[RPG] The Middle Ages. 3 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 17:32 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ehm ja, ik zit zowat vast :W

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Keegan schreef:
Ehm ja, ik zit zowat vast :W

Aan niets denken is ook denken.

Ehm, ik was tegen Vluuv bezig, eigenlijk :')
En Eleanor heeft precies niet veel zin om terug te komen :W

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Tsja, Els zit in Amerika op ene of andere high school, ik denk dat ze 't moker druk heeft.. :< Helaas. Wie had je, Oliver toch? Die kan je terugsturen en dan langs de stallen laten gaan omt e controleren ofzxo end an iedereen aantreffen?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik kan met niks meer volgen :W

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Haha, waddan?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik heb al pagina's niets meer gelezen enzo :W

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Ooh, nouja.
Esmée & Emlyn & Pip & Alistair zijn in de stallen.
Er was ent drama op het feest, dat is wel leuk om te lezen, met Esmée & Miro, in het vorige topic ;p

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik zie wel als ik eens tijd heb :W

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Sorry voor de crappy post, tiredness is killing me. x_x

Adam Michael Jones, Arts
Het was duidelijk dat dame Pantheras met veel tegenzin voorzichtig plaatsnam naast heer Lunix, op het plekje van de mantel welke hij voor haar had vrij gemaakt. ‘Vooruit, doe wat u moet doen,’ zei ze, lichtelijk vermoeid, al had Adam niet echt een idee waarom, maar bedacht zich vlak erna dat het wel eens kon komen door wat er net allemaal gebeurd was. Met een zucht sloeg ze haar ogen ten hemel, waardoor hij het niet kon laten even grinnikend toe te kijken naar haar. Ze leek vele gedachtes door haar hoofd te malen, aangezien hij had geleerd dat een zucht op zich al veel te vertellen had over de situatie.
‘Miss Pantheras, het gaat straks een beetje steken, maar volgens mij weet u nog precies hoe het voelt en bent u er al zelfs een beetje aan gewend.’ Zegt hij plagend, doelend op de aller eerste ontmoeting, terwijl er een half grijnsje zijn lippen sierde. Ah, ze was werkelijk een schattige verschijning geweest, bedacht hij zich, waarna hij het niet kon laten even in de ogen van de dame te kijken. Nu was ze echter op gegroeid en zelfs ietwat bijdehand geworden, niet dat het hem uitmaakte, hij vond het wel vermakelijk. Hij zag haar enkel niet zo vaak, wat hij dan wel weer jammer vond.
Ondertussen was hij al met ferme passen naar haar toe gelopen met de benodigdheden, om vervolgens de desbetreffende schaafwonden schoon te maken. Het was al snel gebeurd, waardoor hij dus ook weer opstond om de spullen allemaal terug in zijn tas te doen. Was hij net klaar met werken, moest hij weer iemand helpen! Hoewel het hem eerst irriteerde dat hij geen rust had gekregen, hield hij ervan om mensen te helpen, waarbij zijn irritatie dus insloeg om zorgzaamheid voor de gewonde.
De heer Jones hielp de jonge man Lunix overeind, waarbij hij hem samen met dame Pantheras ondersteunde en weg liep, op weg naar de ziekenzaal. Het was een klein kwartiertje lopen, maar hoe het nu ging, vermoeide hem lichtelijk. Niet omdat hij heer Lunix niet kon dragen, maar omdat hij gewoonweg moe was en wilde rusten, bovendien wilde hij ook zo snel mogelijk vrouwe Pantheras veilig thuisbrengen. Haar vader zou zoiets ook zeker van Adam verwachten, iets dat heer Jones graag voor beiden deed en overhad. De vader van dame Pantheras was een aardige, maar vooral bereidwillige man, dat kon hij wel van hem waarderen.
Ze waren nu al een tijdje aan het lopen en volgens hem waren ze er bijna, wat hem opluchtte, al liet hij dit niet zien. ‘Dame Pantheras,’ begon hij toen, een licht vragende toon in zijn stem. ‘Hoe gaat het eigenlijk met uw vader, en de zaken met de kroeg? Ik zou eigenlijk snel weer langs moeten komen, maar er zijn nog altijd mensen die me nodig hebben.’ Legde Jones uit, terwijl hij een blik op haar richtte.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Hij is niet heel lang geworden maar het is tenmiste weer eens een reactie en dat nog binnen de maand.

