[RPG] Stuck in the middle of nowhere [één] - Speeltopics

Texas High is een high school dat elk jaar een maand kamp heeft. Tijdens dit kamp ga je naar een plaats buiten de U.S.A., elk jaar een andere, waar je verschillende lessen volgt maar ook verschillende opdrachten krijgt te doen om elkaar beter te leren kennen. Dit jaar gaat het kamp naar Mexico, een perfecte plek voor activiteiten als kamperen, wandelen, klimmen, fietsen, kanovaren en kajakken, iets wat de docenten maar al te goed weten. Daarom sturen ze hun leerlingen een hele maand weg, om door middel van kompas en kaart hun weg terug te vinden. Iets wat heel veel leerlingen heel leuk vinden, als ze tenminste met hun vrienden in een groep mogen. Maar wat als dat niet zo is? Wat als je met mensen in een groep moet waar je helemaal geen band mee hebt?

In dit RPG volgen we 10 jongeren, uit hele verschillende groepjes, die met elkaar in het groepje geplaatst worden. ’s Avonds laat worden ze geblinddoekt uit hun bed gehaald en in een busje gegooid, waardoor ze er geen idee van hebben met wie ze in het groepje komen. Als ze hun blinddoeken eenmaal af mogen doen staan ze met zijn alle op de middle of nowhere en voor ze het weten is het busje alweer weg gereden. Daar staan ze dan, met mensen die ze of helemaal niet kennen of waar ze echt een hekel aan hebben. Een maand lang zullen ze, zonder mobieltjes, zonder iets dat hun in verbinding brengt met de bewoonde wereld, met zijn tienen moeten overleven, proberend de weg terug te vinden. Zal ze dit lukken? Zal er vriendschap ontstaan of zullen ze alleen maar een grotere hekel aan elkaar krijgen?

Regels:
- Je houdt je aan de algemene regels.
- Niet met zijn tweeën/drieën alles vol spammen.
- Minimaal 6 regels, het liefst langer.
- Speel realistisch. Ze haten elkaar, ga niet ineens knuffelen of na 10 berichten al zoenen.
- Wanneer je je niet aan de regels houd, volgt een waarschuwing. Als je vijf keer de regels hebt overtreden lig je uit het RPG en zal je rol weer vrij komen te staan voor anderen die mee willen doen.


Topic 2

Meiden:
- Julia Faye Dubois - cheerleader - 18 - TheseWords
- Leslie Fields - hoofdredacteur schoolkrant - 18 - jaimyhoi
- Delilah "Dee" Evelyn Whittemore - toneelclub - 18 - Lahey
- Mercedes June Williams - pestkop - 18 - Humblebee
- Milou Ranel Addams - natuurfanaat - 18 - TheMarauders
- Claire Karin Millens - durfal - 18 - Naomia

Jongens:
- Will Riley Stewart - mooiboy - 19 - Demi1309
- Gregory 'Greg' Montgommery - emo - 18 - Feline
- Alan Rider - muzikant - 18 - TheMarauders
- Bradley Alex MacGreggor - captain van footballteam - 19 - WillNotLearn
- Stefan Kellian Vendro - nerd - 18 - Risus
- Timity 'Tim' Landon - homoseksueel - 18 - Klaine4Ever

Rollentopic
Rollenstory

Als het topic vol is als ik NIET online ben, mag de laatste persoon die op pagina 20 gereageerd heeft een nieuw forum aanmaken. Als ik WEL online ben, doe ik het zelf.

[ bericht aangepast op 2 sep 2012 - 20:06 ]

---

Keep your head up, keep your heart strong

4EverGlee schreef:
(...)

[Ik ik ik ik ik? haha, probeer wat zou ik zeggen ]

[Julia is helaas niet het soort meisje dat tegen onzekere mensen praat, omdat ze hun "zwak" vind. Sorry. Maar je mag wel tegen haar praten? Oh, nee, ik weet al wat, ze gaat een beetje misbruik van de situatie maken oké?]

---

Keep your head up, keep your heart strong

Julia Faye Dubois
Ik had net wel mijn hakken verruild voor mijn vans, maar aangezien ik twee koffers had en helemaal niet gewend was om op platte schoenen te lopen liep ik nu een stuk langzamer dan de rest, iets wat ervoor zorgde dat ik een stuk achter de anderen bleef. Even dacht ik zelfs dat ik de groep kwijt zou raken, tot er ineens een jongen heel langzaam begon te lopen en naast me kwam lopen. Even verscheen er een gemene grijns op mijn gezicht toen ik me iets bedacht, maar voor hij het gezien kon hebben liet ik deze alweer verdwijnen. 'Dankjewel dat je zo langzaam loopt dat ik je bij kan houden' begon ik, met een kleine glimlach op mijn gezicht. Nu alleen nog hopen dat hij erin zou trappen en voor ik het wist was ik verlost van die twee, zware koffers.

