Het leven is zo zinloos! - Liefde, Vriendschap & Familie

ik krijg steeds meer het gevoel dat het leven zo zinloos is...

niks maakt me meer blij...

ik ben altijd verdrietig en s'nachts lig ik uren te huilen.

ik heb het gevoel dat iedereen me in de steek laat terwijl ik weet dat dat niet zo is.

ik voel me zo alleen.

ik ben zo bang voor alles en iedereen.

ik raak in paniek als er veel mensen om me heen zijn en heb het gevoel dat ik in duizend stukjes uitelkaar val.

ik ben zo moe! zo ongelovelijk moe!

was er maar iemand die een arm om mijn schouders wilde leggen....ik wil gewoon iemand vast kunnen houden en hem alles vertellen, alles

ik wil gewoon niet meer, ik wil de wereld op pauze zetten, ik wil niet meer! ik kan niet meer! ik wil gewoon weten waarom ik me zo godverdommen depresief voel, waarom ben ik zo emotieoneel, waarom word ik gek van mijn eigen gedachten, waarom heb ik constant ruzie met mezelf, waarom kan ik mijn hoofd gewoon niet even uitzetten?

wat is er mis met me?


sorry voor dit zeiktopic, het moest ffe...en ik weet dat veel mensen het veel slechter hebben dan ik, en ik weet dat ik me aanstel, maar ik voel me echt heel naar en rot en alleen en verdrietig zonder dat ik weet waarom.

me: 5% reality, 95% dreams

Noyade schreef:
Meid, je bent vijftien.
Iedereen gaat door een fase waarin het allemaal tegenzit en je het niet meer ziet zitten. Neem nu geen drastische beslissingen en blijf rustig, die tijd gaat vanzelf weer weg en je zult er sterker uitkomen dan ooit. (:

"Il n'y a que les morts, qui ne reviennent pas."

Madonna schreef:
Wat naar dat je je zo voelt. Misschien kun je er over praten met vrienden of familie - in ieder geval mensen die je vertrouwt. Zij zullen je vast steunen en proberen te helpen.

"A weed is simply a flower that somebody has decided is in the wrong place." Sister Monica Joan, Call the Midwife

Ik ken je gevoel echt helemaal. Ik heb het vorig jaar echt heel erg sterk gehad. En ik kan je vertellen dat het bij mij nu echt aan het overgaan is. Nog steeds niet helemaal, maar het is echt al een heel stuk minder erg. En zoals hiervoor gezegd is, je komt hier echt sterker uit. Daar moet je op vertrouwen. Het komt echt goed.

I believe in imagination, because what I can't see is infinitely more important than what I can see.

Ik ken dat gevoel . Zo'n twee jaar geleden werd het bij mij zo erg dat ik dromen had waarin iedereen mij vermoorde en ik begon mijn vrienden en vriendinnen te wantrouwen. Het gaat nu gelukkig beter met mij. Time heals , everything <33

bzzzt broem.

Waarschijnlijk is het de puberteit en gaat het gewoon voorbij, dat hoop ik in ieder geval voor je. Iedereen gaat dan door zo'n periode en sommigen zoals jij hebben het erger dan anderen. Als je iemand nodig hebt om tegen aan te zeiken mag je me wel een pbtje sturen.

Your make-up is terrible

Het komt goed. Ik loop er al jaren mee en sinds een jaar of drie is het minder maar nog steeds sterk. Ga praten en probeer iemand te vinden die je er door heen helpt want zoals ik heb niemand die het verhaal kwijt kan. Maar jij wel dus vertel alles wat je dwars zit en die is een periode maar het wordt minder geloof me.

Mensen zeggen dat praten helpt. Maar wat als je niet zo graag praat omdat je niet wilt dat anderen zich zorgen gaan maken? Ga eens iets doen, alleen, met vrienden, met een klein kleuterje uit de buurt. Word eens echt fysiek moe door te sporten, een dag te werken aan iets groots. Zoek een doel! Al is het maar klein. Lees je graag? Zet jezelf de uitdaging om alle boeken va een bepaalde schrijver te lezen binnen een bepaalde tijd. Ontdek nieuwe artiesten. Schrijf elke dag iets op, iets onbenulligs, wat je gedroomd hebt. Zet je.achter een (vakantie)job. Adem.
Als je iets nodig hebt: mijn inbox heeft nog plaats vrij en mijn gedachten kunnen er tegen aan werken. Zo heb ik ook nog een doel (;

'Cause no wise words gonna stop the bleeding.

Ik heb zelf een jaar geleden een depressie gehad, ben geholpen geworden door een aantal psychologen/psychiaters en ben er nu eindelijk door aan het komen. Ze zeggen altijd, ga met iemand praten, maar vergeet vooral niet dat je dat eerst zelf moet willen, laat je niet dwingen tot iets wat je niet wil. Als jij niet over je problemen wilt praten met iemand zoals een psycholoog, vooral.niet.doen.
Zoek een hobby, een passie, iets waar je even al je emoties in kan leggen. Voor mij bijvoorbeeld, was dat dansen, ik deed competitiedansen en toen ik in die depressie vastzat legde ik al mijn gevoelens/frustraties in de dans, soms zoveel dat ik met tranen op mijn gezicht de vloer afkwam, maar het was er even uit.
Loop niet te hard van stapel, ik zeg niet dat wat je voelt niet echt is of dat je overdrijft, maar ik weet uit ervaring dat je de wereld zwarter durft in te zien dan hij is.
Praat er met je ouders over, of je vriendinnen, of iemand die je vertrouwt. Misschien werkt een dagboek ook wel, zolang je je gevoelens maar niet binnen houdt, je moet ze aan iets/iemand kunnen uiten.
Als je wil, mijn inbox staat open, omdat ik het zelf extreem heb meegemaakt een lange tijd, kan ik je wel wat advies geven als je wilt.

Sterkte meid, aarzel niet om hulp te vragen, aan wie dan ook!

Ik ben ook een tijd depressief geweest - en nee, niet de puberteit. Laat je helpen, ik zag er ook tegenop maar het scheelt uiteindelijk zoveel.

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."