Emlyn
‘Bent u soms jaloers?’ Vroeg ze rustig. Een ondeugende grijns speelde even op zijn lippen voordat hij antwoord gaf. “Op u? Zeker niet, ik ben heel blij met het feit dat ik geen jurk aan hoef, veel te weinig beweegruimte.” Hij was haar nu zeker aan het uitdagen maar het was gewoon zo’n gemakkelijke vraag geweest. Dat dit niet het antwoord was waar ze op zat te wachten wist hij maar al te goed maar hij kon het niet laten, het voelde te goed om een dergelijke reactie te geven. Ergens heel ver weg in zijn ziel had hij wel iets goeds in zich voor deze Vrouwe. Dat beetje respect zat echter zo ver opgeborgen dat het gewoon niet naar voren kwam. Hij genoot er van te bekvechten met een geduchte tegenstander, want dat was Vrouwe Fox zeker. Voor het eerst sinds tijden stond er iemand voor zijn gevoel niet boven hem, maar ook niet onder hem. Hij hield zich qua spraak redelijk aan de strenge regels maar hij kon eindelijk bekvechten over dingen zonder direct zijn baan te riskeren. Het dorp had hij in zoverre onder controle dat ze daar niet snel slecht over hem zouden gaan denken, wat hem goed uitkwam bij Vrouwe Fox.
Zijn blik gleed naar de draak maar al snel keek hij weer terug naar Esmeé toen ze zich naar hem omdraaide. Met zijn armen leunde hij nog altijd op de staldeur, in zijn ogen waren pretlichtjes te zien door de weerstand die ze hem bood. ‘Luister nu eens heel goed,’ begon ze bitter tegen hem te praten, ‘ik ben het beu dat u zich gedraagt als een klein, verwend jongetje. U denkt dat u alles weet, maar dat is, merk ik aan uw woorden, totaal niet het geval. Daarbij is het is zeer laag mij te beoordelen op de dingen die heer Valenta in zijn verleden heeft gedaan. Ik ben ben bij hem in de leer, ik ben zijn leerling en onze relatie is dan ook niets minder of meer dan dat.’
Kijk dat is de weerstand waar hij naar op zoek was, hij wist wel dat hij haar zo ver ging krijgen. Het was slechts een kwestie van tijd voordat ze hoe dan ook tegen hem zou zijn uitgevallen wat nu het geval was.
“Verwend?” Herhaalde hij enigszins ongelovig. Het was duidelijk dat ze hem niet kende, hij was alles behalve verwend maar ja, zij had alleen deze kant nog maar van hem gezien omdat hij zijn betere kant gewoon niet liet zien aan haar, daarvoor waren er al te veel kronkels in hun relatie.
“Mag ik u, Vrouwe Fox, erop attenderen dat ik alles behalve verwend ben? Mijn kamer stelt niet veel meer voor dan een schamper bed en een stoel, iets waar ik heel tevreden mee ben overigens. Wat ik wel kan zeggen is dat ik in mijn omgeving ben, daar waar ik meester ben maar waar ik mezelf niets kan en zal toe-eigenen. “ Zijn hand haalde hij even door zijn haar heen, aan zijn huid bleef het vocht plakken dat nog afkomstig was uit het glas dat hij van Vrouwe Fox over zich heen had gekregen.
“Uw bewering dat ik een verwend jongetje ben is dus geheel misplaatst, als u beter zou kijken zou u ook tot die constatering komen. Ik zal het u echter niet kwalijk nemen, u hebt het al zo druk.” Dat laatste zei hij met lichte spot ondanks dat hij wist hoe druk ze het werkelijk had maar dat was voor hem niet meer dan normaal. Hij werkte even goed veel en klaagde daar ook niet over, hij bedankte de Heer daar zelfs voor want dat hield hem op het rechte pad. “Heer Valenta zijn verleden? Het heden ook vrees ik, het mag misschien niet zo lijken maar hij houdt nog altijd van vrouwelijk schoon wat een algemeen geweten is.” Wees hij haar op iets wat ze had gezegd. Als je hier lang genoeg rond liep dan leerde je dat soort dingen. Sommige mensen veranderden niet, anderen probeerden te veranderen maar slaagden daar zelden in. Er was slechts een enkeling waar hij van wist dat het de persoon in kwestie was gelukt om het roer radicaal om te gooien. De gemeenschap was niet groot dus het verleden bleef personen altijd achtervolgen, met alle gevolgen van dien. “Uw relatie met heer Valenta is strikt als leermeester en leerling? Dat kan men op meerdere manieren interpreteren, bovendien hebben uw voorgangers dat ook wel eens gezegd wat toch anders in elkaar bleek te zitten dan als uitverkorene en leermeester.” Hier wekte hij slechts suggesties, hij sprak niks dusdanig uit dat ze hem daar later nog mee kon lastig vallen, hij lette wel op wat hij zei. Net toen hij dacht dat ze alles wel gezegd had ging ze nog verder, waardoor hij even verrast zijn wenkbrauwen optrok.
‘En heer Valenta heeft meer manieren dan u, hij was diegene die mij uit de brand hielp toen u me uit de kleren wilde dwingen waar u bij was, wat een echte heer niet betaamd te doen. Of was u dat soms alweer vergeten? Moet ik dat feit soms de wereld in helpen? Ik denk namelijk niet dat het uw reputatie veel goed zal doen.’
“Weet u nog hoe u mij daarnet een klein verwend jongetje noemde? Als ik dat ben volgens u, dan kan ik mezelf toch moeilijk als een echte heer gedragen, vindt u ook niet?” Daar pakte hij haar terug met haar eigen woorden, wat heerlijk aanvoelde. Dan hoefde hij niet al te veel te verzinnen aangezien zij alles al aanbracht, hij hoefde alles slechts aan elkaar te koppelen wat een zeer gemakkelijk klusje was. De vermoeidheid straalde van haar af en om goed te wezen zou hij haar moeten laten gaan maar daar was hij te nieuwsgierig voor. Hij zelf was ook redelijk vermoeid maar had het door de jaren weten te verbergen, als hij er moe uit zag dan straalde dat door op zijn stalknechten wat het werk moeilijker maakte. Hoe moeilijker het werd, hoe langer het duurde en dus hoe later ze weer in bed lagen. Het was een cirkel die hij wist te voorkomen door zijn eigen vermoeidheid te verbergen, niet enkel voor zijn stalknechten maar ook voor andere mensen, in dit geval Vrouwe Fox.
“Weet dat als u dat feit de wereld in wilt helpen, ik u mee zal nemen op mijn tocht naar de afgrond. Hoe moeilijker uw tijd hier wordt, hoe langer u hier bent en u dus van mijn last heeft. Aan u de keus, vrouwe Fox.”
Kort ontmoette zijn blik de hare, hij kon het niet helpen maar de pretlichtjes waren nog steeds zichtbaar. De pretlichtjes gaven hem eigenlijk een ontzettend ondeugend uiterlijk en daardoor een charmante uitstraling.
Stand up when it's all crashing down.
