Mensen vertellen mij regelmatig (ook hier) dat ze vinden dat ik zo ontzettend sterk ben in mijn relatie met Val ... Terwijl dit helemaal niet zo is. Ik slik complimentjes in en ben er blij mee, maar huil mezelf tegenwoordig steeds vaker in slaap of merk dat dit gewoon helemaal niet lukt. Mentaal voelt het of ik elke dag een stukje verder afgebroken wordt en ik heb geen idee wat ik met mezelf aanmoet om vol te kunnen houden. Schrijven is een soort manische vluchtweg geworden, die ook niet echt werkt op dit punt. Als ik heel eerlijk moet zijn ... Ik ben helemaal niet zo sterk. Ik ben zelfs keihard aan het janken terwijl ik dit uit type, met een groeiende bloedhekel aan de mensheid en pijn, omdat het zo godvergeten moeilijk is om bij iemand te kunnen zijn waar je van houd.
Dat is niks om respect voor te hebben of tegenop te kijken ... Geloof me, het zuigt.
Til hug og blod.