Emlyn

‘Ze breekt niet weer uit.’ Dat was haar geraden want anders zou hij Esmée willen lynchen, niet echt een prettig vooruitzicht voor de vrouw in kwestie. “Uiteraard, Vrouwe.” Sprak hij met al zijn bij elkaar gesprokkelde moeite. Hij had geen zin om nog eens te bekvechten, daar was de dag gewoonweg te lang voor geweest. Hij keek toe hoe ze de stal betrad en een heel ander mens werd toen ze de draak begroette. Hij kende het van meer mensen, dat ze een hele andere persoonlijkheid hadden tegenover dieren dan tegenover mensen, wat bij Esmée zeker het geval was. Want hij betwijfelde op het moment sterk of ze wel echt aardig kon zijn tegen mensen, want hij had het nog tegenover niemand gezien. Het was kort door de bocht om op deze manier te redeneren maar hij had zo zijn redenen om haar als een harteloos mens te beschouwen, ze had zelf een hele hoop argumenten eerder vandaag daar al voor aangedragen. ‘Het is wel duidelijk dat je nog steeds niet goed begrijpt wat het woord privacy inhoudt.’
Het mocht wel duidelijk zijn dat ze kennelijk nog genoeg energie had om hem nog verder in het harnas te jagen maar te weinig om hem nog een keer nat te maken. De goden was hij dankbaar om tot zo ver nog steeds een droog pak te hebben voor hoever dat was opgedroogd uiteraard.

“Ik zou niet willen dat uw eigen draak zich mogelijk tegen u keert.” De woorden kwamen ironisch over zijn lippen gerold terwijl hij zijn blik op haar jurk had gericht. Als er al iemand haar iets zou aan doen dan was hij het wel, gewoon om haar terug te pakken voor wat ze bij hem had gedaan. Het leeggooien van haar glas in zijn gezicht zou hij haar nooit vergeven, al was het maar omdat ze hem niet aan stond.
“Wat ik me afvroeg, Vrouwe, waarom bent u niet meer op het feest? Ik weet uit eigen ervaring dat de feest voorlopig nog door gaat en u bevindt zich nu alweer in de stallen, is dat niet wat vroeg? Heeft Valenta een poging gedaan u te versieren en kan u het niet verkroppen dat u die poging heeft afgeslagen?” De woorden kwamen duidelijk met spot over zijn lippen. Hij was slechts op zoek naar een manier om haar nog even te stangen, om haar terug te pakken voor het water dat hij over zich heen heeft gekregen. Voorlopig zou het nog geen vrede worden tussen hen, dus nog wat extra water op het vuur gieten kon geen kwaad, het was eigenlijk wel vermakelijk. Kennelijk had hij nog meer energie over dan hij eerst voor mogelijk had gehouden.

Stand up when it's all crashing down.

Ik zal vandaag of morgen eens leuke posts gaan schrijven voor jullie.
En Tinne, gaat er ook nog een post met Pip komen?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Eleanor komt nog ergens deze week, hoop ik.

