Jonathan Fields
Ik lach een beetje met haar mee. 'Ach, we zijn uiteindelijk nu toch bij deze winkeltjes uitgekomen,' zeg ik haar. Ineens tikt Rachelle me aan en spreekt tegen me. Ik kijk haar aan maar zie haar mond niet bewegen. Fack. Ze praat tegen mijn gedachten. Ze zegt dat het die vrouw weer is en ik kijk in de richting ervan. De oude vrouw krijgt ons in de gaten en wanneer de andere zich omdraait schrikt Rachelle. What the hell is hier aan de hand? De laatste vrouw komt naar ons toe en geeft Rachelle gewoon een knuffel. Ze moet haar dus kennen, en wanneer ze dichtbij genoeg is merk ik dat ze een demon is. En ze heeft ook door dat ik een engel ben. Ik zie de vijandigheid in haar ogen. Ik voel de blik van de andere vrouw op me branden en ik kijk haar heel even aan. Ja, ze kijkt me strak aan. Ugh. Kan ze niet een andere kant op kijken ofzo. Dan spreekt de vrouw over een spanning. Dan begint die vrouw weer te spreken in het Oud-Grieks en ik kan het verstaan. Ik zie hoe de vrouw die Rachelle zo hartelijk begroette verstijfd als de oude vrouw spreekt over het kind van hemel en hel. Maar. Nee. Hoe kan die vrouw dat weten? Dat is onmogelijk. Ze nemen ons dit kwalijk. En dan draait de vrouw zich abrupt om en ik denk dat het iets van een oma is van Rachelle. Ze pakt Rachelle stevig bij haar pols en daardoor valt Rachelle. Ze roept Hoe kon je?! Maar Rachelle antwoord niet, ze huilt. Ik kniel gelijk bij haar neer en sla een arm om haar heen. 'Kunt u haar soms los laten?' Vraag ik dan. 'En dan wil ik graag geen hatelijke blikken meer van die ander. Niemand weet het verhaal, zelfs wij niet echt. En jullie, alle demonen, gaan zomaar ervan uit dat het slecht is wat wij doen.' Oke. Wat wij gedaan hebben is slecht. Een kind wat niet op de wereld hoort. 'Laat Rachelle los en dan leggen we het gewoon rustig uit.' Ik blijf gewoon al die tijd kalm. Want als ik boos word lost dat niets op. En daar heeft Rachelle ook geen ruk aan. Ik sus zachtjes Rachelle, dat ze niet hoeft te huilen.
I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.