Het eerste hoofdstuk:
Ik smeed de deur open, gooide mn schoenen uit en rende zo snel als ik kon de trap op. Het traplopen verliep me zwaar. Elke trede die ik naar boven rende, leek wel een minuut te duren. Elke beweging die ik maakte, leek wel extra sloom te gaan. Alles wat ik deed, leek gewoon weg fout te gaan in mijn leven. Eenmaal boven aangekomen, rende ik naar mn kamer. Weer leek elke stap dat ik mn voeten verplaatste meer dan een minuut te duren. Mijn hoofd wou niet mee werken, mn gedachtes maakten overuren en mijn lichaam stond op instorten. Eindelijk bij mijn kamer aangekomen, trok ik aan de klink. Damn, te hard getrokken. Ik had geen tijd om er verder over na te denken en liet de klink uit mijn handen glijden op de grond. Snel duwde ik de deur nog een stukje verder en draaide me om. Ik hyperventileerde. Niet van een lage conditie, want mijn conditie was perfect. Tenminste dat was het. Nu hyperfentileerde ik van angst. Meteen toen ik in mn kamer stond duwde ik mijn handen tegen de muren. Ik had mijn kracht nu voor 100 % nodig, ik kon het nu niet opgeven, nu moest ik sterk wezen.
´Laat de deur nu los, Louis William Tomlinson.´ Schreeuwde mijn vader. Hij sprak alleen mijn hele naam uit, wanneer ik garand stond voor een klap. Sinds mijn moeder overleden was, bleef hij me dag na dag slaan. Het begon altijd wanneer ik thuis kwam van mijn colege. Ik hoefde maar één ding te vergeten en weer stond ik garand voor een klap. Mijn lichaam was brak, zat onder de blauwe plekken en ik kon het bijna niet meer volhouden. Ik was op, had geen energie meer en oververmoeid. Ik kon het niet meer verdragen, de pijn was onverdraagelijk geworden, gewoon, omdat het elke dag terug kwam. Elke dag. Deze keer was het weer raak. Ik had de sleutel in de deur laten zitten, toen ik er achter kwam wou ik hem er snel uithalen, maar mn vader had het al gemerkt.
'Louis, je hebt nog één kans, of ik maak je kapot.' Tranen prikten in mn ogen na deze woorden. Wanneer hij dat zei, bedoelde hij dat hij me van colege thuis zou houden. Wat in zou houden dat ik nog langer met hem opgesloten zat en dan zou ik het op moeten geven. Misschien was dat ook wel het beste, gewoon een einde maken aan mn leven? Mn handen konden de deur niet meer tegenhouden. Langzaam gleden mn handen er van af, vervolgens opende de deur en stond hij daar. De persoon die zich mijn vader noemde. De persoon die mijn leven tot een hel maakte. De persoon om wie ik had gegeven. Maar nu deed ik dat niet meer, beter gezegt, ik haatte hem. Hoeveel pijn hij mij had aangedaan, was met geen woord te beschrijven. Voordat ik verder kon na denken, duwde mn vader me tegen de muur. Hij gaf een harde klap in mn gezicht. Snel haalde ik mn hand er langs en voelde al een straaltje bloed uit mn lichaam glippen. Ik hield mn hand er van af en proefde vervolgens het bloed in mijn mond. De smaak die me deed huiveren, deed denken aan mijn leven en deed denken aan het einde. Ik draaide me om, hopend dat mijn vader mn kamer verlaten had, maar tervergeefs. Daar stond hij dan, kijkend, met een glimlach op zijn gezicht. Vervolgens wou ik opstaan, toen ik mijn recht op stond hield ik me meteen klem aan de muur. Waar een stomp in mn buik op volgde. Meteen liet ik me weer op de grond vallen, wetend dat ik de strijd toch niet kon winnen.
'Die had je er nog boven op verdiend, omdat je de deur niet open deed.' Ik hoorde mn vader nog lachen en hij verliet met grote, stevige stappen mijn kamer.
“You know you're in love when you can't fall asleep because reality is finally better than your dreams.”
