[RPG] The Sequel (Jay is sexy and Cassie gets a cat) - Speeltopics

Zeitgeist
Jay Tartaros
Fayan Amero

Meanie
Cassidy Dawn Sinder
Dario Sinder
Aurora Sinder

Lachesis
Silvano Raul Ercole
Myla Aldene Lachesis ( Zahira Briiori )
Chryse Jae Alma

Meanish
Oliver

[ bericht aangepast op 2 juni 2012 - 13:03 ]

"Do you believe monsters are born or made?"

This is the most awesome name ever.

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Weer een soort van vervolg?
Ik ga jullie weer stalken 8D

Un rêve peut mourir mais on n'enterre jamais l'avenir.

Dit is het vervolg van het vervolg ja :'D

"Do you believe monsters are born or made?"

Yay.

Un rêve peut mourir mais on n'enterre jamais l'avenir.

Plaatsen we de rollen nog, of beginnen we gewoon?

"Do you believe monsters are born or made?"

Just start. I like stalking people and following these awesome RPG's 8D
Yentl is vanaf nu gewoon hartstikke dood:Y)

Un rêve peut mourir mais on n'enterre jamais l'avenir.

Silvano Raul Ercole
Ik betwijfelde op dit moment of het hele verzet nog wel nuttig was. Nathaniel was vermoord, als ik de verhalen moest geloven nog door zijn eigen creatie ook. Was er nog wel iets om ons tegen te verzetten? Waarschijnlijk niet, maar ik moest op m'n hoede blijven.
Bedenkelijk keek ik op naar één van de nieuwelingen die ik buiten zag staan. Het meisje dat net bij me was gekomen zei dat ze Myla heette, en had de rest tot nu toe goed kunnen ontwijken. Het enige wat er misschien nog was, was het beschermen van degenen die met de hovercraft aankwamen.
Ze waren gevlucht nadat Nathaniel was gedood.

Myla Aldene Lachesis
Ik zou het me niet moeten herinneren, maar sommigen dingen kwamen me bekend voor. Het roze haar van de man was me vooral bij gebleven. Ik wist echter niet of het verstandig was om te zeggen wie ik werkelijk was, omdat mijn vader waarschijnlijk niet erg geliefd was bij deze mensen. En mijn moeder moest je ook maar net aardig vinden.
Ik streek mijn donkere, licht golvende lokken uit mijn gezicht, en liet mijn slanke lichaam neerzakken op één van de bankjes buiten.
Mijn ogen gleden over het district, op zoek naar nog meer details die ik vaag kon herkennen.

Chryse Jae Alma
De hovercraft landde met veel kabaal, maar ik was weer terug na drie weken. Ik was terug uit Panem, waar ik al die tijd in stilte had moeten leven. Maar ik had de meeste van de voor hun belangrijke politici gedrogeerd, dus het was het waard geweest.
Maar onderweg terug had ik de vreemdste dingen gehoord. Nathaniel was dood? De groep die daar verantwoordelijk voor was, was naar District 13 gekomen.
Ik kon het me allemaal maar moeilijk indenken, eigenlijk. Met een zucht schoof ik de deur open en sprong eruit.

"Do you believe monsters are born or made?"

Cassie
De grijze kater volgde me toen ik over de gang liep. Logisch, Whiskey had me sinds ik hem vier dagen geleden had gevonden niet meer met rust gelaten. Ik vond het prima - hij was heel lief en Aurora had geen problemen met hem. Het was inmiddels een week geleden dat we hier waren aangekomen en hoewel we goed waren ontvangen, was Fayan een wrak. Niet iedereen had het gehaald en Saph was één van hen geweest. Dit was ook de reden dat ik nu op weg was naar Fayans kamer - ik maakte me zorgen.

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

[YAAAY, WHISKEY IS GRIJS *O*
Grijze katten zijn sexy *wijst naar Fred die midden in de kamer ligt, Pino is even kwijt*]

"Do you believe monsters are born or made?"

[Yay *O* Later noem ik mijn kat ook Whiskey, echt waar.]

