Ik zal wel gestoord zijn - Stamcafé

Oke, dit wordt dus een zeik-topic, maar Q is de enige plek waar ik het kwijt kan.

Zoals de titel al luidt; ik zal wel gestoord zijn. Twee jaar geleden heb ik door vele ruzie met mijn vader (mijn ouder zijn gescheiden en ik ging om het weekend naar hem toe) ons contact verbroken door simpel te zeggen; ‘Ik wil je nooit meer zien.’ Dit klinkt vast belachelijk, maar ik was gewoon zo pisnijdig op hem door alle leugens en ruzies dat ik het eruit gooide. Ik mis hem ook niet, ik heb er ook helemaal geen gevoelens voor.
Toen mijn ouders gingen scheiden was ik 6, volgens mijn moeder heeft dat een grote impact op mij gehad omdat ik die avond nog heel goed kan herinneren en er elke dag wel eens aan denk. Dat denk ik dus niet want steeds als ik eraan denk, komen haat gevoelens naar boven tegen mijn vader. Dit kan heel bot klinken maar hij was toen echt een klootzak.
Na 2 jaar te hebben gewoon in een klein dorp (waar ik op mijn school niet werd geaccepteerd en werd gepest) wou mijn moeder bij haar nieuwe vriend wonen. Henk, zo heet hij. We woonde samen met Henk in zijn huis (Julianadorp) voor 7 jaar. Na de 1e jaar dacht ik al; ‘In wat voor een hel ben ik nu weer beland?’ Die Henk maakt dus overal ruzie om, een echte dictator. Elke dag moest je op je tenen door het huis lopen om geen fouten te maken. Hij zeikte ons (ik en mijn twee broers) af en maakte steeds ruzie met mijn moeder. Nu denk je vast, ach dat valt vast wel mee. Nou nee. Die ruzies bestonden uit schelden en schreeuwen en mijn moeder die zichzelf achteraf huilend op haar kamer opsloot.
Henk heeft ook al meerdere malen gedreigd om on op straat te zetten, is vreemdgegaan en kwam een keer een week niet thuis. Toen Henk echt compleet doordraaide, serieus hij is niet helemaal goed in zijn hoofd, dreigde hij zelfmoord te plegen. Henk slikt heel veel pillen en zette op een avond al die potjes en doosjes op tafel. Hij vertelde mijn moeder doodleuk dat hij heel veel pillen in één keer zou slikken, zou sterven en dat wij hem de volgende ochtend dus dood op de bank zouden vinden. Natuurlijk was het allemaal bullshit, want de volgende dag ging hij weer naar zijn werk, maar mijn moeder was er kapot van.
Toen ik naar de 2e ging is er denk ik het 'gevoels knopje' bij mij omgedraaid. School, vrienden en cijfers; het boeide me helemaal niks meer. Ik begon mezelf te snijden, omdat ik mezelf haatte. Volgens Henk kon ik niks goed doen en mijn moeder durfde er niks over te zeggen. Dat snap ik ook best wel, want wat als die Henk gewelddadig wordt? Dat wil ik dus niet op mijn geweten hebben. Ik ging nog maar net over en nu ik in de derde zit is het ook een wonder als ik over ga. Ik heb ook nooit veel vriendinnen gehad, werd nooit echt geaccepteerd omdat ik 'anders' ben. Ik ben altijd dat saaie, lelijke meisje dat nooit wat leuks heeft te vertellen. Volgens mijn moeder moet ik een keer praten met een psychiater of wat dan ook, omdat het niet goed meer met me gaat. Ik vind dat voor grotendeels bullshit, het klinkt heel erg respectloos, maar het leven boeit me niet veel meer. Ik sta op, ga naar school, kom thuis en schrijf verder aan verhalen en ga naar bed. Meer doe ik niet. Achja, dat schrijven, daar ga ik denk ik ook mee stoppen omdat bijna niemand het leuk vind om ze te lezen hier op Q. Da ligt dus blijkbaar aan mijn schrijfstijl, niet aan jullie natuurlijk.
We zijn een maand geleden eindelijk verhuis, eindelijk. Naar Den Helder, dat ligt niet ver van Julianadorp. Het huis is veel kleiner maar dat boeit me niet. Ik heb geen contact met de buren. Maar dat komt vast omdat ik alleen naar buiten kom om naar school te gaan, de hond uit te laten of even een sigaretje roken in de achtertuin. Mijn moeder verzekerde me dat ik me vast anders zou gaan gedragen om dat de situatie nu anders is. Ik was volgens haar heel afstandelijk, bouwde een muur om me heen en sloot mezelf af voor de wereld. Dat klopt denk ik ook wel. Ik hou er meer van om alleen te zijn dan met een groepje of beneden op de bank. Het praten, het zogenaamde gezellig heid .. het irriteert me mateloos.
Ik heb nogal veel fantasie denk ik en ben volgens mijn moeder en omstanders creatief, ruimdenkend. Ik krijg ook les op de afdeling style&design op het nieuwe TOC op het beroepsonderwijs in Den Helder. Ik teken en schilder veel. Vooral schilderen, paarden en personages uit mijn verhalen. Volgens mijn leraar heb ik wel talent maar daar ben ik zelf niet zo zeker van. Want, wat als ik straks naar de kunst academie ga in Amsterdam en dus niet goed genoeg ben? Wat moet ik dan doen? Ik ben niet goed in Wiskunde, Scheikunde en gym. Het enige wat ik echt kan is met mijn handen werken, engels en paardrijden. That's it. Ik kan dus echt gewoon niks. En als kunstschilder kan je nou niet echt je brood verdienen.
Ik voel me dus gewoon ongelooflijk kut en tegelijkertijd boeit het me geen hol meer. Soms vind ik mezelf gewoon zo ingewikkeld en ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Want zo haal ik zeker weten mijn examens niet, als ik nu al over ga.

