Ledecky
het nieuwe ;]
Uit het vorige is gebleken dat ik en Lieke tweelingszussen zijn en dat Sarah haar verveelt!
How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.
Iedereen die op deze link klikt, moet een reactie achterlaten dus denk goed na en verpest het niet! [9] - Off-Topic
-
5 mei 2012 - 18:05
6 mei 2012 - 22:01
zie net dat ik m'n 4444 post gemist heb
How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.
6 mei 2012 - 22:03
6 mei 2012 - 22:04
6 mei 2012 - 22:04
Het begon allemaal op de basisschool waar ik nog een gewoon normaal vrolijk meisje was. Toen ik naar de eerste ging, werd ik steeds negatiever -deed vmbo b-k.- , kreeg faalangst voor gym. En haatte het om naar school te gaan, wat ik op de basisschool dus nooit had. Toen ik eind tweede -juni 2011- te horen kreeg dat ik naar vmbo-t mocht, kon mijn vakantie al niet meer stuk! Ik hoefde niet naar die vreselijke andere locatie en kon naar diegene waar ik heen wou! Ik was super blij, toen ik na de vakantie daar eenmaal heen ging, waren mijn cijfers heel slecht, bijna alleen maar onvoldoendes. Maar de klas was leuk, gym ging beter, want ik heb de faalangst aan de leraar verteld en die ging er rekening mee houden. Allemaal heel fijn, had het ook weer naar plezier, alleen die cijfers, en daar gaat het uiteindelijk om. Dus toen in december de oudergesrekken kwamen ging mijn vader er heen en die kreeg te horen dat ik terug een niveau lager moest. Ik heb niks laten merken bij me ouders, deed alsof het me niks boeide. Maar toen ik naar boven ging heb ik zo hard gehuild ik wou niet terug ik had het naar mijn plezier, de kinderen waren leuk, de gymlessen waren leuk. Maar ze wouden me geen tweede kans geven. Dus ik moest terug, ik heb het er echt moeilijk mee gehad. Ik heb gevraagd of ik bij een vriendin in de klas mocht, en daar kwam ik bij. Zit ik nu dus bij. Die avond, toen ik het te horen kreeg heb ik mezelf ook echt in slaap gehuild, ik was kapot. Ik wist dat ik nog maar een maandje op die school mocht verspenderen dus toen heb ik er ook maar het beste van gemaakt, de laatste dag voor de kerstvakantie heb ik gehuild toen ik thuis kwam, want ik wist dat ik na de vakantie er niet meer kwam. Ik zou mijn lieve vriendinnen niet meer zien. Ik heb nooit iets laten merken aan mijn ouders, ik bleef er altijd vrij koel onder. Toen het 7januari was kwam die vriendin bij mij logeren, we hebben die nacht heel lang erover gepraat ik heb toen heel hard moeten huilen. Ze heeft me toen allemaal lieve dingen toegezegd en dat het niet erg zou zijn -ik kan nu wel weer huilen als ik eraan terug denk.- , dus die dag erna 8januari had ik me vaders verjaardag en kon ik alles een beetje vergeten. Maar 's avonds toen ik in bed lag dacht ik steeds aan morgen en hoe klote ik het wel niet vond en dat ik het echt jammer vond, ik heb mezelf die avond weer in slaap gehuild. De volgende dag 's ochtends was ik brak, ik ging namelijk pas laat slapen. Ik ging met veel pijn en moeite naar school, die vriendin wachtte voor de school op me. En ik werd steeds banger. Toen ik uiteindelijk in die klas kwam viel het mee, het viel reuze mee. Maar ik raakte langzaam mijn lieve vriendin kwijt, ze dacht niet aan mij, niet hoe moeilijk ik het zou kunnen krijgen. Ze ging gelijk door met haar eigen dingetjes, ik voelde me in de steek gelaten. De dag erna was ik dus ook ziek. Uiteindelijk heb ik aansluiting gezocht bij 2andere meisjes waarvan de ene nu is verhuisd -naar Almere- diegene waar ik het -het beste mee kon vinden ging weg. Ik voelde me weer op nul, want dankzij haar had ik weer zin in school. Toen zij weg was ben ik in de pauzes me vriendinnen van vorig jaar gaan opzoeken waar ik nu iedere pauze bij zit, maar ik had nog niemand in de lessen dus ging ik bij 3jongens zitten, waarvan ik het met 2 ook erg goed kan vinden en het altijd leuk mee heb. Maar dankzij deze hele school activiteit ben ik dus erg depressief en echt echt echt negatief geweest, dus moest ik in therapie, en daar ga ik nu om de twee weken heen. En het helpt, ik voel me echt al steeds beter.
En eerlijk gezegd als ik dus zo over lees staan de tranen me nader dan het lachen, het is nu mei, en het begon in januari, dat is voor mij een teken dat alles heel snel is gegaan en wat dus goed voelt. Dankjewel voor het lezen, I love you, hihi.
Begrijp je het een beetje?
[ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 22:10 ]
stay safe because I like being alive at the same time as you
6 mei 2012 - 22:05
6 mei 2012 - 22:06
6 mei 2012 - 22:07
6 mei 2012 - 22:14
Julah schreef:
Het begon allemaal op de basisschool waar ik nog een gewoon normaal vrolijk meisje was. Toen ik naar de eerste ging, werd ik steeds negatiever -deed vmbo b-k.- , kreeg faalangst voor gym. En haatte het om naar school te gaan, wat ik op de basisschool dus nooit had. Toen ik eind tweede -juni 2011- te horen kreeg dat ik naar vmbo-t mocht, kon mijn vakantie al niet meer stuk! Ik hoefde niet naar die vreselijke andere locatie en kon naar diegene waar ik heen wou! Ik was super blij, toen ik na de vakantie daar eenmaal heen ging, waren mijn cijfers heel slecht, bijna alleen maar onvoldoendes. Maar de klas was leuk, gym ging beter, want ik heb de faalangst aan de leraar verteld en die ging er rekening mee houden. Allemaal heel fijn, had het ook weer naar plezier, alleen die cijfers, en daar gaat het uiteindelijk om. Dus toen in december de oudergesrekken kwamen ging mijn vader er heen en die kreeg te horen dat ik terug een niveau lager moest. Ik heb niks laten merken bij me ouders, deed alsof het me niks boeide. Maar toen ik naar boven ging heb ik zo hard gehuild ik wou niet terug ik had het naar mijn plezier, de kinderen waren leuk, de gymlessen waren leuk. Maar ze wouden me geen tweede kans geven. Dus ik moest terug, ik heb het er echt moeilijk mee gehad. Ik heb gevraagd of ik bij een vriendin in de klas mocht, en daar kwam ik bij. Zit ik nu dus bij. Die avond, toen ik het te horen kreeg heb ik mezelf ook echt in slaap gehuild, ik was kapot. Ik wist dat ik nog maar een maandje op die school mocht verspenderen dus toen heb ik er ook maar het beste van gemaakt, de laatste dag voor de kerstvakantie heb ik gehuild toen ik thuis kwam, want ik wist dat ik na de vakantie er niet meer kwam. Ik zou mijn lieve vriendinnen niet meer zien. Ik heb nooit iets laten merken aan mijn ouders, ik bleef er altijd vrij koel onder. Toen het 7januari was kwam die vriendin bij mij logeren, we hebben die nacht heel lang erover gepraat ik heb toen heel hard moeten huilen. Ze heeft me toen allemaal lieve dingen toegezegd en dat het niet erg zou zijn -ik kan nu wel weer huilen als ik eraan terug denk.- , dus die dag erna 8januari had ik me vaders verjaardag en kon ik alles een beetje vergeten. Maar 's avonds toen ik in bed lag dacht ik steeds aan morgen en hoe klote ik het wel niet vond en dat ik het echt jammer vond, ik heb mezelf die avond weer in slaap gehuild. De volgende dag 's ochtends was ik brak, ik ging namelijk pas laat slapen. Ik ging met veel pijn en moeite naar school, die vriendin wachtte voor de school op me. En ik werd steeds banger. Toen ik uiteindelijk in die klas kwam viel het mee, het viel reuze mee. Maar ik raakte langzaam mijn lieve vriendin kwijt, ze dacht niet aan mij, niet hoe moeilijk ik het zou kunnen krijgen. Ze ging gelijk door met haar eigen dingetjes, ik voelde me in de steek gelaten. De dag erna was ik dus ook ziek. Uiteindelijk heb ik aansluiting gezocht bij 2andere meisjes waarvan de ene nu is verhuisd -naar Almere- diegene waar ik het -het beste mee kon vinden ging weg. Ik voelde me weer op nul, want dankzij haar had ik weer zin in school. Toen zij weg was ben ik in de pauzes me vriendinnen van vorig jaar gaan opzoeken waar ik nu iedere pauze bij zit, maar ik had nog niemand in de lessen dus ging ik bij 3jongens zitten, waarvan ik het met 2 ook erg goed kan vinden en het altijd leuk mee heb. Maar dankzij deze hele school activiteit ben ik dus erg depressief en echt echt echt negatief geweest, dus moest ik in therapie, en daar ga ik nu om de twee weken heen. En het helpt, ik voel me echt al steeds beter.
En eerlijk gezegd als ik dus zo over lees staan de tranen me nader dan het lachen, het is nu mei, en het begon in januari, dat is voor mij een teken dat alles heel snel is gegaan en wat dus goed voelt. Dankjewel voor het lezen, I love you, hihi.
Begrijp je het een beetje?
Ja dit is ook een van de weinige 'probleemdingen' die ik lees and now i want to hug you:
Mijn username is een kopje, geen plaat
6 mei 2012 - 22:14
6 mei 2012 - 22:15
6 mei 2012 - 22:15
6 mei 2012 - 22:16
CarrotKing schreef:
(...)
Ja dit is ook een van de weinige 'probleemdingen' die ik lees and now i want to hug you:
Awe, thank you babe. (bloos)stay safe because I like being alive at the same time as you
6 mei 2012 - 22:17
6 mei 2012 - 22:17
6 mei 2012 - 22:17
