Vandaag was ik in de ochtend met de fiets naar mijn verzorgpony en ik moet dan altijd langs een spoor. Op de terugweg kom ik dus aanfietsen, maar de trein kwam al en die spoorbomen gingen al naar beneden. Het is echt een gewoonte van mij om toch nog door te fietsen, simpelweg omdat de trein op de spoor altijd wat later komt. Mijn vriendje - die voor de eerste keer mee was joehoe - bleef keurig wachten.
Ik fiets over het spoor en raad maar wat er gebeurt; mijn band zat vast. Ik weet niet hoe het komt, maar ik kon dus niet verder met de fiets en die trein reed net de bocht om.
Op impuls heb ik mijn fiets gepakt, opgetild en ben op het laatste moment in de berm gesprongen die naast de weg tussen de twee sporen loopt.
Je voelt die trein boven langs je razen op nog geen meter afstand en David riep mijn naam - hij dacht echt dat ik er al onder lag. Omdat ik zo geschrokken/bang weet ik veel was kon ik me even niet meer bewegen toen die trein al weg was. David was natuurlijk vet boos nadat hij me uit de berm had getrokken.
Echt, ik zie het nog steeds voor me. De voorkant van de trein die recht op je af komt.
Ik heb mijn lesje wel geleerd. Dat doe ik niet meer. Nooit.
Dus, wie heeft hetzelfde? Net op het laatste moment doorfietsen? (:
“I realize there’s something incredibly honest about trees in winter, how they’re experts at letting things go.”