Kreeg ik enkele uren geleden via een telefoontje te horen.
'Ik heb 'm dinsdag nog gezien, hoe kan dat?'
'Hij is vandaag voor een trein gesprongen.'
Ik kan er gewoon niet bij, het is zo uit het niets, het voelt alsof ik alles kon voorkomen, Hij leek niet depressief, of verdrietig het was gewoon ineens boem. Ik heb daarnet mensen gesproken en niemand begreep wat er met hem aan de hand was.
Ik kende hem nog niet eens zo heel lang, ik wil niet weten hoe de mensen zich voelen die al jaren naast hem staan, of zijn ouders, zijn vriendin. Ik voel me verantwoordelijk ookal weet ik dat ik er neits aan kon/kan doen. Ik kan héél slecht omgaan met het overlijden van mensen. Zo is mijn buurvrouw inmiddels 3 jaar geleden overleden en nog steeds wil ik iedere dag aanbellen om haar te begroeten, alsof ze er nog steeds is. Ik kan er gewoon niet bij...
Let it come and let it be