Rachelle Lemmons.
Ik zuchtte, het was midden op de dag. Alweer twee maanden waren verstreken en ik kon nog zo goed herinneren hoe ik me voelde de dag dat ik naar de schoolarts ging. Ik keek in de spiegel. Een buikje was al duidelijk te zien en ik had inmiddels al gelijk gehad. Vier maanden, vier maanden de duur van een zwangerschap tussen engel en demoon.
John was ondertussen verschrikkelijk lief geweest, zo zorgzaam en zo.. verantwoordelijk. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik hem niet leuker en leuker begon te vinden.
Het winterbal kwam alweer op en eerlijk gezegd durfde ik niet te gaan. Ik had het gemakkelijk kunnen verbergen al die tijd gewoon door XXL truien en vesten te dragen. Zeggen dat ik pfeiffer had om mijn duizeligheid en het iedere keer bijna flauwvallen te camoufleren. De enige die het wist was de vrouw die me de test had laten doen. Ze zou haar mond houden en ik was haar dankbaar. De enige bij wie ik nu nog terecht kon was John. Mijn familie had ons inderdaad in de steek gelaten. Contact was definitief verbroken.
Ray had zich nog niet laten verschijnen..tenminste.. niet bij John in de buurt. Ik heb hem één keer gezien. Hier op school..samen met Rosali. Rosali was lief, maar als ze wist wat er aan de hand was had ze me allang al willen vermoorden. Ray daarin tegen had zich vreemd voorgedaan. Ik had het John niet verteld. Bang voor wat hij zou doen. Hij had gezworen het gevecht met Ray aan te gaan. Hem te vermoorden eigen handig. Ray zei tegen me dat hij terug zou komen. Ik kwam net de douche uit, had een handdoek om mijn lichaam gewikkeld en opeens verscheen hij. John was naar de les toe, ik had toen nog geen les. Hij had gegrijnsd, maar je kon ook woede zien. Hij had gezworen dat als het kind geboren zou worden het of van hem zou worden of vermoord zou worden.
Ik durfde er niet met John over te spreken.
Mijn blik dwaalde de kamer af, ik was moe. Uitgeput. Dit kind in me zou me mijn leven kunnen kosten. Ik was ondanks alles toch verzwakt. Je kon het aan me merken. Gewoon aan mijn gedrag.
Amare Catherine Eastwood.
Ik zuchtte, Timo en ik hadden dus niet meer gesproken. Ik liep dwalend door de gangen opzoek naar het muzieklokaal.
Was ik over hem heen?
Ja.
De grootste leugen die ik mezelf durfde te vertellen. Ik miste Timo om me heen, zijn aanwezigheid, zijn stem, de lieve woordjes die hij in me oor fluisterde als we samen waren. Zijn aanraking als hij me zacht en teder kuste.
Ik liep het lokaal binnen en pakte de gitaar op. Stak die in de versterker en deed de deur dicht. Ik begon smells like teen spirit te spelen en ik glimlachte. Old school rock. Just missed it.
Even mijn hoofd leegmaken. Het winterbal kwam op en ik twijfelde nog. Tussen mij en Nathan ging alles eigenlijk prima. Wonder boven wonder had hij me nog steeds niks uitgelegd over waarom hij terug zoende. Me hem liet zoenen.. maar we waren inmiddels al twee maanden verder. Hij gaf me een fijn gevoel. Het gevoel dat Timo me niet gaf, het gevoel dat iemand om je gaf.
Rosali Chévonez.
'Xav!?' riep ik en klopte op zijn deur. Hij deelde de kamer met twee andere meisjes die ik ondertussen al had ontmoet. Vans en Amare, twee totaal verschillende meisjes die elkaar dan ook duidelijk niet mochten. Vans was zijn ex. Knap meisje opzicht, maar arrogant. Na een gesprek met haar en haar op haar plaat te hebben gezet ben ik weggelopen .Vond het wel lachen. IIk wou de kamer ingaan maar hoorde dingen die ik niet wou horen. Ik zuchtte, bevalling. Demonen soms ook. Urgh.
Ik stuurde hem een smsje om naar de kantine toe te gaan. Zal wel verrast zijn als hij terug kwam. Ik was namelijk twee weken weggeweest naar familie. Het was een vergadering die Ray had gepland. Blijkbaar was Rachelle zwanger en hij had zijn zinnen op het kind van haar en Jonathan gezet. Ik was er nog steeds verbaasd over. Maar ach, ik was terug. Ik hield me buiten het gebeuren van Rae, Ray en John want als ik me daarmee bezig hield joh.
Verder was het rustig, het was erg gezellig en het voelde vreemd om dit zo te zien. Ik liep de kantine in en zag hem daar zitten. Ik glimlachte en liep naar hem toe, deed mijn handen voor zijn ogen en grijnsde tegen zijn oor aan. 'En heb je me gemist?'
Aiden Noel Kahln.
Ik gaapte, ik was er totaal niet bij vandaag. Ik zat in de les en droomde haast weg. Het was zó saai. Aardrijkskunde. Verschrikkelijk. Ik had elk deeltje van de wereld gezien, ik wist alles en dit was dan ook een eitje voor mij.
Iets waar ik me meer in concentreerde waren de lessen muziek. Het was veel fijner om in mijn eigen element bezig te zijn.
"Meneer, ik heb een afspraak bij de schooldokter." had ik gezegd. Ik mocht zo de deur uit gaan en liep daardoor ook maar gewoon door de school. Ik keek en zag uiteindelijk het lokaal wat me wel aandachtig trok. Ik zag de andere tweeling zitten. Iris en Lila. Ik grijnsde even en ik keek ze even aan. Na wat gekke bekken en wat geflirt liep ik weer door. Lachend. Die twee waren leuk, misschien vond ik de een inderdaad leuker dan dat ik wou... maar hey, daar zou ik ooit nog voor uitkomen.
Adam Nicohlas Kahln.
Dwalen. Dat deed ik. Een tussenuur en iedereen zat in de les. Zelfs mijn idiote broertje. Ik liep langs de lokalen en zuchtte. Dit was nog eens hel. Gewoon doelloos niks doen. Ik zat al twee maanden op deze school. Het was erg leuk. Gewoon gezellig ook.
[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 18:53 ]
The duty of youth, is to challenge corruption.
]
]
|