Kurt Hummel
Ik zuchtte en ging net als haar rechtop zitten en leunde tegen haar schouder aan met mijn hoofd. Mijn benen trok ik op tot hoogte van mijn kin en mijn armen sloeg ik er omheen. Ik had het gemist, om te praten met Bella. Ze was gewoon mijn beste vriendin en ik zou vanaf nu alles tegen haar vertellen. 'Blaine ging naar de bokshal en ontmoette daar zijn oom, waarmee hij een goede band heeft en waarmee hij ging oefenen. Later hadden ze een gesprek over mij en onze relatie en kwam ik erachter waar Blaine nu echt mee zat en waarom hij deed, wat hij deed.' zuchtte ik, terwijl ik met een lege blik voor me uit staarde. 'Later werd hij lastig gevallen door een stel jongens, ze scholden hem uit omdat hij homo is en ach, je kent het wel.' vertelde ik aan haar, waarna ik mijn ogen weer waterig voelde worden. 'Ze verwikkelden in een gevecht, en zei ik er iets van. Hij keek me met zo'n teleurgestelde blik aan, Bella. En meteen wist ik wat ik had gedaan. En zijn oom moest ook wel gedacht hebben.' zuchtte ik, terwijl ik gefrustreerd aan mijn dekbed plukte. 'Ik weet dat ik hem moet vertrouwen,' mompelde ik gefrustreerd. 'Ik ben gewoon bang, dat hij weer ineens weg is, of dat hem iets overkomt.' zei ik. Toen hij ineens weg was, na het ziekenhuis voelde ik me zo rot. Ik was bang dat hij nooit meer terug zou komen. 'Ik ben continu bang, want zodra ik iemand heb in mijn leven wordt diegene van me ontnomen op één of andere manier. Het begon allemaal op mijn achtste verjaardag, toen mijn moeder plots naar het ziekenhuis moest omdat ze ziek was. Haar belofte aan mij was dat ze me nooit alleen zou laten. Maar een halfjaar later ging het al snel bergafwaarts met haar, al snel overleed ze.' zei ik nu, waarna er een traan rolde over mijn wang. 'Op school werd ondertussen ook niet alles makkelijker. Kinderen werden ouder en merkten op dat ik anders was dan andere jongens. Maar ik huilde niet eens toen ze naampjes bedacht hadden voor me. Ik wilde ze niet laten merken dat ze slimmer waren dan ik, dat ze beter waren.' zuchtte ik weer een tikje gefrustreerd. 'Eenzaamheid vrat aan me, en al mijn vrienden verlieten me op de Basisschool. Ik had helemaal niemand buiten mijn vader.' vertelde ik waarna ik gekweld zuchtte. 'Totdat ik in de Glee club kwam, waar iedereen anders was en me accepteerde voor wie ik was, later ontmoette ik Blaine. En op één of andere manier ben ik bang dat alles zich weer gaat herhalen.' zei ik. 'Dankzij het overlijden van mijn moeder, heb ik dat gevoel al mijn hele leven. Daarom heb ik telkens bevestiging nodig van Blaine, daarom raak ik in paniek als hij even weg is. Daarom achtervolgde ik hem net. Ik heb verlatingsangst.' zei ik. Ik veegde de overgebleven tranen weg en keek Bella aan. 'Deze twee maanden, dacht ik dat ik mijn aller beste vriendin ook al verloren had, en Blaine ook omdat hij weg was.' zei ik met waterige ogen tegen haar. 'En nu weet je alles, ik heb dit nog nooit aan iemand verteld.' zei ik zuchtend, terwijl ik nerveus met mijn handen speelde.
Jayden Ian Archibald
Ik begon te lachen, omdat hij gelijk had. 'Moet dat echt?' vroeg ik zuchtend, maar lachend. Ik wachtte niet zijn antwoord af, en kleedde me maar gewoon weer om. 'Dus, wat moeten we doen?' vroeg ik lachend aan hem, waarna ik hem snel een kusje gaf op zijn voorhoofd.
Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.
