Mijn moeder kwam net ineens de slaapkamer uit stormen, roepend naar m'n vader dat onze achterbuurvrouw heel hard om hulp aan het gillen was en dat ze niet bij de telefoon kon komen. M'n moeder zich hals over kop aankleden om naar haar zoon te rennen (die verderop in onze straat woont) en m'n vader op het balkon naar haar roepen om contact proberen te maken. Even merkte ze het (en hij gilde echt veel en hard) en toen smeekte ze alleen om een ambulance. Op de vraag welk huisnummer het was gaf ze geen eens antwoord behalve meer 'Help! Help!' en het klonk echt zwaar wanhopig. Ik dus 112 bellen, wilde dat mens geen eens een ambulance sturen, omdat ik het nummer niet wist, al kon ik wel de exacte locatie aangeven en omschrijven. Wel stuurde ze gelukkig politie, waarbij ik via het dak stiekem kon zien dat die er wel vrij snel waren en haar zoon kwam ook meteen met zijn vrouw (terwijl hij thuis nog 4 kleine kindjes heeft). En nu heb ik dus geen flauw idee wat er aan de hand is en hoor ik dat wss. pas morgen verder. En dat vind mijn arme hartslag maar zwaar om te verduren allemaal. x.x
Edit: Oh, d'r zoon belde net aan bij de voordeur en ik ben dus heel blij dat m'n moeder zo snel gehandeld heeft en ik 112 gebeld heb. Ze heeft waarschijnlijk een beroerte gehad, want ze kon haar arm ook niet meer bewegen o.a en is meteen naar de 1e hulp gebracht met een ambulance.
[ bericht aangepast op 20 juni 2012 - 23:57 ]
Til hug og blod.