Esmée Fox.
"Ik zou niet willen dat uw eigen draak zich mogelijk tegen u keert," zei Emlyn haar. Ze voelde dat ze kwaad werd, kwaad op de ironische toon in zijn stem, kwaad om het feit dat hij werkelijk dacht dat Wyvern haar iets aan zou doen, maar vooral kwaad op hem. Gewoon kwaad omdat hij niks anders meer leek te willen doen dan haar te kwellen, het haar nog moeilijker te maken dan ze het hier al had.
In het begin had haar het hele gebeuren een uitdaging geleken, ze had er zin in gehad, ondanks dat ze haar thuis, vrienden en familie had moeten verlaten. Ze was uitverkorene! Het was heel wat en ze wilde het niet verpesten. Helaas was alles haar tot nu toe zwaar tegengevallen. De mensen hier waren zwaar bevooroordeeld, vooral vanwege het feit dat ze een leerling was van heer Valenta, maar het ergste vond ze nog dat alles en iedereen hier zo stijfjes was. Thuis was iedereen behoorlijk vrij in de omgang en er waren een paar mensen die, door wat ze gedaan hadden, gerespecteerd werden door iedereen. Ook werkte iedereen altijd hard mee om alles goed voor mekaar te krijgen, maar hier.. Ze had er geen goede woorden voor. Eerst hadden de bewoners naar haar opgekeken, natuurlijk, ze was nieuw én een uitverkorene, maar dat leek al gauw omgeslagen te zijn en op het feest had ze de mensen echt leren kennen. Enkel geïnteresseerd in roem of ze waren jaloers en inderdaad bevooroordeeld. Ze was nog niemand tegengekomen die haar het tegenovergestelde kon doen geloven.
"Bent u soms jaloers?" vroeg ze rustig, niet van plan hem het plezier te gunnen dat ze kwaad zou worden en weer uit haar slof zou schieten. Ze probeerde hem verder te negeren, richtte haar aandacht vooral op Wyvern en hoopte dat hij gauw zou verdwijnen. Het was wel duidelijk dat hij haar niet mocht en nu hij hier was hing de spanning in de lucht, ze voelde zich hierdoor opgefokt en kwaad van binnen. Waarom had zij uitverkorene moeten zijn? Ze wilde zichzelf kunnen zijn, maar daar was hier geen ruimte en tijd voor. Trainen moest ze en zich stijfjes houden aan de etiketten zoals ieder ander. Deze buiging bij die personen, met die woorden spreken, altijd zus en zo gedragen. Iedereen moest haar mogen, wat een gezwets! Ze had het nooit erg gevonden als mensen haar niet mochten, dan was het nou eenmaal zo, maar hier was zoiets meteen van heel andere waarde. Het was meteen zeer groots en belangrijk.. Als ze niet naar huis gestuurd wilde worden, dan moest ze zich maar aanpassen, al zij het met veel pijn en moeite.
Terwijl ze daar stond voelde ze de ogen van heer Emlyn in haar rug branden, maar wat erger was en voelde als een messteek waren zijn woorden. Deze keer draaide ze zich naar hem toe en keek hem strak aan. Aanpassen? Prima, maar ze liet zich niet beledigen en de grond inboren, zij had ook zo haar trots en was een waardig mens, ze verdiende het niet zo behandeld te worden. Hier kwam hij zeker niet mee weg, hoe beu ze het was en ook al wilde ze niet toegeven, ze kon het niet laten haar zegje te doen
"Luister nu eens heel goed," begon ze bitter, "ik ben het beu dat u zich gedraagt als een klein, verwend jongetje. U denkt dat u alles weet, maar dat is, merk ik aan uw woorden, totaal niet het geval. Daarbij is het is zeer laag mij te beoordelen op de dingen die heer Valenta in zijn verleden heeft gedaan. Ik ben ben bij hem in de leer, ik ben zijn leerling en onze relatie is dan ook niets minder of meer dan dat." Ze zweeg enkele seconden zodat de woorden tot hem door konden dringen en voegde er toen nog aan toe: "En heer Valenta heeft meer manieren dan u, hij was diegene die mij uit de brand hielp toen u me uit de kleren wilde dwingen waar u bij was, wat een echte heer niet betaamd te doen. Of was u dat soms alweer vergeten? Moet ik dat feit soms de wereld in helpen? Ik denk namelijk niet dat het uw reputatie veel goed zal doen." Afwachtend keek ze hem aan, het zou hem namelijk in een zeer slecht daglicht stellen en zelfs zijn kansen om een goede vrouw te vinden aanzienlijk verkleinen. Haar mond was vertrokken tot een streep, maar ze wist dat de vermoeidheid duidelijk van haar af straalde. Toch rechte ze haar rug en hield haar blik gericht op Emlyn. Ze was zich er van bewust dat ze niet alleen waren, zijn werkers waren er ook altijd nog, al had ze er weinig van gemerkt, maar de kans dat zij iets hadden meegepikt van hun gesprek was zeer groot. Alleen kon het haar op het moment niet deren, ze was te kwaad en te moe om zich druk te kunnen maken om zulk soort dingen. Haar hoofd zat vol zorgen en er was geen plaats meer voor zulke kleinigheden. Ze moest trainen, gesprekstechnieken leren, hoffelijkheden leren, alle mensen hun namen leren, haar conditie verbeteren, Wyvern trainen, aanwezig zijn bij feesten en saaie hoofelijkheden.. Nee, dan kon ze zich nu niet druk maken om het feit dat mensen hun misschien af hadden staan luisteren, het was haar een zorg dat ze zouden weten wie Emlyn werkelijk was, dat hij een duistere kant had en dat zij kwaad was. Het kon haar niks schelen, het enige waar ze nu naar verlangde was naar thuis. Thuis, waar ze zichzelf kon zijn, kon doen en laten wat ze wilde en waar ze rustig kon slapen zonder dat ze bleef malen over van alles en nog wat. Ooh haar bed. Ze kon nu natuurlijk zo weglopen, maar dat zou ze niet trekken, ze was te nieuwsgierig naar Emlyn zijn weerwoord.

