Eindelijk heb ik besloten om serieus hulp te gaan zoeken, ik ga morgen eindelijk, na 3 jaar van mensen die het me aanraadde een afspraak maken met de huisarts, ik heb eindelijk de moed gekregen om hulp te zoeken. ik moet nog veel verwerken een veel vaardigheden ontwikkelen, dat kan ik niet alleen en eindelijk zie ik in dat alleen proffecionele hulp me kan helpen met alles een plekje te geven en hoe ik mezelf onder controle houd. De ergste periode is al lang voorbij, maar het zit nog altijd vast in mijn hoofd, geen van de dingen die ik heb meegemaakt heb ik echt af kunnen sluiten en daar begon ik ook steeds meer van te merken. Ik stortte snel in, ik kreeg weer woedde-aanvallen, heb voorwerpen meters ver voor me uit gegooit. Emotioneel ben ik bestwel afgebrokkeld omdat alles aan me begint te knagen, maar de gedachte dat ik eindelijk de moed heb om een afspraak te maken maakt me al zoveel gelukkiger, want ik weet dat dit het punt is van complete verandering in die chaos in mijn hoofd c:
Hebben jullie ook wel eens dingen overwogen die eigenlijk heel ver van je ideaalbeeld gingen? En hoe verliep dat?
Let it come and let it be