Hallo mooie mensen,
Ik ben echt al een aantal weken afwezig geweest, why, you ask. Nou dat zal je ik je eens vertellen. Het begon een aantal maanden geleden, mijn oma kreeg te horen dat ze kanker had, dus wat doe ik, ik raak in paniek. (ik heb al last van angst stoornissen etc, wat daardoor erger word) Toen ben ik me dus zorgen gaan maken over mijn eigen lichaam, heb ik al mijn klachten opgezocht. Kreeg ik na ongeveer twee weken last van mijn rug, toen last van mijn buik, ik kon niet naar de WC (WARNING TMI) uiteindelijk kon ik weer naar de wc (yay)en toen zag ik dus ook een verandering in mijn ontlastings patroon, kleur, uiterlijk..en al die andere shit (pun intended) Ik dacht, goh, laat ik het eens afwachten, misschien heb ik een buikgriepje. Na ongeveer anderhalfe maand dacht ik toch, hey laat ik eens naar de dokter gaan (op dit moment had ik dus al elke dodelijke ziekte onder de leden, DACHT IK) A fijn, de dokter. Ben ik aan de anti depressivia (hoe de hell je het ook schrijft) gegaan, en heb ik Oxazepam voorgeschreven gekregen (om mijn paniek aanvallen te laten verdwijnen als ik het even moeilijk had -gebruik ik nog steeds, maar ben aan het afbouwen-)Na een week ben ik weer naar de dokter geweest en moest ik van de antidepressivia gevallen af omdat ik dat eigenlijk niet mocht want ik loop sinds kort WEER bij een zielenknijper -deze keer word ik wel goed geholpen, thank god- Anywhore, mijn buikpijn werd erger, mijn oma begon met chemo en dat ging allemaal beter. Ik ging elke ochtend over mijn nek -kwam dus door de anti-d pillen- Nog een dokersbezoekje dan maar? Ja hoor, lijkt me fijn. -En op dit moment had ik mezelf al de diagnose gegeven dat ik of the big K had of Prikkelbare darm syndroom- Hallo dokter, hallo jij weer; Hij heeft naar mijn buik geluisterd, erop geklopt etc..En wat zei hij: Prikkelbare darm syndroom. -maar achter in mijn hoofd dacht ik, wat als?- Een chronische ziekte..das fijn. Dus aan de vezels, was ook niet fijn, 4 keer naar de wc op een dag had ik ook geen zin in. Nou de dokter dacht om mij gerust te stellen een bloed test te doen. Op naar het ziekenhuis, bloed afnemen, jippie. Een week later de uitslag, mijn bloed was perfect..MAAR ik heb dus niet genoeg vitamine D, omdat ik nooit in de zon zit (ik ben een melkfles) Nou daar ook weer pilletjes voor. Na een aantal dagen ging het beter, toen moest mijn oma onder het mes en hebben ze haar bijna helemaal open gehaald en alles wat niet goed was weg gehaald -Baarmoeder, eierstokken, stuk darm- De dag erna mochten we langs komen bij haar in het ziekenhuis, en weer een enorme last viel van mijn schouders, met mijn buik ging het beter, maar mijn paniek aanvallen waren nog steeds aanwezig en niet zo'n klein beetje ook, maarja, ik kan daar wel mee omgaan. Een aantal dagen nadat ik bij mijn oma geweest was hebben we te horen gekregen dat ze na nog een aantal chemo kuren schoon zou zijn..weer een last van mijn schouders. Vorige week moest ik naar mijn therapist, onderweg kwamen we in een auto ongeluk, en natuurlijk alleen aan mijn kant, glas overal de auto kapoet, maar thank god ik was heel, alleen heb ik weer wat om over te praten (fijn 
) Nu op dit moment zit ik in de zenuwen omdat de dokter een test wou doen om uit te sluiten of ik geen parasiet of iets in mijn buik heb wat weg kan gaan door een simpele antibiotica kuur. Dus ik in de stress omdat ik nog steeds zoiets heb van, wat als? Ookal zegt de dokter keer op keer, je bent te jong, en ik kan je verzekeren dat je geen ernstige ziekte hebt, I'm so fucked up...
The end.
I didn't trip! I just simply gave the floor a hug! We haven't seen each other in a while!
