Ivy en Say zoeken.. - Quizzen promoten

Twee personen die samen met hen een serie willen schrijven.

We willen namelijk een serie schrijven over 4 personen van Quizlet die een meeting houden. Daar komen ze TH tegen en dan...

Het leek ons leuk om dat te schrijven met nog 2 andere personen die samen met ons afgewisseld een deel schrijven vanuit hun POV.

Dus lijkt het je leuk om mee te schrijven, vul dit even in:

Naam:

Leeftijd:

En een stukje zelfgeschreven verhaal (mag uit een quiz komen):

WE KIEZEN DE BESTE!

---

Love,,Peace&&Icecream! ^^ Liefde aan een paar mensen...

Ik wil wel ^^

Naam: Lisa

Leeftijd: 15

EN hoe ik schrijf kun je zien in men serie
TOM'S SEXDAGBOEK Say Komt er trouwens ook invoor in deel 7

al gekozen?

---

Lalalalalalalala.

Succes met kiezen <3

---

Remember the nights we drove around crazy, in love.

Naam: Renee

Leeftijd: 12



En een stukje zelfgeschreven verhaal (mag uit een quiz komen):
Ik haal een stukje uit mijn serie over kanker!

''Je kan me lekker toch niet pakken!'' Gil ik blij naar mijn zusje die achter mij aan rent de grote draai deuren van het ziekhuis binnen. Ik kijk lachent achterom en steek mijn tong uit. Mijn zusje begint vaart te zetten. Maar ik ren ook harder. Dan bots ik tegen een man op in een lange witte jas. Ik val neer op de ijzige harde vloer. Ik voel tranen achter met net vlies vloeien. ''Renee gaat het?'' hoor ik mijn zusje vragen. Ik knik en probeer mijn tranen weg te slikken. De man kijkt mij verbaast aan. Dan tilt hij me reacht. Ik glimlach en stotter: ''Sorry meneer.'' De man lacht vriendelijk. ''Geeft nisk hoor meisje.'' andwoord hij en hij loopt verder. Dan komen mijn ouders er aan gesnelt. ''Renee gaat het?'' vragen ze bezorgt. Ik knik en vertel trots: ''Ja hoor ik was aan het weg rennen want Noor ging mij pakken en toen botste ik tegen een aardige meneer aan in een lange witte jas en ik viel maar die meneer heeft me geholpen.'' Mijn ouders glimlachen naar me en nemen me mee aan mijn hand naar een receptie waar ze zich melden. Ik ren van blijheid naar een speelhoek toe en begin ijverig met blokjes te bouwen. ''Famillie Verlaan u mag naar binnen komen.'' word er om geroepen. ''Renee kom je?'' hoor ik mijn vader vragen. Ik knik en sta op. Ik pak Noor haar hand beet en samen lopen we naar binnen. Ik zie hoe mijn ouders met een meneer in een lange witte jas praten het duurt tijden maar dan gaat de man zich tot mij richten. ''Hallo. Jij bent Renee he?'' vraagt hij. Ik knik trots. De man steekt zijn hand uit en zegt: ''Ik ben Dokter Fred Huismans.'' Ik pak zijn grote vertrouwde hand aan. ''Zo Renee. We moeten je even onder zoeken. Kan je je kleren uit trekken? Je mag je onderboek aan houden.'' Ik knik braaf en begin mijn broek uit te prutsen. Als ik al mijn kleren uit heb behalve mijn onder broek word ik op een koude behandel tafel gelegd. Ik zie hoe er een dokter met een grote spuit komt aan lopen. Hij word in mijn rug gestoken. Ik voel een vreselijke pijn en gil het uit er stromen duizenden tranen over mijn wangen.
''Kut ziekenhuis!'' gil ik woest. ''Jullie hebben mijn hele leven bepaald vanaf dat ik 7 was. Jullie zeiden altijd dat ik weer beter werd maar nee het is allemaal 1 grote leugen!'' Tranen stromen over mijn wangen. Dat ene magische zinnetje blijft zich steeds door mijn hoofd herhalen. De kanker is te ver uitgezaaid er is niks meer aan te doen.'' Het herhaalt zich tientallen keren. Ik voel me kapot. Kapot van binnen totaal gesloopt. 8 jaren lang ben ik elke week naar het ziekenhuis geweest voor controle of een lange chemo kuur. En het heeft niks ge holpen. Ik zal dood gaan. Waarom moest mij dit zo juist gebeuren? Ik herinner me nog de eerste dag dat ik het ziekenhuis binnen kwam hollen met mijn zusje Noor gillend achter mij aan. En die pijn. Die pijn van de ruggen prik. Dit ziekenhuis heeft mijn leven bepaald. Maar toch zal ik het niet redden. Ik voel een arm van mijn moeder om me heen geslagen worden. Ik heb door dat ook zei huilt. ''Dokter hoe lang heeft ze nog te leven?'' vraagt mijn vader met een brok in zijn keel. ''Minimaal honderd dagen.'' andwoord de dokter. ''Dus ze kan nog wel 150 dagen mee gaan?'' vraagt hij aarzelend. Ik zie hoe de dokter knikt. Ik haat het hier. Ik loop verdrietig het ziekhuis uit en laat me tegen de auto aan zakken. Even later hoor ik getik van hakken tegen de grond. Het is mijn moeder. Ze tild me op en zegt dat ik in de auto moet gaan zitten. Ik luister naar wat ze zegt en ga braaf zitten. Dan gaat mijn vader achter het stuur zitten. Ik ben verblind door verdriet. Ik voel hoe de auto langzaam in beweging komt om naar huis te gaan. Om mijn zus Noor het schokkende nieuws te vertellen.

''Dat kan niet! Zeg met dat jullie een grapje maken!'' andwoord ze geschokken. Ik schud mijn hoofd en voelt hoe er een traan voor de zoveelste keer vandaag langs mijn wang naar beneden valt. Ik zie hoe er in de ooghoeken van mijn zus Noor tranen glinsteren die niet veel later ook over haar wangen lopen. Ze staat op en knuffeld me. Ik laat mijn tranen op vrije loop en knuffel Noor ook stevig. Mijn leven ligt in puin. Echt in puin. Het is over!

---

Be here, be alive, and be the means to a worthwhile end. Head down, chin up, eyes on the horizon. Don’t blow it.