Echt respect als je deze hele tekst hebt gelezen.
Greetz(flower)

“I realize there’s something incredibly honest about trees in winter, how they’re experts at letting things go.”

Arme meid, ik zou toch naar een psycholoog gaan als ik jou was. Je zit zo te zien met veel woede opgekropt en dat moet eruit.

"Well, well. Look who we've got here!"

wow lang verhaal! maar toch vind het knap dat je het in z'n kort iets kan uitleggen.

ik zie veel van mijn leven terug in jou verhaal. mijn ouders zijn ook gescheiden toen ik 9was.
vaak herleef ik ook veel momenten der van...

ik ben blij voor je dat je nu eindelijk van die henk af bent! denk dat dat al een heel stuk oplucht.
naar een psyg gaan moet je echt het typ voor zijn. zij laten je namelijk vaak het allemaal opnieuw beleven. weet niet of dat wat voor je is ( moet je helaas zelf uitmaken) je kan natuurlijk altijd een proef geprek aan gaan.

wat bij mij heeft geholpen tegen opgekropte emoties is schrijven. geen verhaal maar gewoon korte stukjes op momenten als ik bos was of verdrietig.
kwa school zou ik helaas niet weten wat je moet doen...
hoop dat ik je iets heb geholpen

we all deserve to die

Je zit vol met woede en dat moet eruit. Zolang je dat opkropt, wordt niemand er beter van. Ik zou toch echt is me een psycholoog gaan praten, want op deze manier kan je ook niks met je leven eigenlijk.
Sterkte

"Some day you will be old enough to start reading fairy tales again.” - C.S. Lewis

als ik jou was, zou ik met iemand gaan praten.
Je hebt inderdaad een muur om je heen gebouwd en kropt je gevoelens op.
Dat is niet goed wat je doet.
Enne, over je studie betreft? Doe gewoon de opleiding die je leuk lijkt!
Je vindt heus wel een manier om je brood ermee te verdienen.

sterkte!

xxx

Wie durft te verdwalen, zal nieuwe wegen vinden!

Wow, heftig.
Ik weet eigenlijk niet veel anders te zeggen dan dat ik me hier deels in herken, en dat ik écht hoop dat het goed komt voor jou.
Heel veel sterkte meid!

I know there's a way so I promise: 'I'm gonna clean up the mess I made'

Zoals Barnabas al zei, zou ik eens met een psycholoog gaan praten. Je zit echt in een put en niemand verdient zoiets.
Trouwens, je moet niet zeggen dat je niets kan. Ik ken een heleboel mensen die doodgraag zouden willen kunnen schilderen, of paardrijden, of goed Engels kunnen. Iedereen heeft talenten, en volgens mij moet je die nooit minderwaardig vinden.