---

Keep your head up, keep your heart strong

[Vind het oké, maar ik schrijft terug als ik terug ben van de hondjes Ik ga ondertussen ook een ijsje halen, maar ben er zo snel mogelijk weer tot strakjes xx]

[ bericht aangepast op 2 sep 2012 - 19:00 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Delilah “Dee” Evelyn Whittemore
Het pad is inderdaad aan de smalle kant, maar nog wel breed genoeg dat Will en ik naast elkaar kunnen lopen. Ik ben blij dat ik één van mijn oortjes nog in heb aangezien het nogal stil is, haast niemand zegt iets. Alleen van helemaal achterin de groep hoor ik wat geluid komen maar aangezien Will en ik voorop lopen hoor ik niet wat ze zeggen. Mijn blik is gericht op de omgeving en niet op het pad waardoor ik een steen over het hoofd zie en erover struikel waarbij ik mijn rechterenkel verzwik. Ik grijp nog net op tijd Will's arm beet om te voorkomen dat ik ook echt op de grond beland. 'Sorry,' zeg ik verontschuldigend tegen hem terwijl ik weer recht ga staan. Ik probeer op mijn rechtervoet te staan maar dat gaat gepaard met een gepijnigd gezicht en een pijnsteek in mijn enkel.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Will Riley Stewart

Ik voel hoe Dee me vastgrijpt en in een reflex liggen mijn armen rond haar middel om te voorkomen dat ze valt. Als ze recht staat laat ik haar weer los. Ze probeert op haar rechtvoet te staan, maar aan haar gezicht te zien doet dat erg veel pijn. Ik kijk haar even aan. We houden zo de hele groep op... Ik til haar op. 'Voor even, als we ergens goed kunnen zitten zet ik je neer.' Ik loop vlug door. Dit valt nog zwaar. Ik zie een inham, waardoor de andere door kunnen lopen. Ik zet Dee voorzichtig neer. 'Loop maar door, wij komen zo achter jullie aan,' zeg ik tegen de andere en glimlach even. Dan kijk ik bezorgd naar Dee. 'Gaat het?' Ik kijk haar aan en kijk haar bezorgd aan. Ik kijk om me heen, maar ze kan nergens zitten. 'Kan je wel lopen of niet? Anders mag je op mijn rug, maar dat gaat nogal moeilijk met mijn rugzak...' Ik kijk haar even aan. 'En dat wil je waarschijnlijk niet.' Ik kijk haar aan.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Stefan is niet echt iemand die op mensen af stapt ofzo ;$ Misschien kun iemand naar hem toe komen ?]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Timity 'Tim' Landon.

Ik kijk op naar het meisje naast me. "Dankjewel dat je zo langzaam loopt dat ik je bij kan houden." zegt ze dan, ik dacht even na.
"Eigenlijk- Ja, eh... Geen dank." zeg ik dan en kijk wat ongemakkelijk om me heen. Dan valt mijn oog op de koffers die ze vast heeft. Zou ik ze over nemen? Maar daarstraks toen die jongen dat wilde doen gaf ze hem een uitbrander. Ik sla snel mijn armen over elkaar en wrijf over mijn bovenarm. Ik bijt ondetussen weer eens op mijn lip, daar moet ik echt mee stoppen! Snel doe ik mijn mond gewoon. "Waarom is iedereen zo prikkelbaar?" vraag ik dan zacht.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Julia Faye Dubois
Toen ik hem naar mijn koffers zag kijken verscheen er een kleine glimlach op mijn gezicht. Hij zou me vast wel willen helpen... Even wou ik hem vragen of hij er misschien één over wou nemen, maar hij was me voor en vroeg míj iets. Even dacht ik na voor ik een antwoord gaf, want eigenlijk wist ik dat niet echt. 'Ik denk dat dat komt doordat we allemaal niet echt vrienden van elkaar zijn...' begon ik 'Anders zou ik het ook niet weten.' Toen we vervolgens bij Will en het toneelmeisje aankwamen stond ik even stil, om Will vervolgens te horen zeggen dat we gewoon door moesten lopen. Ook goed, dan liet ik de tortelduifjes wel gewoon even alleen.

[ bericht aangepast op 2 sep 2012 - 19:36 ]

---

Keep your head up, keep your heart strong

Delilah “Dee” Evelyn Whittemore
Voordat ik kan protesteren heeft Will me al opgetild. Bij een inham zet hij me neer en zegt hij tegen de anderen dat we zo achter hun aankomen. 'Gaat het?' vraag hij daarna. 'Kan je wel lopen of niet? Anders mag je op mijn rug, maar dat gaat nogal moeilijk met mijn rugzak. En dat wil je waarschijnlijk niet'. Ik zucht even en haal mijn schouders op zonder iets te zeggen. Ik probeer weer een stap te zetten maar er trekt weer een pijnscheut door mijn enkel. 'Ik denk dat ik er misschien wel op kan lopen,' zeg ik toch. 'Maar dat is denk ik niet erg goed voor mijn enkel, dan duurt het alleen maar langer voordat ik er weer normaal op kan lopen'. Ik bijt op mijn lip en kijk naar Will. 'Maar ik wil je ook niet lastig vallen dat je mij moet dragen...en ik weet ook niet of je dat wel lang vol zou kunnen houden'.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Geeft niet toch ]

