Brief aan de pesters
Pesters.
Hebben jullie je wel eens afgevraagd hoe de mensen die jullie pesten zich moeten voelen? Hoe hun leven beïnvloed wordt door jullie? Hoe zij jullie woorden opvatten? Hoe zij over zichzelf denken?
Nee, ik denk niet dat jullie dat hebben gedaan, of in elk geval niet goed genoeg, want als dat wel zo was geweest. Dan waren jullie allang opgehouden met het pesten. Dan hadden jullie allang jullie excuses aangeboden. Maar ik zal jullie een handje helpen door te vertellen hoe het is. Door jullie te vertellen hoe die mensen zich voelen, hoe hun leven wordt beïnvloed door de pesters, hoe zij jullie woorden opvatten en hoe zij over zichzelf denken. Want ik heb daar genoeg ervaring mee.
Laten we beginnen bij het eerste. Ik zal jullie vertellen hoe mensen die worden gepest zich voelen. Hoe ik me elke dag voel. Het is heel simpel samen te vatten in 1 woord, maar om dat uit te leggen zal ik langer bezig zijn. Als je wordt gepest ben je bang. Elke dag weer ben je bang, bang voor de pesters, bang om weer geconfronteerd te woorden met wat ze over je zeggen. Je bent bang dat ze de waarheid vertellen. Bang dat ze gelijk hebben. Je bent altijd bang. Je bent zelfs bang om dingen te doen met vrienden, als je die al hebt, of familie. Wat als je de pesters tegenkomt? Wat als ze de dingen roepen die ze ook op school tegen je roepen?. Je bent bang, zelfs voor jezelf. Want je bent bang om jezelf te zijn.
Mijn leven, het leven van al die mensen die worden gepest, wordt zeker beïnvloed door jullie pesters. Het begint al bij het opstaan. Je wil niet wakker worden uit je dromen, je wilt niet vertrekken uit je droomwereld. Je wilt niet wakker worden om je weer door een dag vol gepest te moeten slepen. Zo langzaam mogelijk maak je je klaar voor school. Je twijfelt over wat je aan moet doen. Waar zullen geen opmerkingen over worden gemaakt, wat moet je doen om vooral niet op te vallen. Met lood in je schoenen ga je vervolgens naar school. Je hebt nog geen stap op het plein gezet of je hebt al gevoel dat iedereen je aanstaart en over je roddelt. Dat gaat zo de hele schooldag door. Je durft geen vragen te stellen omdat je bang bent dat ze je dan dom vinden. Je bent zo zenuwachtig voor een toets dat je heel hard leert, je wil niet dom worden gevonden, maar vervolgens ben je zo zenuwachtig dat je het alsnog verpest. Elke keer als ze weer iets naar je roepen duik je een beetje verder in elkaar. Voor de gymles kleed je je zo snel mogelijk om. Maar het is al te laat, de opmerkingen over je lichaam vliegen al door de lucht. En dan heb je nog de les zelf, bij het kiezen van teams wordt je als laatste gekozen. Je krijgt nooit de bal, als je de ballen tegen je hoofd tenminste niet meetelt. Als je dan eindelijk terug naar huis gaat ben je kapot, gebroken. Thuis zou je het liefst in huilen uitbarsten, maar je probeert sterk te blijven voor de mensen om je heen. Je bent zo onzeker dat je niet durft te laten zien waar je goed in bent, je durft niet jezelf te zijn. Elke avond huilen duizenden, miljoenen mensen, waaronder ik, zich in slaap.
Er wordt altijd gezegd dat worden geen pijn doen. Nou geloof me, dat doen ze wel. Woorden raken je harder dan mogelijk is. Juist het feit dat je ze niet ziet maakt het zo pijnlijk. Maar het plant zich in je hersens. Je blijft er over na denken. De woorden maken je elke dag een stukje meer kapot. Het is elke morgen een stukje moeilijker om jezelf bij elkaar te pakken om alleen maar weer verwoest te worden. Je begint te geloven in wat de pesters zeggen. Je ben te geloven dat je stom, dik, dom bent. Je begint te geloven dat de pesters gelijk hebben. De kracht van woorden is ongelooflijk.
Als ik in de spiegel kijk zie ik een lelijk iemand, iemand die niks waard is. Vroeger was dat anders, maar dat hebben jullie , de pesters, totaal verpest. Mijn zelfbeeld is ontzettend negatief en over zelfvertrouwen hoef ik het niet eens te hebben, want dat heb ik niet. Niks, nada, noppes dat hebben jullie mij afgenomen. In de buurt van vrienden lijk ik spontaan en vrolijk, maar dat is maar een masker. Zodra ik alleen ben gaat dat masker los zitten en ben ik zo verlegen als het maar kan. Dan laat ik zien hoe ongelukkig ik ben.
Ik durf te wedden dat een groot deel van jullie dit niets eens heeft gelezen of het maar aanstellerij vindt. Nou als je dat denkt dan ben je het niet waard. Dan ben je het niet waard om goed te worden. Om pester af te zijn. Voor mij is het te laat. Ik ben al zodanig verwoest door jullie dat er geen herstelling meer mogelijk is. Het zal altijd in mij blijven zitten. Maar voor anderen is het niet te laat. Lees je dit en denk je, ja zo voel ik me ook. Doe er dan wat aan. Ik weet dat het moeilijk is, maar als je het niet doet zal het alleen maar erger worden. Lees je dit als pester, doe dan wat aan je gedrag. Want geloof me. Pesten is niet leuk.
Mij
Edit: Vraagje
Zal ik dit op mijn school ophangen of aan mijn mentor ofzo geven?
Ik kom volgend jaar niet meer terug op deze schooL (ik ben letterlijk weggepest)
[ bericht aangepast op 27 juni 2012 - 19:52 ]
L.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one
. En het gaat mijn hoofd maar niet uit.