Je zegt dat je nooit veel vriendinnen gehad hebt, maar misschien is het goed om die muur rondom jezelf eens te durven breken en vrienden te gaan maken. Als je weet dat er mensen zijn die jou prachtig vinden als persoon, ga je jezelf veel minder haten. Ik zeg dit niet zomaar, ik spreek echt uit ervaring. Toen ik jonger was, werd ik een soort van uitgesloten op de basisschool. Ik vond het echt vreselijk, durfde geen vrienden meer te maken en haatte mezelf. Ik kon alleen maar negatief over mezelf denken.
Toen ik naar het middelbaar ging, had ik echt schrik om hetzelfde weer voor te hebben. Ik heb toen geprobeerd om zoveel mogelijk nieuwe vrienden te maken. Kijk, je bent verhuisd, en je kan nu met een schone lei beginnen, dat is wat ik wil zeggen. Ik heb me stukken beter gevoeld, toen ik wist dat er echt mensen zijn die mij accepteren. Volgens mij is dat juist wat jij nodig hebt, acceptatie.

Veel sterkte. Als je nog iets kwijtwilt, staat mijn GB en PB altijd open. (:

Wat veel mensen, behalve develin, vergeten, is dat het al super knap is dat je hier je verhaal durft neer te zetten!
En wat een heftig verhaal zeg! Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is en dat je het misschien niet wilt, maar ik denk dat het het beste is als je met iemand gaat praten. Als je een psycholoog niks vind, kun je ook bij bijvoorbeeld een maatschappelijk werker terecht. Want zoals ik het zie spelen er een aantal problemen, en een van zo'n professionele mensen kunnen je helpen helderheid te krijgen in (eventuele) onduidelijkheden en samen met jou uit deze problemen te komen.

Iniedergeval heel veel sterkte!

Inspiration can hit you any time

ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt, alleen dan een paar dingen anders, en ben ik actrice. yeay kunstvolk!

maar hey, een ding, aan je talent mag je nooit twijfelen, hoe egoïstisch dat ook klinkt. want als je dat kwijtbent, wat blijft er dan nog over? dat heb ik dus ook. ik heb dan wel het geluk dat ik een lieve vriend heb die in dezelfde branche zit als mij, maar ik loop dan dagenlang gefrusteerd omdat hij zo'n kleine tienduizend keer beter kan acteren en maken dan mij.

nouja, dat terzijde.

mijn pb en gb staan altijd open voor je, en over psychologen... als je dat niet wilt doen, doe het dan ook niet. mij hebben ze al tienduizend keer gezegd dat ik 'professionele hulp' nodig heb, maar ze kunnen mijn onbestaande kloten kussen. (en psychologen zouden niet werken met mij, trust issues).

maar hey, pb staat altijd open voor je

Maybe we should doubt our fears instead our dreams.

Plumbum zei op 2 april 2012 - 10:18:

Wow, heftig.
Ik weet eigenlijk niet veel anders te zeggen dan dat ik me hier deels in herken, en dat ik écht hoop dat het goed komt voor jou.
Heel veel sterkte meid!

Discipline is the bridge between goals and accomplishment.

echt heftig zeg

Ik hoop dat het snel goed komt.. (Ik woon ook in den helder)
En ik hoop echt dat je wordt aangenomen wordt aan de kunst acedemy
En je moet in jezelf geloven.

ik wens je heel veel stertke meis.

Leef de dag, zoals je nooit hebt geleefd.

Le psycholoog will do the trick. If not, call le psychiater.

Bananen zijn lekker, toch? Zet dit ook in je signature als je ook van bananaaaas houdt!

Het is misschien niet veel,maar als je wil mag je altijd met mij praten, want mijn situatie lijkt behoorlijk veel op de jouwe. Ik hoop echt dat je je snel beter voelt,echt (:

You've got to realize: you're the Devil as much as you're God.

Zo te lezen heb je heel wat doorgemaakt. Het is jammer dat ze via de computer niet een klopje op de rug of zo kan geven.
Misschien kan een psychiater wel helpen, ja. En met kunstschilderen kun je goed je brood verdienen! Als je goed bent en je hebt later (of nu) een mooi plekje voor een atelier, komt het vast wel goed.
En je moet niet denken dat je niet goed genoeg bent, zo maak je jezelf alleen maar bang. Je moet denken: "Ik kan het heus wel. En als ik niet aangenomen word, is dat pech voor hun!"
Succes <3


Ik zie nu pas dat ze niet meer actief is... Ik hoop eerlijk gezegd dat alles goed is.

[ bericht aangepast op 5 april 2012 - 22:07 ]

Plumbum schreef:
Wow, heftig.
Ik weet eigenlijk niet veel anders te zeggen dan dat ik me hier deels in herken, en dat ik écht hoop dat het goed komt voor jou.
Heel veel sterkte meid!

26 - 02 - '16