Timity 'Tim' Landon

"Ik denk dat dat komt doordat we allemaal niet echt vrienden van elkaar zijn... Anders zou ik het ook niet weten." verteld ze dan. Ik knik eventjes. We komen aan bij de, daarstraks, geirriteerde jongen en een meisje. We lopen door als hij zegt dat ze zo wel komen.
"Jij was toch een van de cheerleaders?" vraag ik dan wat onzeker. Ik kijk weer even naar de koffers en snel weer weg. Waarom heeft ze er dan twee? Ik heb alleen een best grote rugzak, want ja, ik moet wel schone kleren hebben hé. Ze moeten ook lekker zitten... Ik sluit snel mijn gedachten weer af.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Will Riley Stewart

'Ik zou er niet op gaan lopen. Dat gaat inderdaad alleen maar slechter worden dan.' Ik kijk haar even aan. 'Ík zou je wel een lange tijd kunnen dragen, niet heel lang, maar tot de volgende pauze moet lukken.' Ik kijk haar even aan. 'En je valt me er niet lastig mee, ik vind je irritanter als je de hele boel ophoud omdat je te langzaam bent.' Ik doe mijn rugzak af. 'Kan jij wel die vasthouden,' vraag ik haar. Ik schenk haar even een glimlach en buk dan, zodat ze op mijn rug kan springen. 'Echt maak je geen zorgen, ik vind het geen probleem,' zeg ik maar om haar gerust te stellen en kijk even over mijn schouder om haar aan te kijken

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Julia Faye Dubois
'Ik bén een van de cheerleaders' verbeter ik hem. Die functie was ik namelijk echt niet ineens kwijt geraakt door dit stomme kamp en die functie zou ik al helemaal niet op wíllen geven voor deze zielige mensen. Toen ik hem weer naar mijn koffers zag kijken kwam er een licht zuchtje uit mijn mond. 'Zou je me alsjeblieft willen helpen met mijn koffers?' vroeg ik hem, niet wetend of hij me écht wou gaan helpen. Ergens voelde ik me dom dat ik de hulp van Will niet aanvaard had, maar die sukkel had het natuurlijk veel te druk met zijn fake toneelvriendinnetje...

---

Keep your head up, keep your heart strong

Timity 'Tim' Landon.

"Zou je me alsjeblieft willen helpen met mijn koffers?" vraagt ze nadat ze had gezegd dat ze een cheerleader ís. Dat bedoelde ik ook, maar ik zei het weer eens verkeerd. "Eh, ik ben niet een van de sterkste." zeg ik dan als ik éen van de koffers overpak. "Wat zit er allemaal in?" vraag ik dan als hij redelijk zwaar is, ik dacht dat mijn tas al zwaar was. Ik kijk haar aan. Hopelijk vind ze me een beetje aardig, nu ik haar help.
Ik bijt even op mijn bovenlip en kijk haar vragend aan. Zij is een van de weinige die aardig tegen me praat.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Delilah “Dee” Evelyn Whittemore
Ik neem Will's rugzak aan en doe die ook op mijn rug, het zit niet fijn en het ziet er vast heel idioot uit maar het zal wel moeten. 'Echt maak je geen zorgen, ik vind het geen probleem,' zegt hij nadat hij is gebukt. Ik knik alleen maar en sla wat aarzelend mijn armen rond zijn nek en sla mijn benen rond zijn middel. 'Bedankt,' zeg ik op een zachte toon. 'Als ik te zwaar ben moet je het gewoon zeggen, dan ga ik wel gewoon probeer te lopen. Ik wil niet dat jij last krijg van je rug doordat ik zo'n idioot ben dat ik mijn enkel verzwik'. Ik zucht zacht en leun lichtjes met mijn hoofd op zijn schouder. 'Als ik iets voor je terug kan doen moet je het zeggen'.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Julia Faye Dubois
Als hij een koffer van me aanpakt verschijnt er een klein glimlachje op mijn gezicht. 'Dankjewel' zeg ik. Dit loopt namelijk stukken, stukken beter. Nu moest ik alleen die andere koffer nog ergens kwijt zien te raken... 'Uhm... kleding, schoenen, make-up, aansteker, sigaretten, shampoo, handdoeken, slaapzak, gewoon normale dingen die ik altijd nodig heb' antwoord ik als hij vraagt wat er allemaal in zit. Mijn koffers waren inderdaad zwaar, maar ik had naar mijn mening niks mee genomen waar we niks aan hadden. Kijk maar naar die kaart... ik was hier wel de persoon die zo slim was geweest om die mee te nemen.

Topic 2

Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

[ bericht aangepast op 2 sep 2012 - 20:05 ]

---

Keep your head up, keep your heart strong