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 17:49 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Weet je wat me net opviel, die "RPG's" waarin mensen 2 regels schrijven, daar moeten ze altijd tussen [] praten als het niet bij hun personage hoort. Haha, wtf, dat zie je toch zo al als het boven de naam staat?
Hoe dan ook, hij is wat laat, maar hier is ie dan.. En ik ging een beetje van heer Jones reactie uit, die heb ik zelf een beetje bedacht, hopelijk vind je dat niet erg. En hij is ook een beetje gek en crap en kort merk ik, maar de inspiratie wilt niet echt komen ofzo. Misschien tijd voor here Lunix om wakker te worden?

Eleanor Pantheras.
"Miss Pantheras, het gaat straks een beetje steken, maar volgens mij weet u nog precies hoe het voelt en bent u er al zelfs een beetje aan gewend" vertelde Adam haar en Eleanor keek hem aan. Zijn typische grijns lag weer om zijn lippen, het was de grijns waar Eleanor een zwak voor had. "Heer Jones, u weet dat dat een dag is die ik niet zal vergeten," antwoordde ze en glimlachte er kort bij. Ze wist waar hij op doelde, hun eerste ontmoeting. Ze kon zich nog goed herinneren hoe erg ze onder de indruk van hem was geweest.
Het schoonmaken van de schaafwonden prikte, een vervelend gevoel dat ze nog kende van vroeger. Helaas was het nodig en daarom bleef ze stil zitten terwijl ze op de binnenkant van haar wang beet. Ze was altijd al kleinzerig geweest, maar dat was niet het enige wat haar gauw aan het huilen bracht. Ze was erg gevoelig en emotioneel aangelegd, soms tot grote ergernis van haar vader. "Eleanor, wanneer leer je nou eens dat het een dame betaamd zich groot te houden?" zei hij dan vaak tegen haar. Ze wist dat hij gelijk had, want als ze ooit kinderen kreeg wilde ze een voorbeeld zijn, iemand waar ze trots op konden zijn. Toen heer Jones klaar was stond ze op en veegde wat stof van haar kleding, alsof ze er daardoor nu veel beter uit zou zien. Misschien was het beter dat ze zichzelf niet kon zien, maar ze ging er vanuit dat een nachtje slapen al wonderen zou doen.
Toen Eleanor zag hoe heer Jones heer Lunix ondersteunde bood ze haar hulp aan en alhoewel heer Jones in eerste instantie had gezegd dat het niet nodig was, hielp ze hem toch met het ondersteunen van heer Lunix. Samen liepen ze door de donkere en rustige straten, misschien was het maar beter dat er niemand was om hun te zien. Stel je de verhalen voor die ze zouden verzinnen! Alleen het idee al bezorgde haar kippenvel, een slechte reputatie was wel het laatste wat ze haar vader aan zou doen. Als zij in een slecht daglicht zou komen te staan, had dat automatisch effect op haar vader en zijn grote trots, de Gouden Hippogrief. "Hoe gaat het eigenlijk met uw vader, en de zaken met de kroeg? Ik zou eigenlijk snel weer langs moeten komen, maar er zijn nog altijd mensen die me nodig hebben." Het was alsof heer Jones haar gedachten kon lezen en ze moest kort glimlachen om dat idee, stel je eens voor dat dat zou kunnen. "Ach," begon ze toen en keek heer Jones kort aan, "het zijn zware tijden voor iedereen en dat valt te merken. Veel mensen die eerst bijna dagelijks kwamen, zien we nu nog maar een enkele keer verschijnen."
Eleanor hoopte dat ze er bijna waren, het was vrij zwaar en ze wilde graag naar huis, om te slapen in ieder geval, want haar vader nu onder ogen komen was niet iets waar ze met veel plezier naar uit keek. "Bedankt voor uw hulp trouwens," begon ze na een korte stilte, "ik weet niet wat ik had moeten doen als ik u niet was tegengekomen."

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Moet ik nu wat met Adam schrijven, or not?

†