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Fayan

Ik was me eigenlijk nergens van bewust. Ik leefde ergens tussen mijn dromen en nachtmerries in, hoewel die nachtmerries ook best de realiteit konden zijn. Hoe lang was ik hier nu al? Een paar dagen, een paar uur, een paar weken? Jaren? Ik wist het niet, het interesseerde me ook niet.
Ik wist dat ik in District 13 was, omdat ze me de bij mijn aankomst naar mijn oude kamer terug brachten, met het idee dat me dat wat troost zou bieden. Wat er daar gebeurd was, wist ik niet. Ik werd de volgende ochtend wakker in een bed, in deze kamer. Inmiddels ben ik meer een meubelstuk dan een bewoner. Mijn lijf doet het niet meer, het wil niet meer. Ik ben niet ingestort, ik ben gewoon simpelweg gevoelloos. Tranen zouden over mijn wangen moeten stromen, ik zou gek moeten worden van verdriet, maar er was enkel die verdoofdheid, terwijl ik in gedachten keer op keer herhaalde dat het niet waar was. Bijna was ik erin gaan geloven.

Jay

Eindelijk land de hovercraft in District 13. Ik had hier meteen heen gewild, de eerste dag dat Nathaniel vermoord was, maar zo gemakkelijk ging dat niet. Eerst moest ik zeker weten dat de groep hierheen was gegaan en ten tweede moest ik een plan hebben. Zelfs ik kon niet zomaar ergens binnen stormen om mensen te lijf te gaan met een knuppel.
Ik rekte me even kort uit voor ik de hovercraft uitstapte, met een vriendelijk knikje naar de piloot. Hij glimlachte terug, een lach die me sterkte wenste. Ik was tenslotte een slachtoffer van Nathaniel's spelletje. Tenminste, dat had ik ze wijsgemaakt.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Cassie
Aarzelend opende ik de deur waarvan ik wist dat het Fayan's kamer moest zijn. Zodra ik naar binnen kijk, weet ik dat ik gelijk heb: hij ligt op zijn rug op het bed, kijkt naar het plafond maar lijkt het niet te zien. Hoewel ik niets anders verwacht had, zonk de moed me in mijn schoenen. 'Hé,' mompelde ik zachtjes. Pas toen viel het me op dat Ferron in de kamer zat, waarna ik even naar hem glimlachte. De laatste paar dagen was ik te druk geweest om hierheen te komen, want ik probeerde een training Medicijnen te regelen. Gecombineerd met de zorg voor Aurora had ik echt geen tijd gehad, op het ene bezoek op de tweede dag na, iets waar ik me nogal schuldig over voelde.

Dario
Verveeld slenterde ik door de gangen. Cassie was naar Fayan, maar ik was niet meegegaan. Ze had de kat meegenomen en Aurora was op school - ze hadden haar onmiddellijk een plek aangeboden - waardoor ik nu niets te doen had. Mijn benen voerden me automatisch naar het platform van de hovercrafts, omdat dat een van de weinige plekken was waar je buiten kon zijn. Het was natuurlijk verboden toegang, maar ik bleef koppig proberen om er binnen te komen.
Niet dat het me al eens gelukt was.

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Myla Aldene Lachesis
De sfeer hier was echter niet geweldig gezellig, maar ik kon ook niet zeggen dat ik daar niks van begreep. Mensen waren gestorven, mensen om wie werd gegeven. Ik zag niet in hoe je om iemand kon geven.
Mijn moeder was de enige in mijn leven die me zover had gekregen.
Julian had me geleerd dat seks niet iets was wat je gaf uit liefde. Het kwam voort uit seks of lust. Iets waarbij de man hoorde te genieten en de vrouw haar bek moest houden, moest meegaan in alle ideeën van de man, hoe ziek die ook waren.
Ik had er helemaal niks aangevonden, met geen van de mannen met wie hij me het bed had laten delen. Van mijn wraak had ik echter wel genoten. Nadat ik zeker wist waar het geld was, had ik Julian laten boeten, had geld gepakt en was ik hierheen gegaan.

