draad waarmee ze mijn wonden wel eens hecht. Als ik ook nog een paar waslapjes en handdoeken heb genomen, ga ik de teil in de keuken halen en begeef me met mijn hele boeltje naar de kelder.
"Mag ik er even tussen, dames?" vraag ik zachtjes aan Katherine en Ayla. Eerst en vooral Aurora verzorgen, zij lijkt me er het ergst aan toe. Dan Katherine. Aan Cooper's pijn kan ik helaas niets doen. Daarna Scarlet bellen.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.