Chryse Jae Alma
Gelukkig had niemand de hovercraft meegenomen, anders had ik een groot probleem gehad. Ik had hem ergens op een verlaten gebouw geparkeerd, en ik was dolgelukkig toen hij er nog bleek te staan.
De wind waaide door mijn blonde krullen toen ik eenmaal weer op het dak stond, en met een genietende zucht sloot ik even mijn ogen. Heerlijk, en het was hier nog hartstikke stil ook.
Ik trok de tas die ik mee had genomen uit de hovercraft, en ritste die open. Niemand kon me hier zien, voor zover ik wist tenminste.
Ik droeg nog steeds het zwarte, nauwsluitende pak dat ik droeg op dergelijke "missies", en begon de rits naar beneden te trekken.

[ bericht aangepast op 23 mei 2012 - 20:16 ]

"Do you believe monsters are born or made?"

Ferron

Cassie komt de kamer binnen, gevolgd door een grijze kat die ik nog niet eerder gezien heb. Ze kijkt naar Fayan, groet hem zachtjes, maar hij reageert niet, knippert niet eens met zijn ogen. Ik betwijfel of hij het überhaupt wel gehoord heeft.
"Hey," zeg ik als Cassie naar me glimlacht. Het is even vreemd om elkaar te zien op een andere plek dan in dat rare doolhof, maar niet onaangenaam. Ze ziet er duidelijk beter, gezonder en meer verzorgd uit. Tsja, niet zo vreemd. Hier krijgen we wel eten en worden we niet constant aangevallen.
Ik blijf opgekruld op één van de kleine fauteuils zitten en klop op die naast me, voor Cassie. En de kat, die schijnbaar van haar is, want ze lijkt zijn aanwezigheid heel normaal te vinden.

Jay

Ik had geen flauw idee waar ik heen moest, dus begon ik maar gewoon op goed geluk van de hovercraft weg te lopen. Ik zou vanzelf wel zien waar ik terecht kwam.
Na vijf minuten lopen wist ik één ding zeker: District 13 is heel erg lelijk. Standaard gebouwen, standaard mensen en alles was saai, streng, netjes, geordend en kleurloos. Ikzelf had mijn hele jeugd doorgebracht in het Capitool, met name in de persoonlijke vertrekken van Nathaniel in het presidentsgebouw. Ik was luxe gewend. Het beste van het beste. Dit lag daar héél erg ver vanaf.
Echter, een paar meter verder, kwam ik iets leuks tegen. Ze kwam overduidelijk niet uit 13, maar er was niet te zien waar ze dan wel vandaan kwam. Het Capitool leek me ook erg onwaarschijnlijk.
Ze stond met haar rug naar me toe en even bleef ik doodstil staan kijken, voor ik naar voren stapte en het meisje met de donkere haren op haar schouder tikte.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Dario
Er kwam een meisje uit een hovercraft springen van ongeveer mijn leeftijd. Ze was blond, dat was het enige wat ik van deze afstand goed kon zien, maar ze zag er knap uit. Het was dan ook zeker niet vervelend dat ze het zwarte pak dat ze droeg uit begon te trekken. Er verscheen een grijns om mijn gezicht en ik bleef stil staan, zodat ze me niet zou ontdekken. Half verscholen in de schaduwen wachtte ik af tot het pak verder uit zou gaan.

Cassie
Raar. De laatste keer dat ik Ferron zag haalde ik hem uit een cel, daarvoor zaten we allebei in dezelfde en dáárvoor was hij twaalf en plukte ik kogels uit zijn lijf. Hij zag er nu stukken beter uit dan tijdens al die ontmoetingen. Fayan reageerde niet op me, maar zijn broertje klopte op de stoel naast hem, waar ik ging zitten. Whiskey krulde zich naast me op. 'Dus,' zei ik na een paar seconden stilte, 'heeft hij überhaupt al iets gezegd sinds we hier zijn?'

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.